Δεδομένου ότι εκτός συγκλονιστικών και δραματικών απροόπτων σύντομα θα ξεκινήσει μία συζήτηση για την αναθεώρηση του συντάγματος, υπάρχουν ήδη διατυπωμένες σκέψεις και σχέδια (σύμφωνα με πληροφορίες κατά κύριο λόγο εκ μέρους των κκ. Σαμαρά και Αβραμόπουλου) για ριζικές αλλαγές στον τρόπο εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, απεμπλοκή της διαδικασίας από το ενδεχόμενο πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, καθώς και για σημαντικές τροποποιήσεις στον αριθμό ή/και στον τρόπο εκλογής των βουλευτών.

 
Αντίστοιχες σκέψεις και σχέδια έχουν διατυπωθεί και από άλλους, οι οποίοι όμως βρίσκονται εκτός πολιτικής σκηνής αυτήν την περίοδο, και συνεπώς δεν έχουν δυνατότητα να επηρεάσουν εξελίξεις (πχ. ο πρώην υπουργός κ. Γ. Ραγκούσης και η πρώην επίτροπος κυρία Αννα Διαμαντοπούλου). 

Χωρίς να αξιολογούμε τα σχέδια (τα οποία άλλωστε δεν είναι στην τελική τους μορφή), οφείλουμε να δηλώσουμε ότι τέτοιες αλλαγές είναι επιβεβλημένες, ήδη έχουν καθυστερήσει και ότι χωρίς αυτές προκοπή στην χώρα αυτή δεν πρόκειται να έλθει. 

Αρκεί μία σύγκριση, για να κατανοήσουμε ότι το σοβαρότερο ίσως πρόβλημα της χώρας είναι θεσμικό. Ας αναλογιστεί κανείς με πόση ευκολία γίνονται στην Ελλάδα πρόωρες εκλογές και ας λάβει υπόψη τι είδους παράλυση επικρατεί στο σύνολο σχεδόν του δημόσιου τομέα, όχι μόνον όποτε αλλάζει κυβέρνηση, αλλά και όποτε γίνεται ανασχηματισμός. 
Στρατιές συμβούλων και ειδικών μετακινούνται, αρμοδιότητες αναδιανέμονται, δραστηριότητες και προγραμματισμός παγώνει και μόλις αρχίσει να γίνεται κάτι - οτιδήποτε - ξεκινά κάποια προεκλογική περίοδος, οπότε όλα παγώνουν και πάλι και πάει λέγοντας. 
Είναι προφανές ότι αν με κάποιον τρόπο υπήρχε θεσμική θωράκιση του έργου μίας κυβέρνησης, άρα και του βίου της, πολλά θα ήταν διαφορετικά στο παρελθόν, αλλά και στην κρίσιμη συγκυρία της τελευταίας τετραετίας, αν δεν υπήρχε ανά πάσα ώρα και στιγμή η απειλή πρόωρων εκλογών. 
«Μπορούν να απαγορευτούν;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Ισως όχι, αλλά θα έπρεπε σαφώς να περιοριστεί δραστικά η δυνατότητα προκήρυξής τους για ψύλλου πήδημα, επειδή π.χ. κάτι βλέπει κάποιος σε κάποια δημοσκόπηση. 

Οι χώρες στις οποίες οι κυβερνήσεις είναι απαλλαγμένες από τον πειρασμό αυτό, βρίσκονται μάλλον σε καλύτερη μοίρα και η παράμετρος της κυβερνητικής σταθερότητας είναι ίσως μία από τις βασικές αιτίες. Πέραν αυτού, σε μία τέτοια περίπτωση αλλάζει άρδην και ο τρόπος με τον οποίο οι πολίτες ψηφίζουν, καθώς είναι μάλλον διαφορετικό να γνωρίζει ο καθένας πώς θα πρέπει να «ζήσει» με ό,τι ψηφίσει για τέσσερα χρόνια, είτε ψηφίζει κυβέρνηση είτε επιλέγει αντιπολίτευση (υπάρχει και αυτή η επιλογή που συχνά λησμονούμε.). Αντιθέτως, εντελώς διαφορετικά συμπεριφέρεται πολιτικά κάποιος αν έχει την βεβαιότητα ότι ο βίος της βουλής είναι εξαιρετικά σύντομος (εθιμικώ δικαίω). 

Μία πρόχειρη σύγκριση είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: η κυρία Ανγκελα Μέρκελ είναι μόλις η όγδοη καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας από το 1949 έως σήμερα. Ο κ. Αντ. Σαμαράς την ίδια στιγμή, είναι ο τρίτος Πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 2009 έως σήμερα, ενώ από το 1949 κι έπειτα η χώρα έχει αλλάξει περισσότερους τους 30 πρωθυπουργούς, αν συνυπολογίσουμε σε αυτόν τον αριθμό τους υπηρεσιακούς, αλλά πάντως λαμβάνοντας υπόψη τις «πολλαπλές θητείες», όπως π.χ. του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1956 και το 1974, 1977, του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, 1985 και 1993 κοκ., - κάτι που δεν αλλάζει την ουσία του προβληματισμού. 
Η θεσμική ευκολία με την οποία η Ελλάδα αλλάζει πρωθυπουργούς σαν τα εσώρουχα στην μεταπολεμική περίοδο, αναδεικνύει κατά μία πρόδηλη έννοια, το θεμελιώδες πρόβλημα της χώρας. 

Στην χώρα αυτή, καμία κυβέρνηση δεν ολοκλήρωσε την θητεία της, με μοναδική εξαίρεση την κυβέρνηση του ΠαΣοΚ της τετραετίας 1985 - 1989, κατά τη διάρκεια της οποίας μάλιστα συντελέστηκε και η μεγάλη δημοσιονομική καταστροφή της μεταπολεμικής Ιστορίας, με την βραχύβια κυβέρνηση του Κ. Καραμανή του β' κατά την διετία 2007-2009 να διεκδικεί πάντως τα πρωτεία, δεδομένου ότι η χώρα τότε ήταν μέλος μίας νομισματικής ένωσης. 

Εχοντας πίσω της αυτό το θεσμικό βατερλώ, η Ελλάδα φαίνεται πώς σήμερα σε συνθήκες δραματικής κρίσης, διαρκώς επαπειλούμενης χρεοκοπίας και γενικής αδυναμίας να βρει πού πατά και πού βρίσκεται, αρχίζει να εξετάζει τον θεσμικό εκσυγχρονισμό της. 
Κάποιοι στην κυβέρνηση έχουν ήδη επεξεργαστεί προτάσεις εν όψει της συζήτησης για μία ακόμη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα ξεκινήσει, αν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών δεν διαμορφώσουν συνθήκες ανωμαλίας και ανατροπές, οι οποίες για μία ακόμη φορά θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πρόωρες εκλογές, νέες αναδιατάξεις και εφιαλτικές καθυστερήσεις. 
Ένα πρώτο βήμα είναι η συζήτηση για την αποσύνδεση της εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας από την γενικές εκλογές. Θετικό βήμα, το οποίο με βάση τις υπάρχουσες πληροφορίες, θα ανοίξει μία συζήτηση, έστω κι αν αυτή είναι σχεδόν καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω της εύκολα προβλέψιμης στάσης της αριστερής αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Στην Γερμανία, όπως και στην Γαλλία, στις ΗΠΑ, στην Βρετανία και σε πολλά άλλα κράτη, τα οποία στην σύγχρονη μορφή και δομή τους συμπορεύονται με την Ελλάδα (με εξαίρεση την τελευταία), οι πρόωρες εκλογές είναι λίγο πολύ ένα άγνωστο φαινόμενο. 
Αντιθέτως, στην χώρα μας, αυτό που είναι σχεδόν άγνωστο, είναι μία κυβέρνηση που να μπορεί να ολοκληρώσει το έργο της - και να κριθεί για αυτό και όχι για διάφορα άλλα αόριστα, φαντασιακά και συμπλεγματικά. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr