Ο πουπουλογέννητος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, κατάφερε, τώρα που έχει αναθαρρέψει με τις επανωτές του πρωτιές στις δημοσκοπήσεις, να φανερώσει λίγο πιο ξεκάθαρα τα υπαρξιακά χρώματα που διέπουν την πολιτική του ιδεολογία, κατάφερε δηλαδή, να ξεμπροστιάσει τον εαυτόν του, σαν τον αριστοκράτη πολιτευόμενο που αισιοδοξεί να ηγηθεί ενός λαού, μιας κοινωνίας , όπου η ανισότητα να είναι  αποδεκτή και γιατί όχι ίσως και αρεστή ή ακόμα και επιθυμητή.

Ο συναγωνισμός και η αλληλεγγύη, αυτοί οι διπλοί πόλοι ορόσημα της Ευρωζωνικής ιδεολογίας και πολιτικής, βρίσκονται σε αντιπαράθεση όχι μόνο στην ευρύτερη Ευρώπη, αλλά, τι το φυσικότερο, και σε κάθε κράτος και κρατίδιο του ευρώ. Και εφόσον στο επίπεδο της Ευρωζώνης η Γερμανία έχει καταφέρει εξ αρχής να επιβάλει συντριπτικά ποσοστά συναγωνισμού, βλέπε ανταγωνισμού, και ισχνά ποσοστά αλληλεγγύης, είναι επίσης φυσικό σε κάθε ένα κράτος και κρατίδιο, αυτή η αντιπαράθεση αλληλεγγύης και ανταγωνισμού, να παλεύεται σε διάφορα επίπεδα και με διάφορες μορφές, ανάλογα στους πολιτικούς παίκτες της εκάστοτε χώρας.

Ο πουπουλογέννητος Μητσοτάκης, του οποίου η οικογένεια είχε καταφέρει να διατηρήσει την λάμψη και τα πολιτικά οφέλη από τον ιστορικό πρόγονο τους, τον απαράμιλλο Ελευθέριο Βενιζέλο, έχει όπως διαφαίνεται από την πρόσφατη δήλωση του, την ακράδαντη πεποίθηση  ότι κάποια άτομα στην ανθρώπινη κοινωνία είναι ανώτερου επιπέδου από άλλα, ανάλογα ποιο επίπεδο είναι προς εξέταση, και ότι αυτή η ανισότητα δεν διορθώνεται όσο και να προσπαθήσει κανείς.

Φυσικά, ο Κυριάκος, ων απόγονος του Ελευθερίου Βενιζέλου, φαίνεται να κολυμπάει στην ζάλη της λάμψης του προγόνου του. Δεν μπορεί όλοι οι Έλληνες να είναι απόγονοι του Βενιζέλου, άρα όλοι οι Έλληνες δεν είναι ίσου παραστήματος όπως ο γαλαζοαίματος αρχηγός της ΝΔ, άρα η «κοινωνική ισότητα πάει ενάντια στην ανθρώπινη φύση».

Μέσα σε αυτήν την αλαζονική ζάλη που πιθανόν να κουβαλάει ο Κυριάκος όλη του την ζωή, θα είναι φυσικό να παραβλέπει την σχέση και τον σύνδεσμο της «ανθρώπινης φύσης» με την «ανθρώπινη κοινωνία».

Εν μέρει έχει δίκιο ο ποπουλογέννητος. Η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει, όπως περίτρανα μας απέδειξαν οι Γερμανοί πριν λιγότερο από έναν αιώνα, και την Κόλαση και τον Παράδεισο.

Αλλά όταν ερχόμαστε στην ανθρώπινη κοινωνία, τα πράγματα διαφέρουν λίγο. Ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης είναι η κοινωνικότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως είναι και το βασικότερο χαρακτηριστικό, καθότι ανθρώπινο ον εκτός κοινωνίας δεν νοείται και δεν μπορεί να υπάρξει. Ακόμα και ιστορικά, οι θρησκευτικοί ερημίτες και διάφοροι στυλίτες του Χριστιανισμού, είχαν αναπτυχθεί και εξελιχθεί σε ενηλίκους ανθρώπους μέσα σε μια κοινωνία, και όταν αποφάσισαν να ζήσουν εκτός κοινωνίας, πάλι η ζωή τους ήταν σε αντιπαράθεση της υπάρχουσας κοινωνίας, ζώντας εκτός μιας συγκεκριμένης κοινωνίας. Δηλαδή, ήταν και οι στυλίτες μέρος αυτής της κοινωνίας μέσω ακριβώς της ατομικής άρνησης τους προς αυτήν.   

Όσον αφορά την ανθρώπινη κοινωνία λοιπόν, η ιστορία μας διδάσκει ότι έρχονται σε πολλά χρώματα και σε πολλά επίπεδα επιτυχίας η αποτυχίας.

Αλλά ιστορικά, η ανθρώπινη κοινωνία δημιουργήθηκε με τον πρωταρχικό υπαρξιακό σκοπό της επιβίωσης των μελών της. Οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες δεν δημιουργήθηκαν για την ανάγκη του ανταγωνισμού, παρά δημιουργήθηκαν για την ανάγκη της επιβίωσης. Και η πρωταρχική υπαρξιακή επιβίωση εστίαζε φυσικά στην αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη της μικρής κοινωνίας και όχι στον συναγωνισμό.

Και δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στην απόλυτη υπαρξιακή ανάγκη της συμβιωτικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην μητέρα και στο βρέφος της, για να επιβιώσει το άτομο και να επιβιώσει το γένος και το είδος.

Αφού η επιβίωση των μελών μιας ανθρώπινης κοινωνίαςς μέσω της αλληλεγγύης έχει καταστεί εφικτή και διατηρήσιμη στην ροή της ιστορίας, τότε έρχονται και πρωτοπαρουσιάζονται οι διαφορετικότητες ανάμεσα στα κοινωνικά άτομα και αρχίζουν να παίζουν σημαντικότερο ρόλο μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, και όσον αφορά την επικράτηση του ενός μέλους πάνω σε άλλα, στην ιεραρχία της μικρής κοινωνίας, αλλά και στο επίπεδο της ατομικής ικανότητας και προσπάθειας, όπου διάφορα μέλη αποδεικνύονται πιο ικανά ή και πιο εργατικά από άλλα και διάφοροι και πολλαπλοί ανταγωνισμοί και συναγωνισμοί παρουσιάζονται εκ των ενόντων, και λαμβάνουν σημαντική θέση στην ζωή της ανθρώπινης κοινωνίας.

Το ιστορικό πρόβλημα της ανθρώπινης κοινωνίας ίσως να είναι ότι όταν η επιβίωση διαφόρων κοινωνιών και των μελών τους, γίνεται πιο σίγουρη, και ίσως σχεδόν αυτονόητη, καλή ώρα στα κράτη της Ευρωζώνης, τότε ο συναγωνισμός και ο πιο γυμνός ανταγωνισμός αρχίζει και παίρνει την σημαντικότερη θέση στην ανθρώπινη κοινωνία σε βάρος της αλληλεγγύης.

Βλέπουμε, παραδείγματος χάριν, στο απτό και σύγχρονο παράδειγμα της Ευρωζώνης, ότι το υπαρξιακό πρόβλημα των εκατομμυρίων προσφύγων από τον πόλεμο στη Συρία, απασχόλησε την πολιτική, και ξύπνησε την αλληλεγγύη της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης πολύ περισσότερο από την πολυετή ανεργία και οικονομική ανέχεια πολύ περισσότερων εκατομμυρίων πολιτών της Ευρωζώνης. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος, η νεοφιλελεύθερα και άκρως εθνικιστικά γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη, επιβάλλει τεράστια ποσοστά ανταγωνισμού ανάμεσα στα κράτη του ευρώ και πολύ μικρότερα ποσοστά αλληλεγγύης στα μέλη της Ευρωζώνης, θεωρώντας ότι η βασική επιβίωση είναι εξεισφαλισμένη ενώ προσφέρει αφειδή αλληλεγγύη στους Σύριους πρόσφυγες, των οποίων η επιβίωση δεν είναι καθόλου σίγουρη.

Η παράπλευρη αιτία φυσικά είναι η καθαρά εθνικιστική ανάγκη της Γερμανίας να δέχεται μεγάλα και διαρκή μεταναστευτικά κύματα ανθρώπων, για να διατηρήσει την μετεορική ανάπτυξη της παραγωγικής της οικονομίας.

Είναι έγκλημα να διατείνεται κάνεις, πόσο μάλλον ο υποψήφιος ηγέτης του κατακαημένου ελληνικού λαού ότι η ισότητα ανάμεσα σε δύο άτομα μιας κοινωνίας πάει ενάντια στην ανθρώπινη φύση.

Είναι απόλυτα ανιστόρητο και απλά δείχνει άγνοια βασικών αρχών της ανθρωπολογίας, της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας.

Και μόνος ένας πουπουλογέννητος άνθρωπος μπορούσε να ξεστομίσει μια τέτοια θέση. Ίσως ο πρόσφατα μακαρίτης μπαμπάς του Κυριάκου να παρέβλεψε να πληροφορήσει τον γιο του ότι ο περίλαμπρος πρόγονος της οικογένειας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, εξάλειψε όλα τα τσιφλίκια της Ελλάδας, από το 1918 έως το 1925, επιβάλλοντας μια ιστορική πράξη εξίσωσης των κοινωνικών ανισοτήτων στην ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που ήταν σχεδόν αποκλειστικά βασισμένη στην γεωργία.

Ο παππούς του γράφοντος, ένας από τους μεγάλους τσιφλικάδες της περιοχής του, έχασε την περιουσία του από την μια μέρα στη άλλη, απο την αξιοθαύμαστη πολιτική του Βενιζέλου, και μετά, ίσως γιατί δεν είχε μάθει τίποτα άλλο από το να διατάζει τους κολήγους του, πέθανε πρόωρα, φτωχευμένος και αλκοολικός.

Αντί να επαναπάυεται ο κύριος Μητσοτάκης στις οικογενειακές δάφνες του, εξασφαλισμένος ότι η κοινωνική ισότητα εναντιώνεται στην ανθρώπινη φύση, και ένεκα τούτου, η θέση του στην ελληνική κοινωνία θα παραμείνει εκλεκτή, ας σηκώσει τα μανίκια του για να δει πώς μπορεί να βοηθήσει την χώρα στην οποία θέλει να ηγηθεί, και πώς  θα μπορέσει να εξασφαλίσει την μέγιστη δυνατή ισότητα ανάμεσα στα άτομα της ελληνικής κοινωνίας. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr