Μέσα στο επόμενο εικοσιτετράωρο, έλληνες και γερμανοί πολιτικοί και άλλοι επικοινωνιακοί επαγγελματίες έσπευσαν να καθησυχάσουν τα πλήθη, κυρίως του ελληνικού λαού, που εάν πιστέψει κανείς στις σταθερές ενδείξεις των δημοσκοπήσεων όλα αυτά τα χρόνια, αριθμούν στα 7-8 εκατομμύρια ανθρώπων, ότι ο κ. Σόιμπλε, ο επιστρατευμένος φοβερός γερμανός μπαμπούλας ειδικά της Ελλάδας, αλλά και όλης της Ευρωζώνης, δεν εννοούσε την απειλή για το Grexit ή τουλάχιστον δεν ήθελε να εστιάσει σε αυτήν την πτυχή της ιστορίας. Αλλά το μικρό και προσωρινό κακό είχε γίνει και το σημερινό άρθρο ευδοκεί να εστιάσει ακριβώς σε αυτήν την πτυχή της ιστορίας.

Οι έλληνες είναι σαν λαός τρομοκρατημένοι γύρω από την εκδίωξη από το ευρώ, και θα πρέπει να πέσει πολύ περισσότερη οικονομική και κοινωνική θεομηνία στην χώρα για να καταφύγουν στη δραχμή, σε αυτήν την φημισμένη άβυσσο ανασφάλειας και κακουχίας, όπως έχουν φροντίσει να την περιγράψουν σχεδόν οι πάντες, και στις ελληνικές και στις γερμανικές κυβερνητικές ηγεσίες. Είναι ενδεικτικό του τρομοκρατικού κοινωνικού περιβάλλοντος γύρω από την εκδοχή εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη το γεγονός ότι μία απλή φράση, και αυτή όχι καινούργια αλλά επαναλαμβανόμενη ιδέα και απειλή εκ μέρους της Γερμανίας και των αντιπροσώπων της είναι ικανή να αναταράξει τα εθνικά νερά μίας χώρας.

Στο βιβλίο της, Το Δόγμα του Σοκ, η Naomi Klein, περιέγραψε το 2007, αυτόν ακριβώς τον χαρακτήρα του Καταστροφικού Καπιταλισμού (Disaster Capitalism), και η Ψωροκώσταινα, έχει ήδη κερδίσει μία περίλαμπρη θέση στην ιστορία των εξελιγμένων οικονομιών του Δυτικού Κόσμου, σαν την πρώτη χώρα πειραματόζωο, που παρουσίασε, έζησε και απέδειξε πειστικά την εγκυρότητα αυτού του Δόγματος, και την κυριαρχική ταυτότητα του Καταστροφικού Καπιταλισμού, ή ίσως, πιο επακριβώς μεταφρασμένος, του Καπιταλισμού της Καταστροφής.

Στο (γεωπολιτικό) δόγμα του σοκ, και ειδικά στην μορφή του καταστροφικού Καπιταλισμού, η πολεμική επίθεση εναντίον μίας χώρας πραγματοποιείται μέσω μίας επίθεσης εναντίον της οικονομίας της, διατηρώντας και την ταχύτητα επιβολής, αλλά και την καταστροφική βαναυσότητα του πρότυπου (του στρατιωτικού πολέμου), για να επιτευχθεί ο βασικά ίδιος επιτελικός σκοπός, δηλαδή η υποδούλωση μίας κοινωνίας και ενός λαού στις επιθυμίες και επιταγές του εισβολέα/κατακτητή.

Οι μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους δύο πολέμους, τον στρατιωτικό και τον οικονομικό, είναι ότι στον οικονομικό πόλεμο δεν χάνονται ανθρώπινες ζωές σε στρατιωτικές εχθροπραξίες, ούτε πραγματοποιείται  μαζική ανθρώπινη εισβολή προς κατάληψη εξουσίας. Η επιβολή των συμφερόντων του εισβολέα γίνεται μέσω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς.

Για να δούμε ένα πολύ απλό και απτό παράδειγμα μπορούμε να στραφούμε στην πολύ πρόσφατη ιστορία του μνημονίου της Κύπρου, όπου μέσα σε λίγες ώρες συνεδρίασης των αρχηγών κρατών της Ευρώπης, και υπό το βάρος της απειλής του μη εκλεγμένου διευθυντή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του κ. Ντράγκι, να αποκλείσει  άμεσα τη κυπριακή οικονομία από κάθε νομισματική ρευστότητα, ο κυπριακός πρόεδρος, απόλυτα απροετοίμαστος και παντελώς άοπλος εναντίον αυτής της οικονομικής επίθεσης του (καταστροφικού) Καπιταλισμού, υπέκυψε στις διαταγές της Ευρωζώνης, αναιρώντας την απόφαση του Κυπριακού Κοινοβουλίου.

Η περίπτωση της «συνεργασίας» ανάμεσα στη Γερμανία και στην Ελλάδα γύρω από την ελληνοευρωπαϊκή κρίση, είναι η περίπτωση του τέντζερη που βρήκε το καπάκι, μίας χώρας πλήρως απειθάρχητης και αναρχικής, που απεγνωσμένα χρειαζόταν μία εξωτερική δύναμη να την πειθαρχήσει, και μίας χώρας που αφού δούλεψε σκληρά, με το κεφάλι κάτω, και εντελώς πειθήνια (στην υπέρτερη αμερικανική δύναμη), για δύο γενεές, για να ανασυγκροτηθεί σαν οικονομία και να εξιλεωθεί σαν λαός, απεγνωσμένα χρειαζόταν ένα γεωπολιτικό αντικείμενο, μία άλλη χώρα, για να μπορέσει να εφαρμόσει και να επιβάλει το βασικό πλεονέκτημα της γερμανικής εθνικής ταυτότητας, την πειθαρχία.

Συνήθως οι γάμοι ανάμεσα σε τεντζερέδες και σε καπάκια είναι από την φύση τους τέλεια εναρμονισμένοι, και «made in heaven», όπως λένε και στην Αμερική. Αλλά στον τροικανό γάμο μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας υπήρχε και υπάρχει και ένας τρίτος παράγοντας, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά, της οποίας οι απαιτήσεις, εάν δεν ικανοποιούνταν μέσα σε δεδομένα και απολύτως άκαμπτα χρονικά περιθώρια, απειλούσαν και απειλούν συνεχώς με τον (οικονομικά καταστροφικό) κίνδυνο μίας Grexit και για την Ελλάδα, αλλά ακόμα περισσότερο, εγώ πιστεύω, και για την Γερμανία μέσω μίας ενδεχόμενης και καθόλου απίθανης διάλυσης της Ευρωζώνης.

Έτσι η «συνεργασία» μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας γύρω από την κρίση χρέους, διαστρεβλώθηκε σημαντικά και καταστροφικά από την εξωφρενική πίεση της αγοράς. Το πρώτο αποτέλεσμα ήταν ότι η Γερμανία με την βοήθεια της Γαλλίας, επέλεξαν να διασώσουν πάραυτα τα οικονομικά των τραπεζών τους, που κρατούσαν τεράστια ποσά του ελληνικού χρέους, αλλά και εξίσου καταστροφικά και άδικα για την Ελλάδα, επέλεξαν να βαπτίσουν την Ελλάδα σαν την μόνη ένοχη αυτής της σπάταλης και καταστροφικής υπερχρέωσης του ελληνικού δημοσίου, όταν στην πραγματικότητα αυτό το υπερχρέος του ελληνικού δημοσίου, δεν θα είχε ποτέ δημιουργηθεί χωρίς την άμεση και στενή συνεργασία των δύο άλλων ισότιμων συνενόχων, των ευρωπαϊκών τραπεζών που δάνειζαν εντελώς χαζά, κερδοσκοπικά και απερίσκεπτα, αφενός, και της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, αφετέρου, που επέλεξε για πολλά χρόνια να κάνει τα στραβά μάτια, για να προωθήσει την κατανάλωση των προϊόντων των οικονομιών του πυρήνα, από τους έως προ ολίγου φτωχούς λαούς της περιφέρειας.

Στην συνέχεια, η Γερμανία εστίασε όλο το βάρος της πειθαρχίας που επέβαλε τα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα, στην απόλυτα πειθαρχημένη συντήρηση του χρέους προς τις διεθνείς τράπεζες. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής ήταν φορτώσει στους ευρωπαίους ψηφοφόρους όλο το χρέος που χρωστούσε η Ελλάδα στις διεθνείς τράπεζες, και να αφήσει την ελληνική ηγεσία να αποφύγει την εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού και να καταστρέψει την οικονομία πτωχεύοντας μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και ξεχαρβαλώνοντας τον κοινωνικό ιστό της.

 Έτσι, η γερμανική πειθαρχία αντί να ενεργήσει στην Ελλάδα σαν την πολυπόθητη και απολύτως αναγκαία αρωγό που η χώρα χρειαζόταν και ακόμα απεγνωσμένα χρειάζεται, έπαιξε το ρόλο του καταπιεστή εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και της κοινωνικής ευημερίας. Και το μαστίγιο με το οποίο η Γερμανία επέβαλε και συνεχίζει να συντηρεί την πειθαρχία στην Ελλάδα είναι ακριβώς η τρομοκρατία του Grexit. Και το άλλο παράδοξο της ιστορίας είναι ότι η πηγή της τρομοκρατίας που επέβαλε η Γερμανία εναντίον της Ελλάδας, ήταν ο τρόμος που η ίδια η γερμανική ηγεσία αισθάνεται απέναντι στην ίδια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κεφαλαιαγορά.

Ο γερμανικός τύπος συνεχώς χρησιμοποιεί το παρατσούκλι «κακός μαθητής» για την Ελλάδα και το παρατσούκλι του «υποδειγματικού μαθητή» για την ίδια. Μιλάμε δηλαδή για μία φροϋδική φαντασίωση και εθνική παθολογία, όπου όλα τα κράτη της υφηλίου είναι μαθητούδια στην παγκόσμια τάξη της χρηματοπιστωτικής κεφαλαιαγοράς, με την τελευταία φυσικά να παίζει τον ρόλο της πολύ αυστηρής και απαιτητικής δασκάλας. Αλλά έτσι δεν υλοποιείται το ευρωπαϊκό όνειρο, το οποίο έχει πλέον μετατραπεί σε απατηλό και πολύ οδυνηρό.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr