Και επειδή αυτές οι δύο παρατάξεις αντιπροσωπεύουν τα δύο άκρα αντίθετα του ορίζοντα, χρησιμοποιούν δύο ακραία αντίθετες ιδεολογίες και στρατηγικές. Οι φασιστές πιστεύουν σε μία πυραμίδα, όπου ο δικτάτορας στην κορυφή ελέγχει τα πάντα δια της μεθοδευμένης και συντεταγμένης στρατιωτικής πυγμής. Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές πιστεύουν σε μία αναποδογυρισμένη πυραμίδα εξουσίας, όπου ο κάθε ένας πολίτης/μάγκας τα ξέρει όλα, και τα επηρεάζει όλα δια της ανοργάνωτης, απρόβλεπτης και στιγμιαίας καταστροφικής πυγμής.

Και το πλαίσιο αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας αρμονίας στο πολιτικό μας σκηνικό, το συμπληρώνουν, από τα δεξιά ο ακροδεξιός χαρακτήρας της κυβέρνησης Σαμαρά, η οποία έως τον χαμό του Φύσσα φλερτάριζε κρυφά αλλά έντονα την Χρυσή Αυγή, και από τα αριστερά, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει τους αντιεξουσιαστές και τους αναρχικούς διότι είναι «σπλάχνα των σπλάχνων μου», για να θυμηθώ και να παραφράσω την πιο αξέχαστη για μένα φράση από τον Επιτάφιο του Θεοδωράκη και του Γιάννη Ρίτσου.

Και αφού ο λαός απέλυσε την δεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά, και ακύρωσε το φλερτ με τον φασισμό της προηγούμενης κυβερνητικής εξουσίας, τώρα έχουμε την κυβέρνηση της ριζοσπαστική Αριστεράς, που δεν μπορεί να μη θαυμάσει, να δικαιολογήσει, να υπερασπιστεί, να υποστηρίξει τα αναρχικά και αντιεξουσιαστικά παραληρήματα στους κατακαημένους χώρους της Ανωτάτης Εκπαίδευσης αλλά και ακόμα και σε αυτόν το βωμό της Δημοκρατίας.

Ζωή και Αλέξη, ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΠΡΙΝ ΑΡΓΑ, και καταστρέψετε με τα ίδια σας τα χέρια τα δίκαια όνειρα σας.

Και το εξίσου τραγικό είναι ότι προσωπικά, εγώ τουλάχιστον τους καταλαβαίνω, και τους μεν και τους δε, έως ένα ορισμένο σημείο. Όταν έχεις μεγαλώσει και έχεις ζήσει επί δεκαετίες στην ασφυκτική Οργουελικήπραγματικότητα της Μεταπολιτευτικής Περιόδου με τη πανταχού παρούσα Διαπλοκή και την εξίσου πανταχού παρούσα, Διαφθορά, και οι δύο πολύ «δημοκρατικά» σπαρμένες στην κοινωνία, όταν έχεις γαλουχηθεί στην Ελλάδα του «ο Κλέψας του Κλέψαντος», πάντα κάτω από την υποκριτική ομπρέλα και κάλυψη μίας φαινομενικής νομιμότητας, όπου κανένας δεν υπακούει κανένα νόμο και κανένας δεν τιμωρείται, και μίας φαινομενικής δημοκρατικότητας, όπου χειραγωγούν το μυαλό σου τα μίντια, απλά και αποτελεσματικά, και που οι εκατοντάδες χιλιάδες νομοθετικές και υπουργικές πράξεις σχεδιάζονται αποκλειστικά για να προσφέρουν προνόμια στους ολίγους παρακαθήμενους, τότε, νομίζω μπορεί κανείς να καταλάβει, εάν όχι να συμφωνήσει, να συγχωρήσει και να ανεχθεί, αυτά τα δύο άκρως καταστροφικά ηφαίστεια οργής, το φασιστικό και το αναρχο-αντιεξουσιαστικό.

Στα εβδομήντα χρόνια της ζωής μου, πιστεύω ότι η Ελλάδα πέρασε από δύο περιόδους, και μόνο. Η πρώτη περίοδος, η μετεμφυλιακή, ήταν ένα σάπιο κράτος αδίκου, και η δεύτερη περίοδος, αυτή της Μεταπολίτευσης, ήταν και εξακολουθεί να είναι, ένα σάπιο κράτους «δικαίου». Και η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο αυτές περιόδου ήταν ότι στην πρώτη περίοδο ήξερες πιο καθαρά που βρισκόσουν, τι αντιμετώπιζες, και νόμιζες ότι ήξερες τι πρέπει να αλλάξει. Και ήρθε μετά η δεύτερη περίοδος, αυτή της Μεταπολίτευσης, όπου αυτή η ελπίδα για να ένα καλύτερο αύριο χάθηκε, γιατί το καλύτερο αύριο έγινε το τώρα, το «δημοκρατικό» και το οικονομικά πλούσιο, αλλά και ηθικά σάπιο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr