Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
Το γεγονός αυτό θα ήταν αδιάφορο και, πιθανόν, κοινότυπο εάν δεν ετύχαινε να γνωρίζω ότι το εν λόγω διαμέρισμα ήταν ιδιοκτησίας μιας κυρίας που, δυστυχώς, απεβίωσε άκληρη αφήνοντάς το, με μία δόση ασάφειας, μέσω της διαθήκης της, στο «Ίδρυμα Παίδων», χωρίς περαιτέρω διευκρίνιση.
Έτσι θεώρησε σωστό, έτσι αντελήφθη η εν λόγω κυρία κι έτσι κατεγράφη και η τελευταία επιθυμία της.
Πρόβλημα, όμως, δημιουργήθηκε όταν πιστοποιήθηκε ότι, στην πραγματικότητα, υπάρχουν σήμερα εν λειτουργία όχι ένα αλλά τρία «Ιδρύματα Παίδων» και ότι η ασάφεια ως προς τον προσδιορισμό του συγκεκριμένου μοναδικού ιδρύματος της επιλογής της που, όντως, νομιμοποιείται να αποκτήσει το ακίνητο προκάλεσε αμφισβητήσεις, έριδες, και δικαστικές διαμάχες μεταξύ των τριών αυτών ιδρυμάτων για την διαλεύκανση της πραγματικής της βούλησης και την απόδοσή του στον νόμιμο δικαιούχο.
Οι δικαστικές αυτές διαμάχες διαρκούν σχεδόν επτά (7) χρόνια τώρα και, πολύ φοβούμαι, ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
Ο εν λόγω κύριος, όμως, επέμενε να του παραδώσει η διαχείριση της πολυκατοικίας τα κλειδιά του διαμερίσματος για να εγκατασταθεί και, κατά κάποιον «μαγικό» τρόπο, η όλη υπόθεση κατέληξε στο γραφείο μου με την ερώτηση: Τι πρέπει να κάνουμε; Να δώσουμε τα κλειδιά στον νέο ιδιοκτήτη, ναι ή όχι;
Στην εύλογη, ελπίζω, απαίτησή μου να μου προσκομισθούν τα νομιμοποιητικά έγγραφα που να αποδεικνύουν το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς και την ιδιότητα του εν λόγω κυρίου ως νέου ιδιοκτήτη του διαμερίσματος η απάντηση που έλαβα ήταν ότι «υπάρχει ακόμα μια μικρή δικαστική εκκρεμότητα» αλλά ότι αυτό είναι ένα απλά «τυπικό» θέμα που θα διευθετηθεί σύντομα.
Και, με τη σειρά μου, απήντησα, εγγράφως (σε συνεννόηση με την διαχείριση) ότι μέχρι να διευθετηθούν οι όποιες δικαστικές ή άλλες εκκρεμότητες κλειδιά δεν θα έπρεπε, κατά την γνώμη μου, να παραδοθούν σε οιονδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο.
Ο εν λόγω κύριος μαζί με κάποιον συνεργάτη του που τον συνόδευε και υποτίθεται ότι τον εκπροσωπούσε, όχι μόνον δεν προσκόμισαν τα νομιμοποιητικά τους έγγραφα αλλά, ως δια μαγείας, εξαφανίστηκαν και τα ίχνη τους χάθηκαν και το διαμέρισμα εξακολουθεί να είναι μέχρι σήμερα άδειο και, προφανώς, έρμαιο κάποιας δικαστικής «εκκρεμότητας».
Το θέμα δεν θα είχε σημασία αν δεν μου επιβεβαίωνε ο φίλος θυρωρός μας ότι ο εν λόγω κύριος δεν ήταν άλλος από τον κ. Χάρη Τομπούλογλου, που εμφανίσθηκε με την ιδιότητα του Προέδρου του Ιδρύματος Παίδων Αγλαϊα Κυριακού ως δικαιούχος και νομέας του ακινήτου.
Ο ίδιος κύριος Τομπούλογλου που σήμερα έχει συλληφθεί και άγεται και φέρεται στα εισαγγελικά γραφεία και το τμήμα εκβιαστών της Αστυνομίας. Ο ίδιος ο κύριος Τομπούλογλου που η Νέα Δημοκρατία αισθάνθηκε την ανάγκη να τον διαγράψει από τα κομματικά μητρώα της. Ο ίδιος ο κύριος Τομπούλογλου που έχει καταγραφεί η φωνή του από τις υπηρεσίες της αστυνομίας να δηλώνει ευθαρσώς ότι δεν μπορεί να τα «παίρνουν» μόνον οι άλλοι τέτοιες εποχές κι αυτός να «μένει απ’ έξω».
Πρέπει να προσθέσω ότι ο κύριος Τομπούλογλου χρησιμοποίησε την ιδιότητά του, την θέση του στο Ίδρυμα και την πολιτική του υπόσταση για να μας πείσει να του παραδοθούν τα κλειδιά, πράγμα το οποίο δεν έγινε.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει με το επίδικο ακίνητο ούτε γνωρίζω τι θα απογίνει και με τον κύριο Τομπούλογλου. Δεν με ενδιαφέρει, άλλωστε.
Αυτό που έχει, κατά τη γνώμη μου, σημασία είναι να μπορούμε όλοι μαζί κι ο καθένας από εμάς ξεχωριστά να χαράζουμε μια «κόκκινη γραμμή» και να λέμε, επιτέλους ένα μεγάλο ή μικρό (δεν έχει σημασία) ΟΧΙ κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι άνθρωποι, που με τον έναν ή άλλο τρόπο κατέχουν θέσεις εξουσίας, προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την καλή μας πρόθεση και προαίρεση. Κάθε φορά που άσχετοι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να πάρουν θέσεις ευθύνης και που μπορούν, εν τέλει, αδιακρίτως να επηρεάσουν την καθημερινότητά μας και νομίζουν ότι, αντί να μας υπηρετούν αυτοί, θα πρέπει όλοι εμείς οι
υπόλοιποι να μεταβληθούμε σε υπηρέτες τους, να τους τιμούμε, να τους επιβραβεύουμε και, φυσικά, να «κάνουμε και τα στραβά μάτια» όποτε τους βολεύει.
Το τι είναι διατεθειμένος κάθε ένας από εμάς να ανεχθεί σε μιά δεδομένη στιγμή, μέχρι ποίου σημείου μπορεί να «φθάσει», εξαρτάται τόσο από την ιδιοσυγκρασία του καθενός μας όσο και από τις προσωπικές μας ανάγκες κάθε φορά.
Αισθάνομαι ότι η περίπτωση του Harry είναι χαρακτηριστική και μια ευκαιρία και πρόκληση για να οριοθετήσουμε και πάλι τις προτεραιότητές μας.
Ο κ. Γιώργος Ανδρουτσόπουλος είναι Δικηγόρος
Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr
