Είτε το θέλουν οι υπόλοιποι λαοί της υφηλίου είτε όχι, είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι, η κυβέρνηση της Αργεντινής με την άρνηση της να υπακούσει την δικαστική απόφαση ενός Αμερικανού δικαστή να αποπληρώσει τα ομόλογα που κρατούσαν μερικά «αρπακτικά» hedge funds, στην ουσία υπερασπίζεται το πατροπαράδοτο θεσμό της εθνικής κυριαρχίας μέσα στην ζούγκλα του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού.

Είναι περίπου δύο αιώνες που στην Βρετανία δημιουργήθηκε ο όρος και ο θεσμός της περιορισμένης ευθύνης για μία καπιταλιστική επιχείρηση. Αυτός ο θεσμός είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες του μοντέρνου καπιταλισμού. Αυτός ο θεσμός ορίζει τα όρια ευθύνης για μία οιαδήποτε οικονομική αποτυχία μίας οιασδήποτε καπιταλιστικής επιχείρησης. Με απλά λόγια, ο Καπιταλισμός πρεσβεύει και υλοποιεί ένα οικονομικό καθεστώς σε μία κοινωνία, όπου όποιος θέλει μπορεί να δοκιμάσει μία επιχείρηση του γούστου του, και να προχωρήσει σε μία καταπληκτική επιτυχία, η σε μία παταγώδη αποτυχία, χωρίς, στην περίπτωση της επιχειρηματικής αποτυχίας, να δεσμευθεί για την υπόλοιπη ζωή του, να πληρώνει τα σπασμένα μίας και μόνο επιχειρηματικής αποτυχίας.

Εάν δεν υπήρχε αυτός ο βασικός θεσμός της περιορισμένης ευθύνης, ο καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε μία γενεά, διότι μερικές μόνο παταγώδεις και καταστροφικές επιχειρηματικές αποτυχίες θα επιδρούσαν εκφοβιστικά σε όλον το άλλο κόσμο, και το καπιταλιστικό «επιχειρείν» θα εξαφανιζόταν, εξαφανίζοντας ταυτοχρόνως και όλο το σύστημα, που βασικά στηρίζεται στην ακατάπαυστη διαδικασία των επιχειρήσεων που γεννιόνται και πεθαίνουν, καθημερινά. Σαν παράδειγμα, στην Ελβετία, το 2013, που έχει μία από τις πιο υγιείς και ανταγωνιστικές οικονομίες στον κόσμο, έκλειναν πάνω από χίλιες επιχειρήσεις τον μήνα κάθε μήνα.

Ο θεσμός της περιορισμένης ευθύνης κατοχυρώνεται στις νομοθεσίες όλων των κρατών, με καλύτερους ή χειρότερους τρόπους, στις νομοθεσίες περί χρεοκοπίας ιδιωτών και επιχειρήσεων. Στην παγκόσμια, παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία, όμως, όπου το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι πανελεύθερο δεν υπάρχουν παγκόσμιες νομοθεσίες ή συμβάσεις που να περιορίζουν την ευθύνη εθνικών οικονομιών, πέραν του ΔΝΤ, του οποίου η εμπειρία κάθε άλλο παρά έχει αφήσει ευτυχή κράτη που επέζησαν τις υπηρεσίες του.

Αυτά τα καλά και τα σωστά του Καπιταλισμού στις επιχειρήσεις που παράγουν προϊόντα και υπηρεσίες προς κατανάλωση. Όταν όμως ερχόμαστε στις επιχειρήσεις που παράγουν κέρδος μέσω χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, τότε ο Καπιταλισμός λειτουργεί με άλλους άγραφους και γραμμένους νόμους και θεσμούς, διαφανείς όσο και λίαν αδιαφανείς.

Στην χρηματοπιστωτική συναλλαγή ο πιστωτής βγάζει το κέρδος από τον τόκο που επιβάλλει και εισπράττει από τον χρεώστη, κατά την διάρκεια της συντήρησης του χρέους μέχρι και της στιγμής αποπλήρωσης του. Το μέγεθος του τόκου στην χρηματοπιστωτική συναλλαγή εξαρτάται από το μέγεθος του ρίσκου που παίρνει ο πιστωτής, να μην μπορέσει ο χρεώστης να αποπληρώσει το δάνειο. Όσο ποιο μεγάλο υπολογίζεται αυτό το ρίσκο, τόσο πιο μεγάλος ορίζεται και ο τόκος του δανείου, άρα και το κέρδος του πιστωτή.

Έως τώρα όλα καλά στην χρηματοπιστωτική συναλλαγή σύμφωνα με τους βασικούς κανόνες του Καπιταλισμού. Επενδύεις σε μία επιχείρηση μεγάλου ρίσκου, είσαι από τους λίγους που τολμούν αυτή την επιχείρηση, άρα είναι και απόλυτα δίκαιο, εσύ που σαν πιστωτής παίρνεις το πιο μεγάλο ρίσκο να αποκομίσεις το πιο μεγάλο κέρδος. Αλλά οι πιστωτές της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς είναι πολύ πιο άπληστοι από τους συνηθισμένους επιχειρηματίες του Καπιταλισμού, και για αυτό δίκαια καταδικάζονται σαν τοκογλύφοι, και για αυτό η Χριστιανική Θρησκεία τους είχε αφορίσει επί αιώνες στις αρχές του Χριστιανισμού, κάτι που έδωσε στους Ευρωπαίους Εβραίους την ευκαιρία και τους έσπρωξε, κυριολεκτικά, να μονοπωλήσουν αυτό το επάγγελμα, μια και οι χριστιανικές κοινότητες τους καταπίεζαν κατά βάθος και κατά πλάτος, απαγορεύοντας τους την είσοδο σε όλα τα άλλα τα θεμιτά επαγγέλματα, και στην ακίνητη ιδιοκτησία.

Η Χρηματοπιστωτική Κεφαλαιαγορά του Καπιταλισμού, εχει επιβάλλει ένα άγραφο κανόνα, τον οποίο και επέβαλλε θεμιτά και αθέμιτα, με διαφάνεια αλλά και αδιαφανώς, για να μπορεί, εί δυνατόν, να βγαίνει ο πιστωτής κερδισμένος σε κάθε συναλλαγή, όσο υψηλού ρίσκου και να είχε υπολογιστεί αυτή, στην αρχική συμφωνία. Όταν ένας χρεώστης αδυνατούσε να συντηρήσει ή να αποπληρώσει μία συγκεκριμένη χρηματοπιστωτική συμφωνία, τότε η συλλογική κατάρα της «ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ» έπεφτε επάνω του, και το χρηματοπιστωτικό σύμπαν εξόριζε τον εγκληματία χρεοκοπημένο χρεώστη από τον Παράδεισο των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Αυτή η συλλογική τιμωρία που εδώ και πολλά χρόνια πέφτει πάνω στους αποτυχημένους επιχειρηματίες χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, κοινώς «χρεωστών», δεν εφαρμόζεται πουθενά αλλού στον Καπιταλισμό, ούτε στις επιχειρήσεις παραγωγής προϊόντων, ούτε στις επιχειρήσεις προσφοράς υπηρεσιών. Αυτή η επί πλέον Δαμόκλειος Σπάθη είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό επιχειρήσεων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών. Και γεννιέται το ερώτημα. Αφού ισχύει αυτή η επιπλέον τιμωρία των αποτυχημένων χρεωστών, η οποία σε βάθος και σε πλάτος υπερέχει κατά πολύ τα συνηθισμένα όρια περί περιορισμένης ευθύνης του Καπιταλισμού, γιατί συνεχίζουν οι χρεώστες υψηλού ρίσκου να τιμωρούνται με πολύ μεγαλύτερα επιτόκια, αφού, εκείνοι οι χρεώστες που θα αποτύχουν στην χρηματοπιστωτική τους συναλλαγή, θα τιμωρηθούν, έτσι και αλλιώς, πολύ βαρύτερα με τον γενικότερο αποκλεισμό.

Και τώρα φτάνουμε στην ιστορική στιγμή της σημερινής επιλεκτικής χρεοκοπίας του κράτους της Αργεντινής. Η περίπτωση είναι ιστορική και θα έχει σημαντικές, αν και ακόμα απροσδιόριστες μακροχρόνιες επιπλοκές και επιρροές γύρω από την Καπιταλιστική Τοκογλυφία αλλά και τις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές συναλλαγές.

Η τωρινή στιγμή είναι πρωτοφανής, διότι στα διάφορα λιγότερο ή περισσότερο διαφανή μέσα επιβολής σοβαρών, σκληρών και μακροχρόνιων κυρώσεων εναντίον των αποτυχημένων χρεωστών, προστέθηκε με το ιμπεριαλιστικό θράσος ενός Αμερικανού δικαστή, και την αμείλικτη καταδίωξη ενός βασικά αρχιαρπακτικού αμερικανικού hedge fund που επιδιώκει τοκογλυφικό κέρδος, ούτε λίγο ούτε πολύ, 1680% επί της αρχικής επένδυσης του μέσα σε δέκα χρόνια, το υπέρογκο βάρος της άκρως συντηρητικής, βασικά κεφαλαιοκρατικής, αμερικανικής δικαιοσύνης στις παγκόσμιες Ερινύες που θέλουν να καταδιώκουν από τώρα και στο εξής όλους αυτούς τους αποτυχημένους επιχειρηματίες χρηματοπιστωτικών συναλλαγών.

Και αυτή η δικαστική απόφαση του Αμερικανού δικαστή το 2012, που έσπρωξε την Αργεντινή στην σημερινή χρεοκοπημένη κατάσταση, εισήγαγε ένα πρόσθετο ολοκαίνουργιο θεσμό στην χρηματοπιστωτική επιχειρηματικότητα του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού. Στην προσπάθεια του δικαστή να υποχρεώσει τον χρεώστη, την Αργεντινή, να αποπληρώσει το τοκογλυφικό αίτημα του αρπακτικού hedge fund, ο δικαστής αποφάσισε ότι η Αργεντινή δεν δικαιούται να συντηρήσει ή να αποπληρώσει τα πολλαπλά και πολύ μεγαλύτερα ποσά στις άλλες χρηματοπιστωτικές της συμφωνίες με άλλους πιστωτές με τους οποίους δεν έχει καμία διαφωνία, πριν αποπληρώσει τον εν λόγω Αμερικανό αρπακτικό τοκογλύφο.

Αυτή η πρωτάκουστη δικαστική απόφαση εναντίον ενός κράτους, βασίζεται μεν σε συγκεκριμένες συμφωνίες που προϋπάρχουν στα εν λόγω συμβόλαια, αλλά είναι μία διαδικασία που είναι ανήκουστη στον υπόλοιπο Καπιταλισμό. Το ανάλογο θα ήταν να υποχρεωνότανε μία χώρα να σταματήσει τις επιχειρηματικές της δοσοληψίες με την Φολκσβάγκεν της Γερμανίας, επειδή η χώρα αυτή, ας πούμε η Ελλάδα, είχε αθετήσει τις δοσοληψίες της με την Φίατ της Ιταλίας.

Αυτά την κατάσταση συγκοινωνούντων δοχείων που όλο και περισσότερο επιχειρεί να επιβάλει η Παγκόσμια Τοκογλυφική Κεφαλαιοκρατία καταπατεί πλήρως τον θεσμό της περιορισμένης ευθύνης του καπιταλιστικού συστήματος. Η στήλη το έχει επισημάνει προ πολλού, και επιθυμεί να το επαναλάβει και σήμερα. Η Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κεφαλαιοκρατία είναι το σύγχρονο Τέρας του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού, διαφθείρει και δυσφημίζει τις υγιέστερες πλευρές του Καπιταλισμού, έχει υπερσκελίσει σε όγκο κατά το πολλαπλάσιο τον υπόλοιπο Καπιταλισμό, και μέσα στην υπερφόρτωση των μυριάδων τοιούτων συναλλαγών υποθάλπει την παγκόσμια οικονομία, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Δεν της έχει βγει το παρατσούκλι του Παγκόσμιου Καζίνου, χωρίς λόγο και αφορμή…

Για παράδειγμα το συγκεκριμένο hedge fund που κέρδισε την αμερικανική δικαιοσύνη με το μέρος του. Αυτή η επιχείρηση δεν έχει τίποτα να κάνει με την χρηματοπιστωτική οικονομία της υφηλίου. Οι προσπάθειες του εστιάζονται αποκλειστικά στην τοκογλυφία. Χρόνια μετά την πρώτη χρεοκοπία της Αργεντινής στις αρχές του αιώνα, αγόρασε ομόλογα της Αργεντινής συνολικού ύψους περί το ένα δισεκατομμύριο δολάρια πληρώνοντας μόνο λίγα σεντς για το κάθε δολάριο, από άλλους πιστωτές της Αργεντινής που ήθελαν να ξεφορτωθούν τα ομόλογα τους. Εάν κερδίσει την τελική μάχη, και αποπληρωθεί 100% για κάθε ομόλογο, το κέρδος του σε μία δεκαετία θα ανέλθει στα 1680% σύμφωνα με έγκυρους διεθνείς υπολογισμούς. Μία τέτοια τοκογλυφία η θρησκεία του Δυτικού Κόσμου την είχε επί αιώνες εξορίσει από την ζωή των χριστιανών. Τώρα αυτή η Τοκογλυφία έχει καταστεί η Νέα Θρησκεία.

Η Παγκόσμια Οικονομία έχοντας διαγράψει σύνορα κρατών στο εμπόριο, στις υπηρεσίες και στις διακινήσεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, έχει θέσει σε σοβαρό κίνδυνο τον θεσμό της εθνικής κυριαρχίας παγκοσμίως. Η Υφήλιος έχει άμεση ανάγκη ενός δίκαιου διακανονισμού για χρεοκοπίες κρατών, κάτι που το ΔΝΤ υποτίθεται ότι εκπονεί μετά την εμπειρία του με την καταστροφική βοήθεια που προσέφερε στην Ελλάδα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr