Όμως, γουονα μπι υπερήφανε Έλλην: Γιατί μία κυβέρνηση που εξελέγη με τη "νωπή λαϊκή εντολή" για σκληρή διαπραγμάτευση με τους δανειστές (και μόνο για αυτό) καταφεύγει τελευταία στιγμή σε δημοψήφισμα; Γιατί θεωρεί ότι τώρα είναι η κατάλληλη ώρα να σου δώσει το λόγο, ενώ έχεις ήδη αποφανθεί προ πενταμήνου με έναν πολύ ξεκάθαρο και κατηγορηματικό τρόπο; Τέλος πάντων, γιατί δεν παραδέχεται ότι ήταν ανίκανη να διαχειριστεί την σκληρή διαπραγμάτευσή (και την μαλακή μάλλον) και δεν αποχωρεί να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του αντί να σου πετάει το μπαλάκι με αυτόν το δόλιο τρόπο;

Αλλά σωστά, εσύ δεν έχεις αντιληφθεί ότι σε βάζει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα για να την απενοχοποιήσεις, εσύ νομίζεις ότι επιτέλους μετά από 40 χρόνια σου δίνεται η ευκαιρία να παλέψεις για την ελευθερία σου και τα δικαιώματα σου. Η αλήθεια είναι, ότι κι ο αέρας ο κοπανιστός έχει τη χάρη του.

Όμως το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αυτό που τίθεται κι αν θέλεις να είσαι έντιμος και να δικαιώνεις τη δημοκρατία για την οποία τόσο παλεύεις, καλό θα είναι να τοποθετήσεις τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Και η σωστή βάση δεν είναι αν ο ελληνικός λαός εγκρίνει ή απορρίπτει μία συμφωνία φάντασμα που δεν ξέρουμε ακριβώς τί λέει, αλλά στο περίπου ·και πώς άραγε μπορούμε να αποφανθούμε - με τις ισχνές μεταξύ των άλλων γνώσεις μας επί του θέματος - στο περίπου; Όπως είπε και ο κ. Λαφαζάνης ήταν περίπου τελεσίγραφο η πρόταση των δανειστών στους Έλληνες. Περίπου; Ακριβώς μπορούμε να ξέρουμε πώς ήταν;

Αλλά δεν πειράζει μωρέ πάνω-κάτω, περίπου, ξέρουμε τί ήταν (ήταν, γιατί δεν είναι πια!) αυτή η πρόταση· καλή καρδιά. Έτσι κι αλλιώς έχεις ήδη αποφασίσει να ψηφίσεις κατά της τυραννίας των εταίρων. Ωραία, και καλά θα κάνεις. Το θέμα είναι ότι εάν πράγματι θέλουμε να απαλλαγούμε από την τυραννία αυτή, τα πράγματα είναι πολύ απλά και η κατεύθυνση μία. Το δψ λοιπόν που θα μας απεγκλώβιζε πραγματικά θα είχε την ερώτηση "μέσα ή έξω από την Ε.Ε." και όχι την παραπλανητική ερώτηση για υποταγή ή σύγκρουση. Και στην τελική ας μας πει κάποιος τί ακριβώς σημαίνει η σύγκρουση και ποιο ακριβώς είναι το σχέδιο όταν οι αντιστασιακοί-υπερήφανοι θριαμβεύσουν. Εσύ, αυτοαποκαλούμενε αριστερέ πατριώτη ξέρεις;

Γιατί, σύγκρουση είναι και η έξοδος από την Ε.Ε., σύγκρουση είναι και η επαναδιαπραγμάτευση κατόπιν της λαϊκής εντολής που θα λάβουν αχνιστή από τον ελληνικό λαό· αλλά δύο συγκρούσεις διαφορετικές, με διαφορετικό κόστος και υποχρεώσεις, με διαφορετικό κίνδυνο και σε άλλο πλαίσιο. Πώς είσαι σίγουρος πού θα κάτσει η μπίλια και ποια σύγκρουση θα υποστούμε κι αν είσαι σίγουρος γιατί δεν μας ενημερώνεις να έχουμε κι εμείς μία ιδέα;
Μπορεί για πολλούς να είναι συγκινητικότατο το θέαμα του υπερασπιστή των εθνικών συμφερόντων Π. Καμένου δακρύοντα στη Βουλή να πασχίζει ωσάν οσιομάρτυρας για την υπερηφάνεια του λαού μας. Μπορεί το επαναστατικό ντελίριο του νάρκισσου που εκβιάζει την αυτοκτονία του δύστυχου Αμεινία (οι συσχετισμοί εμφανείς) να είναι γοητευτικό. Και μπορεί και η ψυχική ανάταση με την οποία μας εφοδιάζει η επαναστατική μας ορμή να είναι επίσης ανεκτίμητη. Αλλά οι συναισθηματισμοί είναι άλλο ζήτημα από την πολιτική και τα δάκρυα των Καμένων και της Ζώης δεν έχουν καμία αξία, καμία σημασία και καμία θέση εδώ. Μέχρι τώρα ξέραμε ότι αν κάποιος θέλει να λύσει τα ψυχολογικά του και να εκτονωθεί ή πάει σε ψυχολόγο ή κατεβάζει μια μπουκάλα βότκα μαζί με χάπια. Από πότε τα ψυχολογικά όλων μας λύνονται μέσω πολιτικών αποφάσεων;

Συναισθηματισμοί που εκβιάζουν την κρίση μας είναι το λιγότερο γελοίοι, ιδίως τη στιγμή που είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε ένα μέλλον εκτός για να ενδυναμώσουμε την εθνική μας υπόσταση. Θα πρέπει κι εσύ αλλοπαρμένε εθνικέ προστάτη να τοποθετηθείς όχι με ψέματα, όχι με ατυχήματα, όχι με απευκταία σενάρια που δυστυχώς τελικά επιβεβαιώνονται, αλλά υπεύθυνα και συνειδητά του τί σε περιμένει. Διότι, το πώς είναι η ζωή με τα δάνεια και τους εκβιασμούς, το γνωρίζουμε καλά. Αλλά το πώς είναι ο μοναχικός βιός, δεν το γνωρίζουμε ή αν κάποτε το ξέραμε το έχουμε πια ξεχάσει. Και μιας και λέμε για εκβιασμούς, τους εξωτερικούς τους αναγνωρίζουμε αμέσως, με τους εσωτερικούς πώς τα πάμε;

Το ότι η ρητορεία περί της άρδην βελτίωσης της ζωής σου μετά τη σύγκρουση σε πείθει, θα έπρεπε μάλλον να σε προβληματίζει. Το ερώτημα είναι απλό: Είμαστε διατεθειμένοι να συγκρουστούμε; Ναι. Τότε λοιπόν, μην περιμένουμε ότι θα ξυπνήσουμε ευτυχείς, πλούσιοι και εθνικά υπερήφανοι από τη μία μέρα στην άλλη· μην περιμένουμε ότι θα γυρίσουμε στο 2009. Μην περιμένεις ότι θα ταπεινώσεις τους κακούς κι εσύ θα μείνεις αλώβητος. Αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι ότι μία και δύο και τρεις γενιές θα θυσιαστούν και θα κακοπάθουν για να αναδομηθεί όλο το οικοδόμημα· αν αυτά θεωρούμε ακόμα ότι είναι ψιλά γράμματα και λέμε "έλα μωρέ, κάτι θα γίνει και θα τη βγάλουμε καθαρή", τότε ας αφήσουμε τη βρώμικη δουλειά για αργότερα. Γιατί αν απαντάμε σε ψευτοδιλήμματα για το μέλλον μας υπό συναισθηματικό σοκ και ταραχή, με τσιτάτα, λάβαρα κι αναθέματα, τότε δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από απατεώνες και ανεύθυνοι. Όχι, λάθος σκέφτεσαι ότι είμαστε ιδεαλιστές κι αγωνιστές, παραπλανημένα πρόβατα είμαστε!

Και μιας και λέμε περί προβάτων, μάλλον έχουμε αρχίσει να την πατάμε σαν τα ζωντανά στη Φάρμα των Ζώων που κατέληξαν να μη βλέπουν διαφορά μεταξύ ανθρώπου και γουρουνιού. Γιατί αν δεν προβληματιζόμαστε που μία "αριστερή" πρόταση στηρίζεται από μία ακροδεξιά και μία ναζιστική παράταξη και περικυκλώνεται από γελοιότητες, δάκρυα και εθνικισμούς, μάλλον ένα ζήτημα υπάρχει. Ένα κάποιο υπαρξιακό πρόβλημα κι ένα ζόρι θα έπρεπε να το τραβάμε βρε αδελφέ. Αλλά τί υπαρξιακά και βλακείες, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα... Μην παρά-αγιάσουμε μόνο.

Ηλιάνα Χατζηδημητρίου

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr