Είναι άκρας σημασίας να σημειωθεί ότι η λαϊκή καταψήφιση πραγματοποιήθηκε εναντίον του ευρωπαϊκού ονείρου, όπως αυτό έχει υλοποιηθεί έως τώρα, και δεν είναι μία αόριστη, θεωρητική, και αφηρημένη άρνηση του. Μιλάμε δηλαδή για μία καταψήφιση της υπάρχουσας αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής  Ένωσης και της Ευρωζώνης, αλλά και καταψήφιση της γερμανοκρατούμενης μερκελικής πολιτικής. Αυτή η κρίσιμη διαφοροποίηση χάνεται εσκεμμένα και εγκληματικά από τα εμπεδωμένα ΜΜΕ με την αδιευκρίνιστη χρήση όρων σαν ευρωσκεπτικιστές, αντιευρωπαϊστές, κλπ. Μέσα σε αυτούς τους όρους κρύβεται το αθέμιτο μήνυμα ότι η μόνη δυνατή Ευρώπη είναι η παρούσα, και το υπάρχον πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Και αυτή η, από την Γερμανία επιβληθείσα, επικοινωνιακή πολιτική, αφενός αποκλείει κάθε θεμιτό διάλογο και θεμιτή κριτική, και αφετέρου φυλακίζει οιαδήποτε προοπτική για μία μελλοντική ένωση των ευρωπαϊκών λαών μέσα στο παρόν ανεπαρκέστατο μόρφωμα.

Η άκρως προβληματική οικονομική αρχιτεκτονική, που έχει παρατηρηθεί και επισημανθεί από πολλούς για πολλά χρόνια, προσφέρει μία οικονομική συνεργασία «με ίσους όρους» σε πολλά και διάφορα κράτη, τα οποία, εκ των πραγμάτων, δεν είναι ίσα, ούτε σε δύναμη, ούτε σε δυνατότητες. Ένεκα τούτου, η οικονομική «συνεργασία» ανάμεσα σε τόσο άνισα κράτη, αποφέρει τεράστια κέρδη στις ισχυρές οικονομίες και αποδυναμώνει περαιτέρω τις ανίσχυρες. Η  βασικά αναιμική επιχορήγηση των πιο αδυνάμων κρατών από τα πιο δυνατά, κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών δεν συγκρίνεται, ποσοτικά και ποιοτικά, με τα προβλήματα οικονομικού ανταγωνισμού που προσφέρει εναντίον των αδυνάμων κρατών η σκληρή ανταγωνιστικότητα των προηγμένων οικονομιών, πόσο μάλλον, που στον αγροτικό τομέα, τουλάχιστον, που αποτελεί ένα μεγάλο μέρος του ετήσιου ευρωπαϊκού ισολογισμού, τα πλειοψηφικά ποσά κοινοτικής επιχορήγησης κατευθύνονται πάντα στις μεγαλύτερες αγροτικές οικονομίες, σαν αυτήν της Γαλλίας.

Το γεγονός ότι σε οποιοδήποτε ελληνικό μπακάλικο και να πάς, τα κρέατα, τα τυριά και τα λαχανικά που εισάγονται από την Δυτική Ευρώπη είναι φτηνότερα και ποιοτικά φαντάζουνε και ωραιότερα από τα εγχώρια ελληνικά, δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της προβληματικής ελληνικής επιχείρησης, αλλά είναι βασικά αποτέλεσμα μίας ιστορικής ανισότητας των δύο ανταγωνιστικών οικονομιών. Το παραμύθι που διαδόθηκε στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι με τις ισχνές χορηγήσεις, τα αδύναμα κράτη θα πιάσουν τα επίπεδα των προηγμένων κρατών μέσα σε λίγα χρόνια, δεν πραγματοποιήθηκε γιατί, σαν όλα τα παραμύθια, δεν ήταν ρεαλιστικό. Σε αυτό δεν φταίει μόνο η δυσλειτουργική πραγματικότητα των αδυνάμων οικονομιών, αλλά ακόμα περισσότερο το άνισα στημένο παιχνίδι, δηλαδή ή άνιση οικονομική αρχιτεκτονική.

Ο άνισος οικονομικός ανταγωνισμός γίνεται ακόμα πιο θανατηφόρος στα κράτη του ευρώ, όπου το νόμισμα ελέγχεται αποκλειστικά από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία με την σειρά της ελέγχεται, κατά το πλείστον, από την κραταιότερη οικονομία του ευρώ, την γερμανική, και την εθνική της τράπεζα, την Bundesbank. Στα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αδύναμες οικονομίες έχουν την δυνατότητα να φτηνύνουν το νόμισμά τους για να υψώσουν την ανταγωνιστικότητα τους, ενώ στην Ευρωζώνη, η Γερμανία επιβάλλει ένα πολύ ακριβό ευρώ, για τις δικές της εθνικές ανάγκες. Στο τραγικό εθνικό παράδειγμα της Ελλάδας, η οικονομία της χώρας μας επιβίωσε τις δύο γενεές πριν από την εποχή του ευρώ, από το 1964 έως το 2002, υποτιμώντας την δραχμή πενήντα (!) φορές πολλαπλάσια της αξίας που είχε η δραχμή το 1964 απέναντι στο ελβετικό φράγκο. Μπαίνοντας στο ευρώ, ο μόνος τρόπος επιβίωσης μέσα στο ευρώ, ήταν η αχαλίνωτη πιστωτική κάρτα του ελληνικού δημοσίου. Στα  χρόνια της κρίσης, τα μνημόνια επέβαλαν την εσωτερική υποτίμηση της οικονομίας, με τα τραγικά κοινωνικά αποτελέσματα, που χθες έδωσαν στον ΣΥΡΙΖΑ την κομματική πρωτοκαθεδρία, για πρώτη φορά σε  κόμμα αριστερής ιδεολογίας στην χώρα.

Αλλά η άνιση αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού ονείρου εκδηλώθηκε με ίσως ακόμα πιο δηλητηριώδη τρόπο και στο πολιτικό επίπεδο.  Εκεί, η ιστορία εξελίχτηκε αντίθετα από το οικονομικό επίπεδο. Ενώ στην οικονομία, η αρχικά συμφωνηθείσα αρχιτεκτονική προδίκασε, μακροπρόθεσμα, τα καταστροφικά αποτελέσματα για τις ανίσχυρες οικονομίες, (και αντιστοίχως τα κερδοφόρα αποτελέσματα για τις ισχυρές, και τα κερδοσκοπικά αποτελέσματα για την Γερμανία, ειδικά), στο πολιτικό επίπεδο, η αρχικά συμφωνηθείσα αρχιτεκτονική, υποσχόταν απόλυτη δημοκρατική ισότητα ανάμεσα σε όλα τα κράτη, μικρά και μεγάλα, και απόλυτη ισοδυναμία μέσω του βέτο, που κάθε κράτος έχει στην διάθεσή του. Αλλά στην ιστορική πραγματικότητα του ευρωπαϊκού ονείρου η δημοκρατία και η ισοδυναμία αντικαταστήθηκαν γρήγορα από την ισχύ του οικονομικά ισχυρού, δηλαδή της Γερμανίας, (μαζί με το τσιράκι την Γαλλία). Ειδικά στην Ευρωζώνη, το πολιτικό επίπεδο μεταβλήθηκε σε ένα μόρφωμα γερμανικής ηγεμονίας, και μάλιστα της δεξιάς ιδεολογίας της μερκελικής πολιτικής.

Το αποτέλεσμα της ιστορίας είναι ευρωπαϊκοί λαοί που βλέπουν το οικονομικό τους επίπεδο να χειροτερεύει σταθερά, όταν το όνειρο υποσχόταν ευημερία εσαεί, και τη διαστρέβλωση, εάν όχι την εξαφάνιση των δημοκρατικών διαδικασιών, που προξένησαν την αίσθηση και την εμπειρία σημαντικών ελλειμμάτων δημοκρατικού πολιτεύματος και εθνικής κυριαρχίας. Και ιδού τα αποτελέσματα στις τωρινές ευρωεκλογές.

Η Γερμανία πρέπει να πληρώσει ιλιγγιώδη ποσά, εάν δεν θέλει να πεθάνει η ευρωζωνική κότα με τα χρυσά αυγά, τα οποία εξακολουθεί να νέμεται από την σύσταση του ευρώ, και όχι μόνο. Το ξεκάθαρο παράδειγμα που ο Τσίπρας, και όχι μόνο, παραθέτει και απαιτεί είναι το παράδειγμα της αμερικανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ΗΠΑ μπορούσαν να αφήσουν τα ευρωπαϊκά κράτη, πρώτη και καλύτερη την Γερμανία, στα καταστροφικά χάλια που είχαν μετά το τέλος του πολέμου. Δεν το έπραξαν, παρά αντιθέτως πρόσφεραν ενεργή οικονομική βοήθεια και τεχνογνωσία για την αναστήλωση.

Το σχέδιο Μάρσαλ αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε για δύο καθαρά εθνικά εγωιστικούς λόγους, ο ένας οικονομικός και ο άλλος πολιτικός. Στο οικονομικό επίπεδο, η αμερικανική καπιταλιστική οικονομία είχε απόλυτη ανάγκη μίας εύπορης μέσης τάξης στην Ευρώπη να αγοράζει και να καταναλώνει αμερικανικά προϊόντα. Στο πολιτικό επίπεδο, το καπιταλιστικό σύστημα στην Αμερική, είχε απόλυτη ανάγκη μίας εύπορης δυτικοευρωπαϊκής καπιταλιστικής κοινωνίας, στον αγώνα της εναντίον του πρωταρχικού ιδεολογικού αντιπάλου της, του κομμουνιστικού συστήματος της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτή η τεράστια οικονομοτεχνική βοήθεια ήρθε από την Αμερική συνυφασμένη με την επιβολή της συνταγματικής δημοκρατίας στην κατεστραμμένη και χιτλερική Γερμανία. Αυτή η επιβολή σημαντικών συνταγματικών αλλαγών, ήταν εξίσου σημαντική και υποχρεωτική, όπως ή ίδια η Μέρκελ αναφέρθηκε σε συζητήσεις με τον Ομπάμα, που βγήκαν σε πρόσφατες δημοσιεύσεις. Σημειωτέον ότι αυτή η μαζική οικονομική βοήθεια συνοδεύτηκε από την, συμβολική τουλάχιστον, τιμωρία διαφόρων ενόχων του ναζιστικού πολιτικού συστήματος.  Σε αντιπαράθεση, η Τρόικα στην Ελλάδα συνεργάστηκε στενά και κατά προτίμηση, με την ελληνική πολιτική και οικονομική ηγεσία, που ήταν κυρίως υπεύθυνη για την εθνική χρεοκοπία, και επί πλέον έκανε τέσσερα ολόκληρα χρόνια προοδευτικής οικονομικής καταστροφής πριν να αρχίσει να απαιτεί και να θέλει να επιβάλει κρίσιμες και απόλυτα αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές σε ένα απόλυτα διεφθαρμένο και δυσλειτουργικό κρατικό και πολιτικό σύστημα.

Σε αντιπαράθεση φαίνεται καθαρά, ποιος είναι ο μεγαλεπήβολος παγκόσμιος πολιτικός και οικονομικός ηγεμών, και ποιος είναι ο μυωπικός και άκρως κομπλεξικός εργοστασιάρχης και τραπεζίτης, ανάμεσα στην Αμερική του Μεταπολέμου και στην Ευρωζωνική Γερμανία. Μέσα στην εθνική της τσιγκουνιά, και στον οικονομικό της μυωπικό εγωισμό, η Γερμανία κινδυνεύει να καταστρέψει την μοναδική ιστορική ευκαιρία που της δίνεται να παραμείνει κυρίαρχος της Ευρώπης, και να πρωτοστατήσει σαν ένας από τους ηγεμόνες της υφηλίου. Την παρούσα στιγμή και μόνο προσωρινά, η τωρινή πολιτική και οικονομική ηγεσία της Γερμανίας, έχει και την οικονομική της πίτα ολόκληρη, απομυζώντας τεράστια κέρδη από το ευρώ, και τον ευρωπαϊκό κοινωνικό της σκύλο, σχεδόν χορτάτο. Η τωρινή συγκυρία όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάρα πολύ ακόμη, όπως οι χθεσινές ευρωεκλογές προδίνουν.

Στο οικονομικό επίπεδο η Γερμανία πρέπει να αλλάξει την αρχιτεκτονική με δύο τεράστιες προσπάθειες. Η πρώτη είναι οικονομική και αποτελείται από μία πραγματική μακροπρόθεσμη επενδυτική αναπτυξιακή πολιτική με σημαντικούς πόρους, που να συνοδεύεται από υποχρεωτική γερμανική τεχνογνωσία. Η δεύτερη είναι θεσμική,  και αποτελείται από την επιβολή ισοζυγισμένων εμπορικών συναλλαγών σε όλα τα κράτη το ευρώ, αλλά και στην ένωση, όχι με τον τρόπο της κοινωνικά εγκληματικής πολιτικής της λιτοδίαιτης πτώχευσης που επιβάλλει τώρα η Γερμανία, παρά με την υποχρεωτική μεταφορά αναπτυξιακών επενδύσεων και πόρων από τα κράτη με εμπορικά πλεονάσματα στις οικονομίες με εμπορικά ελλείμματα κάθε έτος, και στο ανάλογο ύψος που το εμπορικό ισοζύγιο ανάμεσα σε δύο οιαδήποτε κράτη αναδεικνύει.

Αντί να διαλύεις τους κοινωνικούς ιστούς στις φτωχές χώρες, αναγκάζοντας τους άνεργους να μεταναστεύουν στις πλούσιες οικονομίες, οφείλεις να δελεάζεις με σημαντικές αλλά προσωρινές φοροαπαλλαγές τις κερδοφόρες επιχειρήσεις που συντελούν στα εμπορικά πλεονάσματα στις ισχυρές οικονομίες, ώστε να επεκτείνουν τις κερδοφόρες επιχειρήσεις τους στις αδύναμες οικονομίες με τα εμπορικά ελλείμματα. Συμπληρωματικά, όπου οι επενδυτικές επεκτάσεις της ιδιωτικής οικονομίας δεν διορθώνουν πλήρως το εμπορικό ισοζύγιο μεταξύ δύο κρατών, σε οποιοδήποτε έτος, τότε η κρατική τράπεζα του κράτους με το πλεόνασμα να οφείλει να παρέχει χαμηλότοκα επενδυτικά δάνεια στην οικονομία της χώρας με το εμπορικό έλλειμμα, στο ύψος της κάλυψης του τελευταίου.

Με αυτό τον τρόπο η Γερμανία θα δημιουργήσει μία Ευρώπη όπου οι επιχειρήσεις θα μεταναστεύουν εθελοντικά, ενισχύοντας την οικονομία πανευρωπαϊκά και όχι μόνο στην Γερμανία και όπου οι άνθρωποι δεν θα μεταναστεύουν λόγω οικονομικής αναγκαιότητας, παρά μόνο λόγω εθελοντικής επαγγελματικής επιλογής. Αυτό είναι το όνειρο και το ιδανικό της συμφωνίας Shengen, και όχι αυτό που ζει η Ευρώπη τώρα.

Εάν η Γερμανία αποφασίσει να δράσει σαν πραγματικός οικονομικός ηγεμόνας, όπως η στήλη περιγράφει και προτείνει, και εάν αποφασίσει να σταματήσει να λειτουργεί σαν κερδοσκοπικός και αντικοινωνικός καταπιεστής, τότε, το πολιτικό επίπεδο δημοκρατικών διαδικασιών και εθνικής κυριαρχίας, πολύ πιθανόν να λυθεί από μόνο του. Όλη η Ευρώπη ίσως να προτιμήσει να γίνει γερμανική, για τους σωστούς λόγους και όχι για τους λανθασμένους . Το πραγματικό, ιστορικό πρόβλημα που έχει η παρούσα γερμανική ηγεσία, πολιτική αλλά οικονομική, δεν είναι πώς να πείσει την Ευρώπη να δεχθεί μία ηγεμονική Γερμανία, αλλά πώς θα πείσει τον Γερμανικό λαό, να υποστηρίξει έμπρακτα μία γερμανική Ευρώπη, με την Γερμανία στον ρόλο του ηγεμόνα.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr