Οι τελευταίες της δηλώσεις στην συνέντευξη του ΑΠΕ- ΜΠΕ και την Φωτεινή Γιαννούλη, προκάλεσαν αίσθηση, για πολλούς και διάφορους λόγους, καθώς μίλησε για μια ευρεία γκάμα θεμάτων- από την Χρυσή Αυγή, την σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη, το Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο, μέχρι και τον εθνικό διχασμό.

Ένα από αυτά που δημιουργούν αίσθηση είναι η δήλωση της για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. "Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ."

Ο λόγος της Αρβελέρ ίσως να ξενίζει. Ζούμε σε μια εποχή που κυριαρχεί ο παραλληλισμός της οικονομικής κρίσης με πόλεμο και που ΜΜΕ, πολιτικοί και γενικά όσοι έχουν κυρίαρχο λόγο στην δημόσια σφαίρα δραματοποιούν τις συνέπειες της ύφεσης στην Ελλάδα, γιατί επλήγη η ελληνική αξιοπρέπεια από την εξάρτηση της στην Τρόικα και κάπως πρέπει να εκτονωθεί αυτό το ψυχολογικό φορτίο, γιατί όντως υπάρχει κοινωνικό αδιέξοδο, ιδίως για τους φτωχότερους, για λόγους κυνικής δημαγωγίας και για άλλους λόγους.

Η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ είναι πια μια μεγάλη γυναίκα. Κουβαλάει πίσω της μεγάλη πείρα ζωής. Επομένως, αυτές οι καταστάσεις δεν της είναι πρωτόγνωρες, ενώ δεν υιοθετεί εύκολα και άκριτα τις πλαισιώσεις και τις αφηγήσεις που κυριαρχούν στην ελληνική δημόσια σφαίρα. Κυρίως όμως είναι ιστορικός. Και αυτό της δίνει την δυνατότητα να συγκρίνει τις τωρινές καταστάσεις με προγενέστερες.

Και είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει ζήσει κρίσεις πολύ μεγαλύτερες από την σημερινή. Μόνο στον 20ο αιώνα πέρασε από 2 Βαλκανικούς, 2 παγκόσμιους, την Μικρασιατική καταστροφή, την κατοχή, τον τρομερό εμφύλιο, εθνικούς διχασμούς, χρεοκοπίες και δραστικότατες υποτιμήσεις, δικτατορίες, τεράστια μετανάστευση και το Κυπριακό.

Μόνο για τα δεδομένα της περιόδου της μεταπολίτευσης, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι αυτή η κρίση είναι ένα σημαντικό πισωγύρισμα. Όμως σε σχέση με τις προηγούμενες ιστορικές περιόδους και τις περιπέτειες που είχαν περάσει οι Έλληνες τότε, η κρίση αυτή φαίνεται σχετικά μικρό μέγεθος.

Όμως τα ποσοστά ανεργίας που έχει η χώρα είναι πολύ μεγάλα, όπως πολύ μεγάλη είναι και η πτώση του ΑΕΠ, που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια. Και δύσκολα μπορείς να πεις ότι είναι για γέλια. Και δεν είναι πάντα δόκιμο να γυρίζουμε στις τραυματικές περιόδους της ιστορίας, για να λέμε ότι «εντάξει, ακόμα και με 27% ανεργία, τουλάχιστον δεν είμαστε όπως στην Κατοχή.»

Αλλά τουλάχιστον η Αρβελέρ συγκρίνει την τρομερή εμπειρία της Κατοχής με την σημερινή κρίση. Και δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Κατοχή ήταν μακράν χειρότερη. Άλλοι παραλληλίζουν την οικονομική κρίση με την κατοχή, σαν να είναι το ίδιο πράγμα («Η Ελλάδα ζει μια νέα κατοχή, την κατοχή της Τρόικα», όπως τόσο αβασάνιστα μας λένε). Και θεωρώ ότι σε αυτό το κομμάτι η Αρβελέρ βάζει τα πράγματα στην θέση τους.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr