Αν δούμε σε πόσα σχήματα έχει εγκλωβιστεί ο Τσίπρας θα πρέπει ομολογουμένως να μιλήσουμε για πολιτικό επίτευγμα πρωτοφανές. 

 

Δεν έχει κάνει «deal» με τους δανειστές, αλλά ούτε και με τους εσωκομματικούς αμφισβητίες. Προκαλεί συζήτηση για να ενημερώσει τη Βουλή και βρίσκεται όμηρος της Ζωής Κωνσταντοπούλου. 

Μιλάει για άλλη προσέγγιση και φιλοσοφία στην επιβολή νόμου και τάξης και οι αναρχικοί εισβάλλουν στην Βουλή. Ο ένας υπουργός υπόσχεται συνεκμετάλλευση των πετρελαίων στους Αμερικανούς και o άλλος αναθέτει τις έρευνες στους Ρώσους (δηλαδή οι Ρώσοι θα εξορύξουν του πετρέλαιο που θα εκμεταλλευτούν οι Αμερικανοί...). 

 

Αν όλα αυτά δεν ήταν σχιζοφρενικά και επικίνδυνα, θα ήταν κωμικά. 

 

Ίσως το μέγεθος του εγκλωβισμού του Τσίπρα φανερώνεται αν παρατηρήσει κάποιος δύο πρόσωπα: 

 

Από τη μία ο υπουργός Κατρούγκαλος. Μετά από όλες αυτές τις υποθέσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας (διορισμοί νομικών συνεργατών του στο υπουργικό γραφείο του, εργολαβίες για υποθέσεις που άπτονται της υπουργικής του ιδιότητας κλπ.) και την ηθική του απομείωση, ο Τσίπρας δεν τολμά να τον ακουμπήσει ή έστω να τον αποδοκιμάσει. Ο Κατρούγκαλος δεν είναι καν βουλευτής. 

 

Από την άλλη, ο Βαρουφάκης. Δημιουργεί προβλήματα όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό, δυναμιτίζει όλες τις συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, υπονομεύει συνεργάτες ακόμη και του ίδιου του Πρωθυπουργού και πολλά άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Ο Βαρουφάκης είναι βουλευτής και μάλιστα θριαμβευτικά εκλεγείς στην Β' Αθηνών. 

 

Στην πρώτη περίπτωση είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός φοβάται ότι θα χρεωθεί ο ίδιος την επιλογή του προσώπου. 

 

Στην δεύτερη, φοβάται ότι το πρόσωπο θα αρχίσει να περιφέρεται στα κανάλια εντός και εκτός Ελλάδας, αναπτύσσοντας το ταλέντο του και διαλύοντας τα πάντα. 

 

Συμπέρασμα: ένας Πρωθυπουργός, αδύναμος να διαχειριστεί ακόμη και τις δικές του επιλογές. Και ο οποίος «έχει πάρει πάνω του» το παιχνίδι...