Εν τω μεταξύ, τις προηγούμενες μέρες έδιναν κι έπαιρναν οι πληροφορίες (πονηρές διαρροές, ίσως) για την επιμήκυνση, τα δάνεια του ΔΝΤ, την επιστροφή (ξανά) των κερδών από τα ομόλογα της ΕΚΤ, κλπ. Στη μέση ένας αποδεδειγμένα ανίκανος και ανίδεος επαγγελματίας, ο δικός μας ΥΠΟΙΚ Τσακαλώτος που είναι και αισιόδοξος, τρομάρα του. Έχει παραγγείλει γραβάτα. Ας προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε.

 

1. Αν με κάποιο τρόπο επιτευχθεί ή δεν χρειάζεται η ικανοποίηση του ΔΝΤ, δεν τίθεται θέμα σοβαρής περαιτέρω συζήτησης για ελάφρυνση του χρέους. Για να επιτευχθεί χρειάζεται μια ελαφρυνσούλα καμιά εβδομηνταριά δισ σε παρούσα αξία - δύσκολο, προεκλογικά μάλιστα για τη Γερμανία. 

 

Για να μη χρειάζεται η ικανοποίηση απαιτείται τουλάχιστον η παροχή εγγυήσεων με οιονεί ρευστό από το Eurogroup για τα δάνειά του και για τη νέα συμμετοχή του - όποια είναι αυτή. Πιθανόν, κακή εξέλιξη όμως, για τρεις λόγους: 

 

(α) δεσμεύει όμως τα υπόλοιπα του Μνημονίου Τσίπρα με πρόβλημα στην τακτοποίηση των βραχυπρόθεσμων υποχρεώσεων του δημοσίου,

 

(β) περιορίζει τις παρεμβάσεις για ελάφρυνση του χρέους μόνο στη διόρθωση των εξάρσεων απαιτήσεων εξυπηρέτησης του χρέους στο μέλλον, 

 

(γ) η έμμεση "δήλωση" ΔΝΤ πως το χρέος παραμένει εξαιρετικά μη βιώσιμο κάνει δύσκολη την έξοδο στις αγορές.

 

2. Ας θυμηθούμε την εισήγηση Ρέγκλινγκ στο Eurogroup της 5/12/2016. Σε πολλά σημεία διαβεβαιώνει πως από τις πράξεις ανταλλαγής χρέους με στόχο την ελάφρυνση δεν θα υπάρξει καμία επιβάρυνση των χωρών-μελών. 

 

Ας θυμηθούμε τις δηλώσεις Σόιμπλε πως η ανταλλαγή με σταθερά επιτόκια (προφανώς χαμηλά, αλλιώς σε "δίκαιη" αποτίμηση δεν τίθεται ζήτημα) είναι κούρεμα - και η επιμήκυνση. Κάθε ανταλλαγή χρέους έχει κόστος - ο μόνος τρόπος να μη περάσει ζημία στους δανειστές είναι: 

 

(α) απεμπόληση όποιου οριακού "κέρδους" έχουν αυτοί με τους τρέχοντες όρους, 

 

(β) το κόστος να αναληφθεί από την Ελλάδα. Ήδη από την 5/12/2016 (εισήγηση Ρέγκλινγκ που έγινε ομοφώνως αποδεκτή) φαίνεται πως οι εταίροι αποδέχονται την απεμπόληση του "οριακού κέρδους", δηλαδή η ελάφρυνση μπορεί να γίνει έτσι ώστε όχι να μη χάνουν σε σχέση με τους σημερινούς όρους αλλά να μη χάνουν σε σχέση με το δικό τους "κόστος χρέους". 

 

Κατά τα άλλα, οποιοδήποτε κόστος περνάει στην Ελλάδα. Ο ESM είχε καβάντζα €5.3 δισ για να χρηματοδοτήσει swaps (τις επιστροφές από τα ομόλογα ΕΚΤ). 

 

Η τεχνική λύση που επιδιώκεται είναι "τι μπορεί να ανταλλαγεί με την καβάντζα του ESM και πότε". Επίσης "υπάρχουν τρόποι να αυξηθεί η καβάντζα του ESM;". Ίσως υπάρχουν. Ας πούμε, η εξαγορά των δανείων του ΔΝΤ από τον ESM αυξάνει την καβάντζα του κατά €1 δισ περίπου. 

 

Ας πούμε, η πρόταση Σόιμπλε για σταδιακή εφαρμογή των ελαφρύνσεων ώστε ανά δεκαετία η Ελλάδα να "μαζεύει" με τα πλεονάσματα ΚΑΙ το κόστος των ανταλλαγών. 

 

Ας πούμε, με δανεισμό της Ελλάδας από τα υπόλοιπα του Μνημονίου Τσίπρα (αύξηση του χρέους ώστε να μπορεί να μειωθεί! κάτι ανάλογο της επαναγοράς ομολόγων του Δεκεμβρίου 2012). 

 

Ας καταλάβουμε πως η επιστροφή των "κερδών ΕΚΤ" στην Ελλάδα, αντί του ESM σημαίνει μικρότερη ελάφρυνση του χρέους. 

 

3. Όπου ακούτε λοιπόν για "τεχνικές λύσεις", η συζήτηση είναι για τη χρηματοδότηση των ελαφρύνσεων. Πόσο κοστίζει αυτή; Δεν είναι σαφές στους απ' έξω. 

 

Έχει επανειλημμένα γραφεί πως το swap Σημίτη με τη Goldman Sachs κόστισε περίπου 30% του ονομαστικού υπό ανταλλαγή ποσού. Οπωσδήποτε χαμηλότερο θα είναι το κόστος για τον ESM, όχι όμως 3% (η καβάντζα θα έφτανε για €180 δισ ανταλλαγής).

 

4. Όλες οι "τεχνικές λύσεις" είναι μια σειρά από trade-offs. Πραγματική ελάφρυνση του χρέους (πέραν της απεμπόλησης του "οριακού κέρδους" των εταίρων) θα υπάρξει μόνον εάν βρεθεί χρηματοδότης των ανταλλαγών άλλος από την Ελλάδα.

 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, τρέμει το φυλλοκάρδι μου, πόσο ακριβά είναι διατεθειμένος ο Τσακαλώτος - κατ' εντολήν Τσίπρα-Καμμένου - να πληρώσει με νέο χρέος την ελάφρυνση. 

 

Όποια και εάν είναι η κατάληξη, ο Τσίπρας γραβάτα θα φορέσει πανηγυρίζοντας. Το θέμα είναι πόσο ακριβά θα την πληρώσουμε!