Η Ελλάδα ζει την πιο ακραία μορφή αυτού του παραλόγου. Αλλά το παράλογο της Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής διαφαίνεται σαν συμπτώματα, εάν όχι καρκινώματα, και οπωσδήποτε σαν θεατρικές παραστάσεις, και σε πολλές άλλες χώρες, όπως στα τωρινά οδοφράγματα της Γαλλίας ή στο γεγονός ότι ο Ολάντ έχει κάθε λόγο να ζηλεύει την δημοτικότητα του Τσίπρα και την ικανότητα του να περνάει από το Κοινοβούλιο ότι νόμο του έχουν υπαγορεύσει από την Ευρώπη, κάτι που ο στενός αλλά πολύ υπάκουος συνεργάτης της Μέρκελ αδυνατεί να επιτύχει.

Η Βρετανία βρίσκεται στα πρόθυρα της εξόδου από την Ένωση, μετά από χρόνια αμφίθυμης συνεργασίας. Στην Ιταλία το κόμμα το Πέπε έρχεται πρώτο στις δημοσκοπήσεις και οι ευρωπαϊστές είναι μια μειοψηφία γύρω από τον Ρέντσι, ο άλλος ήρωας στο καρνέ του Ντάιζελμπλουμ!

Στην Ισπανία, η χώρα με την «επιτυχημένη λιτότητα» και την ζηλευτή ανάπτυξη, αδυνατεί να βρει ένα κυβερνητικό σχήμα, και έχει πάλι εκλογές, αφού οι Ισπανοί, τι παράξενο!!, δεν θέλουν να αφήσουν το Ραχόη να συνεχίσει το «επιτυχές» του έργο για το οποίο επαίρεται. Και φυσικά η οικονομία της αδυνατεί να επιτύχει το επίπεδο ελλείμματος που απαιτεί η Ευρώπη.

Τα συμπτώματα φαίνονται στην άρνηση της Ολλανδίας να υποδεχτεί την Ουκρανία στους κόλπους του ευρώ, στην άνοδο της ακροδεξιάς παντού στην γηραιά ήπειρο και ιδιαίτερα στην Αυστρία και στην Πολωνία. Και ας μην επεκταθούμε στο τεράστιο καρκίνωμα του προσφυγικού προβλήματος και της αρχιτεκτονικής Σέγκεν που έχει οδηγήσει την Μέρκελ να υποτάξει την Ευρώπη στα γεωπολιτικά τερτίπια ενός Ερντογάν.

Το πανευρωπαϊκό αυτό θέατρο του παραλόγου, όπου οι κυβερνήσεις που υπακούουν στην γερμανική πολιτική για την Ευρώπη, αποδοκιμάζονται και μισούνται από τους ίδιους τους λαούς στους οποίους επιβάλλουν αυτήν την πολιτική, βασίζεται σε μια πολύ απλή λογική. Οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις των εν λόγω κρατών, αναγκάζονται να επιβάλλουν «παραδημοκρατικές» πολιτικές στο εσωτερικό της επικρατείας τους, οι οποίες πολιτικές προέρχονται από διαταγές των «έξω» και των «από πάνω», και βασικά επιβεβλημένες από την ιδεολογία και τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας, και να μην ξεχνάμε τις μικροκομματικές ανάγκες των κατά ακολουθίαν κυβερνήσεων Μέρκελ.

Αυτή η απώλεια Εθνικής κυριαρχίας στα διάφορα κράτη, θα ήταν πολύ πιο διαχειρίσιμη για τις κυβερνήσεις και τους λαούς τους, εάν οι θεσμοί και οι διαδικασίες της επιλογής της Ευρωπαϊκής πολιτικής διέποντο από περισσότερη διαφάνεια και Δικαιοσύνη. Αντί αυτού, η Ευρώπη εφεύρε το …. Eurogroup, έναν βασικά άτυπο, βλέπε «αθέμιτο», μόρφωμα πολιτικής διαδικασίας όπου κανένας κανονισμός δεν επιτρέπεται, πέραν της επιλογής του «αρχηγού» της, επί του παρόντος ο κ. Ντάιζελμπλουμ, και όπου δεν υπάρχει συγκεκριμένη λίστα μελών, αφού ο αρχηγός μπορεί να καλέσει όποια χώρα θέλει σε οποιαδήποτε συνάντηση, και όπου οι συνομιλίες δεν καταγράφονται επισήμως, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να πει ότι θέλει χωρίς καμία ευθύνη.

Εδώ έγκειται το επίκεντρο του καρκινώματος που παράγει στα διάφορα κράτη αυτά τα συνεχόμενα και αλληλένδετα θέατρα του παραλόγου. Το μεδούλι της εκτελεστικής εξουσίας της Ευρωζώνης είναι μια διαδικασία χωρίς καμία νομική υπόσταση και ευθύνη, αλλά με πλήρη και απόλυτη πολιτική και οικονομική εξουσία πάνω στην συνολική επικράτεια του ευρώ. Η απόλυτη πολιτική δύναμη βασισμένη πάνω στην απόλυτη έλλειψη οιασδήποτε πολιτικής, νομικής, η και εκλογικής, βλέπε δημοκρατικής, ευθύνης ή θεσμικής διαδικασίας. Απλώς, ένα αλώνι, για να αλωνίζει όσο μπορεί πιο άνετα, η Γερμανία τις τύχες και τις πολιτικές της Ευρώπης.

Όταν το νευραλγικό κέντρο εξουσίας και δύναμης της Ευρώπης είναι ένα τόσο παράλογο μόρφωμα, ένα μόρφωμα με την απόλυτη δύναμη και απόλυτη ανευθυνότητα ενός αυτοκράτορα, εν μέσω μιας κοινωνίας κρατών που υπερηφανεύεται για την εφεύρεση της δημοκρατίας, και την καθιέρωση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας, πως μπορούν οι υλοποιήσεις των ακραίων πολιτικών αυτού του μορφώματος να μη παρουσιάζονται σε κάθε χώρα της Επικρατείας σαν ισάριθμα θέατρα του παραλόγου;

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr