Ο πολιτικός κίνδυνος προέρχεται πρωτίστως από την ανικανότητα και τη σχιζοφρενική νοοτροπία αυτής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που από τη μία εφαρμόζει τη σκληρότερη αντιλαϊκή πολιτική προκειμένου να μη θίξει τα κεκτημένα των ρετιρέ του Δημοσίου και από την άλλη εκδηλώνει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία την αντιπάθειά της για την ιδιωτική πρωτοβουλία, την αξιοκρατία και την ελευθερία της επιχειρηματικότητας. 

Ολα αυτά, όμως, που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην οικονομία θα διορθωθούν στα μελλοντικά χρόνια αν υπάρξει πολιτική σταθερότητα και κοινή λογική στις αποφάσεις της οικονομικής πολιτικής. Κοινή λογική σημαίνει μείωση του κόστους του δημοσίου τομέα και τίποτα άλλο. Για παράδειγμα, δεν μπορεί η Βουλή και η κοινωνία να ανέχονται το γεγονός ότι το κόστος στον Προϋπολογισμό των συντάξεων όσων είναι κάτω από 60 ετών αυτή τη στιγμή ανέρχεται σε 4,5 δισ. ευρώ τον χρόνο. 

Ας διακόψει τις συντάξεις και ας τους περάσει στο Ταμείο Ανεργίας ή ας πάνε να δουλέψουν όπου μπορούν μέχρι να φτάσουν τα 65 και να ξαναγυρίσουν στη σύνταξη. Δεν μπορεί επίσης να ανεχόμαστε την πληρωμή από τον Προϋπολογισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο για την ενίσχυση του ταμείου συντάξεως των υπαλλήλων της ΔΕΗ και άλλων ΔΕΚΟ. Αυτά είναι παραλογισμοί. Οπως παραλογισμός είναι να συζητάμε για προσλήψεις εκπαιδευτικών όταν με βάση τα επίσημα στατιστικά στοιχεία οι Ελληνες καθηγητές και δάσκαλοι εργάζονται 300 ώρες τον χρόνο, ενώ οι Γερμανοί συνάδελφοί τους 800 ώρες και ο μέσος όρος της Ευρώπης είναι 600 ώρες τον χρόνο. Ας δουλέψουν και οι δικοί μας 600 ώρες τον χρόνο και θα χρειαζόμαστε τους μισούς από όσους έχουμε. (Τα λέει αυτά η περίφημη και αραχνιασμένη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ.)

Εν πάση περιπτώσει, η οικονομία μπορεί να στρώσει και να αναπτυχθεί αν επικρατήσει η κοινή λογική. Αυτό, όμως, που δεν θα αλλάξει εύκολα είναι η ζημιά που γίνεται στην κοινωνία και τη νοοτροπία όλων από τις παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε πλήθος άλλων ζητημάτων. 

Οπως στην οικονομία, αντί να αντιμετωπίσει το τεράστιο κόστος του Δημοσίου, προσπαθεί να διαλύσει επιβαρύνοντας τον ιδιωτικό τομέα, έτσι και στην Παιδεία, για παράδειγμα, προσπαθεί να διαλύσει τα ιδιωτικά σχολεία και να αποφύγει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αντί να ανεβάσει το επίπεδο των δημοσίων. Αντί να εμπνεύσει τους μαθητές και τους φοιτητές να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, προσπαθεί να τους καλοπιάσει καταργώντας κάθε μορφή αξιολόγησης. Αντί να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα για να βρουν δουλειά οι άνεργοι, επιτίθεται στις επιχειρήσεις και δημιουργεί και άλλους ανέργους. Αντί να επιβραβεύσει τους φοιτητές που προοδεύουν, στηρίζει τους αιώνιους φοιτητές και τους τεμπέληδες.

 Η αμάθεια των υπουργών και των στελεχών της κυβέρνησης, οι ιδεοληψίες με τις οποίες επί χρόνια πότιζαν τα μυαλά τους (και πολλών άλλων Ελλήνων) και η διαρκής προπαγάνδα με θρασύτατα ψέματα διαμορφώνουν μια πολύ κακή νοοτροπία σε όλους, νέους και μεγαλύτερους. 

Οταν όλα τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με θεωρίες που αναπτύχθηκαν σε καφενεία από αιώνιους φοιτητές και άλλους καφενόβιους, είναι βέβαιο ότι θα γίνουν μεγάλες ζημιές. Θα γίνουν ζημιές στην Παιδεία και τη δημόσια διοίκηση, θα γίνουν όμως ζημιές -ίσως μη αναστρέψιμες- και στα εθνικά θέματα.

Ο λαϊκισμός, σε συνδυασμό με την εμφανή προσπάθεια ισοπέδωσης όπλων προς τα κάτω, οδηγεί την κοινωνία σε σκοτεινό μέλλον. Η αμορφωσιά, η αεργία, η επιπολαιότητα και ο ωχαδερφισμός θα χτυπήσουν βάναυσα την ανταγωνιστικότητα και τις ζωές των επόμενων γενιών.
Και ενώ η οικονομία κάποια στιγμή θα αρχίσει να συνέρχεται, με τη νοοτροπία που επικρατεί οι Ελληνες θα υποβαθμιστούν ως λαός συνολικά. 

Ο   ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι αυτά που κάνει είναι «προοδευτικά». Οπως θεωρούν οι έφηβοι ότι η δική τους οπτική για τα πράγματα είναι η σωστή μέχρι να μεγαλώσουν και να καταλάβουν ότι ο κόσμος κινείται με τρόπους άλλους από αυτούς που νομίζουν ή θα ήθελαν. 
Στην κυβέρνηση, όμως, δεν είναι έφηβοι, ακόμη και αν νιώθουν έτσι, και το ερώτημα είναι αν ο δογματισμός των κυβερνητικών στελεχών τούς επιτρέπει να δουν τη ζημιά που κάνουν. Μάλλον όχι.

Είναι δύσκολο να αλλάξουν απόψεις οι «νέοι» υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι δύσκολο διότι ενώ είναι νεότεροι από τους προκατόχους τους δεν είναι καθόλου νέοι στην πραγματικότητα. Μπορεί ο πρωθυπουργός να θεωρείται νέος για πρωθυπουργός, το ίδιο και οι υπουργοί του, αλλά σκεφτείτε το: είναι νέος με την έννοια του άμυαλου, του άπειρου, του επιπόλαιου, του ουτοπιστή ένας άνθρωπος 42 ετών; Οχι βέβαια, από οποιονδήποτε άλλον 40άρη θα είχαμε την απαίτηση της ωριμότητας, της σοβαρότητας, της υπευθυνότητας, της άριστης γνώσης του αντικειμένου του, της εμπειρίας. 

Δικαιολογούμε, όμως, τη σημερινή κατάσταση των κυβερνητικών στελεχών λέγοντας ότι είναι νέοι, ότι είναι άπειροι, ότι θα μάθουν. Τίποτα δεν θα μάθουν όμως, αφού δεν το έμαθαν μέχρι σήμερα. Ο δογματισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας και η εμπάθεια είναι δομικά χαρακτηριστικά τους.