Ο Βενιζέλος, έτοιμος να δώσει μία ύστατη μάχη στο Κοινοβούλιο (τον μοναδικό προνομιακό του χώρο, είναι η αλήθεια), επιτέθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα (σε συνέντευξή του στο Βήμα) και έδειξε ότι αυτό είναι το μέτωπο στο οποίο επιλέγει να πολεμήσει, μπας και περισώσει κάτι από το ούτως ή άλλως αρνητικό πεπρωμένο του ιδίου και του κόμματός του.
Και ο Τσίπρας, προς γενική κατάπληξη, απάντησε και στους δύο σε ήπιους τόνους, μιλώντας για την ταυτότητα της νέας αριστεράς, για το πώς η Ευρώπη δεν πρέπει να την φοβάται και για το πώς οι πολίτες θα πρέπει να τον εμπιστευτούν.
Αυτά συμβαίνουν στις παραμονές μίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, την οποία η ίδια η κυβέρνηση κινητοποιεί. Θυμίζουμε ότι την τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο, έστω υπό κάπως διαφορετικές συνθήκες, ένας πρωθυπουργός αναγκάστηκε σε παραίτηση και ατιμωτική αποχώρηση, τα πολιτικά δεδομένα της χώρας ανατράπηκαν και τα μνημόνια έγιναν «το σημαντικότερο πολιτικό κείμενο».
Προς τι όλη αυτή η αναταραχή και αγωνία, εν τέλει;
Φυσικά, όλοι έχουμε επίγνωση του τι συμβαίνει στη χώρα. Προσαρμογές έχουν γίνει, σπατάλες έχουν μειωθεί, δείκτες μπορεί να έχουν βελτιωθεί, όμως την ίδια στιγμή, μισθοί και θέσεις εργασίας έχουν εξαφανιστεί, συντάξεις επίσης, οι εργαζόμενοι κυκλοφορούν μεταξύ ανέργων και όλα εξακολουθούν να κρέμονται σε μία κλωστή - παρεμπιπτόντως, έχουμε ξεχάσει ότι το να ανήκεις στην ευρωζώνη είναι ένα θέμα, το να υπάρχει μία οικονομία που να λειοτουργεί είναι ένα άλλο...
Η συζήτηση αυτή θα είχε εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, αν δεν υπήρχε το μείζον πρόβλημα της χώρας το οποίο είναι πλέον βαθιά πολιτικό και πρωτίστως θεσμικό.
Το ζήτημα για την Ελλάδα και εν πολλοίς η αιτία της τραγωδίας της είναι ότι οι θεσμοί δεν υπέρκεινται της συγκυρίας. Κοινώς: η θεσμική ανεπάρκεια της χώρας συνιστά το μείζον πρόβλημά της.
Ειδικότερα: η σημερινή ένταση και αναταραχή δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε η «απειλή» της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο τρόπος εκλογής, οι δυνατότητες εκμετάλλευσής του από όποιον το επιθυμεί κατά περίσταση (κυβέρνηση ή αντιπολίτευση) και η πολιτική ανοησία του πολιτικού προσωπικού, δημιουργούν σήμερα εκ νέου συνθήκες κρίσης και απειλούν να διαλύσουν τα πάντα.
Φυσικά και οι εκλογές δεν είναι και δεν θα έπρεπε να είναι πρόβλημα ή απειλή. Ομως σήμερα άλλοι επιδιώκουν και άλλοι φιοβούνται εκλογές, λόγω μίας προβληματικής και αναχρονιστικής εν τέλει συνταγματικής διάταξης, που συνδέεται με το αν η Βουλή μπορεί ή δεν μπορεί να εκλέξει πρόεδρο.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν δεν υπήρχε το ίδιο πρόβλημα το 2009-2010, η πορεία των εξελίξεων θα μπορούσε να είναι λιγότερο δραματική.
Δυστυχώς, η εκκρεμότητα αυτή την στιγμή δεν μπορεί να διευθετηθεί. Το μόνο ερώτημα προς το παρόν είναι αν η εκκρεμότητα θα αποβεί μοιραία.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr