Αν εξαιρέσεις έναν στενό κύκλο συγγενικών και φιλικών προσώπων, καθώς και όσους έχουν βολευτεί επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ (αν και, ακόμα και αυτό παίζεται…) ελάχιστους ανθρώπους πλέον μπορεί να πείσει ένας άνθρωπος που δεν κατοικεί στα λόγια του. Και ο Αλέξης έχει πια «φορτωμένο» πολιτικό μητρώο…

Ανηφόρισε απλώς μέχρι τον τηλεοπτικό σταθμό με έναν απλοϊκό αλλά, σαφή όπως φάνηκε σχεδιασμό:

*να επαναλάβει τα συνήθη ψέμματα στα οποία προσθέτει τώρα κάμποσες έμμεσες και κολακευτικές παραδοχές για το δίδυμο Μέρκελ- Σόϊμπλε που θα τους χόρευε στα κάρβουνα κάποτε (σαφής ένδειξη ότι τον έχει καταλάβει πια για τα καλά το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»- αυτό όπου ο φυλακισμένος έλκεται σε κάποια αναπόφευκτη στιγμή από τους δυνάστες του)

*να ανακοινώσει σε πανελλήνια μετάδοση ότι τα μέτρα που του επέβαλλαν ως αποτέλεσμα της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης» οι δανειστές θα τα ψηφίσει άσχετα από τις ρυθμίσεις για το χρέος (η απειλή ότι στη συνέχεια μπορεί και να τα ανακαλέσει, αφήνεται ασχολίαστη…)

*αλλά και επειδή είχε ανάγκη να πείσει τον εαυτό του κυρίως, ότι τα πράγματα στη χώρα δεν πάνε τόσο άσχημα όσο εμείς οι άλλοι βιώνουμε- απόδειξη, όπως είπε (θυμωμένος μάλιστα!..) η πρωτοφανής έξοδος των Αθηναίων τις μέρες του Πάσχα!.. Στην δική του Ελλάδα η απόδραση από την καταθλιπτική μέγγενη δεν νοείται... 

Το σκηνικό της συνέντευξης με τον φίλα διακείμενο επιχειρηματία- εκδότη ήταν αντάξιο αυτής της γλυκερής αισθητικής και εικονικά μαχητικής δημοσιογραφίας που ο τελευταίος υπηρετεί. 

Ο ένας απαντούσε σχεδόν μηχανικά, με προκατασκευασμένα επιχειρήματα, ο άλλος καταπατώντας κάθε έννοια δεοντολογίας- τον πρωθυπουργό της χώρας θυμίζουμε φιλοξενούσε απέναντι…- απέφευγε να τον κοιτά κατά πρόσωπο και σκάλιζε με ναπολεόντεια συμπεριφορά στον υπολογιστή και στο κινητό του το twitter μεταφέροντας σχόλια και ερωτήσεις του «κοινού»…

Στις παρέες των κανονικών ανθρώπων αυτό είναι λόγος παρεξήγησης. Αλλά αυτοί οι δυό συνέχιζαν απτόητοι σε βαθμό που να μην ξέρεις ώρες- ώρες ποιος είναι ο ρόλος καθενός.

Ο κ. Τσίπρας είπε απλοϊκά και με ευθύγραμμη βαρύτητα όσα είχε να πει σε ένα φιλικό περιβάλλον, ο επιχειρηματίας- εκδότης άναψε το καντήλι όπως μοναδικά ξέρει στην προσωπική του μανιέρα κι όλα βυθίστηκαν μετά στον χλιαρό χυλό μιας ανυπόφορης μετριότητας για να τα καλύψει στο τέλος το ανέμελο κυματάκι των διαφημίσεων.

Η οργή πέρασε οριστικά σε δεύτερη μοίρα.

Ίσως επειδή οι αντίπαλοί του "αδούλευτου"  κ. Τσίπρα δεν είναι δα και τίποτε καλύτερο από αυτόν και μάλλον επειδή με αυτήν την απίθανη κυβέρνηση έχει παληώσει ακόμα κι η κόπωσή μας.