Η πυρκαγιά που έχει ανάψει στις καρδιές σημαντικής μερίδας του ελληνικού λαού με το Σκοπιανο-Μακεδονικό πρόβλημα, αναδεικνύει, εάν όχι τίποτα άλλο, πόσο κραταιά πάλει η εθνική συνείδηση και ταυτότητα στην πατρίδα μας, και όχι μόνο λόγω της επιβεβλημένης και συνεχώς επερχόμενης Παγκοσμιοποίησης. Και αυτός ο εθνικός πόνος είναι και η αιτία που το Σκοπιανό πρόβλημα έχει φακελωθεί από αλλεπάλληλες ελληνικές  κυβερνήσεις πάνω από μια γενεά, για να αναφλεγεί φέτος, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να προσπαθήσει να το διευθετήσει.

Αλλά σαν διαβολικό αντίβαρο αυτής της κραταιής εθνικής συνείδησης για την οποία όπως λέει και ο εθνικός μας ύμνος, η ελευθερία έχει βγει από τα κόκκαλα των Ελλήνων, υπάρχει το κράτος των Ελλήνων, το οποίο τις περισσότερες περιπτώσεις πράττει και συμπεριφέρεται αντεθνικά.

Για την πατρίδα, οι Έλληνες αυτοθυσιάζονται. Για την εξουσία αλληλοσπαράζονται. Και αυτό που γίνεται αυτές τις μέρες στην Βουλή γύρω από το “Σκοπιανό” είναι μια μικρή όσο και καταστροφική σελίδα στην αντεθνική ιστορία του ελληνικού κράτους.

Και όταν μιλάω για κράτος, εννοώ την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση, αξιωματική και μη, τους θεσμούς και φυσικά αυτό το απαράμιλλο ελληνικό Δημόσιο, όπου ο κάθε υπάλληλος έχει το συνταγματικό δικαίωμα να βασανίζει και να εκμεταλλεύεται όλους τους πολίτες.

Σαν έθνος, οι Έλληνες αισθάνονται υπερήφανα ελεύθεροι εδώ και δύο αιώνες. Σαν κράτος οι Έλληνες αισθάνονται και συμπεριφέρονται ακόμα σαν υπόδουλοι Γραικοί, αμύνονται εναντίον του κράτους σαν μια ξένη, διαβολική και εκμεταλλευτική εξουσία, και φυσικά κοροϊδεύουν και κλέβουν το κράτος με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Και όσο για τις κρατικές καρέκλες, εκεί πια γίνεται ο μεγάλος εθνικός σκοτωμός και αλληλοσπαραγμός. Το κράτος αποτελεί για τον Έλληνα μια πηγή για λάφυρα. Ο Έλληνας που κερδίζει μια θέση κρατικής εξουσίας, από την πιο μικρή στην πιο μεγάλη, μετατρέπεται αυτόματα σε Τούρκο, κατακτητή, εκμεταλλευτή και καταπιεστή. Ο πόλεμος ανάμεσα στο κράτος και στον πολίτη, όπως και ο πόλεμος ανάμεσα στους διάφορους κρατικούς εξουσιαστές, μαίνεται, ακόμα και από τον καιρό της Επανάστασης, και από την πρώτη ελπιδοφόρα χαραυγή του νεοσύστατου ελληνικού κράτους με την δολοφονία του Καποδίστρια για εξαιρετικά μικροκομματικούς λόγους, την στιγμή που είχε καταφέρει να θέσει την Ελβετία στο σωστό συνταγματικό δρόμο, τον οποίον και ακολούθησαν για να γίνει το ελβετικό κράτος αυτό που είναι τώρα σε συντριπτική σύγκριση με την Ψωροκώσταινα.

Ο αιώνιος ελληνικός διχασμός, για ιδεολογία ή για εξουσία, αποτελεί το βασικό αντεθνικό χαρακτηριστικό του ελληνικού κράτους, και η αναρχία, η βαθιά και παντελής ανυπακοή προς το κράτος αποτελεί το βασικό αντεθνικό στοιχείο του Έλληνα (βλέπε Γραικού) “πολίτη”.

Ο Έλληνας δεν δικαιούται του απλού και παγκόσμιου χαρακτηρισμού του “πολίτη”, διότι εκ των πραγμάτων και εκ πεποιθήσεως, δεν θεωρεί ότι είναι μέλος μιας πόλης. Παρατηρείστε και μόνον τον τρόπο που περπατάνε οι Αθηναίοι στους δρόμους της “πόλης” τους. Είναι σαν να περπατάνε στο χωράφι τους. Με την άνεση και την συμπεριφορά εξουσίας που έχει κανείς στο χωράφι του. Και φυσικά το ίδιο κάνουν και αυτοί που κυκλοφορούν με ρόδες, είτε τέσσερεις είτε ακόμα χειρότερα μόνο δύο. Η απόλυτη αναρχία στους δρόμους επιφέρει φυσικά την απόλυτη δυσλειτουργικότητα στο θέμα της απλής μεταφοράς από ένα σημείο σε άλλο. Και αυτός ο μικρόκοσμος είναι το πορτραίτο το ελληνικού κράτους.

Η αγάπη προς την ιδέα της Ελλάδας συνυπάρχει  το μίσος προς την πραγματικότητα της τελευταίας...                   

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr