Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της Μερκελικής στρατηγικής είναι ότι για το εσωτερικό της Γερμανίας και τις ανάγκες και τις επιθυμίες των Γερμανών ψηφοφόρων είναι απόλυτα δημοκρατική. Η καγκελάριος φρόντιζε να σφυγμομετρήσει την φωνή του λαού της, πριν επιλέξει και προχωρήσει σε κυβερνητικές αποφάσεις που αφορούσαν και τον Γερμανικό λαό, αλλά και τους υπόλοιπους λαούς που μοιράζονται εξαναγκαστικά, στην παρούσα στιγμή, μπορεί να πει κανείς, το κοινό νόμισμα. Και πράγματι η Μέρκελ εισέπραξε αυτήν την σχολαστική της φροντίδα που επέδειξε στο να ξέρει κάθε στιγμή τι θέλει και τι προτιμά ο μέσος Γερμανός, με την θριαμβευτική της επαναφορά στην θέση της καγκελαρίου τον περασμένο Σεπτέμβρη.

Το ιδιαίτερο και πολύ ατυχές, ίσως και τραγικό, χαρακτηριστικό αυτής της εργασιακής διαδικασίας που διατηρούσε και συντηρούσε η Μέρκελ στην ηγεμονική της θέση στην Ευρωζώνη, όμως, ήταν ότι μετέφραζε τις δημοκρατικές ανάγκες και επιθυμίες του γερμανικού λαού, σε ηγεμονικές επιταγές για την υπόλοιπη Ευρωζώνη, και ιδιαίτερα και σκληρότερα για τα κράτη και τους λαούς των «χρεωστών», των "Schuldner", στα γερμανικά, όπου η έννοια και η λέξη «χρεώστης» είναι η ίδια και απαράλλακτη με την έννοια και την λέξη «ένοχος/εγκληματίας». Η γερμανική λέξη «Schuld» έχει δυστυχώς και τραγικά την διπλή έννοια της «Ενοχής» (Εγκλήματος, Παράβασης, Παρεκτροπής) και του «Χρέους» στην γερμανική γλώσσα, από τον όγδοο τουλάχιστον αιώνα Μ.Χ., και ο γράφων δεν ξέρει πόσες άλλες βορειοευρωπαικές χώρες χρησιμοποιούν την ίδια ρίζα, και πιθανός να διατηρούν την παρόμοια διπλή έννοια της λέξης. Είναι άξιο να σημειωθεί ότι η πρωταρχική έννοια της λέξης είναι ενοχή, και η άλλη έννοια, αυτή του χρέους, είναι μεταγενέστερη, ομοιώνοντας το χρέος με τα υπόλοιπα άλλα εγκλήματα, παραβάσεις και οφειλές προς τρίτους, που ο ένοχος, ο Schuldner, ήταν βασικά υπόδικος και υπόχρεος.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Μέρκελ δεν έκανε κανένα κακό, και ότι όλοι οι ηγέτες των λοιπών κρατών του ευρώ, προσπαθούν, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία να φέρουν προτάσεις για την πολιτική της Ευρωζώνης, που τις έχουνε αποκομίσει από τον λαό τους δημοκρατικά. Η μεγάλη διαφορά σε αυτή την ιδέα είναι ότι η γεωπολιτική διαδικασία λήψης αποφάσεων στο ευρωζωνικό επίπεδο δεν λαμβάνονται με καμία δημοκρατική διαδικασία, παρά επιβάλλονται, ως επί το πλείστο, οι ανάγκες και οι επιθυμίες του οικονομικά ισχυρότερου, εναντίον των αναγκών των οικονομικά ασθενέστερων κρατών, και ειδικά στην προκειμένη ιστορία της κρίσης του Ευρώ, της Γερμανίας.

Έτσι, οι αποκαλυπτικές πληροφορίες που δημοσίευσε το Spiegel, και τις οποίες πληροφορίες μόνο μετά από δικαστική ήτα στα γερμανικά δικαστήρια ενέδωσε η κυβέρνηση Μέρκελ να παραδώσει στην δημοσιότητα, μας λένε ότι σύμφωνα με τις κρυφές δημοσκοπήσεις της γερμανικής κυβερνήσεις, η πλειοψηφία του γερμανικού λαού αποφαινόταν ότι η Γερμανία πρέπει να φερθεί με σκληράδα και πειθαρχία στους χρεώστες (λαούς). Και ότι οι χρεώστες λαοί έπρεπε να τύχουν ιδιαίτερα αυστηρής επιτήρησης, και εν ανάγκη να εκδιωχθούν από το κοινό νόμισμα, κάτι που δεν υπάρχει σαν υπαρξιακή ή νομική θέση σε καμία συνθήκη αναφορικά στην Ευρωζώνη. Εδώ, ακόμα μία φορά, είναι αξιοσημείωτο ότι οι Γερμανοί, και ίσως όχι μόνο, ήταν διατεθειμένοι να σπάσουν την νομιμότητα των ευρωζωνικών συνθηκών για να τιμωρήσουν και να εκδιώξουν ένα μέλος, το οποίο με την σειρά του δεν είχε προσαρμοστεί αλλά παραβιάσει, ηθελημένα ή όχι, στις ίδιες «ιερές» συνθήκες, που η Γερμανία και η Γαλλία είχαν παραβιάσει πρώτες, αβρόχοις ποσίν.

Αυτή η διαστρεβλωτική διαδικασία με την οποία η Ευρωζώνη κυβερνάται, όπου σε ένα εθνικό επίπεδο ισχύουν δημοκρατικοί θεσμοί, αλλά στο υψηλότερο επίπεδο κυριαρχεί το δίκαιο του δυνατού, και του εθνικού συμφέροντος αυτού του δυνατού (ηγεμόνα), προσφέρει ένα αλλόκοτο, βασικά αρρωστημένο πορτραίτο της κοινότητας του κοινού νομίσματος, όπου τα υποσχόμενα όνειρα και οι δεδηλωμένες αξίες δεν πλαισιώνονται ούτε υποστηρίζονται ή εκφράζονται από τις γεωπολιτικές δυναμικές και διαδικασίες που αποφασίζουν το μέλλον των κρατών του Ευρώ, με εθνικιστικές επιλογές και κρυπτο-αντιδημοκρατικές διαδικασίες.

Το άλλο ενδιαφέρον σημείο του δημοσιεύματος του Spiegel ήταν το γεγονός ότι μία από τις ελάχιστες φορές που η ευρωζωνική πολιτική της Μέρκελ δεν ακολούθησε τις βασικές προτιμήσεις του γερμανικού λαού, ήταν ακριβώς το θέμα εκδίωξης της πολλά ένοχης και αμαρτωλής Ελλάδας από την αναμάρτητη και γενικότερα αθώα Ευρωζώνη. Η Μέρκελ σταθερά απέφυγε οιαδήποτε ενέργεια για να πετάξει την Ελλάδα έξω από το ευρώ, αλλά αποκόμισε τρομερά οφέλη, με την στενή, ηθελημένη ή αθέλητη, συνεργασία των τριών μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της κρίσης, τρομάζοντας τον ελληνικό λαό, επανειλημμένα και διαρκώς, και με εκφοβιστικές εικόνες του επιπέδου Δευτέρας Παρουσίας. Η Μέρκελ δηλαδή, χρησιμοποίησε την σοβαρή δυσανασχέτηση του γερμανικού λαού εναντίον της Ελλάδας, για να κρατάει συνεχώς τρομαγμένο τον ελληνικό λαό και την ελληνική πολιτική ηγεσία, και να μπορεί να επιβάλει την «σκληρή πειθαρχία» που απαιτούσε ο Γερμανικός λαός. Από την άλλη μεριά, σε κάθε επικίνδυνη καμπή ενός πιθανού GREXIT, έκανε ότι της παίρναγε από το χέρι της για να αποσοβήσει αυτήν την πιθανότητα.

Γιατί το έκανε αυτό η Μέρκελ;; για τα μαύρα μάτια των Ελλήνων πολιτών;;; Όχι, βέβαια.

Το έκανε γιατί ήξερε, και εξακολουθεί να ξέρει, ότι το ευρώ, ακόμα χειρότερα στην απελπιστική οικονομική κατάσταση που έχει φτάσει η Ευρωζώνη λόγω ακριβώς της εθνοκεντρικής πολιτικής της, δεν μπορεί να επιβιώσει εάν οποιοδήποτε κράτος εξέλθει της κοινότητας, ακόμα χειρότερα εάν αυτό το κράτος, π.χ. η Ελλάδα, τύχει να εξέλθει εκδιωκόμενο και αντιμετωπίζοντας μία καταστροφική οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα εκτός του ευρώ. Όσο και να φταίει τρομερά η Ελλάδα για την δική της τραγική κατάσταση, ο αντίκτυπος στην υπόλοιπη Ευρωζώνη θα ήταν σεισμικός εάν κατέληγε ένα κράτος του ευρώ σε τέτοια κατάσταση, μετά την εκδίωξη από τον «Παράδεισο».

Αυτή η τελευταία ανάλυση επαναφέρει το θέμα που η στήλη έχει επί χρόνια υποστηρίξει, δηλαδή ότι η Ευρωζώνη, και ειδικότερα και σε περισσότερο βαθμό η Γερμανία, είναι αθεράπευτα ευάλωτες στην πιθανότητα διάλυσης του ευρώ, που θα προωθούσε η εκδίωξη οιουδήποτε κράτους, έστω και της «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης» Ελλάδας. Και η στήλη επαναλαμβάνει ότι η Ελλάδα έχει αμελήσει αυτό το τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, αυτό το γεωπολιτικό Μπαζούκα, και για τον οποίο λόγο, και μόνο, πιστεύει στις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για δυνατή διαπραγμάτευση με την Ευρωζώνη. Διότι η Ελλάδα, χωρίς μία τεράστια και παρατεταμένη χείρα βοηθείας, και δεν μιλάω βοήθεια για να συντηρεί τα δάνεια, αλλά ένα κραταιό αναπτυξιακό επενδυτικό πρόγραμμα τύπου Marshall, δεν νομίζω ότι βγαίνει, οικονομικά και κοινωνικά.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr