Προχθές, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, εβδομήντα τόσοι βουλευτές εισήγαγαν διαδικασία μομφής εναντίον του αρχηγού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πάραυτα, τα ΜΜΕ πιστοποιούσαν την καταδικασμένη αποτυχία αυτής της προσπάθειας διότι οι δύο μεγάλοι πολιτικοί συνασπισμοί που προώθησαν και επέβαλαν την υποψηφιότητα του κ. Γιούνκερ στην ισχυρότερη θέση του ευρωπαϊκού ενωτικού πειράματος, το Λαϊκό (κεντροδεξιό) και το Σοσιαλδημοκρατικό (κεντροαριστερό) κόμμα συνεχίζουν να υποστηρίζουν τον κ. Γιούνκερ.

Η επικρατούσα ευρωπαϊκή ηγεσία επιμένει να παραβλέπει ή να μην νοιάζεται για  ξεκάθαρη ηθική όσο και θεσμική αντίθεση και σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στα καθήκοντα του κ. Γιούνκερ στην προηγούμενη ηγετική θέση που είχε σαν αρχηγός του Eurogroup, και της ταυτόχρονης ηγεσίας του στο κρατίδιο του Λουξεμβούργου, όπου συντηρούσε και προστάτευε αυτήν την τεράστια και μακροχρόνια επιχείρηση διευκόλυνσης φοροαποφυγής που αφαιρούσε σημαντικούς φορολογικούς πόρους από τα ίδια ευρωπαϊκά κράτη των οποίων την οικονομική ευμάρεια είχε ορκιστεί να προστατεύει και να προωθεί.

Η εφημερίδα Financial Times, σε κύριο άρθρο της, (το οποίο παραθέτω στο τέλος της στήλης), κάνει αναφορά στο γεγονός, ότι ο κ. Γιούνκερ, στον πολυετή του ρόλο σαν αρχηγός του Eurogroup μπλόκαρε επανειλημμένα και λίαν αποτελεσματικά πολλαπλές προσπάθειες της ευρωπαϊκής ηγεσίας να σχεδιάσει και να επιφέρει κανονισμούς διαφάνειας ως προς τις φορολογικές «διευκολύνσεις» που ελάμβαναν πολλές μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις από μερικές φοροαπαλλακτικές πηγές στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου και του Λουξεμβούργου, του οποίου ηγείτο ο κ. Γιούνκερ την ίδια χρονική περίοδο.

Ποια άλλη μπορεί να είναι η έννοια της πολιτικής σύγκρουσης συμφερόντων από αυτό που έζησε και διαχειρίστηκε ο κ. Γιούνκερ τα πολλά χρόνια που διετέλεσε και αρχηγός των ευρωπαίων υπουργών των οικονομικών, και αρχηγός του κρατιδίου του Λουξεμβούργου; Και πώς αντιμετώπισε ο κ. Γιούνκερ αυτήν την σύγκρουση συμφερόντων, του εμπλουτισμού του κράτους του οποίου ηγείτο, έναντι της ευημερίας των κρατών του ευρώ και της δίκαιης κατανομής και είσπραξης των τεράστιων φορολογικών εσόδων από τις τεράστιες πολυεθνικές που θησαύριζαν και συνεχίζουν να θησαυρίζουν από την τεράστια καταναλωτική κοινωνία των ευρωπαίων φορολογουμένων;

Πως μπορεί να δικαιολογήσει ο κ. Γιούνκερ το γεγονός ότι κατέπνιξε για χρόνια κάθε προσπάθεια να ξεσκεπαστούν οι εκατοντάδες μυστικές συμφωνίες που οι φορολογικοί πράκτορες του Λουξεμβούργου, υπό την ηγεσία της πρωθυπουργίας του, δημιουργούσαν και συντηρούσαν κάθε χρόνο εις βάρος των 500 εκατομμυρίων ευρωπαίων καταναλωτών και φορολογουμένων, την στιγμή που τώρα, κατόπιν εορτής, και μετά το ξεσκέπασμα, υποστηρίζει ότι «δεν ήξερε» λόγω των θεσμών φορολογίας του κράτους του, για την ταυτότητα των εκατοντάδων αυτών μυστικών συμφωνιών.

Καλά, σαν πρωθυπουργός και συνάμα υπουργός των οικονομικών του Λουξεμβούργου για τόσα χρόνια, δεν αναρωτήθηκε ποτέ από πού έβγαιναν όλα αυτά τα φορολογικά έσοδα σε ένα κράτος πεντακοσίων χιλιάδων πολιτών; Ήταν όλοι οι συμπολίτες του κ. Γιούνκερ δισεκατομμυριούχοι, και από τα έσοδα αυτών των ζάπλουτων συμπολιτών του έφτιαξε το Λουξεμβούργο το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο της Ευρώπης, εάν όχι της υφηλίου; Από πού έβγαιναν όλα αυτά τα λεφτά;

Και τώρα επικαλείται την δικαιολογία ο κ. Γιούνκερ ότι αυτή η ανήθικη αφαίμαξη σημαντικών φορολογικών εσόδων από την υπόλοιπη Ευρώπη, για την οποία ευθύνεται το κράτος, και αυτός σαν πρώην αρχηγός του, οφείλεται στην τεράστια ανομοιομορφία φορολογικών κανονισμών από χώρα σε χώρα. Εάν καίγεται για αυτό το θέμα, τώρα, γιατί αντιστάθηκε και εμπόδισε αποτελεσματικά σαν αρχηγός του Eurogroup κάθε προσπάθεια για περισσότερη διαφάνεια, ακριβώς αυτών των ανομοιόμορφων φορολογικών κανονισμών σε κάθε χώρα, και στο δικό του κράτος;

Εάν αυτή η αντιμετώπιση της προσωπικής του σύγκρουσης συμφερόντων από τον κ. Γιούνκερ, όπως έχει πρόσφατα ξεσκεπαστεί στον διεθνή τύπο δεν αποτελεί σοβαρή, ίσως και εγκληματική, παράβαση καθηκόντων στον ρόλο του σαν αρχηγός του Eurogroup, δηλαδή σαν αρχηγό της συνολικής ευρωζωνικής οικονομίας, δεν ξέρω τι αποτελεί παράβαση καθήκοντος. Και το τραγελαφικότερο της άθλιας αυτή υπόθεσης, είναι ότι και ο διεθνής τύπος αλλά και η πλειοψηφία της ευρωπαϊκής ηγεσίας επιλέγουν να παραβλέπουν το κύριο πολιτικό παράπτωμα του κ. Γιούνκερ, δηλαδή την ανήθικη εκμετάλλευση του ηγετικού του ρόλου στην Ευρωζώνη για τον εμπλουτισμό της πατρίδας του εις βάρος των υπολοίπων κρατών του ευρώ, τουλάχιστον, και όχι μόνο, και προσπαθούν απεγνωσμένα να εστιάσουν την προσοχή τους, και την δημόσια συζήτηση, στο πολύ πιο ασήμαντο παράπτωμα του κ. Γιούνκερ, στον ρόλο του σαν αρχηγός του Λουξεμβούργου ανεξάρτητα από την ηγεσία του στο Eurogroup.

Είναι η απίστευτη εκμετάλλευση του ρόλου του σαν αρχηγού της ευρωζωνικής οικονομίας, που καθιστά τον κ. Γιούνκερ τελείως ακατάλληλο, και καθαρά καταστρεπτικό σε οιονδήποτε ρόλο ή θέση στην ευρωπαϊκή ηγεσία. Ακόμα και η Financial Times δεν άντεξε, και, παρόλο τον μάλλον σοβαρό και εγκρατή χαρακτήρα της, παράθεσε μία μπηχτή σε μορφή ανώνυμου κουτσομπολιού, αναφερόμενη σε ένα ανώνυμο αρχηγό μη κυβερνητικής οργάνωσης, που φέρεται να χαρακτήρισε την επιλογή του κ. Γιούνκερ σε ηγετική θέση στην Ευρωζώνη, σαν να «βάλανε τον Δράκουλα διευθυντή σε μία τράπεζα αίματος». Εκεί καταντήσαμε στην Ευρώπη…

Το δεδομένο πολιτικοοικονομικό σενάριο είναι δυστυχώς τόσο απλό και ξεκάθαρο, όσο είναι και τραγικά απογοητευτικό. Η ελληνική παροιμία το λέει και αυτή παραστατικά, βάλανε τον λύκο να φιλάει τα πρόβατα. Όχι πως το μεγαθήριο της γερμανικής οικονομίας μοιάζει με πρόβατο. Αλλά το κράτος Γερμανία εμπεριέχει μαντρωμένα πολλά εκατομμύρια πρόβατα, εργαζόμενους και φτωχά πληρωμένους πολίτες οι οποίοι πληρώνουν και πλήρωναν για πολλά χρόνια, όπως φαίνεται από τις αποκαλύψεις, πολύ περισσότερους φόρους από ότι τους αναλογούσαν, διότι ο κ. Γιούνκερ, στο Λουξεμβούργο, δημιουργούσε, και κρατούσε μυστικές, εκατοντάδες συμφωνίες ανάμεσα στο κράτος του και σε διάφορες πολυεθνικές γερμανικές εταιρείες, ανάμεσα σε πολλές άλλες, που επέτρεπαν στις εταιρείες να μην πληρώνουν τους σωστούς φόρους στο γερμανικό κράτος.

Και το κερασάκι σε αυτήν την τούρτα της υποκρισίας είναι οι ισχυρισμοί του κ. Γιούνκερ ότι «δεν ήξερε» τι έκανε η φορολογική υπηρεσία του κράτους του, διότι δια νόμου, είναι ανεξάρτητη από την πολιτική ηγεσία. Και αυτό κατά την διάρκεια δύο δεκαετιών, όταν ο κ. Γιούνκερ ήταν και πολιτικός ηγέτης, και για μερικά από αυτά τα χρόνια, και υπουργός οικονομικών, του Λουξεμβούργου, αλλά και αρχηγός του Eurogroup τα τελευταία πολλά χρόνια. Είναι σημάδι, ένδειξη, του κίβδηλου χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ηγεσίας, να έχεις ηγέτες να σερβίρουν τέτοιες απίστευτες δικαιολογίες και ερμηνείες της πραγματικότητας, και να έχεις τα εμπεδωμένα ΜΜΕ και τους λοιπούς πολιτικούς να τα αποδέχονται χωρίς να σχίζουν τα ρούχα τους, ή να τραβάνε τα μαλλιά τους, που λέει ο λόγος.

Δεν ξέρω τι σκέπτεται ο κ. Σόιμπλε, που έσπευσε να υποστηρίξει τον κ. Γιούνκερ τις προάλλες, και ο οποίος Γερμανός υπουργός οικονομικών ωρύεται όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης εναντίον του ηθικού κινδύνου, moral hazard, που ενέχεται να δημιουργήσει κανείς συμφωνώντας να κουρευτούν μη βιώσιμα δημόσια χρέη διαφόρων κρατών, και κυρίως της Ελλάδας, διότι θα χάσουν λεφτά οι φορολογούμενοι των άλλων κρατών και της Γερμανίας. Αλλά όλα τα λεφτά που έχασαν οι φορολογούμενοι της Γερμανίας από τις μυστικές συμφωνίες του Λουξεμβούργου δεν συντελούν κανένα ηθικό πρόβλημα, ούτε και κίνδυνο για το μέλλον της Ευρώπης;

Πώς το καταλαβαίνει δηλαδή ο κ. Σόιμπλε, και πώς το αξιολογεί αυτό το θέμα; Το να κλέβει το κράτος του Λουξεμβούργου, ενσυνείδητα, στοχευμένα και μυστικά, τεράστια φορολογικά έσοδα από του Γερμανούς φορολογούμενους επί δεκαετίες, υπό την αρχηγία του κ. Γιούνκερ, δεν συντελεί ηθικό παράπτωμα, και δεν αποτελεί ηθικό κίνδυνο για την μελλοντική συνύπαρξη των ευρωπαϊκών κρατών, ιδίως όταν συνυπολογίσει κανείς ότι οι πολίτες του Λουξεμβούργου, ακριβώς λόγω αυτής της ανήθικης διαχρονικής διαδικασίας, απολαμβάνουν το κατά παρασάγγας υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Ευρώπη;

Και το άλλο ερωτηματικό για τον κ. Σόιμπλε είναι πώς και δεν αντιλήφθηκε τόσα χρόνια σαν κεντρικό μέλος του Eurogroup, όταν αρχηγός ήταν ο κ. Γιούνκερ, τις φορολογικές ατασθαλίες του αρχηγού πίσω στην πατρίδα του; Και γιατί άφησε ο κ. Σόιμπλε τον κ. Γιούνκερ τόσα χρόνια να μπλοκάρει συστηματικά και αποτελεσματικά κάθε προσπάθεια για διακρατική διαφάνεια ως προς την πληρωμή φόρων; Ήταν τόσο αδαής ο κ. Σόιμπλε και δεν μυρίστηκε ή δεν ήξερε τίποτα; Ακόμα και τότε, την εποχή της κυπριακής κρίσης, με το θέμα της διευκόλυνσης φοροαποφυγής να πλανιέται καταδικαστικά εναντίον της Κύπρου, η Γερμανία έκανε μία νύξη περί του θέματος για το Λουξεμβούργο, την οποίαν τότε, ο κ. Γιούνκερ, στον ρόλο του σαν αρχηγός του Eurogroup, την απέκρουσε θυμωμένα, και η Γερμανία λούφαξε.

Η Γερμανία, και ειδικά η Γερμανική ηγεσία, ιδίως μέσω του κ. Σόιμπλε, σηκώνει τεράστιο σαματά, όλα τα χρόνια της κρίσης, περί ηθικής στην οικονομία ενός κράτους, και ειδικά στο δημοσιονομικό επίπεδο. Όποτε την συμφέρει, η Γερμανία το παίζει ηθική και άσπιλη. Όπου όμως δεν την συμφέρει, αλλάζει βιολί και ανέχεται, εάν όχι συμπράττει σε πολλές μη ηθικές καταστάσεις. Η μεγαλύτερη τράπεζα της, η μόνη τεράστια πολυεθνική της Γερμανίας, η Deutsche Bank, είναι αναμειγμένη σε έως και δέκα διαφορετικές πολύχρονες διεθνείς δικαστικές διαδικασίες, όπου κατηγορείται για διάφορα αδικήματα διαφθοράς και αθέμιτων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών ή διαδικασιών.

Μιλάμε δηλαδή για μία διαστρεβλωμένη έννοια ηθικής στα ανώτατα στρώματα της ευρωπαϊκής ηγεσίας. Και το βασικότερο θέμα, και το πιο ζοφερό για το μέλλον μίας ενωμένης Ευρώπης είναι να βλέπει κανείς μία Ευρωπαϊκή ηγεσία να αισθάνεται άνετα με θεσμικούς ηγέτες, σαν την θέση του αρχηγού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να συμπεριφέρονται ενεργά από την θέση τους με παρόμοιο τρόπο με τον οποίον ο κ. Γιούνκερ συμπεριφέρθηκε όταν ήταν αρχηγός του Eurogroup.

 Ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει αυτή η άνεση και ανοχή. Ότι η πραγματική Ευρωπαϊκή ηγεσία, δηλαδή η Γερμανία, και η Γαλλία κατά δεύτερον λόγο, έχουν ανάγκη στις θέσεις της Ευρωπαϊκής θεσμικής (όχι πραγματικής) ηγεσίας, ανθρώπους που κάθε άλλο στόχο έχουν για την Ευρώπη, παρά την δίκαια και ισότιμη υποστήριξη και προώθηση όλων των κρατών, και παρά την δίκαιη και δημοκρατική προώθηση των συμφερόντων των λαών και των εργαζομένων.

Αλλά υπάρχει δυστυχώς και μία ακόμα ζοφερότερη ανάγνωση αυτής της βρώμικης ιστορίας. Ότι ο κ. Γιούνκερ ξέρει τόσα πολλά περί της ευρωπαϊκής ηγεσίας, αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, και περί των ηγετικών κρατών της Ευρώπης, ώστε να μην είναι ένας εύκολος στόχος πολιτικής περιθωριοποίησης…

Άρθρο της Financial Times: Juncker should step back on tax avoidance issues

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr