"....Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών

Κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια

Ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες

τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν

Εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος

Πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ' αγγίζει

Στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου

Μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή

Βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,

Δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις

Να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους

Πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,

Όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν

Κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί

Πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη

Και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,

Ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων..."

 

Επιφάνεια, Γιώργος Σεφέρης

 

Φώτισε το λαϊκό του ελληνισμού και το έκανε αθάνατο, κέντρισε το λόγο με τη μουσική κάνοντας σχολειό την κάθε στιγμή, κάρφωσε σε κάθε νέο  το μπόλι της ανησυχίας και και της αντίστασης, άπλωσε τα χέρια σα πατέρας στον κόσμο που σαστισμένος από του αιώνα τα γυρίσματα στέκεται βουβός, έριξε το νέκταρ της ζωής στη στάμνα καθενός, έσπρωξε την Κρήτη ως άλλος Καπετάν Μιχάλης στο θεό .

 

Έζησε και έλαμψε και όπως όλοι οι Άγιοι τούτης της γωνιάς, συνεχίζει να δείχνει με τα απλωμένα χέρια το δρόμο!