Είναι άξιον προσοχής, και αποτελεί απόδειξη της ηγεμονικής θέσης της Γερμανίας στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και απόδειξη του παράλληλου γεωπολιτικού εξευτελισμού των υπολοίπων ευρωπαϊκών κρατών, το γεγονός, ότι μετά πέντε ετών κρίσης του Ευρώ, και της παράλληλης λαίλαπας της μερκελικής πολιτικής, η πρώτη αξιοπρόσεκτη προσπάθεια αλλαγής αυτής της πολιτικής προέρχεται από μία πολιτική δύναμη του εσωτερικού της Γερμανίας, και μάλιστα μέσα ακριβώς από τον κυβερνητικό συνασπισμό του οποίου ηγείται η ίδια η Μέρκελ.

Όλα αυτά τα χρόνια, που η εθνοκεντρική και άκρως εκμεταλλευτική πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ καταδυναστεύει την Ευρώπη, σαρώνει οικονομίες και κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου και όχι μόνο, και φουντώνει την δυσπιστία και την αντιπαράθεση στους λαούς της Ευρώπης προς το ευρωπαϊκό όνειρο, πολλοί επώνυμοι πολιτικοί, ξεκινώντας από τον Σαρκοζί, και περνώντας από τον Μόντι, τον απαράμιλλο Γιωργάκη, τον Ολάντ, τον Λέττα, και τόσους άλλους, προσπάθησαν με τους δικούς τους, καλούς ή κακούς, τρόπους να αναχαιτίσουν την καταστροφική μερκελική πολιτική, και απέτυχαν παταγωδώς, ο ένας μετά τον άλλον, εξαφανιζόμενοι από το πολιτικό σκηνικό της χώρας τους και της Ευρώπης, με εξαίρεση τον «Ολαντρέου» πρόεδρο της Γαλλίας, ο οποίος έχει βαλσαμωθεί, ολοζώντανος, στην προεδρεία της χώρας του, περιμένοντας τις επόμενες εκλογές για να πάει σπίτι του.

Η μόνη ελπίδα για την Ευρώπη, αυτήν τουλάχιστον την ιστορική στιγμή, κρέμεται πάνω στους ώμους του Γκάμπριελ, ο οποίος έχει βάλει μπροστά να αλλάξει την πολιτική της Μέρκελ, η οποία υποστηρίζεται από το αρχιγεράκι του γερμανικού τραπεζικού συστήματος και της παραδοσιακής γερμανικής ιδεολογίας, (του «σκάσε και σκάβε»), τον αρχηγό της Μπούντεσμπανκ, τον Βάιντμαν.

Ο Γκάμπριελ, πιστεύω, προωθεί μία αλλαγή στην πολιτική της Μέρκελ για τρεις συμπληρωματικούς λόγους. Ο ένας είναι πανευρωπαικός. Έχει καταλάβει, καλύτερα από κάθε άλλο γερμανό πολιτικό, (καθότι είναι σοσιαλδημοκράτης), ότι η μερκελική πολιτική είναι αντικοινωνική, για την πλειοψηφία του ευρωπαικού πληθυσμού, και ότι, ακόμα χειρότερα, πολύ πιθανόν να οδηγήσει την Ευρώπη σε κοινωνική ή πολιτική διάλυση.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ένα από τα φιλοευρωπαικά βήματα που έπρεπε να είχε κάνει η Μέρκελ από την αρχή της κρίσης, εάν όχι νωρίτερα, δηλαδή να βοηθήσει τις εξαγωγές των υπόλοιπων οικονομιών του ευρώ υψώνοντας το κόστος παραγωγής των γερμανικών εξαγωγικών προιόντων και προωθώντας υψηλότερη κατανάλωση στον γερμανικό πληθυσμό εισηγμένων προιόντων από τα άλλα ευρωκράτη, αποτελεί ένα ακρογωνιαίο στόχο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας, δηλαδή η ανύψωση του ωριαίας αμοιβής του γερμανού εργαζόμενου. Αυτός ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί μέσα στο πρώτο εξάμηνο του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, με την πρόσφατη υπερψήφιση ελάχιστης αμοιβής για κάθε γερμανό εργαζόμενο στα 8.75 ευρώ την ώρα, κάτι που θα τεθεί σε εφαρμογή από την αρχή του 2015, με ολίγες μόνον εξαιρέσεις, και κάτι που η Γερμανία δεν προσέφερε στους εργάτες της εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Τέλος ο τρίτος λόγος είναι και ο καθαρά εγωκεντρικός, που δυστυχώς κυριαρχεί σε όλους τους πολιτικούς αναξαιρέτως. Ο Γκἀμπριελ δεν είναι διατεθημένος να τον θάψει η Μέρκελ πολιτικά κατά την διάρκεια του παρόντος κυβερνητικού συνασπισμού που διατηρεί μαζί του, όπως έκανε με τους στενούς της συνεργάτες των δύο προηγούμενων κυβερνητικών συνασπισμών των οποίων ηγήθηκε. Στην προηγούμενη κυβέρνηση της, έθαψε το Φιλελεύθερο κόμμα, το οποίο δεν μπήκε καν στην γερμανική βουλή μετά την συνεργασία τους με το κόμμα της Μέρκελ, και στην προπροηγούμενη κυβέρνηση συνασπισμού, πάλι με τους σοσιαλδημοκράτες, οι τελευταίοι έχασαν σημαντικά ποσοστά ψηφοφόρων μετά την συνεργασία τους με την Μέρκελ σε κυβερνητικό συνασπισμό.

Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ο Γκάμπριελ με το κόμμα του στην αγκαλιά της Μέρκελ, είναι όχι μονο να παραθέσει σοβαρές και σημαντικές αντιθέσεις στην πολιτική της Μέρκελ, και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό πολιτικό σκηνικό, αλλά, επίσης, να καταφέρει να επιβάλει αυτές τις αντιπαραθέσεις. Έως τώρα, κατάφερε δύο σημαντικά βήματα νίκης, υποστηριζώμενος όπως είπαμε από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, αλλά και από την συνεχιζόμενη σοβαρότατη απειλή αποπληθωριστικών δυνάμεων στην οικονομία της Ευρωζώνης, που, σύμφωνα με τους αναλυτές, απειλεί το ευρώ, λόγω ακριβώς της μερκελικής πολιτικής απόλυτης και εκμεταλλευτικής λιτότητας.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος επιβιώσης όταν συνεργάζεσαι με την Άγγελα Μέρκελ. Οι προαναφερθέντες θαμένοι επώνυμοι ευρωπαίοι πολιτικοί έπεσαν ο ένας μετά τον άλλο στην φάκα της μερκελικής «συνεργασίας», σύμφωνα με την οποία η Άγγελα εμφανίζεται απόλυτα συνεργάσιμη, εφόσον αποφασίζεται «από κοινού» αυτό που θέλει η Μέρκελ.

Ο Γκάμπριελ, ο οποίος με τα χρόνια εύχομαι να αναδειχθεί σε πολιτικό εφάμιλο της Μέρκελ, έχει πιστεύω καταλάβει αυτό που δεν κατάλαβαν όλοι οι προηγούμενοι θαμένοι πρώην συνεργάτες της αυτοκράτειρας, είτε αυτοί ήταν Γερμανοί είτε όχι. Σαν μία σοβαρή ένδειξη ότι ο Γκάμπριελ ξέρει τι κάνει και ότι είναι πολιτικά ευέλικτος αλλά και αμείλικτος προσφέρω την πρόσφατη συνάντηση κορυφής που είχε με τον αρχηγό του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς. Αυτά τα δύο κόμματα της Γερμανίας, οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Αριστεροί, είχαν εδώ και χρόνια, εκατέρωθεν και επανειλλημένα απορρίψει κάθε ιδέα πολιτικής συνεργασίας αναμεταξύ τους. Αυτή η τραγική επιλογή και των δύο κομμάτων είχε σαν αποτέλεσμα ότι στις τελευταίες γερμανικές βουλευτικές εκλογές τον περασμένο Σεπτέμβριο, την ώρα που το κόμμα της Μέρκελ πήρε τους περισσότερους ψήφους, τα τρία άλλα κόμματα, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Πράσινοι και οι Αριστεροί, μεταξύ τους διέθεταν πλειοψηφία στην γερμανική Βουλή, και εάν ήθελαν, θα μπορούσαν να είχαν συμφωνήσει σε ἐνα τρικομματικό συνασπισμό, που τώρα θα κυβερνούσε την Γερμανία και όλην την Ευρώπη. Αλλά πού τέτοια τύχη και πού τέτοια μυαλά. Αλλά ο ξύπνιος Γκάμπριελ για να συνεχίσει το πολιτικό στρίμωγμα της Μέρκελ, πραγματοποίησε αυτή την ιστορική συνάντηση κορυφής με τους αριστερούς της χώρας του, για να δείξει στην Άγγελα ότι υπάρχουν και άλλα χωράφια.

Το δεύτερο επιτυχημένο σημαντικό βήμα του Γκάμπριελ ήταν η υπερψήφιση του Γιούνκερ στο ισχυρότερο πόστο της ευρωζωνικής γραφειοκρατείας, κάτι το οποίο ο Γκάμπριελ σχεδίασε σε συμμοριτική συνεργασία με τον Γιούνκερ και το σοσιαλδημοκράτη Σούλτς. Οι τρείς αυτοί συμμορίτες σκαρώσανε αυτήν την επανάσταση του Ευρωκοινοβουλίου εναντίον του Συμβουλίου των Αρχηγών Κυβερνήσεων, το οποίο έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε συμβουλευτική υπηρεσία της αυτοκράτειρας Μέρκελ. Η τριμελἠς αυτή συμμορία υποστήριξε την ανεπίσημη επιλογή αρχηγών για το κάθε πανευρωπαικό κόμμα που κατέβαινε στις ευρωεκλογές.

Και αυτή η συμμορία ήταν που έκανε την ιστορική, σχεδόν μυστική συμφωνία, ανάμεσα στα δύο επικρατέστερα κόμματα, το Λαικό με τον Γιούνκερ αρχηγό, και το Σοσιαλδημοκρατικό, με τον Σουλτς αρχηγό, να υπάρξει μία αδιαπραγμάτευτη υποστήριξη του κόμματος που θα έρθει δεύτερο στους ψήφους προς τον αρχηγό του κόμματος που θα κέρδιζε τους περισσότερους ψήφους. Και όταν η Άγγελα άρχισε να κάνει νερά εναντίον του Γιούνκερ, αμέσως αφού το Ευρωκοινοβούλιο είχε αστρταπιαία ρίξει την πλειοψηφική του υποστήριξη στην υποψηφιότητα του Γιούνκερ μετά τις εκλογές, ήταν ο Γκάμπριελ που ξεσήκωσε επανάσταση μέσα στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, και στον γερμανικό λαό, υπέρ του Γιούνκερ, υποστηρίζοντας τον νεοσύστατο και ανεπίσημο, αλλά «δημοκρατικότερο» τρόπο για την επιλογή του αξιώματος που εντέλει κέρδισε ο Γιούνκερ.

Ο Γιούνκερ υποστηρίζει ένα παρόμοιο επίπεδο αλλαγής της μερκελικής πολιτικής με τον Γκάμπριελ. Δηλαδή, μία ποσοτική χαλάρωση της αυστηρής λιτότητας που έχει μπει στο ευρωπαικό «σύνταγμα», και μία δυναμικότερη αναπτυξιακή πολιτική μέσω επενδύσεων για μία πραγματική καταπολέμηση της μάστιγας της ανεργίας. Το πόσο μεγάλη ποσοτικά θα είναι αυτή η αλλαγή θα φανεί στο μέλλον, γιατί ακόμα αυτό είναι σκοτεινό. Είναι απρὀβλεπτο πόσο άγρια θα πολεμήσει η συμμορία εναντίον της Μέρκελ, και πόσο άγρια θα αντισταθεί η ίδια με τους υποστηρικτές της, Βάιντμαν και Σόιμπλε. Και αυτό που είναι επίσης άγνωστό είναι ή έκβαση στους επόμενους μήνες και χρόνια του κινδύνου αποπληθωριστικών δυνάμεων, ή και της μακροχρὀνιας επικράτησης μίας περιόδου πολύ χαμηλού πληθωρισμού, που θα έπνιγε οιαδήποτε ελπίδα οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρωζώνη.

Στην αντιμερκελική συμμορία ανήκει φυσικά και ο Ιταλός πρωθυπουργός, Ρέντσι, που έχει αρχίσει πολιτικό πόλεμο εναντίον της απόλυτης λιτότητας, απαιτώντας σημαντική χαλάρωση των στόχων, για να βοηθηθεί η επενδυτική ανάπτυξη και να αποτραπεί μία κοινωνική έκρηξη ή ανατροπή της κυβέρνησης του, όπῶς συνέβη και στους τρεις προκατόχους του. Ο Ρέντσι παίζει και τα δύο σοβαρά ατού που κρατάει στα χέρια του. Αφενός η κυβέρνηση ηγείται των Ευρωπαικών διαδικασιών το τωρινό εξάμηνο έως το τέλος του 2014, και αφετέρου, και πολύ πιο σημαντικό, είναι ο μόνος ευρωπαίος αρχηγός κράτος, που όχι μόνο δεν έχασε ψήφους στις τελευταίες ευρωεκλογές, αλλά αντιθέτως θριάμβευσε, κερδίζοντας με το κόμμα του έως και 40% των ψήφων. Είναι δηλαδή, πέραν της Μέρκελ, ο μόνος άλλος αρχηγός μεγάλου κράτους της Ευρωζώνης, που πήρε πλειοψηφική υποστήριξη από τους ψηφοφόυς της χώρας του.

Και πίσω από όλους αυτούς στέκεται ημιαμέτοχος, ο Ιταλός αρχηγός της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, ο Ντράγκι που εύχεται η συμμορία να πετύχει τους στοχους της, αφού είναι και δικοί του.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr