Οι πολίτες οδηγούνται απρόθυμοι σε αυτές τις αχρείαστες εκλογές, προκειμένου το κόμμα του να μην διαλυθεί από την επέλαση του τυχαίου, μετά την ταπεινωτική συνθηκολόγηση άνευ όρων και τη μνημονιακή του μετάλλαξη, έχοντας ωστόσο, την επίνευση της Εσπερίας σε τούτην την ακραία επιλογή.

Οι δανειστές μπορεί να εξάντλησαν τη σκαιότητά τους, αλλά, χρειάζονται ακόμα τον κ. Τσίπρα για να διεκπεραιώσει τη «βρώμικη δουλειά». Ο πολιτικός «περίγελως της Ευρώπης», μπορεί να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνης της, αν αποδείξει πόσο συνεργάσιμος είναι, έχοντας εναποθέσει απερίσκεπτα τις προσδοκίες όσων τον εμπιστεύθηκαν, στην αίθουσα τροπαίων του Β. Σόϊμπλε…Από την άποψη αυτή, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στον κ. Τσίπρα. Γιατί μας δείχνει την έκπτωση των πραγμάτων.   

Ήδη ο παραιτηθείς πρωθυπουργός αποδέχθηκε την πατρότητα της Συμφωνίας και διολισθαίνει σιγά- σιγά και στην αποδοχή κυβέρνησης ευρείας συνεργασίας, όπως αξιώνουν οι Βρυξέλλες…Συναισθανόμενος ότι προκαλεί ανασφάλεια στους πολίτες, οι οποίοι, αρνούμενοι να δώσουν αυτοδυναμία, δείχνουν να επιζητούν πολιτική σταθερότητα, διαβεβαιώνει σήμερα, πως, ο,τι κι αν γίνει,  η χώρα θα έχει κυβέρνηση την επομένη των εκλογών…

Μοιραία, η προεκλογική μάχη έναντι της ΝΔ, δίνεται στο πληκτικό έδαφος της διαχείρισης, έχοντας αποφλοιωθεί από τα κρισιμότερα πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά της, γεγονός που στερεί από τον εκλογικό ανταγωνισμό το ενδιαφέρον και την ελπίδα που καλλιέργησαν σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης οι πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις.

Όλα τα διλήμματα έχουν αυτόχρημα ακυρωθεί. Και η διαίρεση Μνημονιακών- Αντιμνημονιακών Δυνάμεων που ταλάνισε άσκοπα τα προηγούμενα 6 χρόνια τους πολίτες, έχει εμφανώς ατονήσει. Όχι επειδή εξέλιπαν οι δυνατότητες για την άσκηση μιας φιλολαϊκής και εθνικής, επιτέλους πολιτικής. Αλλά, γιατί, όταν υποχώρησαν τα νερά της πλαδαρής ρητορείας, ανακαλύψαμε ότι τα πολιτικά κόμματα, εκτός από ιδεοληψίες και ανεδαφικές αρλούμπες των τηλεοπτικών ατακαδόρων, δε διαθέτουν κανένα απολύτως σχέδιο για τη χώρα. Το μόνο σχέδιο διατυπώνεται στο Μνημόνιο και διαμορφώθηκε ερήμην των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων οι οποίες αποφεύγουν επιμελώς κάθε αναφορά στις προβλέψεις του, κατά την πένθιμη προεκλογική περιφορά τους ανά την Επικράτεια.

Μέσα σε ατμόσφαιρα αδιαφορίας και κόπωσης, ο προεκλογικός διάλογος εξαντλείται σε στεγνά κι αδιάφορα επιχειρήματα για τους εκφραστές του «παλαιού» και του «νέου» κόσμου.

Με αυθαίρετα ηλικιακά κριτήρια, ο κ. Τσίπρας κατατάσσει την αφεντιά του στο δεύτερο στρατόπεδο. Όμως ούτε ο ίδιος, ως γνήσιο τέκνο της κομματικής καμαρίλας, ούτε και το κόμμα του, ένα άθροισμα συνδικαλιστών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, καθώς και εκπροσώπων της καθηγητικής συντεχνίας που βρίσκονται στο δημόσιο χώρο ακόμα και πριν από τη Μεταπολίτευση, δεν είναι και τόσο νέοι και άφθαρτοι. Το να αυτοκαθορίζονται στην Αριστερά, ακούγεται τώρα ανοίκειο.

Επειδή η Αριστερά που εκπροσωπούν, έχασε στους διαδρόμους των Βρυξελλών, όπου υπέγραψε το επαχθέστερο Μνημόνιο, οριστικά την ταυτότητά της. Ο ισχνός ισχυρισμός ότι ο κ. Τσίπρας μπορεί να διαχειριστεί…προοδευτικότερα το 3ο Μνημόνιο προκαλεί οίκτο…

Μέσα σε 7 μόλις μήνες μέσα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρόφτασε να προσθέσει τις δικές του ολέθριες επιδόσεις σε μια μακρά αλυσίδα κυβερνητικών ναυαγίων. Μπορεί να μη συγκρίνεται με όσα δεινά προκάλεσαν στη χώρα οι εκπρόσωποι του χρεοκοπημένου πολιτικά και ηθικά δικομματισμού.

Ωστόσο, τα 50 δις τραπεζικών καταθέσεων που απέδραμαν στις μέρες του, οι κλειστές τράπεζες και ο συνακόλουθος έλεγχος κεφαλαίων, τα σκληρά μέτρα άνω των 14 δις ευρώ που συνομολόγησε, η πλήρης απραξία στο μεταναστευτικό (σ.σ: η δήλωση Τσίπρα ότι δεν υπάρχουν σύνορα στη θάλασσα, αποκαλύπτει αφοπλιστικά το μέγεθος της άγνοιας του ανδρός…) και η παροιμιώδης αδιαφορία για τον ιδιωτικό τομέα της Οικονομίας αλλά και για τους τελευταίους εναπομείναντες εργαζομένους σε αυτόν, θα αφήσουν άφωνους τους μελλοντικούς ιστορικούς ερευνητές.   

Προσχωρώντας στη θεολογία των αδιέξοδων και καταστροφικών Μνημονίων ο κ. Τσίπρας μπορεί να…περηφανεύεται, ότι κατόρθωσε μέσα σε τόσο βραχύ διάστημα να αποενοχοποιήσει τις προηγούμενες ηγεσίες. Ήδη χάρη στην πολιτική του (σε συνδυασμό βέβαια με την απομάκρυνση Βενιζέλου από την πρώτη γραμμή και την εμπλοκή του πολύπειρου Λαλιώτη στη μάχη) το ΠΑΣΟΚ «χτυπά» με αξιώσεις την τρίτη θέση.

Κι από την άλλη, η ΝΔ - όσο κι αν, όπως και το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα διεφθαρμένο και παρακμιακό κόμμα, χωρίς προγραμματικό λόγο- ανακτά ραγδαία την ηγεμονία της στο (κεντρο) δεξιό κέρας. Μπορεί ο Β. Μεϊμαράκης, να ακροβατεί συχνά στη μεθόριο της πολιτικής γραφικότητας, ωστόσο αποφεύγει περίτεχνα την ακροδεξιά υστερία του προκατόχου του και πιέζοντας ασφυκτικά ακόμα και το «Ποτάμι», έχει μετατρέψει την αναμέτρηση σε αμφίρροπη μονομαχία.

Ίσως οι κάλπες αυτές, να αποτελέσουν ένα ελπιδοφόρο πρελούδιο, σε μια νέα πολιτική περίοδο ανασύνταξης του κομματικού χάρτη της χώρας. Όμως αυτό προϋποθέτει και πολίτες, αποφασισμένους να σηκώσουν στις πλάτες τους το άχθος της ιστορίας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr