Πρώτον, ότι δεν είναι και τόσο βέβαιοι ότι η Προεδρική εκλογή «δεν βγαίνει» και δεύτερον ότι αν τελικά «βγει», οι βουλευτές που θα αποφασίσουν να συνταχθούν με την κυβέρνηση και να ψηφίσουν πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές, θα έχουν το στίγμα του «αργυρώνητου» και πολιτικά εκφυλισμένου. 
Πρόκειται για μία σαφή τακτική, στο πνεύμα των πυρών κατά ριπάς στο ψαχνό και με λογική, τώρα τα δίνουμε όλα για όλα και ό,τι γίνει. Παρά ταύτα είναι απορίας άξιο: με βάση τα όσα λένε στον ΣΥΡΙΖΑ, ποιος επιχειρηματίας είναι διατεθειμένος να «επενδύσει» κάποια εκατομμύρια (λένε ότι υπάρχειο και ταρίφα: 300-400.000 ανά αμφιταλαντευόμενο βουλευτή - και υπάρχουν περί τους 25...) για να εκλεγεί πρόεδρος και να παραταθεί άγνωστο για πόσο ο βίος αυτής της κυβέρνησης;
Το γεγονός ότι η τακτική αυτή επιλέγεται και εκτρέπει την πολιτική συζήτηση στη χώρα, προς κατευθύνσεις που θυμίζουν άλλες εποχές, είναι εμφανώς μηδενιστικές και δημιουργούν πολλά ερωτήματα για την πραγματική σκοπιμότητά τους. 
Είναι προφανές ότι το επόμενο διάστημα θα σημαδευτεί από τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, σε μία περίοδο κατά την οποία υποτίθεται ότι μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και πιστωτών συζητούνται μείζονα και σοβαρά ζητήματα, όπως π.χ. το ενδεχόμενο μίας νέας εποχής, μίας δειλής ανάκαμψης, μίας σταδιακής επιστροφής σε όποια ομαλότητα μπορεί κανείς να προσδοκά. 
Ναι, υπάρχουν εκατομμύρια ανέργων, ναι, υπάρχουν πολύ περισσότεροι στα όρια της φτώχειας ή κάτω από αυτά, όμως όταν τα στοχεία αυτά χρησιμοποιούνται από πολιτικές δυνάμεις για την καλλιέργεια έντασης, τα αποτελέσματα είναι προδιαγεγραμμένα και καταστρεπτικά. 
Η Ελλάδα έχει ζήσει τέτοια φαινόμενα στην πρώτη μεταπολεμική - εμφυλιακή περίοδο, στην ύστερη μετεμφυλιακή και στην δεκαετία του 60, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. 
Ασχέτως του αν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τις προηγούμενες περιόδους ανήκει στην αριστερά ή όχι, η συμμετοχή της στις προηγούμενες κρίσεις είναι δεδομένη και καταγεγραμμένη. 
Σήμερα, το μεγαλύτερο δίλημμα για την αριστερά έγκειται ίσως στο πολιτικό πεδίο και όχι στο οικονομικό. Οι επιλογές της είναι είτε να κινηθεί στον δρόμο της ευθύνης (δύσκολο), είτε να καταφύγει στις πρακτικές του παρελθόντος. Οι τελευταίες χαρακτηρίστηκαν έως και προδοτικές για τα όνειρα και τα οράματα της αριστεράς από τους ίδιους του αριστερούς ή κάποιους εξ αυτών. 
Κατά τα φαινόμενα, σήμερα η «νέα αριστερά» ετοιμάζεται για ένα ακόμη λάθος, ακόμη κι αν κερδίσει τις εκλογές. Και αρχίζει να δείχνει ότι είναι ανίκανη να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις τις και τις δραματικά μονοδιάστατες αναγνώσεις της ιστορίας και της πραγματικότητας, που την χαρακτήρισαν τον προηγούμενο αιώνα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr