Στο σημείο αυτό δεν πρέπει κανείς να λησμονεί το γεγονός ότι τα ποσοστά αυτά είναι διαμορφωμένα ήδη από το 2012, όταν στις εκλογές του Μαΐου, τα δύο κόμματα σε συνθήκες ήδη ακραίας πόλωσης είχαν λάβει ποσοστά της τάξεως του 19% και 17%, αντίστοιχα, με πρώτη τότε την ΝΔ. Υπό αυτήν την έννοια, τα ποσοστά που (νομίζουν ότι) έχουν «καβατζωμένα» από τις δεύτερες εκλογές πριν από δύο χρόνια, είναι «δανεικά» εξ αρχής.

Σε αυτές τις συνθήκες και εν όψει των ευρωεκλογών, οι μονομαχίες που θα διεξαχθούν προμηνύουν τα εξής:

Η ΝΔ θα δώσει μία σκληρή μάχη, παίζοντας ακόμη και το ριψοκίνδυνο - με όρους σοβαρότητας και αξιοπιστίας σε οτιδήποτε επιχειρήσει να διακηρύξει - παιχνίδι, μεταξύ υπευθυνότητας και όψιμης αντιμνημονιακής ρητορικής.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη πλευρά, θα παίξει το αναμενόμενο χαρτί, θεωρώντας ότι έχει δικαιωθεί σε ό,τι έχει προβλέψει, αλλά χωρίς να έχει δώσει απαντήσεις και διεξόδους για την επόμενη ημέρα και ενώ έχει ήδη ρίξει πολύ νερό στο κρασί του.

Η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, μία ιστορικής σημασίας εξέλιξη, η οποία όμως περνά σχεδόν απαρατήρητη, θα είναι μεν καταλυτική, αλλά οι επιπτώσεις της στην εκλογική συμπεριφορά των πολιτών αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να εκτιμηθούν στην πλήρη τους διάσταση.

Κατόπιν αυτών, το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη μοιάζει να αναδεικνύεται σε κομβικής σημαντικότητας παίχτη στο πολιτικό σκηνικό, καθώς ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του, που δείχνει να διαμορφώνεται, είναι ότι απορροφά ένα σημαντικό τμήμα ψηφοφόρων, που προερχόμενο από την ΝΔ, θα ήταν διατεθειμένο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει να βρίσκει μία αφορμή ώστε να μην το κάνει.

Υπό αυτήν την έννοια, η σκληρή κόντρα Σαμαρά - Τσίπρα, στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, φαίνεται πως θα μετατραπεί σε μία σύγκρουση του Αλέξη με τον Σταύρο, ο οποίος για πλείστους λόγους εμφανίζεται ως απειλητικά δημοφιλής για τους «επαγγελματίες» της πολιτικής σκηνής.

Η νευρικότητα με την οποία τον αντιμετωπίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ενδεικτική, τουλάχιστον για ένα πράγμα: ο Θεοδωράκης είναι ο μόνος που ακόμη και χωρίς ριζοσπαστικές προτάσεις, μιλάει εκτός πολιτικού κώδικα. Χωρίς πολιτικό μανιφέστο και διακηρύξεις, εμφανίζεται «νεωτερικός», απλώς και μόνο επειδή ο Τσίπρας και ο Σαμαράς μιλούν εντός του γνωστού και βαρετού πλαισίου.

Με βάση αυτά, στην πορεία προς τις ευρωεκλογές, ο Σαμαράς θα πορευτεί προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσει μία όψιμη σύγκρουση με την τρόικα, ο Τσίπρας θα νομίζει ότι εισπράττει νομοτελειακά την οργή από τις πολιτικές του μνημονίου και ο Θεοδωράκης θα «ροκανίζει» τα ποσοστά και των δύο, σε βαθμό που πιθανώς θα τον καταστήσει ρυθμιστή των εξελείξεων.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι στην τελευταία του συνέντευξη στην real news την Κυριακή, ο Τσίπρας απέφυγε να δώσει μία σαφή απάντηση στο ερώτημα, ποια διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από την ΝΔ θα καταστήσει αναπόφευκτες τις πολιτικές εξελίξεις. Η διαφορά προφανώς και εξαρτάται από την εκλογική επίδοση του Ποταμιού ή τουλάχιστον και από αυτήν.

Δεδομένων όλων αυτών, υπάρχει μία άλλη παράμετρος που αυτήν τη στιγμή παραμένει αστάθμητη, όμως η εμπειρία δεν δικαιολογεί προσδοκίες για εκπλήξεις: το εύρος της αποχής και η επίδρασή της στα ποσοστά των παραδοσιακών κομμάτων - ας μην αναμένουμε δραματικές αλλαγές, ο κόσμος δεν ψηφίζει στις ευρωεκλογές και μάλλον δεν θα το κάνει και τώρα.

Επειδή ο Τσίπρας ήταν από αυτούς που έσπευσαν να εκδώσουν ανακοίνωση για τον θάνατο του ιστορικού στελέχους του εργατικού κόμματος της Βρετανίας, Τόνι Μπεν, θα πρέπει ίσως να σκεφτεί πολύ, λαμβάνοντας ερέθισμα από ένα - μεταξύ των πολλών - σοφών αποφθεγμάτων του: «οι χρεωμένοι άνθρωποι οδηγούνται στην απελπισία και οι απελπισμένοι δεν ψηφίζουν. Ενα έθνος μορφωμένο, υγιές και γεμάτο αυτοπεποίθηση είναι δυσκολότερο να κυβερνηθεί».

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr