α) στην πολιτική δεν υπάρχει παρθενογένεση. Ούτε κατά την διαδικασία ανάδειξης προσώπων, ούτε στην παραγωγή ιδεών και

β) η ευγνωμοσύνη των ψηφοφόρων ουδέποτε επέδρασε στην κάλπη όσο η προσδοκία - εξ ου και η μνήμη των πολιτών συχνά αδρανεί

Υπό αυτές τις συνθήκες και προϋποθέσεις, εν όψει εκλογών παρατηρείται η εξής κινητικότητα.

Ο Σαμαράς ευελπιστεί σε ένα σωτήριο γι' αυτόν αποτέλεσμα, το οποίο θα θελήσει να αξιοποιήσει ως αφορμή για να «ρίξει αυλαία», να αναβαπτίσει την ΝΔ και να δημιουργήσει μία νέα «παράταξη», της οποίας ο ίδιος θα διεκδικήσει την φυσική και πνευματική πατρότητα. Δεν είναι όλοι διατεθειμένοι να τον ακολυθήσουν σε αυτόν τον δρόμο και θα το δούμε πολύ σύντομα.

Ο Βενιζέλος ελπίζει ότι ως ... ελαιοκαλλιεργητής θα εξασφαλίσει μία ύστατη εκλογική επιδότηση και με αυτήν στην τσέπη θα κερδίσει τον απαραίτητο χρόνο. Με τα δεδομένα και τις ενδείξεις που υπάρχουν, οι πιθανότητές του μοιάζουν λιγοστές.

Ο Τσίπρας ποντάρει σε μία νίκη, αλλά ούτως ή άλλως το θετικότερο γι' αυτόν ενδεχόμενο είναι κάποια στιγμή να σχηματίσει μία κυβέρνηση συνασπισμού με τον Λαφαζάνη - γνωστές και όπως φαίνεται αθεράπευτες οι ασθένειες της Αριστεράς.

Το ΚΚΕ θα παίξει το γνωστό παιχνίδι και πιθανώς θα διατηρήσει τον ίδιο ρόλο - για πόσο ακόμη;

Οσο κι αν ακούγεται παράδοξο, ένας... νέος παίκτης που πιθανότατα θα βρούμε μπροστά μας τους επόμενους μήνες είναι ο Γ. Παπανδρέου!

Η κινητικότητά του τις τελευταίες εβδομάδες είναι έντονη, οργανωμένη και διαρκής και η εμφάνισή του σήμερα το μεσημέρι από κοινού με τον Φ. Κουβέλη στην παρουσίαση ενός βιβλίου της προσωπικής και πολιτικής του φίλης Μαριλένας Κοππά για την Κεντροαριστερά, μόνο τυχαία δεν είναι.

Τι σκέπτεται και τι επιδιώκει ο Παπανδρέου;

Σύμφωνα με τις πληροφορίες που υπάρχουν, σίγουρα δεν διεκδικεί το ΠαΣοΚ. Είναι κάτι που πάντοτε ήθελε να ξεφορτωθεί και ποτέ δεν το κατάφερε.

Ομως διεκδικεί προφανώς πολιτική δικαίωση.

Εν ολίγοις: αν ο Σαμαράς διεκδικεί την επικύρωση του success story, ο Παπανδρέου θα αρχίσει να λέει ότι χωρίς εκείνον δεν θα υπήρχε τίποτε τέτοιο.

Αν ο Βενιζέλος διεκδικήσει μερίδιο στο ίδιο στόρι, ο Παπανδρέου θα αρχίσει να τον κατηγορεί ανοιχτά για υπονομευτικές πρακτικές και ως εμπόδιο σε μεταρρυθμίσεις στις κρίσιμες στιγμές.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορήσει - που όλως περιέργως το αποφεύγει...- θα απαντήσει επιστρέφοντας τις κατηγορίες για αναχρονιστικές πρακτικές.

Μπορεί κάτι απ' όλα αυτά να πιάσει τόπο και υπάρχει κόσμος που θα ακολουθήσει και πάλι τον Παπανδρέου σε μία νέα πολιτική περιπέτεια που μπορεί να έχει στο μυαλό του;

Η απάντηση δεν είναι προφανής. Ομως αυτό που είναι προφανές και γνωστό, είναι πως ο ΓΑΠ διαθέτει έναν «κώδικα» συνεννόησης με τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς, που μπορεί ανά πάσα κρίσιμη στιγμή να τον καταστήσει εκ νέου παίχτη στην σκακιέρα.

Εν αναμονή των εξελίξεων και με επίγνωση του ότι η χώρα εξακολουθεί να βρίσκεται σε μία καμπή, οφείλει κάποιος να λάβει υπόψη μερικά στοιχεία πολιτικής ιστορίας.

Ενα από αυτά είναι πως ο Παπανδρέου εξακολουθεί θεωρεί (και δεν είναι μόνος σε αυτό) ότι είναι συνεχιστής μίας οικογενειακής πολιτικής παράδοσης, ανάλογης με εκείνης των Κέννεντι...

Αυτή ξεκινά από τον παππού του, ο οποίος μετά το '44, όταν και πρωτοορίστηκε πρωθυπουργός, βρέθηκε στα βάθη της πολιτικής αφάνειας επί σχεδόν μία εικοσαετία, έως ότου κερδίσει τις εκλογές του '63 και λάβει την θέση του στην Ιστορία. Και αν κάποιος σκεφτεί ότι ο Παπανδρέου ο Γ' μπορεί να είναι «κολλημένος», δεν υπάρχει κάτι που να πείθει ότι οι υπόλοιποι Ελληνες δεν είναι...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr