Ο συνδυασμός του προσφυγικού ζητήματος με την συζήτηση για την ειδική σχέση που διεκδικεί η Βρετανία προκειμένου να μην αποχωρήσει, δημιούργησε ένα εκρηκτικό μείγμα.

Οι τέσσερις του Βίζενγκραντ (Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία με την βοήθεια της Αυστρίας) έδειξαν ότι η διεύρυνση έχει ήδη αποτύχει πολιτικά, ενώ η πίεση που ασκεί το Λονδίνο στην τραυματισμένη Ενωση και το αδιέξοδο που προκαλεί, καταδεικνύει τα δομικά προβλήματα και δεν δικαιολογεί καμία αισιοδοξία για το μέλλον του εγχειρήματος της ενοποίησης.

Από την άλλη πλευρά, πρόκειται για μία σύνοδο και μία συζήτηση στην οποία όπως φαίνεται, οι συζητήσεις ήταν ανοιχτές, ξεκάθαρες και θυελλώδεις. Στο προσφυγικό ο καθένας κοιτάζει την αυλή του, στο θέμα της Βρετανίας το θέμα είναι τα τρισεκατομμύρια του Σίτι, τα οποία ο Κάμερον δεν είναι διατεθειμένος να χαρίσει σε κανέναν και η κολοβή Ενωση διεκδικεί τον έλεγχό τους.

Σε αυτό το περιβάλλον, το ενδιαφέρον στοιχείο για τα καθ' ημάς ήταν η στάση που επέλεξε να τηρήσει ο Τσίπρας.

Υπό τις συνθήκες αυτές, η μείζων επιδίωξη του πρωθυπουργού μέχρι κάποια στιγμή ήταν να λάβει ρητή διαβεβαίωση πως οι εταίροι δεν θα μας κλείσουν τα σύνορα αμέσως. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διακινούνταν έως το βράδυ της Παρασκευής, πήρε μία προφορική (και συνεπώς άνευ σημασίας) δέσμευση ότι. έως τις 6 Μαρτίου οπότε και θα πραγματοποιηθεί η Σύνοδος ΕΕ - Τουρκίας, δεν θα αλλάξει τίποτε στο status quo.

Με βάση τις υπάρχουσες πληροφορίες, μία χαριτωμένη λεπτομέρεια είναι πως η ελληνική κυβέρνηση διεκδίκησε το να περιληφθεί η συγκεκριμένη αναφορά στο κείμενο των συμπερασμάτων. Αλλιώς, «απειλούσε» με βέτο, έλεγαν κυβερνητικές πηγές. Κάτι τέτοιο όμως δεν προβλέπεται ως διαδικασία στην λειτουργία της Ενωσης...

Υπό αυτές τις συνθήκες, η δυνατότητα της Ενωσης να αντεπεξέλθει στις προκλήσεις του προσφυγικού και μεταναστευτικού κύματος εξακολουθεί να ροκανίζεται.

Και πάντως αυτήν την στιγμή όλα εξαρτώνται από την Τουρκία και όχι από την Ευρώπη, γεγονός που δεν δικαιολογεί αισιοδοξία.

Στο περιβάλλον αυτό, η Ελλάδα εξακολουθεί να μην είναι αυτό που νομίζει ο πρωθυπουργός της, δηλαδή ένας κρίσιμος παίχτης στο γεωπολιτικό παιχνίδι, που με «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» ανοίγει νέους δρόμους στην διπλωματία και την οικονομία. Μέσα πίεσης δεν διαθέτει, στις δεσμεύσεις ανταποκρίνεται με κόπο και εν μέρει, οι κατηγορίες και οι νουθεσίες προς όλους τους άλλους περισσεύουν, όπως και τα ευχολόγια.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα και με όλα τα μέτωπα ανοιχτά στο εσωτερικό και το εξωτερικό, ο Τσίπρας δεν έχει πολλές επιλογές: πρέπει να δει πώς θα κόψει τις συντάξεις γιατί αλλιώς αξιολόγηση δεν προχωρεί, να κοιτάξει πώς θα συμμαζέψει τον απροβάριστο θίασο που νομίζει ότι είναι κυβέρνηση, να επιχειρήσει να κάνει κάποιον ανασχηματισμό μήπως και κερδίσει λίγο χρόνο και μήπως αποφύγει πάλι την πρόσκρουση στον τοίχο.

Αν δεν τα κάνει όλα αυτά και μάλιστα σύντομα, μάλλον θα πρέπει να το εκλάβουμε ως μήνυμα: το σύνδρομο του «Σημαδεμένου» θα έχει εμφανιστεί.

Στην γνωστή ταινία ("Scarface"), ο κουβανός μετανάστης στο Μαϊάμι Τόνι Μοντάνα (Αλ Πατσίνο), ξεκινώντας από το πουθενά, γίνεται μεγαλομαφιόζος, «την ψωνίζει» και καταλήγει μόνος σε μία έπαυλη, χαμένος σε ένα βουνό κόκας, να αντιμετωπίζει έναν στρατό πληρωμένων δολοφόνων. Τον καθαρίζουν, όμως έχει δώσει σκληρή μάχη.

Ίσως στο Μαξίμου θα έπρεπε να ξαναδούν την ταινία, μπας και ξυπνήσουν.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr