Αυτή η υπεροψία του Σαμαρά διαφαίνεται σχεδόν σε κάθε ομιλία του, όταν μιλάει για τους πολιτικούς εχθρούς του. Στάζει απέχθεια και απαξίωση η φωνή του, και λάμπει με τον ίδιο και χειρότερο καταφρονητικό τρόπο το πρόσωπό του, όταν μιλάει για τους πολιτικούς του αντιπάλους, ιδιαίτερα φυσικά, τον μεγαλύτερο κίνδυνο εναντίον της πολιτικής του, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όλα αυτά τα παραπάνω, μπορεί κανείς να αντιπαρέρθει σαν χαζά παραληρήματα ενός συνταξιούχου ψυχολόγου, όπως ο υπογράφων, αλλά αυτή η εκρηκτική υπεροψία του πρωθυπουργού εκδηλώνεται κα με ποιο χειροπιαστούς τρόπους και συμπεριφορές, οι οποίες είναι και ποιοτικά και ποσοτικά πιο σημαντικές και επικίνδυνες. Μία από αυτές τις σοβαρά βλαβερές υπεροπτικές συμπεριφορές του Αντώνη Σαμαρά, είναι η συγκεκριμένη επιλογή του να περιφρονήσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες του ελληνικής Βουλής, αρνούμενος να παρουσιαστεί στην Βουλή και να συνομιλήσει με τους άλλους 299 βουλευτές της επικράτειας.

Πρόσφατα, ο κ. Σαμαράς, κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση, τον κ. Τσίπρα ειδικά, ότι τον περασμένο χρόνο αρνήθηκε να παρουσιαστεί στην Βουλή και να απαντήσει προσωπικά σε 60 ειδικές επερωτήσεις που είχαν καταθέσει προς τον πρωθυπουργό οι αντιπρόσωποι των διαφόρων κομμάτων, δεκαπέντε εκ των οποίων τις είχε καταθέσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο διότι ο κ. Σαμαράς πέρασε τα πρώτα δύο χρόνια της μνημονιακής καταστροφής στον ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και θα περίμενε κανείς ότι ο κ. Σαμαράς θα είχε λίγο περισσότερη εμπάθεια και κατανόηση για τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης γενικά αλλά και για τον θεσμικό ρόλο του αρχηγού της, ειδικότερα.

Αντί αυτού, παρατηρεί κανείς τον κ. πρωθυπουργό να καταφέρεται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού της, με τέτοια φοβερή βδελυγμία, σπρώχνοντας «αθώους» παρατηρητές, σαν τον υπογράφοντα, να αναρωτιόνται εάν αυτή η ολοφάνερη σιχασιά που εκδηλώνεται σε όλες τις προφορικές αναφορές του προς τους αντιπολιτευόμενους πολιτικούς, έχει να κάνει μόνο με τα συγκεκριμένα πρόσωπα (Τσίπρα) και κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ), ή κατά πόσον αυτά τα έκδηλα και λίαν αρνητικά συναισθήματα του κ. πρωθυπουργού έχουν να κάνουν με τον γενικότερο θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και το γεγονός ότι ο θεσμικός ρόλος της αξιωματικής αλλά και της γενικότερης αντιπολίτευσης συνηθίζει να επικεντρώνεται στο να προσφέρουν εναλλακτικές επιλογές στην κυβερνητική πολιτική, εάν όχι για οιονδήποτε άλλο λόγο, τουλάχιστον για την δημιουργία ενός εποικοδομητικού πολιτικού και εθνικού διαλόγου.

Ο κ. Σαμαράς φέρεται να έχει εξηγήσει αυτήν την στάση του, με το δικαιολογητικό ότι το επίπεδο του κοινοβουλευτικού διαλόγου είναι πολύ χαμηλό, και ιδιαίτερα πολύ χαμηλότερα από τις κοινοβουλευτικές ανάγκες του κ. πρωθυπουργού. Η επιλογή αυτή του Σαμαρά, αλλά και η εξήγησή της, είναι από την μια μεριά, μία ακόμη ένδειξη της αξιοσημείωτης, εάν όχι παθολογικής υπεροψίας που διέπει τον πρωθυπουργό μας, και από την άλλη μεριά είναι μία επιλογή πολιτικής στρατηγικής που κάνει ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ίσως για να υποβιβάσει την αντιπολίτευση γενικά και ίσως για να αποφύγει επερωτήσεις και διαλόγους με τους πολιτικούς του αντιπάλους, που είναι δύσκολες για αυτόν να τις συζητήσει, να τις εξηγήσει και να τις υποστηρίξει.

Αλλά μαζί με το βρώμικο νερό της μπανιέρας, όπως λέει μία αμερικανική παροιμία, πετάει ο κ. Σαμαράς και το μωρό στον βόθρο, δηλαδή την κοινοβουλευτική διαδικασία της ελληνικής Βουλής, δηλαδή σύσσωμη και αύτανδρη την ελληνική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η πολιτική στρατηγική του κ. Σαμαρά να μην προσφέρει στον κ. Τσίπρα, π.χ., τόπο και χρόνο στον δημόσιο και ιερό χώρο του ελληνικού κοινοβουλίου, αποτελεί, είτε το θέλει είτε όχι, επίσης μία πλήρης και καταστροφική απαξίωση των βασικότερων δημοκρατικών θεσμών της χώρας, η οποία χώρα, υποτίθεται είναι μία κοινοβουλευτική δημοκρατία, και της οποίας ο δημοκρατικός αρχηγός, ο πρωθυπουργός της, εργάζεται ηθελημένα ή αθέλητα να την μετατρέψει σε μία ακόμα «μπανανία» με την υπεροπτική και ασυγχώρητη στάση του και συμπεριφορά.

Κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει, ή να εξηγήσει στον κ. Σαμαρά, ότι το «Κοινοβούλιο» είναι ακριβώς ο χώρος όπου οι έλληνες συζητάνε, κρίνουν και αποφασίζουν «από κοινού» «τα κοινά». Και εάν ο κ. πρωθυπουργός, ο πολιτικά σημαντικότερος βουλευτής του Κοινοβουλίου δεν παρευρίσκεται σε ουδεμία κοινή βουλευτική διαδικασία των κοινών, βασικά με την στάση του υποβαθμίζει και αναιρεί ολόκληρο το θεσμό, το πιο βασικό πολιτικό θεσμό της χώρας.

Άνθρωποι με υπεροπτικούς χαρακτήρες έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά, σχετικά με την υπεροψία του χαρακτήρα τους. Το ένα χαρακτηριστικό είναι ότι αρέσκονται να κάνουν συντροφιά με ανθρώπους παρομοίου χαρακτήρα. (Σε αυτό θέμα, ο αξιότιμος κ. Στουρνάρας αποτελεί την εξαίρετη εξαίρεση που επικυρώνει τον κανόνα). Ένα έξοχο παράδειγμα είναι το πρόσφατο απολυθέν πρωτοπαλίκαρο του πρωθυπουργού, ο κ. Μπαλτάκος των 35 ετών στενής συνεργασίας. Το βίντεο που είχαμε όλοι την ευκαιρία να δούμε, της συνομιλίας του κ. Μπαλτάκου με τον κ. Κασιδιάρη, ζωγράφιζε επί πολλή ώρα, το απόλυτα υπεροπτικό ύφος του κ. Μπαλτάκου, όταν μιλούσε για τους αντιπροσώπους της δικαιοσύνης που επεξεργάζονται τις κατηγορίες εναντίον των μελών της Χρυσής Αυγής, αλλά ακόμα και αυτής της υπεροπτικής στάσης του «πρωτοπαλίκαρου» όταν εξηγούσε στον κ. Κασιδιάρη την ανεπάρκεια πολιτικής οξυδέρκειας του αφεντικού του, του κ. Σαμαρά, ως προς το πολιτικό μέλλον της Χρυσής Αυγής.

Η υπεροψία έχει αυτό ακριβώς το μεγάλο ελάττωμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα. Μπορεί στιγμιαία να αισθάνεσαι ικανοποίηση, ηθική και άλλη, όταν καταφέρεσαι εναντίον άλλων με υπεροπτικό τρόπο, αλλά συχνά γυρνάει να σε τσιμπήσει σαν φίδι φαρμακερό, εκεί που δεν το περιμένεις, ακόμα και από το πρώην πρωτοπαλίκαρό σου, του οποίου του παρείχες πολιτική επιφάνεια 35 ολόκληρα χρόνια.

Φυσικά, το άλλο άκρως καταστροφικό αποτέλεσμα του υπεροπτικού χαρακτήρα ενός πολιτικού, ιδίως όταν συνδυάζεται με την δυνατότητα ενός απολυταρχικού πολιτικού κομματικού περιβάλλοντος, είναι αυτή ακριβώς η καταστροφική ενέργεια εναντίον των πιο ιερών θεσμών μίας χώρας, των θεσμών της δικαιοσύνης, που ξεσκεπάστηκαν στο βίντεο Κασιδιάρη, όπου το πρωτοπαλίκαρο του πρωθυπουργού, ο κ. Μπαλτάκος, τόσο εύλογα, όσο και άμυαλα, και με θριαμβευτικό κομπασμό εκμυστηρευόταν στον υπόδικο βουλευτή, κ. Κασιδιάρη, τις παρακρατικές ενέργειες και παρεμβάσεις για τον έλεγχο και την επιρροή που η κυβέρνηση του εξασκούσε πάνω στην ελληνική δικαιοσύνη, με τηλεφωνηματάκια σε εισαγγελείς, και ίσως όχι μόνο.

Αυτή η θρασύτατη επίδειξη παρακρατικής κατάλυσης των σημαντικότερων εθνικών θεσμών, τουλάχιστον όπως υπεροπτικά περιγράφηκαν από το πρώην πρωτοπαλίκαρο του πρωθυπουργού, καταχωνιάστηκε άμεσα από τα κυβερνητικά κυκλώματα και από τα εμπεδωμένα ΜΜΕ της χώρας. Το πρωτοπαλίκαρο αφορίστηκε και εξορίστηκε άμεσα από την κυβέρνηση και κάθε σχέση του με το αφεντικό του, και στενό του συνεργάτη επί 35 χρόνια εξαφανίστηκε από τον εθνικό διάλογο, αφού φυσικά ο κ. πρωθυπουργός κατεβαίνει στις ευρωεκλογές τα μάλα ευάλωτος, και δεν επιτρέπεται η Ελλάδα να μαυρίσει την πολιτική της Άγγελας Μέρκελ.

Σχεδόν κανείς στα ΜΜΕ δεν φρόντισε να υπενθυμίσει στον ελληνικό λαό, ότι ο κ. Σαμαράς, που ξαφνικά δεν είχε ιδέα τι έκανε και τι έλεγε το πρωτοπαλίκαρό του μέσα στο γραφείο του στην Βουλή, ότι αυτός ο κ. Σαμαράς, ερχόμενος στην εξουσία είχε αλλάξει μία κύρια διάταξη της διαδικασίας της Βουλής, παρέχοντας στο πρωτοπαλίκαρο του, στον ρόλο του σαν γενικός γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, τον τελικό πλήρη έλεγχο οιασδήποτε νομοθετικής πρότασης που κατευθυνόταν από την κυβέρνηση προς το Κοινοβούλιο, επιβάλλοντας σε κάθε νομοθετική πρόταση να φέρει την υπογραφή του πρωτοπαλίκαρου/γραμματέα. Αυτό το πρωτοπαλίκαρο των 35 ετών συνεργασίας, αποκαλύφθηκε ξαφνικά ότι δεν είχε καμία σχέση με το αφεντικό και ότι έκανε ότι ήθελε, πίσω από την πλάτη του πολύ «αθώου» και «αδαούς» πρωθυπουργού. Και εάν πιστεύεις αυτό, έχω να σου πουλήσω μία έπαυλη πάνω στο κύμα μέσα στην έρημο της Σαχάρας, όπως λένε, περιφραστικά και περιπαιχτικά στην Αμερική.

Η υπεροψία δηλαδή στον χαρακτήρα ενός πολιτικού δεν είναι ένα αμελητέο ψυχολογικό ψεγάδι, όπως θα ήταν σε ένα οιονδήποτε άλλον άνθρωπο, όπως στον υπογράφοντα, π.χ., ο οποίος διαθέτει πλούσια κοιτάσματα προσωπικής υπεροψίας, και έτσι βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση να κρίνει και να καταλάβει ένα «σύντροφο» υπερόπτη. Στη πολιτική, η υπεροψία μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα για πολλούς άλλους ανθρώπους, και είναι τόσο πιο επικίνδυνη όσο πιο σημαντική είναι η θέση του συγκεκριμένου πολιτικού. Και η χώρα κινδυνεύει σοβαρά από την υπεροψία του σημερινού πρωθυπουργού.

Και ένα τελευταίο. Το δεύτερο παραπλήσιο χαρακτηριστικό υπεροπτικών χαρακτήρων είναι ότι αντιστρέφουν αυτομάτως την υπεροπτική τους στάση, όταν βρίσκονται απέναντι ατόμων με πολύ μεγαλύτερη δύναμη και ισχύ από τους ιδίους. Σε αυτές τις περιπτώσεις μεταμορφώνονται άμεσα στους δουλοπρεπέστερους των δουλοπρεπών ατόμων. Και αναρωτιέται κανείς εάν κάτι τέτοιο ίσως συμβαίνει ανάμεσα σε Σαμαρά και Μέρκελ. Όπως και το πρωτοπαλίκαρο, ο κ. Μπαλτάκος, εκμυστηρεύτηκε μετά το φιάσκο του βίντεο, ο κ. Σαμαράς είχε πολύ δουλειά με την Μέρκελ και τον Μπαρόζο το περασμένο Φθινόπωρο, για να ασχολείται με τον Κασιδιάρη και την Χρυσή Αυγή. Και εάν το πιστεύεις εσύ αυτό, έχω ένα άλλο παραθαλάσσιο κτηματάκι στην έρημο να σου πωλήσω...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr