Ενώ τα δύο παραδοσιακά κόμματα (Εργατικοί και Συντηρητικοί) ανάλωσαν το μεγαλύτερο μέρος της προεκλογικής περιόδου προσπαθώντας να περιορίσουν τις απώλειες που νόμιζαν πως θα υποστούν από το κόμμα του Nigel Farage (UKIP), το χτύπημα ήρθε από εκεί που δεν το περίμεναν. Από τη Σκωτία.

Η ξαφνική άνοδος του Scottish National Party (SNP), ενός ιδιόρρυθμου εθνικιστικού κόμματος με φιλοευρωπαϊκές τάσεις, άλλαξε τις ισορροπίες. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις το SNP ενδέχεται να καρπωθεί και τις 59 έδρες τις Σκωτίας, στερώντας 41 έδρες και την προσδοκία αυτοδυναμίας από τους Εργατικούς αλλά παράλληλα σχηματίζοντας την τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη, η οποία μάλιστα έχει σαφώς δηλώσει διά των στελεχών της ότι δεν διατίθεται να συνεργαστεί με τους Συντηρητικούς.

Ως δια μαγείας, η βαθύτατη ανησυχία που έδειχναν οι αρχηγοί της συγκυβέρνησης, (Cameron και Clegg) και της αντιπολίτευσης (Miliband) πριν το δημοψήφισμα του Σεπτεμβρίου μπροστά στο ενδεχόμενο νίκης των Σκωτσέζων αυτονομιστών και η υπερβολική αγάπη που ορκίζονταν πως τρέφουν για τους βόρειους γείτονές τους, έχει μετατραπεί σε τρόμο στην ιδέα ότι η Σκωτία μπορεί να μπει στο Westminster και να πάρει μέρος στην διακυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.
Πανικόβλητοι Άγγλοι πολιτικοί και ψηφοφόροι βλέπουν το SNP σαν μια απειλή που θα καταστρέψει τη χώρα, και τους Σκωτσέζους σαν έναν ανίδεο λαό που θα αποφασίσει στις εκλογές για λογαριασμό της Αγγλίας.

Αν και τα media προβλέπουν ως πιθανότερο αποτέλεσμα τη συνεργασία Εργατικών με SNP, πράγμα που ο αρχηγός των πρώτων Ed Miliband διαψεύδει μανιωδώς, τα σενάρια για διαφορετικούς συνδυασμούς μιας συγκυβέρνησης δίνουν και παίρνουν. Τα νούμερα όμως δεν βγαίνουν και ίσως τελικά χρειαστούν μέχρι και τέσσερα κόμματα για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Αλλά οι εκλογές άνευ νικητή δεν είναι τόσο απλό θέμα στην Βρετανία. Σύμφωνα με το εθιμικό δίκαιο ο πρωθυπουργός της χώρας ορίζεται από τη Βασίλισσα, που για να διατηρήσει την πολιτική της αμεροληψία δίνει τον τίτλο στον αρχηγό του πρώτου κόμματος. Ελλείψει εκλογικού αποτελέσματος όμως, η μοναρχία θα βρεθεί σε πολύ άβολη θέση αφού θα κληθεί να πάρει πολιτική απόφαση και αυτό θα πρέπει αποφευχθεί πάση θυσία, ακριβώς όπως έγινε και το 2010.

Είναι αμφίβολο το αν τη λύση θα τη δώσει ο λαός. Το ποσοστό συμμετοχής του εκλογικού σώματος αναμένεται να είναι πολύ χαμηλό, απόρροια της γενικότερης απαξίωσης των πολιτικών και της ιδιαιτερότητας του εκλογικού συστήματος που ευνοεί την ψήφο τακτικής και ουσιαστικά αποκλείει την εκπροσώπηση των μικρών κομμάτων.

Και η αλήθεια είναι πως οι επιλογές για τους ψηφοφόρους δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικές. Ο σχεδόν κωμικός Ed Miliband μάλλον φοβίζει παρά πείθει, ο λίγο πιο στιβαρός David Cameron θεωρείται το μη χείρον βέλτιστον και ο επικοινωνιακός Farage έχει χάσει κάτι από το μπρίο του από τότε που το SNP μπήκε στα πράγματα και η δυναμική αρχηγός του Nicola Sturgeon άρχισε να κερδίζει τηλεοπτικά debates. Έτσι οι Σκωτσέζοι, που μετά το δημοψήφισμα ενδιαφέρονται πιο πολύ για τα κοινά, κατά τα φαινόμενα θα καθορίσουν την τύχη των εκλογών.

Για πολλά χρόνια η κεντρική κυβέρνηση του Westminster δεν έδινε στη Σκωτία τη βαρύτητα που ίσως της άρμοζε. Η ιστορία όμως τα έφερε έτσι που η Σκωτία έρχεται να παίξει το ρόλο του ρυθμιστή, ίσως την πιο ακατάλληλη στιγμή: σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη καμπή που απαιτεί μια σταθερή κυβέρνηση για να βγάλει τη χώρα οριστικά από την κρίση και να την εμποδίσει να βουλιάξει ξανά στην ύφεση.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr