Τι εννοούμε ως πλήρη πρόσβαση: Δυνατότητα έκδοσης ομολόγων μακροπρόθεσμης ωρίμανσης (δεκαετή ας πούμε) για το σύνολο των χρηματοδοτικών αναγκών της κυβέρνησης με εύλογο επιτόκιο - σήμερα της τάξεως του 4%. Για τεχνικούς λόγους απαιτείται η πλήρης ανάπτυξη της "καμπύλης αποδόσεων" με εκδόσεις συντομότερης (και χαμηλότερου επιτοκίου) και πιο μακροπρόθεσμης (και υψηλότερου επιτοκίου) λήξης.

Όσον αφορά το χρέος, πιο σημαντική είναι η επαναφορά του waiver για τις ελληνικές εγγυήσεις από την ΕΚΤ και άρα ο μηδενισμός του ELA. Θα αποκλιμακώσει αμέσως τα επιτόκια βραχυπρόθεσμου δανεισμού - τα €15 δις εντόκων γραμματίων "κοστίζουν" 2.60%-2.97%, ενώ για την Κύπρο (πολύ μικρότερο ύψος βέβαια) κοστίζουν περί το μηδέν ή και αρνητικά - κατά τουλάχιστον 1.5%. 

Αυτό θα επιτρέψει και την αποκλιμάκωση των μεσοπρόθεσμων ομολόγων (το διετές σήμερα 5.5% έναντι 0.4% της Πορτογαλίας). 

Το ρεπορτάζ θέλει έκδοση διετούς δοκιμαστικού ομολόγου το καλοκαίρι με 3.5% (με τις ελληνικές τράπεζες να είναι έτοιμες να το πάρουν αν χρειασθεί).

Η απόσταση μέχρι το 0.4% της Πορτογαλίας (της οποίας το 10ετές είναι στο 4%) είναι τεράστια.

Η συγκυρία είναι ευνοϊκή για μια προσεκτική και συνεπή έξοδο στις αγορές. Η δύσκολη χρονιά είναι το 2019 με χρεολύσια €13 δις - υποθέτουμε πως το πλεόνασμα του 3.5% καλύπτει τους τόκους. Όμως προσφέρεται η "πολυτέλεια" σχεδόν τετραετούς "δοκιμαστικής περιόδου".

Τα ομόλογα του 2019 είναι €6 δις της ΕΚΤ με επιτόκια 6%-6.5% και το πενταετετές του 2014, €4 δις με επιτόκιο 4.75%. Αυτό σημαίνει πως, με προσεκτικά σχεδιασμένες εκδόσεις ομολόγων μεσοπρόθεσμης λήξης, μπορεί να αντληθούν από τώρα μέχρι την άνοιξη του 2019 περί τα €10 δις με επιτόκια υψηλά μεν σε σχέση με τα επιθυμητά της πλήρους εξόδου, χαμηλότερα όμως από αυτά που λήγουν, ώστε να μην επιβαρυνθεί το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους (τόκοι) ή και να ελαφρυνθεί κατά τι. 

Η βοήθεια που χρειάζεται η Ελλάδα είναι "οριακή", πράγμα που εξηγεί και την πρεμούρα για τη συμμετοχή του ΔΝΤ ακόμη και με €3 δις, αλλά και την παραίτηση από κάθε αντίσταση της ελληνικής διαπραγμάτευσης.

Τα παραπάνω περιγράφουν μια εφικτή πορεία, μακρόχρονη και επίπονη, με φοβερή στενότητα στη δημοσιονομική διαχείριση και χωρίς ρευστότητα για την οικονομία.

Θα έχουμε βέβαια τα επικοινωνιακά της επιτυχίας και της αναγνώρισης από τις αγορές της επιτυχούς αποφοίτησης από τα μνημόνια - κομματάκι ακριβά, αλλά ας πάει το παλιάμπελο.

Προϋπόθεση βέβαια είναι πως τη στρατηγική χαράσσουν άνθρωποι που ξέρουν τι τους γίνεται, όπως ο Παπαδόπουλος του ΟΔΔΗΧ, όχι διάφοροι με κονέ από δω κι από κει, όπως ο Τσίπρας, ο Τσακαλώτος, ο Σταθάκης, ο Παπαδημητρίου και βέβαια ο Δραγασάκης.