Ακούγεται παράδοξο, αλλά, όταν χάνεις ένα τραίνο, το συναίσθημα είναι οδυνηρό μόνο άμα τρέξεις να το προλάβεις. Αν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να πάρεις το επόμενο, έχει καλώς. Περιμένεις στωικά με αξιοπρέπεια και ίσως με ορισμένη κομψότητα στην στάση. Αν όχι τι κάνεις;

Περίπου αυτό που κάνει κι πρωθυπουργός Α. Τσίπρας. Βλέπει με απάθεια τα τραίνα να περνούν και τους σταθμούς να απομακρύνονται διαχειριζόμενος ευθύνες που τον υπερβαίνουν- να ξανανεβάσει δηλαδή τη χώρα στο τραίνο- και φέρνει κάθε τόσο την Οικονομία και την κοινωνία μπροστά σε υπαρξιακού χαρακτήρα αδιέξοδα.

Ο παραλογισμός των δανειστών ήταν εξαρχής δεδομένος. Όμως, όλο και περισσότεροι οικονομικοί και πολιτικοί παρατηρητές συμφωνούν τελευταία ότι δεν θα έφθανε σε τόσο ακραία όρια, αν δεν τον τροφοδοτούσε η παροιμιώδης κυβερνητική ακινησία που διαμορφώνει αυτό το απειλητικό περιβάλλον δυστοπίας για τους πολίτες.

Είναι ν΄ απορεί κανείς για ποιον λόγο, έξω από την κόπωση που παράγει αυτή η ατέρμονη και φαινομενική διαπραγμάτευση που οδηγεί στο τέλος προβλέψιμα τη χώρα σε πανωλεθρίες, ένας- έστω ένας!..- υπουργός δεν θα μπορούσε να παρουσιάσει μια σοβαρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια στον τομέα ευθύνης του.

Αφού οι άνθρωποι αυτοί επιμένουν ότι είναι Αριστεροί, που ακριβώς έχουν δώσει κάποια ένδειξη προοδευτικής μετατόπισης των πραγμάτων, από την έκδηλη πολιτική καθυστέρηση στον αστικό εκσυγχρονισμό της χώρας; Ούτε τις σχέσεις Κράτους- Εκκλησίας δεν τολμάνε να αγγίξουν από τον φόβο του άμβωνα…

Και εντάξει. Ας δεχθούμε ότι η υπουργός Εργασίας κυρία Αχτσιόγλου, έχει την αφέλεια να πιστεύει ότι το μέτρο των ομαδικών απολύσεων, δεν εφαρμόζεται ήδη δια των μαζικών λουκέτων στην πράξη και ότι έτσι θα διασώσει τη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει γίνει αγνώριστη και παραμορφωμένη.   

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αναβαθμιστεί η Δικαιοσύνη και να εκδικάζονται ταχέως οι φορολογικές, μεταξύ άλλων υποθέσεις; Γιατί εκτός από βόλεμα «ημετέρων» στο Δημόσιο με κοινοτικά χρήματα δεν γίνεται κάτι για την ανεργία; Και γιατί δεν νοικοκυρεύει κάποιος τη Δημόσια Διοίκηση; 

Δεν προτείνουμε να γίνουν αγριότητες, αλλά, αξιολόγηση δαπανών και προσωπικού, ώστε να κοπούν δραστικά μη παραγωγικές δαπάνες και να πάει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, παίρνοντας τον μισθό που του αναλογεί.  

Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε δεν είναι μονάχα οι προφανείς. Είναι και αυτοί που αγνοούμε και τους οποίους ούτε καν θέλει να σκέφτεται η ανάξια πολιτική ελίτ που είναι εγκλωβισμένη σε μια πλημμελή αντίληψη του κόσμου. 

Και βεβαίως είναι βαρειές οι ευθύνες και των πολιτών που παρακολουθούν αμέτοχοι τη χώρα να καταστρέφεται και νομίζουν ότι κάτι θα συμβεί στο τέλος και ο καλός Θεός της Ελλάδος θα μας σώσει…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr