Επειτα από έναν χρόνο παραμονής του στην εξουσία, η Ευρώπη άλλαξε. Και η συμβολή του σε αυτό δεν ήταν ασήμαντη.

Δυστυχώς όμως η Ευρώπη άλλαξε προς το χειρότερο, αρχής γενομένης από την μεταβολή του status ενός κράτους μέλους, το οποίο τυπικώς ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ενωσης.

Το κράτος αυτό είναι η Ελλάδα. Η οποία με τις προκαταρκτικές συζητήσεις της Συνόδου της 7ης Μαρτίου και τις περιγραφές των αποφάσεων που αναμένεται να επικυρωθούν στην επόμενη συνάντηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τίθεται πλέον στο περιθώριο, δεν συνδιαμορφώνει πολιτικές, αλλά απλώς δηλώνει έτοιμη να δεχθεί βοήθεια και στήριξη για την αντιμετώπιση του προσφυγικού, του σημαντικότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ευρώπη στην μεταπολεμική περίοδο.

Το γεγονός ότι στις δηλώσεις όλων των ευρωπαίων αξιωματούχων, του Γιούνκερ και της Μέρκελ συμπεριλαμβανομένων, «η Τουρκία είναι σημαντική» και «η Ευρώπη χρειάζεται την Τουρκία και η Τουρκία την Ευρώπη», συνιστά μία δραματική αλλαγή.

Το γεγονός ότι η Τουρκία εκβιάζει πλέον ανοιχτά, ζητεί δεκάδες δισ. προκαταβολικά, προκειμένου να αναλάβει δράση και να τηρήσει δικές της υποχρεώσεις, αποτελεί μία de facto ανατροπή συσχετισμών και δεδομένων.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα αρκείται σε μία βοήθεια μερικών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για την αντιμετώπιση μίας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης (όχι σαν κι αυτήν που περιέγραφε ο Τσίπρας πέρυσι τέτοια εποχή) και δεν συναποφασίζει, είναι μία αλλοίωση των όρων της ευρωπαϊκής συζήτησης.

Το ότι η Τουρκία κατορθώνει να διασυνδέσει τη συμμόρφωσή της με τους διεθνείς κανόνες ως προς το προσφυγικό με το άνοιγμα κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης, τα οποία μέχρι πρότινος έμεναν κλειστά λόγω αντίδρασης της Κυπριακής κυβέρνησης, είναι μία υποχώρηση από εθνικές θέσεις.

Όπως επίσης και το ότι η καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων από την κυβέρνηση της Αγκυρας είναι πλέον απλώς μία παρεμπίπτουσα αναφορά ήσσονος σημασίας για την ηγεσία της Ευρώπης, διαμορφώνει μία νέα πραγματικότητα.

Το ότι από το κείμενο των συμπερασμάτων απαλείφθηκε τελικώς η αναφορά στο κλείσιμο της Βαλκανικής οδού, δεν σημαίνει απολύτως τίποτε, δεδομένου ότι αυτό έχει ήδη συμβεί και τίποτε δεν κοστίζει σε κανέναν το να μην δηλώνεται.

Και εν τέλει, η νέα αναφορά στο κείμενο των συμπερασμάτων ότι «πρέπει να σπάσουμε την διασύνδεση μεταξύ επιβίβασης σε μία βάρκα και εξασφάλισης εγκατάστασης στην Ευρώπη», συνιστά την απροκάλυπτη και κυνική ομολογία της ευρωπαϊκής παραίτησης από τους λόγους, που επέβαλαν την δημιουργία της μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η φράση αυτή μοιάζει με το τέλος του παιχνιδιού για την Ευρώπη, η οποία οχυρώνεται, αμύνεται, φοβάται και απομακρύνεται από τις ιστορικές της καταβολές. Και πάντως η φράση αυτή μοιάζει να είναι η ευθεία απάντηση στην τακτική ανοιχτών συνόρων της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία σε προηγούμενη φάση είχε εκφραστεί από την Τασία Χριστοδουλοπούλου.

Οποια ρητορεία κι αν επιστρατεύσει ο πρωθυπουργός στο εσωτερικό, θα είναι συνένοχος στο έγκλημα που συντελείται. Ολα τα παραπάνω τα συνυπέγραψε - δήλωσε άλλωστε ικανοποιημένος για τα αποτελέσματα της συνόδου - και σε συνέχεια της ασυναίσθητης περιδίνησής του τρέχει σήμερα, την επομένη της Συνόδου στην Σμύρνη προκειμένου να επικυρώσει το νέο status σε διμερείς επαφές με την τουρκική κυβέρνηση.

Τι θα μπορούσε να κάνει; Απλώς και μόνο αν διάβαζαν οι επιτελείς του μία πολύ απλή εισήγηση του Γκι Φέρχοφστατ για τα ζητούμενα της ευρωπαϊκής πολιτικής στο προσφυγικό θα μπορούσαν να πάρουν κάποιες ιδέες και δράσουν εποικοδομητικά.

Λίγες ώρες πριν την έναρξη της Συνόδου, ο φιλελεύθερος Βέλγος πολιτικός ανέφερε σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Θα είναι η Ιταλία η επόμενη; Ο Ερυθρός Σταυρός εκτιμά ότι 50.000 άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα και ότι αυτός ο αριθμός θα διπλασιαστεί έως το τέλος του μήνα. Εντωμεταξύ η ιταλική κυβέρνηση μελετά σενάρια κατά τα οποία οι πρόσφυγες θα επιχειρήσουν να φθάσουν στις ιταλικές ακτές μέσω Αλβανίας και Μαυροβουνίου. Σήμερα οι ευρωπαίοι ηγέτες θα έπρεπε να επιδείξουν γενναιότητα. Αντί να αναθέτουν την επίλυση του προβλήματος στην αναξιόπιστη Τουρκία, θα έπρεπε να λάβουν αποφάσεις για την δημιουργία ευρωπαϊκής ακτοφυλακής και συνοριοφυλακής, να βελτιώσουν τις συνθήκες στα κέντρα εγκατάστασης, που βρίσκονται κοντά στην Συρία και εν τέλει να συντονιστούν σε μία ολοκληρωμένη και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική σε ευρωπαικό επίπεδο».

Όμως ο Φέρχοφστατ είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ ένας κατάπτυστος «νεοφιλελεύθερος».

Όπως και να 'χει, ο Τσίπρας είναι ικανοποιημένος: επιστρέφει η τρόικα στην Αθήνα και έχει να διαπραγματευτεί.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr