Με τον πρώτο γύρο μεταρρυθμίσεων και περικοπών, την περασμένη άνοιξη και το καλοκαίρι, μειώθηκαν σημαντικά τα εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη μισθωτών και συνταξιούχων. Ταυτόχρονα, όσοι δεν είχαν θεμελιώσει συνταξιοδοτικά δικαιώματα, συνειδητοποίησαν ότι θα πρέπει να δουλέψουν περισσότερα χρόνια για να πάρουν μικρότερες συντάξεις. Σήμερα, οι σαρωτικές περικοπές που προωθούνται αγγίζουν και τις ΔΕΚΟ, αλλά και τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή το σύνολο σχεδόν του υπόλοιπου πληθυσμού της χώρας, αφού και η πλειοψηφία των επιχειρήσεων έχει προ πολλού περάσει στο «κόκκινο».

Ουσιαστικά δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι η μείωση του βιοτικού τους επιπέδου κατά τουλάχιστον μία σκάλα ήταν όχι μόνο αναγκαία και εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη, αλλά και η απολύτως ορθή επιλογή για την ανάταξη της οικονομίας. Μόνο έτσι θα καταφέρει να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Αυτά τα πράγματα πολύ δύσκολα γίνονται, ιδίως σε μία χώρα όπου άπαντες έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους για τα δεινά μας. Ακόμη πιστεύουμε ότι δεν φταίμε εμείς  που φοροδιαφεύγαμε και εισφοροδιαφεύγαμε, δεν φταίμε που προτιμούσαμε να μη ζητάμε αποδείξεις για να πετύχουμε εκπτώσεις, δεν φταίμε που ψηφίζαμε κόμματα και βουλευτές μόνο και μόνο για να μας διορίσουν στο δημόσιο, ή για να μας δώσουν μετάθεση στον στρατό, δεν φταίνε οι επιχειρηματίες που ζούσαν από τις σάρκες του αυτοκαταστροφικού κράτους. Ακόμη μας βολεύει να λέμε ότι φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι πολιτικοί, φταίνε οι Τούρκοι, οι Εβραίοι και οι Αμερικανοί και εντέλει, φταίει και ο Χατζηπετρής.

Σε μια τέτοια χώρα λοιπόν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το μήνυμα του κ. Σαμαρά πως υπάρχει τρόπος να μηδενιστεί το έλλειμμα χωρίς θυσίες θα συναντά όλο και περισσότερα ευήκοα ώτα. Το ίδιο και το μήνυμα της κυρίας Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα, ότι δηλαδή με τη δραχμή θα είναι καλύτερα, έστω και αν αγοράζουμε ό,τι καταναλώνουμε από το εξωτερικό (άρα το αγοράζουμε σε ευρώ, γιεν, γουάν και δολάρια). Το πως πάνε άλλωστε αυτά τα πράγματα το ξέρει και ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος σταδιακά αποδόμησε «τον Καραμανλή τον Β’, τον βραχύ από κάθε άποψη» (για να δανειστώ τα λόγια του Χρήστου Γιανναρά), με τον αφορισμό «λεφτά υπάρχουν».

Τι μένει λοιπόν στην κυβέρνηση να κάνει; Από τη μία πλευρά, μπορεί να υπαναχωρήσει στις ασφυκτικές πιέσεις των βουλευτών της, της κυρίας Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα και να κηρύξει μόνη της την επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό, μετατρέποντας την Ελλάδα σε Βόρεια Κορέα. Από την άλλη, μπορεί να επικεντρώσει όλες τις εφεδρείες που διαθέτει στην προσπάθεια να ψηφιστούν και να εφαρμοστούν τα μέτρα που εκκρεμούν μέχρι το τέλος του έτους και να κάνει στη συνέχεια την προσευχή της ότι η συνταγή του Μνημονίου θα πετύχει (δηλαδή ότι θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και ανάπτυξη, μετά την αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας). Ακόμη και αν όλα εξελιχθούν ιδανικά όμως, τις επόμενες εκλογές και πάλι πιθανότατα θα τις χάσει, εκτός αν στο μεταξύ έχει συμβεί κάτι δραματικό, είτε στη Νέα Δημοκρατία, είτε σε διεθνές επίπεδο.

Καθήκον όμως των πολιτικών δεν είναι να επανεκλέγονται, αλλά να κάνουν ό,τι μπορούν για να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον, όπως εκείνοι το αντιλαμβάνονται. Έτσι και η κυβέρνηση, πρέπει να ακολουθήσει τον ανηφορικό δρόμο που διάλεξε τον περασμένο Μάιο, αφού έβαλε την υπογραφή της σε ένα κείμενο που έλεγε ότι αυτή είναι η μοναδική οδός που μπορούμε να τραβήξουμε, ελλείψει εναλλακτικών λύσεων.

Όσο για εκείνους τους ανεκδιήγητους βουλευτές που πρώτα ψήφισαν το Μνημόνιο και σήμερα αρνούνται να συναινέσουν στους νόμους που το εφαρμόζουν, η ιστορία θα τους κρίνει. Και η κρίση της θα είναι καταπέλτης. Όπως καταπέλτης θα είναι και για την κυβέρνηση, αν δεν τα καταφέρει σήμερα να τους βάλει στη θέση τους. Έχουμε όλοι μας χύσει αίμα τους τελευταίους μήνες. Η κατάσταση που επικρατεί στην κοινωνία έχει φτάσει σε σημείο βρασμού. Θα είναι κρίμα να πάνε όλα στο βρόντο επειδή η Βάσω Παπανδρέου έχει γινάτι που δεν υπουργοποιήθηκε.

Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση έχει δύο επιλογές: είτε να προχωρήσει αποδεχόμενη ουσιαστικά ότι πιθανότατα θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Είτε να μείνει από καύσιμα και να διαλυθεί οριστικά το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, να καταστραφεί η υστεροφημία των μελών της και ίσως, να χαθεί μια ολόκληρη γενιά, στην προσπάθεια να ξαναχτιστεί ότι διακυβεύτηκε και χάθηκε...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr