Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα από την έκπληξη, αγκαλιαστήκαμε στοργικά, μου΄ δωσε την ευχή της κι έφυγα ακροπατώντας.

Στις εκκλησίες δεν μπορώ να πω ότι πολυπηγαίνω. Ανάβω που και που στα κλεφτά από συνήθειο κάνα κεράκι για τις ψυχές των αποθαμένων μου και για την θλιβερή μοίρα των ζωντανών. Όμως δεν κοροϊδεύω όσους βρίσκουν εκεί αποκούμπι. Μια παρηγορία για τις δυσκολίες και τα βάσανα του σκληρού βίου που κάνει το κακό σε αυτόν τον κόσμο κάπως λιγότερο.

Κάθε άνθρωπος έχει τις αντοχές του. Και συμπονώ βαθειά όσους αφήνονται συντετριμμένοι σε αυτήν την πλάνη, ώστε να αισθάνονται δυνατοί μέσα στην κλίμακα του κενού- όπου μετεωριζόμαστε όλοι μας εφορμώντας κάθετα στην ημερήσια φρίκη- και την ασήκωτη μοναξιά τους.

Εντάξει η Εκκλησία είναι από καιρό ένας συντηρητικός θεσμός. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη παραίτηση από την πίστη. Και γιατί συχνά οι λύσεις που προτείνει αποτελούν την μεγαλύτερη φυγοστρατία. Όμως συνέχει τους ανθρώπους. Υπάρχει μια αξιοπρέπεια στους καταβεβλημένους αυτούς που προσέρχονται ευλαβικά στους ναούς και πολλοί από αυτούς, όπως η μάνα μου, με μια βαρειά και αξεδιάλυτη λύπη, μόνιμα φορεμένη στο πρόσωπο.

Αναρωτιέμαι τι να σκέφτηκαν άραγε αυτοί οι κακόηχοι τενεκέδες όταν αποφάσισαν την περασμένη Κυριακή να μπουκάρουν στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης την ώρα της λειτουργίας. Ποιοι παροξυσμοί ψευδαισθήσεων τους έκαναν να μαγαρίσουν με την θορυβώδη και γελοία παρουσία τους έναν τόπο που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να προσπαθήσουν να κατανοήσουν. Ζώντας υπό την επίδραση μιας αποτρόπαιης και άνοστης ιδιωτείας τα ισοπεδώνουν όλα. Ώστε δεν υπάρχουν πλέον κορυφές, ούτε βάραθρα.

Ο άνθρωπος είναι δημιουργός αξιών και κατατρύχεται από την πίστη ότι κάτι στ΄ αλήθεια υπάρχει. Κι έτσι πλάθει μια πραγματικότητα χάρη στις υπερβολές του. Δεν μπορείς να εισβάλλεις επιπόλαια εκεί μέσα. Δεν γίνεται. Δεν φτύνεις αναιδώς και με ανεξήγητο μένος εκεί όπου ο άλλος εναποθέτει τις ραγισμένες ελπίδες του. 

Είναι κορυφαίο ζήτημα Παιδείας και Πολιτισμού. Είναι ζήτημα αρχών και σεβασμού στις αξίες του διπλανού που στο κάτω- κάτω δεν σε ενοχλεί. Είναι βαρειά κατάπτωση αυτή η εισβολή. Προσβάλλει προσωπικά και καίρια όσους έχουν δυό δράμια μυαλό και ένα ποσοστό ευαισθησίας, ώστε να παραμερίζουν σεβαστικά στο δικαίωμα καθενός να υπομένει όπου θέλει τη μοναξιά του μέσα σε έναν κόσμο οδύνης.

Είναι αξιολύπητοι, όσοι στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκαν το θάρρος να αποδοκιμάσουν αυτήν την βλακώδη και άστοχη ενέργεια. Κάποιος όφειλε να εξηγήσει σε αυτά τα ηλίθια και ανεπάγγελτα στραβάδια που νόμισαν πως έκαναν κάτι σπουδαίο, ότι κανένας εμπαθής αγώνας δεν δικαιώνεται. Πολύ περισσότερο, όταν δεν ξέρεις καν ποιος είναι ο αντίπαλος και παίζεις εν ου παικτοίς…