Πρόεκυψε η χούντα, λίγο πριν τελειώσει το δεύτερο. Ο Παναθηναϊκός είχε άλλο μεγάλο προπονητή, Γιουγκοσλάβο κομμουνιστή, τον Στέφαν Μπόμπεκ. Η χούντα δεν ανανέωσε την άδεια παραμονής του Μπόμπεκ κι ο ΠΑΟ άλλαξε προπονητή το καλοκαίρι του 67. Πού να τολμήσει ο Ασλανίδης να διώξει τον Μπούκοβι! Σιγά-σιγά οι συνθήκες έγιναν αφόρητες για τον άνθρωπο που κάθε ολυμπιακός θεωρούσε πατέρα του. Φρόντισαν πολλοί να μη γίνουν μετεγγραφές, να πάει η ομάδα τουρνέ στον Καναδά χωρίς προπονητές, να κάνει τέσσερις ήττες στα πρώτα έξι παιγνίδια του πρωταθλήματος. Ο "πατέρας" δεν θα άφηνε ποτέ το δικό του πολιτικό πρόβλημα να ζημιώσει ανεπανόρθωτα την ομάδα. Παραιτήθηκε την ημέρα του βασιλικού αντιπραξικοπήματος 13/12/1967. Έφυγε με τραίνο το βράδυ 23/12/1967. Ο Ολυμπιακός ήταν η τελευταία ομάδα που διηύθυνε. Πέθανε το 1985.

Η παραίτησή του ήταν κάτι που συζητιόταν επί εβδομάδες. Αυτά που έγιναν τις ημέρες πριν την παραίτηση δεν γράφτηκαν στις εφημερίδες - λογοκρισία βλέπετε. Ως κι ο Χαριτόπουλος που έχει γράψει το βιβλίο με τον τίτλο της ανάρτησης και το έχει ψάξει δεν μπορεί να τοποθετήσει ακριβώς, 10, 11, ή 12 Δεκεμβρίου, τον παλλαϊκό, παμπειραϊκό ξεσηκωμό. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, άδειασε ο Πειραιάς και βρέθηκε όλος ο κόσμος έξω από το ξενοδοχείο του Μπούκοβι στην Καστέλλα. Το αίτημα ήταν να μη φύγει ο "πατέρας". Όλοι ήξεραν πως το ζήτημα δεν ήταν αγωνιστικό της ομάδας, αλλά πολιτικό. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, εκεί. Μαζί κλάματα για τον επερχόμενο αποχωρισμό και αντιχουντικά συνθήματα. Βέβαια, η περιοχή έγινε λαμπόγυαλο. Η κυκλοφορία είχε διακοπεί από νωρίς.

Μιά ή δυό μέρες αργότερα, ο Μάρτον Μπούκοβι και ο Μίχαϊ Λάντος ήταν πια ιστορία.

Αναρωτιέμαι αν ο Στέλιος Παππάς ήταν εκεί. Ξέρετε, η αριστερά είχε παράδοση στην αγκιτάτσια στους χώρους που σύχναζε η νεολαία. Ο Ανδρέας Λεντάκης, μάστορας στο μπιλλιάρδο, είχε στρατολογήσει στους Λαμπράκηδες εκατοντάδες νέους από τα σφαιριστήρια. Ψάχνω λοιπόν να βρω τους κοινωνικούς αγώνες του Προέδρου του ΟΑΣΘ που τον καταξιώνουν ως "ιστορικό στέλεχος της αριστεράς". Να ξέρετε πως όλοι αυτοί οι αγωνισταράδες δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα από τα αχαμνά του τελευταίου γάβρου που εκείνη τη νύχτα του Δεκέμβρη του 1967 μια έκλαιγε, μια τάσπαγε. Σύντροφε Στέλιο, οι μάζες που σου αρέσει να επικαλείσαι, είναι άτιμο πράμα. Σου πολιτικοποιούνται εκεί που δεν το περιμένεις και σ´ αφήνουν "ιστορικό στέλεχος" της αριστεράς - με ένα τρόπο που δεν διαφέρει από το "ηγετική μορφή της εκκλησίας των χιλιαστών" ή το "έφτιαξε τη σαϊεντολογία στην Ελλάδα". Άτιμο πράμα! 

Δεν βρήκα κοινωνικούς αγώνες. Ίσως να ήταν από τους αγωνιστές που, εκτός από το perpetuity των €600 εκατ το χρόνο για το ταμείο της σύνταξής του, φρόντισαν να πάει στα ουράνια το έλλειμμα του προμηθευτικού συνεταιρισμού.

Εκτός από τις μάζες, άτιμο πράμα και η ιστορία. Ειδικά γι' αυτούς που την επικαλούνται για τον εαυτό τους. Συνήθως αυτοί δοξάζονται κρυπτόμενοι.