Ο σοφός Σόρος το είπε ξεκάθαρα πριν δύο τρία χρόνια, η Γερμανία μετέτρεψε την Ευρωζώνη σε μία κοινότητα πιστωτών και χρεωστών.

Ο φεουδαλισμός ήταν ένα ιστορικό οικονομικοκοινωνικό σύστημα, όπου ο δουλοπάροικος ήταν αναγκασμένος να δουλεύει για όφελος του φεουδάρχη εφόρου ζωής, χωρίς να υπάρχει καμία πιθανότητα να απελευθερωθεί από αυτή την καταναγκαστική κατάσταση.

Το σύστημα του καπιταλισμού ανέτρεψε και αντικατάστησε τον φεουδαλισμό ακριβώς διότι προσέφερε μία βασική κοινωνικοοικονομική αρχή σε όλους, πλούσιους και φτωχούς, την ελπίδα για κάτι καλύτερο μέσω του καπιταλιστικού επιχειρείν.

Το καπιταλιστικό επιχειρείν επιτρέπει, προτρέπει αλλά και διασφαλίζει, οικονομικά, πολιτικά, νομικά και κοινωνικά, μία απλή και βασική αρχή. Την δυνατότητα κάθε ατόμου της κοινωνίας να αποφασίζει και να εισέρχεται ελεύθερα σε μία οιαδήποτε συναλλαγή με ένα άλλο άτομο, έχοντας την πλήρη ελευθερία ρίσκου, να κερδίσει ή να χάσει, αλλά και την ασφάλεια να μη καταστραφεί εφόρου ζωής από οιοδήποτε αποτέλεσμα μίας οιασδήποτε καπιταλιστικής συναλλαγής.

Αυτή η ελευθερία του κέρδους και του χασίματος, του να σκοντάφτεις, να πέφτεις αλλά και να μπορείς να ξανασηκώνεσαι για να κάνεις μία καινούργια προσπάθεια, αυτή ακριβώς είναι και η μαγική συνταγή του Καπιταλισμού, που έχει κυριεύσει και κυριαρχήσει στην υφήλιο. Αυτή η καπιταλιστική μαγεία προσφέρει και την απόλυτη ελευθερία του επιχειρείν, αλλά και την απόλυτη ελευθερία του ξανα-επιχειρείν…Μία ισότητα ευκαιριών για πρόοδο και κέρδος, για κάθε άτομο στην κοινωνία.

Πριν μόλις μία γενεά, έκλεισε ο πρώτος κύκλος του άλλου επιχειρήματος, του Κουμμουνισμού, με συνταγή των (πολύ αποτυχημένων) μαγείρων Λένιν και Στάλιν, όπου η ελευθερία να συναλλάσσεσαι με κάθε ρίσκο απαγορεύτηκε, με αντάλλαγμα την ασφάλεια ενός ασφυκτικά σταθερού και βασικά κλειδωμένου οικονομικοκοινωνικού βίου, για όλα τα άτομα ενός κράτους, χωρίς ελευθερία και χωρίς ρίσκο, αλλά και χωρίς προοπτικές ούτε και εκπλήξεις.

Στην πανάρχαια σχέση πιστωτή και χρεώστη, η αρχή της χρεοκοπίας, συμπεριλαμβανομένης και της σεισάχθειας των αρχαίων ημών προγόνων, υπάρχει από παλιά, ανανεωμένη από την ηγέτιδα οικονομία της βιομηχανοποίησης και του παγκόσμιου εμπορίου στον Δυτικό Κόσμο, την (τότε) Μεγάλη Βρετανία.

Η αρχή της χρεοκοπίας βασίζεται ακριβώς στην ανάγκη να διασφαλιστεί μία οιαδήποτε χρηματοπιστωτική συναλλαγή από το να μεταμορφωθεί, να ξεπέσει, στο κοινωνικά, αλλά και οικονομικά, και πολιτικά επικίνδυνο επίπεδο της δουλοπαροικίας. Γιατί στο σημείο που γεννιόνται οι συνθήκες δουλοπαροικίας, εξαφανίζεται ο ήλιος του Καπιταλισμού από την οικουμένη.

Αλλά η Γερμανία, μία ακόμα φορά πρωτοστατούσα στο παγκόσμιο επίπεδο, μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, χρησιμοποιεί την Ευρωζώνη από την αρχή του κοινού νομίσματος, αλλά ακόμα πιο ξεκάθαρα από την αρχή της κρίσης του ευρώ, σαν μία φάκα οικονομικού και γεωπολιτικού επιπέδου, όπου η σχέση πιστωτή και χρεώστη «απελευθερώνεται» από το «πρόβλημα» της χρεοκοπίας, της σεισάχθειας, και μετατρέπεται σε μία σχέση μεταξύ ενός χρηματοπιστωτικού αποικιοκράτη, δηλαδή τη Γερμανία, και μίας αποικίας χρέους, με πρώτη και καλύτερη την Ελλάδα, αλλά έπονται και άλλες, κάντε απλώς λίγη υπομονή….

Η Γερμανία έχει κατορθώσει αυτό το απίστευτο επίτευγμα με ένα απλό σχέδιο, σε δύο χρονικά στάδια. Το πρώτο στάδιο ήταν η πρώτη δεκαετία του του κοινού νομίσματος, όταν η ακατανίκητη ανταγωνιστικότητα της γερμανικής εξαγωγικής παραγωγής κυριάρχησε κατά κράτος μέσα στην Ευρωζώνη, έχοντας εξαλείψει το βασικό μειονέκτημα των γερμανικών προϊόντων, που ήταν η υψηλή τιμή του σκληρού γερμανικού νομίσματος, του Μάρκου. Τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα της Γερμανίας απέναντι στην υπόλοιπη Ευρωζώνη της απέφεραν πάνω από 700 δισεκατομμύρια ευρώ στα πρώτα δέκα χρόνια, πλούτος που βασικά «μετακόμισε από τα υπόλοιπα κράτη του ευρώ, συνολικά, στην Γερμανία.

Είναι αξιοσημείωτο να παρατηρήσει κανείς ότι η Γερμανία, πρόβλεψε τις επερχόμενες χρεοκοπίες μερικών κρατών του ευρώ, λόγω της συνεχώς αυξανόμενης χρηματοπιστωτικής φούσκας που προκαλούσαν οι γερμανικές τράπεζες, αναγκασμένες να επενδύουν την ρευστότητα τους σε δάνεια, και λόγω του ακατάπαυστου καταναλωτικού οργασμού που είχε κυριέψει τα κράτη της περιφέρειας, και όχι μόνο.

Η Γερμανία, σε δύο διαφορετικά έτη, την πρώτη δεκαετία του ευρώ, επέμεινε κα επέβαλε να συμπληρωθούν οι ευρωπαϊκές συνθήκες με τη προσθήκη του περίφημου άρθρου που απαγορεύει και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά και οιοδήποτε κράτος του ευρώ, να βοηθάει χρηματικά ένα άλλο κράτος. Αυτό το «συμπληρωματικό», και καθυστερημένα προστεθειμένο άρθρο αποτελεί τον ακρογωνιαίο νομικό και γεωπολιτικό λίθο του δεύτερου χρονικού σταδίου που ξεκινάει με την κρίση για το σχέδιο της αποικιοκρατικής κυριαρχίας της Γερμανίας επί των κρατών της Ευρωζώνης μέσω χρηματοπιστωτικών συμφωνιών.

Η Ελλάδα, φυσικά, μέσω της εσωτερικής διαφθοράς, κρατικής δυσλειτουργίας και πολιτικής ανικανότητας, ήταν το τέλειο πρώτο θύμα αυτού του μακροπρόθεσμου και μεγαλόπνοου σχεδίου. Αλλά δεν ήταν μόνη της. Στο ξέσπασμα της κρίσης του ευρώ, οι γερμανικές τράπεζες, με συνενόχους, σε δευτερεύοντα ρόλο, τις τράπεζες της Γαλλίας και της Βρετανίας, βρέθηκαν εκτεθειμένες σε ύψος πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, για δάνεια που είχαν παραχωρήσει σε τρεις βασικούς ύποπτους χρεωστικής υπερφαγίας. Το Ελληνικό δημόσιο, τις ιρλανδικές τράπεζες, ένοχες για μία τεράστια φούσκα στεγαστικών δανείων στην Ιρλανδία, και τις ισπανικές τράπεζες, παρομοίως ένοχες για την στεγαστική δανειακή φούσκα στην Ισπανία.

Και στις τρείς περιπτώσεις, η Γερμανία, πάντα με την συνένοχη συνδρομή και υποστήριξη της Γαλλίας, στην Ευρωζώνη, αλλά και της Βρετανίας, στην ΕΕ, απαγόρεψε την ταυτοποίηση οιασδήποτε ευθύνης για την κρίση, στις γερμανικές (και γαλλικές και βρετανικές) τράπεζες, που ήταν οι πρώτες ένοχες της περίφημης ευρωζωνικής φούσκας.

Στο Ιρλανδικό και το Ισπανικό σενάριο χρηματοπιστωτικής φούσκας, έχουμε τρεις συνενόχους. Τις τράπεζες του πυρήνα που ξεκίνησαν την χρηματοπιστωτική φούσκα δανείζοντας τις οικονομίες των κρατών της περιφέρειας, χωρίς καμία φροντίδα ή έλεγχο για την βιωσιμότητα αυτών των συναλλαγών. Κατά δεύτερον, τις τράπεζες της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, που έπαιρναν τα λεφτά από τον πυρήνα και τα διοχέτευαν στις στεγαστικές οικονομίες των χωρών του, εξ ίσου ασύστολα και αμέριμνα. Και οι τρίτοι ένοχοι ήταν οι ιδιώτες πολίτες της Ισπανίας και της Ιρλανδίας, που έπαιρναν δάνεια και αγόραζαν σπίτια, ποντάροντας στον πληθωριστικό κέρδος της μεταπώλησης του σπιτιού, και φυσικά λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο.

Από αυτούς τους τρείς συνενόχους, οι μόνοι που δεν είχαν καμία απώλεια ήταν οι τράπεζες του πυρήνα. Αντιθέτως, στην Ισπανία και στην Ιρλανδία, οι καταστροφικές συνέπειες, έπεσαν κατ’ αρχάς στους λαούς, γιατί οι κυβερνήσεις τους αναγκάστηκαν να πάρουν τεράστια δάνεια από τον πυρήνα, για να αποπληρώσουν τις τράπεζες του πυρήνα, και τα οποία δάνεια φούσκωσαν τα δημόσια χρέη των δύο αυτών κρατών.

Μόλις πριν ένα χρόνο έγινε, για παράδειγμα, η αποκάλυψη του αδίστακτου εκβιασμού εναντίον της Ιρλανδίας, η οποία αντιστεκόταν για πολύ καιρό στην επιταγή από την Γερμανία και την Γαλλία να ζητήσει μνημονιακό δάνειο από τον πυρήνα για να μπορέσουν οι τράπεζές της να αποπληρώσουν τις τράπεζες του πυρήνα, και η αντίσταση της Ιρλανδικής κυβέρνησης κάμφθηκε με μία μυστική απειλή του τότε αρχηγού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Τρισέ, ότι θα έκοβε πλήρως την νομισματική ρευστότητα προς την χώρα, ένας εκβιασμός που επαναλήφθηκε από τον Ντράγκι εναντίον της Κύπρου, λίγα χρόνια αργότερα.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι γνωστή, και η στήλη την έχει συζητήσει και σχολιάσει πολλές φορές. Βασικό είναι ότι ο πιστωτής, οι τράπεζες του πυρήνα, πληρώθηκαν και πληρώνονται από τα διακόσια τόσα δισεκατομμύρια ευρώ, που η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δανειστεί, αφού είχε αποδειχθεί ότι είχε χρεοκοπήσει το 2010, έτσι ώστε πάνω από 90% αυτών πρόσθετων δανείων δεν έφτασαν καν στην χώρα, παρά ρουφήχτηκαν από τις τράπεζες του πυρήνα.

Το τρίτο απίστευτο τρικ που κατάφερε η Γερμανία με την πολιτική της διάσωσης της κρίσης ήταν να βάλει φερέγγυους για αυτά τα δάνεια όλα τα άλλα κράτη του ευρώ, έτσι ώστε να καταστήσει ένα πιθανό κούρεμα αυτών των δανείων, πολιτικά και γεωπολιτικά ακόμα πιο δύσκολο, εάν όχι αδύνατο.

Με αυτήν την απίστευτα αποτελεσματική μακιαβελική γεωπολιτική και οικονομική πολιτική, κατάφερε η Γερμανία μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια να κυριαρχήσει σαν ηγεμών της Ευρωζώνης, έχοντας προστατέψει και διασώσει τις δικές της τράπεζες, πάνω στις πλάτες, κατ’ αρχάς των κρατών της περιφέρειας, και κατά δεύτερον όλων των κρατών του ευρώ, δημιουργώντας μία κοινότητα, όπως λέει και ο Σόρος, πιστωτών και χρεωστών. Και όταν αυτές οι χρηματοπιστωτικές καταναγκαστικές υποχρεώσεις διαιωνίζονται στα 50 και στα 100 χρόνια, ή και στο διηνεκές, όπως συζητιέται σαν το «καλό» σενάριο για την Ελλάδα, μιλάμε για ένα φεουδαλισμό βασισμένο σε χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, και αποτελούμενο από φεουδάρχες στον πυρήνα και δουλοπάροικους στην περιφέρεια, αρχής γενομένης με την Ψωροκώσταινα.

Αλλά το βασικότερο από όλα αυτά, βασικότερο και από την καταστροφή της Ελλάδας, είναι ότι η Γερμανία ανάγκασε ακόμα και το ΔΝΤ να καταπατήσει το δικό του καταστατικό, που επιτάσσει άμεσο και σημαντικό κούρεμα στο δημόσιο χρέος κάθε χρεοκοπημένου κράτους, στο οποίο καλείται να προσφέρει υπηρεσίες διάσωσης και αναστήλωσης της οικονομίας. Αυτό το προηγούμενο, πρώτο στη ιστορία του ΔΝΤ, καταστρέφει την ισοτιμία πιστωτή και χρεώστη, εντός των αρχών και των βασικών αξιών του καπιταλιστικού συστήματος, προσφέροντας, μέσα στην συγκυρία μίας αποτυχημένης, (βλέπε χρεοκοπημένης) χρηματοπιστωτικής συναλλαγής, όλα τα δίκαια και όλα τα οφέλη στον πιστωτή, και όλες τις ευθύνες και τις καταστροφικές συνέπειες στον χρεώστη.

Και το κερασάκι της τούρτας είναι ότι, επιπλέον, η Γερμανία κατάφερε, εντός της Ευρωζώνης, να προσάψει και το ηθικό στίγμα, την «θεολογική» καταγγελία και καταδίκη ενός Λούθηρου πάνω στο καταστραμμένο σώμα του χρεώστη, διατηρώντας για την ίδια την αθωότητα μίας Μητέρας Τερέζας, στην προσπάθεια της να «διασώσει» και να «συμμορφώσει» την Ελλάδα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr