Μπροστά στα φώτα στήριζαν… με υψηλό αίσθημα εθνικής ευθύνης την προσπάθεια να μείνει η χώρα στο ευρώ. Και πίσω από αυτά, στους διαδρόμους με κακεντρέχεια και σαδιστική ικανοποίηση, χλεύαζαν μοχθηρά το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας ότι, έλαβαν την ιστορική δικαίωσή τους κι ότι στη χώρα, η διαρκής λιτότητα και η ύφεση είναι μονόδρομος.

Αυτή είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πολιτική ελίτ της Ελλάδας. Μια πινακοθήκη μετρίων που ενδιαφέρονται κυρίως για την αναπαραγωγή του απωθητικού τους είδους. Ακόμα κι όταν αυτό συμβαίνει εις βάρος της χρεοκοπημένης χώρας. Ανεβαίνουν στο βήμα σπαθίζοντας νευρικά και με ανεξήγητο θυμό τον αέρα, πρόθυμοι να κατασπαράξουν τον αντίπαλο και χωρίς να κατοικούνε στα λόγια τους.

Κι ό,τι λένε, δεν έχει για τον «πολύ λαό» καμιά εμπράγματη αντιστοιχία.

Η σημερινή εθνική καχεξία που προσβάλει όσους περπατούν με φιλότιμο στο βίο τους, έχει τη δική τους υπογραφή. Αλλά, αυτό δε φαίνεται διόλου να τους απασχολεί. Το παράδειγμα, είναι ενδεικτικό. Στα μέσα του 2015, δεν είναι μόνο ότι η χώρα δε διαθέτει Κτηματολόγιο και διαπράττονται ακόμα εγκλήματα για λίγα μέτρα διαφιλονικούμενης γης, αλλά, το σημαντικότερο, δεν έχει ούτε καν εθνικό χωροταξικό σχέδιο. Αυτό, όμως δεν οφείλεται σε κάποια εθνική ιδιαιτερότητα.

Η παλαιά πολιτική τάξη και οι σημερινοί ανεπάγγελτοι επίγονοί της, άντλησαν την πολιτική τους ισχύ από τα συμφέροντα που οργανώθηκαν γύρω από την πολύτιμη γη. Με πρόσχημα την υπαρκτή ανάγκη για λαϊκή στέγη, ένας τεράστιος οικονομικός κύκλος από τους μεγάλους εργολάβους μέχρι τις μικρές επαρχιακές πολεοδομίες, λεηλάτησαν ανελέητα τη δημόσια γη, αποκομίζοντας τεράστιες- και εν πολλοίς- αφορολόγητες υπεραξίες. Ιδού πως συντηρείται η κεκτημένη ακινησία στα μέρη μας και οι αφορισμοί ότι «δεν είμαστε εμείς λαός»…

Για κάμποσα χρόνια ο πρώην διοικητής της ΤτΕ, Νίκος Γκαργκάνας με αποστειρωμένη και αδικαιολόγητα υπόκωφη ρητορική ανέφερε, κάθε φορά που παρουσίαζε στη Βουλή τις Εκθέσεις του για τη Νομισματική Πολιτική, ότι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης- καύχημα ενός εικονικού «εκσυγχρονισμού»…- οφείλονταν στην οικοδομική δραστηριότητα (σ.σ: του δόγματος «χτίσε όπου να΄ ναι»…) και την ιδιωτική κατανάλωση, στηριγμένη προφανώς στον αλόγιστο δανεισμό.

Παρόλα αυτά, λίγοι έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν τα στοιχεία, ή να ρίξουν μια ματιά στο εμπορικό ισοζύγιο…Ποιος ξεχνάει τον αλησμόνητο Γιάννο Παπαντωνίου που έδινε σήμα μαζικού καταναλωτισμού μέσω δανείων σε μια χώρα που είχε ανύπαρκτες πιστωτικές εμπειρίες, όταν έλεγε με καμάρι βλαχοδήμαρχου «τώρα μπορούμε να δανειζόμαστε με επιτόκια Γερμανίας»;

Και την ίδια στιγμή, οι εκθέσεις των αρμόδιων Αρχών, ενημέρωναν τη Βουλή ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πλυντήριο μαύρου χρήματος ανατολικο-ευρωπαϊκής κυρίως προέλευσης, διογκώνοντας περαιτέρω, τη φούσκα των ακινήτων. Τώρα που αυτή η αγορά έσκασε με πάταγο, η καθεστωτική πολιτική τραβάει την ουρά της απέξω… Η ίδια πολιτική που επιλέγοντας ταξικούς συμμάχους- διότι ασφαλώς δεν είναι ολότελα ανίκανη και διεφθαρμένη, ξέρει τι κάνει- οδήγησε στον αφανισμό την παραγωγική οικονομία, διοχέτευσε τεράστιους πόρους σε αμφίβολης ποιότητας και πανάκριβα δημόσια έργα, αδιαφόρησε εγκληματικά για το φυσικό κάλλος της χώρας και τη διαχείριση των υδάτινων πόρων, εγκατέλειψε τους ακρίτες στη μοίρα τους.

Μπορεί να μην κατάφερε να συμφωνήσει σε ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα που δε θα κοστίζει τεράστια ιδιωτική δαπάνη στα νοικοκυριά και δε θα εξουθενώνει ψυχικά και σωματικά τους εφήβους, αλλά, δεν έχει σημασία.

Για την πολιτική ελίτ, η Ελλάδα, «είναι η πρώτη δύναμη στον παγκόσμιο εφοπλισμό», άσχετο από το πόσο συνεισφέρει στο κοινό ταμείο, η (εκάστοτε) κυβέρνηση, οπωσδήποτε «θα πατάξει την φοροδιαφυγή», με την οποία χορεύει ταγκό, ο Τουρισμός «είναι η βαρειά βιομηχανία της χώρας», έστω κι αν μεγάλο μέρος του είναι προσανατολισμένο στην αρπαχτή και κάθε Σεπτέμβριο, ανυπερθέτως, επ΄ ευκαιρία της ΔΕΘ- ένα φτηνό πανηγυράκι για αντιαισθητικές φιέστες- η Θεσσαλονίκη, ανακηρύσσεται σε «επίκεντρο της βαλκανικής ενδοχώρας»…

Ένας κανονικός άνθρωπος δεν ημπορεί ν΄ αντέξει παραπάνω δόσεις αηδίας αυτού του ανυπόφορου επαρχιωτισμού.   

Αυτήν την απαξιωμένη παλαιά επετηρίδα, το δημοψήφισμα της 5 Ιουλίου την έστειλε οριστικά στα αζήτητα. Αρκετοί αποκαμωμένοι άνθρωποι στη χώρα, εθισμένοι στις διαβρωτικές συνήθειες της Αστικής Δημοκρατίας, τόκισαν τις ελπίδες τους στον Αλέξη Τσίπρα. Και του έδωσαν στα όρια των αντοχών τους, την εντολή, όπως ο ίδιος τουλάχιστον τη μεταφράζει, να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ με καλύτερους όρους.

Μέχρι στιγμής δεν τα κατάφερε. Γιατί η υπεράσπιση των μεγάλων εθνικών υποθέσεων απαιτεί, στοιχειώδη γνώση των διεθνών συσχετισμών, επαγγελματική συνέπεια και ωμό ρεαλισμό και όχι εκνευριστικούς θεατρινισμούς, στείρο τακτικισμό και ανεδαφικές συναισθηματικές εξάρσεις. Ας μην αναφέρουμε καλύτερα τις συνθήκες υπό τις οποίες ο πρωθυπουργός προκάλεσε το Δημοψήφισμα, ελλείψει υπαρκτού διλήμματος… Δε μπορούσε δηλαδή να διαλέξει ο ίδιος πότε και που θα έδινε τη μάχη;     

Το μόνο που κατάφερε μετά από 6 μήνες διαπραγμάτευσης, όπως παραδέχθηκε στη Βουλή ο ίδιος, είναι να μην υπάρχει σήμερα «καμία βεβαιότητα», με τις τράπεζες θεόκλειστες και τη χώρα ικέτη έξω απ΄ τα τείχη του Βερολίνου να παρακαλάει για τρίτο Μνημόνιο. Όταν το παντελόνι κατέβει μέχρι τα γόνατα, μετά πέφτει μόνο του, λέει η ευθύβολη λαϊκή σοφία. Δεν κατοχυρώνεται όμως, έτσι η αξιοπρέπεια ενός υπερήφανου και φίλεργου λαού, ο οποίος χάρη στα καμώματα της πολιτικής ηγεσίας του, έχει γίνει περίγελο του κόσμου χωρίς να το αξίζει!..

Προσθέτως, η  άσκηση εξωτερικής πολιτικής, δεν επαφίεται στη φθινοπωρινή σοφία ανεπαρκών «πνευματικών πατέρων», ούτε στον ενθουσιασμό όσων ανακάλυψαν πρώϊμα τη γεωπολιτική αξία του οικοπέδου κι ανοίχτηκαν απροετοίμαστοι σε βαθειά νερά (βλέπε Ρωσία, Κίνα) με οικτρές επιδόσεις. Μήπως αντί να βγούμε στις αγορές να έχουμε ένα σχέδιο πρώτα;..

Κλείνοντας τη δραματική ομιλία του στη Βουλή ο πτοημένος πρωθυπουργός που συνειδητοποίησε με σημαντική καθυστέρηση ότι πλέον «μπήκαμε σε ναρκοπέδιο», διαπίστωσε με τη στυφή γεύση της ματαιωμένης προσδοκίας, ότι «αυτός ο σπόρος δημοκρατίας και αξιοπρέπειας που ρίξαμε θα φέρει καρπούς και σε άλλους λαούς στην Ευρώπη». Ποιος του ζήτησε αλήθεια κάτι τέτοιο;

Είναι αμφίβολο αν τα λόγια του μπορούν να παρηγορήσουν έστω και έναν από τους ανέργους, τους νέους ή τους συνταξιούχους για τους οποίους, η κυβέρνησή του δεν έλαβε μια κάποια ειδική μέριμνα ώστε να πάρουν όλα τους τα λεφτά αμέσως και να μη ξεφτιλίζονται στις ταπεινωτικές ουρές των ΑΤΜ.

Οι μεγάλες αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, δεν είναι προϊόν απερίσκεπτων εγχειρημάτων, ούτε και πεισματικών εφηβικών φαντασιώσεων.

Και ο κ. Τσίπρας δεν είχε καμία εξουσιοδότηση να μετατρέψει σε «διδακτικό επαναστατικό παρανάλωμα» για τους ευρωπαϊκούς λαούς, ένδεκα εκατομμύρια ανυποψίαστους στην πλειοψηφία τους, Έλληνες.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr