Με αυτά τα δεδομένα, ένα ερώτημα για μια μεγάλη μερίδα πολιτών (πέραν του τι τους ξημερώνει), είναι «ποιος ο ρόλος της Κεντροαριστεράς;».

Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, το συγκεκριμένο ζήτημα απασχολεί ιδιαιτέρως τις Βρυξέλλες και τις ξένες κυβερνήσεις. Όχι μόνον για λόγους σκοπιμότητας, αλλά και λόγω του φόβου τους ότι η εξαφάνιση αυτού του πολιτικού χώρου θα είναι καταλυτική για τις εξελίξεις στην χώρα. Για πολλούς ευρωπαίους, όσο κι αν η Ελλάδα δεν μπορεί εύκολα να περιγραφεί ως success story, απειλείται σοβαρά να μετατραπεί σε μία μαύρη πολιτική τρύπα πολιτικών συγκρούσεων ανεξέλεγκτης κλιμάκωσης και ισχύος.

Η αγωνία και η κινητικότητα στους χώρους της Κεντροαριστεράς εν όψει όλων αυτών είναι ομολογουμένως αξιοσημείωτη. Εξίσου αξιοσημείωτη είναι η ματαιοδοξία όλων των εμπλεκόμενων.

Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί τον άλλον ως επικεφαλής ενός σχήματος, κανείς δεν έχει επεξεργασμένη πρόταση ρεαλιστικότερη από του Στουρνάρα ή πιο «σέξι» από του Τσίπρα και κανείς δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι ο κόσμος ούτε ξυπνά ούτε κοιμάται με την αγωνία της Κεντροαριστεράς - η οποία ούτως ή άλλως ποτέ δεν άνθησε σε συνθήκες κρίσης και εξαθλίωσης.

Με αυτά τα δεδομένα, το δράμα θα κορυφωθεί μόλις ολοκληρωθεί (εκ των πραγμάτων.) η διανομή των ρόλων στους πρωταγωνιστές.

Το παρασκήνιο είναι έντονο. Σαμαράς και Τσίπρας ετοιμάζονται για την μεγάλη σύγκρουση, ο Στουρνάρας, μάλλον εγκαταλείπει σε μερικούς μήνες και νωρίτερα από ότι πολλοί προέβλεπαν, την πρώτη γραμμή της πολιτικής.

Οι 58 αναζητούν έναν από μηχανής θεό, γιατί η «ιδέα» δεν αρκεί. Ο Κουβέλης φαίνεται ότι ονειρεύεται πολύ συχνά έναν ρόλο καταλύτη στην νέα διαδικασία συμφιλίωσης της Δεξιάς με την Αριστερά, όποτε και όπως επιχειρηθεί κάτι τέτοιο.

Και ο Βενιζέλος; Όλα δείχνουν ότι θεωρεί τον εαυτό του καταλύτη για κάθε εξέλιξη - παραδόξως μπορεί και να αποδειχθεί ότι έτσι είναι.

Σύμφωνα με τα όσα μεταδίδουν όχι πολύ μακρινοί του συνομιλητές, αναζητεί μία δυνατότητα διαφυγής, ειδικώς εφόσον επιβεβαιωθούν τα θλιβερά ποσοστά για το κόμμα του στις ευρωεκλογές.

Κάποιοι επιμένουν ότι το μεγαλύτερο ποντάρισμα στην ελληνική προεδρία το έχει κάνει ο υπουργός Εξωτερικών, ο οποίος θα επιχειρήσει να αναστηλώσει το ευρωπαϊκό προφίλ του (το οποίο τσαλακώθηκε δραματικά από την θητεία του στο υπουργείο Οικονομικών). Όλα αυτά, με το βλέμμα στραμμένο σε μία αναβαθμισμένη θέση, πενταετούς θητείας και ενδεχομένως αντιπροέδρου, στην επόμενη ευρωπαϊκή επιτροπή.

Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο, θα είναι ένα σχετικά ανώδυνο για την κυβέρνηση αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές - μία ισοπαλία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή μία ήττα που θα προσφέρει την πολυτέλεια μίας στάσης του Τύπου «λάβαμε το μήνυμα» και - κυρίως - χρόνο..

Το υπό συζήτηση σχέδιο προϋποθέτει βεβαίως το να θέλει ο κ. Σαμαράς να κάνει την μεγάλη αυτή χάρη στον κυβερνητικό του εταίρο και στο κόμμα του, «στέλνοντάς» τον στην Ευρώπη, απελευθερώνοντας δυνάμεις και κινητοποιώντας διαδικασίες ανασύνταξης του ΠαΣοΚ ή και του ευρύτερου χώρου.

Ισως όμως έτσι να λυθούν πολλοί γρίφοι της σημερινής πολιτικής σκηνής· αλλά αυτό είναι απλώς ένα σχετικά αισιόδοξο σενάριο.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr