Σε προηγούμενο σημείωμα επεσήμαινα ότι «η πάντα καθυστερημένη αμερικανική ανάλυση, μάλλον άρχισε επιτέλους να αντιλαμβάνεται ότι η Γερμανία από γεωοικονομική δύναμη μετατρέπεται σε πολιτική (ΣΣ: ακολουθεί η στρατιωτική)». Δύο μέρες μετά τα media γέμισαν με πληροφορίες και ειδήσεις που επιβεβαιώνουν την εκτίμηση, αλλά κυρίως ότι μαίνεται ο αμερικανογερμανικός πόλεμος για την επικυριαρχία στην Ευρώπη. Για να δούμε εκδοχικά τις εξελίξεις.

Το μέλος της διοίκησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Γιοργκ Άσμουσεν, ξαφνικά (9/5) τάχθηκε υπέρ της διάλυσης της Τρόικα με αποχώρηση του ΔΝΤ και υποστήριξε πως πρέπει να λάβει κεντρικό ρόλο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενώ τάχθηκε υπέρ της δημιουργίας ενός νέου θεσμού, ο οποίος θα παρεμβαίνει στα κράτη που ζητούν στήριξη. Τι έγινε ξαφνικά; Και γιατί, η καγκελάριος Μέρκελ που δεν ήθελε να μυρίσει την τραπεζική ένωση, επίσης ξαφνικά, την επιθυμεί διακαώς και θέλει να γίνει εδώ και τώρα;

Το πράγμα είναι απλό. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι προκειμένου να σώσει την ευρωζώνη, το ευρώ και το Νότο αποφασίσει με ένα έμμεσο τρόπο να δανείζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις του Νότου με το ίδιο κόστος που δανείζονται οι γερμανικές, δημιουργώντας έτσι συνθήκες πραγματικού ανταγωνισμού και δημιουργώντας με επίσης έμμεσο τρόπο ρευστότητα σε ευρώ (κάτι σαν το άμεσο τύπωμα που κάνουν οι Αμερικάνοι).

 

Η γερμανική αντεπίθεση

 

Οι Γερμανοί έχουν σκυλιάσει! Γι΄ αυτό έβαλαν την Die Welt να μεταφέρει τη θέση της Budensbank, η οποία θεωρεί ότι αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) χρειαστεί να αγοράζει προβληματικούς τίτλους από τις χώρες της Νοτίου Ευρώπης, ώστε να μπορέσει να χρηματοδοτήσει τις επιχειρήσεις, τότε καλά θα κάνει η ΕΚΤ να εξελιχθεί σε bad bank του ευρωπαϊκού Νότου, ώστε να αντιμετωπιστεί το μείζον θέμα της απόκλισης των επιτοκίων δανεισμού μεταξύ επιχειρήσεων στην περιφέρεια και τον πυρήνα της ευρωζώνης.

Αυτό θέλουν να μπλοκάρουν με την επίθεση στον Ντράγκι, βάζοντας εμπόδιο τις τράπεζες με την τραπεζική ένωση αλά βερολινίζε… Εκπρόσωπος της γερμανικής κυβέρνησης εξέφρασε την ελπίδα ότι θα ολοκληρωθούν οι διαβουλεύσεις για τη δημιουργία της ενιαίας τραπεζικής αρχής πριν από την έναρξη των καλοκαιρινών διακοπών, ενώ επισήμανε πως επί τη βάσει των συμφωνιών της ΕΕ που έχουν ήδη συναφθεί μπορούν να διευθετηθούν πολλά συναφή θέματα. Ο Μάρτιν Κοτχάους άφησε να εννοηθεί πως αυτό θα γίνει σε δύο χρονικά στάδια, καθώς πρέπει πρώτα να μεσολαβήσει μια τροποποίηση στο κοινοτικό δίκαιο, ούτως ώστε να είναι εφικτό να ιδρυθεί μια ευρωπαϊκή αρχή επίβλεψης και εκκαθάρισης των προβληματικών τραπεζών.

Αλλά το μεγάλο μέτωπο το στήνουν οι Γερμανοί στο Συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης, το οποίο στις 12 Ιουνίου θα αποφανθεί για το κατά πόσον η ανακοινωθείσα πολιτική ΟΜΤ (αγορά ομολόγων από τις χώρες του Νότου χωρίς όριο) της ΕΚΤ παραβιάζει ή όχι το γερμανικό σύνταγμα. Έκθεση-κατάθεση της Bundesbank αναφέρει: 1)Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να εγγυάται την ύπαρξη του κοινού νομίσματος. 2) Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε την ΕΚΤ να τηρήσει τους όρους του ΟΜΤ. 3) Η Bundesbank αμφισβητεί ότι είναι δουλειά της ΕΚΤ να εγγυηθεί στις επιχειρήσεις της Περιφέρειας επιτόκια ανάλογα με εκείνα που πληρώνουν οι αντίστοιχες γερμανικές επιχειρήσεις. Αν το δικαστήριο συμφωνήσει με την Bundesbank, ή η ΕΚΤ θα πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική ΟΜΤ ή η Γερμανία να εγκαταλείψει την ευρωζώνη και ενδεχομένως την ΕΕ.

 

Ο ΓΑΠ αποκαλύπτει!...

 

Στο πολιτικό πεδίο, τη μάχη κατά των Αμερικανών τη δίνει το SPD το οποίο προτίθεται να αποχωρήσει από την Σοσιαλιστική Διεθνή, όπου πρόεδρος είναι ο Γιώργος Παπανδρέου, άνθρωποι του οποίου σε μακροσκελές κείμενό τους υπερασπίζονται τον «αγώνα» του κατά των αγορών και αποκαλύπτουν, όλο το γεωπολιτικό παιγνίδι που παίζεται στους κόλπους των σοσιαλιστικών κομμάτων και της Διεθνούς.  Λένε λοιπόν οι του ΓΑΠ στην ανακοίνωσή τους:

«… Πολλοί Γερμανοί σοσιαλιστές κάποιας ηλικίας, που γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, λένε εμπιστευτικά σε συνομιλητές τους, ότι θα τρίζουν τα κόκαλα του Βίλυ Μπραντ, με τα καμώματα της σημερινής ηγεσίας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών. Και πράγματι, ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ και η ομάδα του, ακολουθώντας το παράδειγμα της Μέρκελ, προσπαθούν να ηγεμονεύσουν στη οικογένεια των σοσιαλιστικών κόμματων προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Μάλιστα, οι αντιδράσεις εντείνονται και ενόψει των προσεχών Ευρωεκλογών. Ήδη οι Γερμανοί ελέγχουν την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με τον Μάρτιν Σουλτς που φιλοδοξεί να γίνει ο υποψήφιος των σοσιαλιστών για την Προεδρία της επόμενης Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ελέγχουν την Σοσιαλιστική ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέσω του Προέδρου της, του Αυστριακού Χάνες Σβόμποντα, ο οποίος εξελέγη με την υποστήριξη του Μάρτιν Σουλτς. Ελέγχουν επίσης, το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, του οποίου Πρόεδρος είναι ο Βούλγαρος Σεργκέι Στάνισεφ, στενός φίλος των Σουλτς και Σβόμποντα και Γραμματέας ο Άχιμ Πόστ που εξακολουθεί να διατηρεί παράλληλα και τη θέση του Διεθνή Γραμματέα του SPD. Η μόνη οργάνωση που δεν κατάφεραν προς το παρόν να ελέγξουν οι Γερμανοί στο χώρο των σοσιαλιστών είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής.

Όταν δημιουργήθηκε η Σοσιαλιστική Διεθνής με τη σύγχρονη μορφή της αποτελούνταν κυρίως από μεγάλα ευρωπαϊκά κόμματα. Ο Βίλυ Μπραντ είχε το όραμα μιας οργάνωσης με πραγματική διεθνή εμβέλεια και ξεκίνησε την διεύρυνση που σταδιακά έκανε τη Σοσιαλιστική Διεθνή την μεγαλύτερη πολιτική Οργάνωση σε παγκόσμιο επίπεδο, η οποία αριθμεί σήμερα πάνω από 160 κόμματα - μέλη.

Ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ, από τη στιγμή που εξελέγη Πρόεδρος του SPD, δεν έκρυψε την αντίθεση του απέναντι σε μια οργάνωση όπου οι ανερχόμενες χώρες άλλων ηπείρων θα άρχιζαν σιγά σιγά να έχουν ουσιαστικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων. Διαφώνησε με τη φιλοσοφία του Γιώργου Παπανδρέου, που πιστός στο όραμα του Βίλυ Μπραντ, πρέσβευε ότι η Διεθνής πρέπει να είναι ένα πρότυπο οργάνωσης όπου όλοι, ανεξαρτήτως μεγέθους, επιρροής και οικονομικής δύναμης, πρέπει να έχουν τα ίδια δημοκρατικά δικαιώματα στη λήψη αποφάσεων.

Στόχος του Γκάμπριελ, όπως ανακοίνωσε σε συνέντευξη του σε γερμανικό περιοδικό το 2010, ήταν η δημιουργία μιας νέας ευρωκεντρικής Διεθνούς με πολύ λιγότερα μέλη. Το SPD, μέσω και του ιδρύματος Φρήντριχ Έμπερτ, έκανε μεγάλες προσπάθειες και δαπάνησε σημαντικούς πόρους για να πείσει έναν ικανό αριθμό κομμάτων για τη δημιουργία της νέας Διεθνούς. Δεν το κατόρθωσε, και τότε προσπάθησε να ελέγξει την οργάνωση από τα μέσα, προωθώντας τηνΣουηδή Μόνα Σαλίν στη θέση του Γραμματέα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στο Συνέδριο που έγινε στη Νότιο Αφρική, τον Αύγουστο του 2012. Στο Συνέδριο αυτό, με εισήγηση Παπανδρέου, για πρώτη φορά η ηγεσία και τα όργανα της Σοσιαλιστικής Διεθνούς θα εκλέγονταν με ανοιχτές εκλογές. Οι Γερμανοί, επικουρούμενοι από κάποιες πλούσιες Βόρειες ευρωπαϊκές χώρες έβαλαν όλες τους τις δυνάμεις για να "πάρουν το Συνέδριο" αλλά η κάλπη διέψευσε τις προσδοκίες τους. Ήδη το θέμα είχε γίνει ιδεολογικό και πολιτικό. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις στα θέματα της ευρωπαϊκής κρίσης και η έλλειψη δημοκρατίας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς επηρέασαν καθοριστικά τις επιλογές των κομμάτων της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.

Μετά την ήττα τους στη Νότιο Αφρική, οι Γερμανοί άλλαξαν πλώρη και προσπάθησαν να προωθήσουν ένα άλλο σχέδιο. Σκέφτηκαν να φτιάξουν ένα Προοδευτικό Δίκτυο κομμάτων που να λειτουργεί παράλληλα με τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Οι ίδιοι και οι δορυφόροι τους, σκόπευαν να παραμείνουν στην οργάνωση μειώνοντας μονομερώς τις οικονομικές συνδρομές τους ώστε να την φθείρουν σταδιακά. Τον Δεκέμβριο του 2012, έγινε η πρώτη συνάντηση του Δικτύου στη Ρώμη, όπου ο Σίγκαρ Γκάμπριελ είπε στην ομιλία του: "εμείς θέλουμε μια οργάνωση με έδρα το Βερολίνο". Οι συμμετέχοντες ήταν λίγοι και διστακτικοί κι έτσι το γεγονός είχε ελάχιστη προβολή. Η επόμενη συνάντηση του Δικτύου έχει προγραμματιστεί να γίνει στις 23 Μαΐου στη Λειψία, στο περιθώριο των εορτασμών για τα 150 χρόνια του SPD. Oι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες ελπίζουν να ρίξουν όλο τους το βάρος ώστε να συναινέσουν όσον το δυνατόν περισσότεροι ηγέτες από αυτούς που θα συμμετάσχουν στην επετειακή εκδήλωση για να προσυπογράψουν την ίδρυση του Δικτύου, που όπως ανακοινώθηκε θα συντονίζεται από τους... Γερμανούς και θα χρηματοδοτείται από εθελοντικές συνεισφορές κομμάτων. Η γεωπολιτική πίεση, κάνει πολλούς ευρωπαίους και μη, να δυσανασχετούν και φοβούνται ότι οι κινήσεις αυτές μπορεί να αποτελέσουν τμήμα της ευρύτερης πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη.

Ενδεικτική του προβληματισμού που επικρατεί ακόμη και στη Γερμανία, σχετικά με τις κινήσεις της ηγεσίας του SPD, είναι και η στάση κάποιων που προέρχονται από τα σπλάχνα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι τον Αύγουστο του 2012, οπότε και πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στη Νότιο Αφρική, στην Επιτροπή της Οργάνωσης για την Οικονομία και την Κοινωνική Συνοχή, προήδρευε ο Christoph Zopel, αναπληρωτής υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων την περίοδο των κυβερνήσεων Schroeder, τον οποίο είχε προτείνει το SPD. Ο Zopel, λοιπόν, όχι μόνον είχε υιοθετήσει πλήρως τις εκθέσεις και τις προτάσεις της υπό τον Stiglitz Επιτροπής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για την Κρίση και την Οικονομία, αλλά και είχε εκφράσει δημόσια την διαφοροποίησή του για την στάση του SPD έναντι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς… ».

 

Το κείμενο αυτό αποκαλύπτει τη μετάλλαξη της γεωοικονομικής ισχύος της Γερμανίας σε πολιτική, ή τουλάχιστον την συστηματική προσπάθειά της να τη μετατρέψει σε πολιτική. Το game μόλις άρχισε.