Για να δουλέψει ο καπιταλισμός, χρειάζεται τις απελπισμένες στρατιές της φθηνής και πλεονάζουσας εργασίας. Στις συνθήκες αυτές, η φτώχεια είναι το πιο αναγκαίο συστατικό της κοινωνίας. Χωρίς αυτήν τα έθνη και οι κοινότητες δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν σε πολιτισμένες συνθήκες.

Η φτώχεια είναι η πηγή του πλούτου. Σε κάθε εκατομμύριο εξαθλιωμένων, αντιστοιχούν μερικές εκατοντάδες ανθρώπων που ζούνε μέσα στην προκλητική πολυτέλεια και σε ανήκουστες ανέσεις που ούτε καν οι ίδιοι, ακόμα κι αν είχαν δέκα ζωές, δε θα προλάβαιναν να απολαύσουν.

Η φτώχεια είναι η ολέθρια αξία, πάνω στην οποία στηρίζεται χρόνια τώρα ο δυτικός κόσμος. Ο πολιτισμός του- τον αποπνέουν με κραταιό συμβολισμό, τα γρανιτένια κρατικά κτίρια στις δυτικές μητροπόλεις- είναι γερά θεμελιωμένος πάνω στην αιματηρά άκαμπτη αρχή της μυλόπετρας.

Κάθε φορά που το σύστημά τους ζει μια από τις κυκλικές του κρίσεις, καταφεύγει στην καταλήστευση των φτωχότερων, επιστρατεύοντας τον παρηγορητικό μύθο ότι τα βάσανα θα είναι προσωρινά και πως δε θα αργήσουν να ξημερώσουν για τους αποσυνάγωγους, καλύτερες μέρες.

Η απουσία κάθε λογικής σε αυτήν την πεποίθηση πως ο περιορισμός της ζήτησης και της απασχόλησης θα μπορούσε, με τη δύναμη κάποιας αλλόκοτης αλχημείας, να αποκαταστήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο την ανάπτυξη και να μειώσει το χρέος, παραπέμπει σε σκοταδιστικούς μυστικισμούς του παρελθόντος.

Κι όπως συνέβη με πολλά παρόμοια φαινόμενα στην ιστορία, έχει οδηγήσει σήμερα σε μια βαρειά ηθική, οικονομική και πολιτική χρεοκοπία. Μόνο που αυτήν τη φορά, τα ζούμε όλα για πρώτη φορά- δεν υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο.

Υποταγμένες στις παντοδύναμες τράπεζες, οι ευρωπαϊκές ελίτ, έχουν αφαιρέσει από τους λαούς τους τόσα πολλά, ώστε η ιστορία αίφνης να φαίνεται πως επιστρέφει μέσα σε μιαν απερίγραπτη πολιτική σκοτεινιά στις εποχές των μεγάλων επαναστάσεων.  

Θύμα των αδίστακτων τραπεζών που μας άφησαν τις ζημίες τους και κράτησαν τα κέρδη όπως και μιας διεφθαρμένης εγχώριας πολιτικής ελίτ και η Ελλάδα, συνθλίβεται τώρα κάτω από τις ερπύστριες της νοσηρής ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής που υπαγορεύθηκε από την κραταιά Bundesbank.

Στη χειρότερη περίοδο του σύγχρονου πολιτικού της βίου, η χώρα παραδέρνει έρμαιο στα ασυγκίνητα χέρια της συγκυρίας. Με αγράμματους, άξεστους και αστοιχείωτους πολιτικούς ηγέτες, φθηνούς ατακαδόρους των πρωϊνάδικων,  χωρίς καμία αίσθηση καθήκοντος, ώστε να καταστρώσουν εγερτήριο εθνικό σχέδιο.

Με κόμματα σκελετούς, σαν κρατικά ναυάγια, πολλαπλώς διαβλητά, ανεύθυνα και περιχαρακωμένα στο ιδιωτικό τους σύμπαν. Και με ένα κομμάτι του λαού, όπως το κακομάθανε, τόσα χρόνια βγάζοντάς το από τα 45 στη σύνταξη, παραιτημένο και σε δημογραφική κόπωση- ανίκανο να σηκώσει στις πλάτες του οργανωμένους κοινωνικούς αγώνες για κάτι καλύτερο.

Παίρνουν τους δρόμους της ξενητειάς πάλι τα παιδιά μας- ό,τι πολυτιμότερο έχουμε -κι ένας από όλους αυτούς δε λέει τουλάχιστον να πεθάνει από αηδία…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr