Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν τελικά «σοφό». Καταρχήν οι ψηφοφόροι δεν «τσίμπησαν» στο δίλημμα που τους είχαν θέσει τα μεγάλα κόμματα και ψήφισαν (ή δεν ψήφισαν καθόλου) ελεύθερα. Τέσσερις στους δέκα δεν πήγαν να ψηφίσουν, δείχνοντας ή οτι αδιαφορούν και γυρίζουν την πλάτη στα παιχνίδια των κομμάτων ή οτι ανέχονται   την πολιτική της κυβέρνησης χωρίς και να την επικροτούν.  Οκτώ στους δέκα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις θεωρούσαν οτι δεν πρέπει να γίνουν τώρα εθνικές εκλογές. Επίσης, οι ψηφοφόροι αποδυνάμωσαν τον δικοματισμό, αντί να «μαντρωθούν» απο την τεχνητή πόλωση που προσπάθησαν να δημιουργήσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δίνοντας ισχυρά ποσοστά στους υποψήφιους των άλλων κομμάτων και στους ανεξάρτητους.

 

Το πολιτικό σύστημα εκβιάζει απροκάλυπτα τους πολίτες αναγκάζοντας τους, αντί να διαλέξουν δημάρχους και περιφερειάρχες, να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του μνημονίου. Το παιχνιδάκι αυτό που παίζουν τα κόμματα - και κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - εκτός του ότι είναι απαράδεκτο για κάθε δημοκρατία, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο.

 

Το ΟΧΙ που κραύγασε σύσσωμη η αντιπολίτευση κατά του μνημονίου με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, είναι για γέλια και για κλάματα. Για γέλια διότι θυμίζει σχολική έκθεση και μάλιστα του Δημοτικού. Οι «ηγέτες» μετέφεραν το ΟΧΙ στη σημερινή εποχή κραυγάζοντας ένα νέο ΟΧΙ στο μνημόνιο, στη λιτότητα, στην αντιλαϊκή πολιτική κτλ. κτλ. Γελοία πράγματα.

Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.

Οι απανταχού Ελληνες σκέφτονται τι μπορεί να γίνει για να διορθωθεί το κακό. Κάποιοι Ελληνες που ζουν και εργάζονται στην Ελβετία, στον τραπεζικό τομέα (άρα και τα «κόλπα» τα ξέρουν και κρίση έχουν) μου έστειλαν οκτώ πρακτικές προτάσεις για τη σύλληψη της φοροδιαφυγής και ζήτησαν τη δημοσίευσή τους σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τον υπουργό Οικονομικών. Τις δημοσιεύω λοιπόν, παρ΄ όλο που γνωρίζω ότι από την αρχή του χρόνου ανάλογες προτάσεις και πολύ περισσότερες έγιναν αρμοδίωςκαι αναρμοδίως- και όλες φυσικά έμειναν αναξιοποίητες. Η κυβέρνηση κάνει έναν διαρκή διάλογο που γίνεται για να γίνεται, αλλά δεν ακούει κανέναν πέραν της τρόικας και των ξένων θεσμικών. Εν πάση περιπτώσει, οι προτάσεις πρέπει να ακούγονται ακόμη και αν δεν εισακούονται, οπότε τις παραθέτω:

Προτού στεγνώσει το μελάνι στις υπογραφές του μνημονίου ξεκίνησε η κουβέντα για επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής των δανείων της τρόικας. Και ορθώς, διότι απλούστατα «τα νούμερα δεν βγαίνουν».

Εμείς οι Αθηναίοι - με την ευρεία έννοια όλων όσων ζούν σε αυτή την πόλη - είμαστε τελικά χαμένοι. Απο τη μία έχουμε έναν άθλιο δήμαρχο τον Κακλαμάνη και απο την άλλη έναν τραγικά άφαντο υποψήφιο διεκδικητή της δημαρχίας τον Καμίνη.