Οι εμπειρίες δε λείπουν, όμως δεν οδήγησαν σε γνώση ώστε το αίσθημα της εθνικής επιβίωσης να κυριαρχήσει στο πολιτικό θυμικό. Τις μέρες τούτες, που αναμφισβήτητα θα μείνουν στην ιστορία. Κι όχι για τα συνεχή πολυνομοσχέδια με προαπαιτούμενα, αλλά γιατί η Ελλάδα προσπαθεί να βρει βηματισμό στη γειτονιά της. Με σαθρά βήματα, ναι. Με ελλειμματική στρατηγική συναίνεσης από την κυβέρνηση στα μεγάλα εθνικά ζητήματα ναι. Με ακροβασίες ανάμεσα στην ανάγκη να κρατήσει διεθνείς ισορροπίες, ναι. Με κουτοπονηριές για την μικροπολιτική της εσωτερική πιάτσα, ναι. Όμως με μια αγωνία για να αφαιρεθούν βάρη του χτες και να δοθεί ώση στην επόμενη γενιά που ήδη βαστά το δυσβάσταχτο χρέος.

Εκεί εντάσσεται η προσπάθεια για εξεύρεση λύσης με την ΠΓΔΜ. Κι όσο κι αν υπάρχουν θέματα στον προσδιορισμό της ταυτότητας των γειτόνων ή στις εμπορικές επωνυμίες ένα είναι σίγουρο. Στις μαγευτικές Πρέσπες μπαίνει ένα λιθαράκι για να κατανοήσουμε τον «άλλο» γείτονα, που έχει και αυτός δικαιώματα στην εθνική του ωρίμανση και επιβίωση.  

Η αναγνώριση του δικαιώματος του «άλλου» μας φέρνει πιο κοντά για να δομήσουμε σχέσεις , να αναιρέσουμε επιπτώσεις από συνεχή λάθη και να ξεκαθαρίσουμε ποιος πραγματικά είναι ο αντίπαλος. Χωρίς φοβίες και απειλές. Με πίστη στο εθνικό μας συνειδέναι. Δεν είναι άλλος από τον φονταμενταλισμό των σαλαφιστών, του ακραίων σουνιτικών κύκλων, που απούσης δυτικής σταθεροποιητικής συνιστώσας στα Βαλκάνια,  έχουν βρει έδαφος πρόσφορο μια ανάσα από τη Θεσσαλονίκη. Μια βόλτα στο Τέτοβο, στο Κόσσοβο, στη Βοσνία ή ακόμη και στην Αλβανία αρκεί για να δει κανείς ότι πίσω από έργα μεγαλεπήβολα, τράπεζες και σχολές κορανίου βρίσκονται κύκλοι που προσπαθούν να βρουν πατήματα στο μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης. Κι αυτά τα πατήματα δε φράζονται με λογικές τύπου Όρμπαν ή Ειδομένης αλλά με αναζήτηση θεσμίσεων στις κοινωνίες με αναφορές στη δημοκρατία, τη δυτική παράδοση και τον δυτικό ορθολογισμό. Ευτυχώς για μας πίσω από όλα αυτά βρίσκονται ελληνικά γράμματα και σκέψεις. Βρίσκεται ο Αριστοτέλης που επικαλέστηκε ο Ζόραν Ζάεφ, βρίσκεται ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που η σκιά του στις Πρέσπες ήταν έντονη. Ποια μεγαλύτερη αναγνώριση για τη δυναμική της Ελλάδας, που από φοβική θα πρέπει να βρει το αριστοτέλειο θάρρος, πλέον να παίξει το νέο  ιστορικό της ρόλο. Εκτός αν φοβόμαστε και για τον πατερούλη Αριστοτέλη, ότι θα μας τον πάρουν κι αυτόν. Ξέχασα o Αριστοτέλης και οι άλλοι είναι κτήμα των Πανεπιστημίων της Λειψίας, των Dumbarton Oaks Papers, της Οξφόρδης, των Αράβων, του Αγίου Όρους. «Άλλων» δηλαδή.