Αυτή η κατάσταση εξηγείται από το ιστορικό γεγονός ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει προωθήσει και επιβάλει κόμματα μέσα στα οποία κυριαρχούν διαδικασίες και κανονισμοί αυταρχικού και απολυταρχικού χαρακτήρα. Σε όλα τα άλλα κόμματα, η γραμμή του κόμματος διαμορφώνεται από τον αρχηγό, και μετά μέσω της προσεκτικά επιλεγμένης κομματικής ηγεσίας, η γραμμή αυτή επιβάλλεται αυταρχικά και απολυταρχικά σε όλα τα μέλη του κόμματος, χωρίς την διεξαγωγή συνεχών και ελευθέρων συζητήσεων και αποφάσεων περί αυτής της γραμμής του κόμματος. Τα άλλα κόμματα στο ελληνικό πολιτικό πάνθεον είναι «αρχηγικά», ζουν, εξαρτώνται, διευθύνονται, και γενικώς επιβιώνουν ή εξαφανίζονται με τον αρχηγό τους.

Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα δημοκρατικό κόμμα, διαφόρων «συνιστωσών», όπως είναι το παρατσούκλι που του έχουν επιβάλει οι αντιφρονούντες, το οποίο παλεύει ακόμα απεγνωσμένα, θα έλεγα, να επιβιώσει και να επιβληθεί δημοκρατικά. Αλλά πολλοί δεν τον καταλαβαίνουν, πολλοί τον ζηλεύουν και πολλοί τον φθονούν. Το γεγονός ότι ο Σαμαράς λαμβάνει συστηματικά περισσότερους ψήφους σε όλες τις δημοσκοπήσεις από τον Τσίπρα στον ρόλο του πρωθυπουργού έχει ακριβώς να κάνει με το ότι οι έλληνες έχουν γαλουχηθεί στις απολυταρχικές πολιτικές ηγεσίες, και δεν μπορούν να πιστέψουν σε ένα αρχηγό, ο οποίος έχει εκλεγεί για να ενώσει ένα κόμμα με πολλές συνιστώσες, και όχι για να ηγηθεί και να επιβάλει απολυταρχικά μία κομματική ιδεολογία και πολιτική. Οι έλληνες δεν πιστεύουν σε κανένα πολιτικό αρχηγό που δεν μπορεί να τους συναρπάσει, η που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το μαστίγιο. Ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Τσίπρας είναι συναρπαστικοί πολιτικοί ηγέτες. Αλλά ο Σαμαράς είναι καλός με το μαστίγιο. Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου, το έθνος αξίζει κάτι καλύτερο από το μαστίγιο.

Αυτή η απολυταρχική κομματική κουλτούρα που διέπει το ελληνικό πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε μία ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση αλλά και συμπλήρωση με τον πανδημικό αναρχισμό που διέπει την ελληνική κοινωνία, και στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο χώρο. Ο αναρχισμός στην ελληνική κοινωνία ζει στο ατομικό αλλά και στο διαπροσωπικό επίπεδο. Η πελατειακή συναλλαγή, μία κατεξοχήν διαπροσωπική διαδικασία και συνεργασία, λαμβάνει χώρα μέσα στο ιδιωτικό χώρο αλλά και μέσα στο δημόσιο, άλλες φορές στιγμιαία και αυθόρμητα, άλλες φορές προγραμματισμένα και διαχρονικά, και αποτελεί το άλλο σκέλος του ελληνικού αναρχισμού, συντηρούμενη και διατρεφόμενη μέσα στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ καταναλωτή και εμπόρου, επιχειρηματία και δημοσίου υπαλλήλου, φοροφυγάδα και φοροελεγκτικού υπαλλήλου, και πολλούς άλλους παρόμοιους διαπροσωπικούς συσχετισμούς.

Ο απολυταρχισμός στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, φαινομενικά υπάρχει για να αντισταθμίζει, να ελέγχει και να δαμάζει την ροπή προς τον αναρχισμό που διέπει τον ελληνικό λαό, και φυσικά και τα μέλη κάθε πολιτικού κόμματος. Εάν όμως θελήσει να εμβαθύνει κανείς λίγο την έρευνα θα παρατηρήσει ότι ο απολυταρχισμός στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και ο αναρχισμός στην ελληνική κοινωνία, αποτελούν στην πραγματικότητα και στην ουσία δύο δίδυμα αδελφάκια, τα οποία ομοιάζουν μεταξύ τους πολύ περισσότερο από ότι διαφέρουν, και τα οποία αφιερώνουν όλες τις προσπάθειες τους, συμπληρωματικά το ένα αδελφάκι με το άλλο, στο να υποθάλπουν, να πολεμούν και να αναιρούν με κάθε δυνατό τρόπο την ελληνική δημοκρατία.

Ο αναρχισμός και ο απολυταρχισμός ομοιάζουν στην βάση του DNA τους γιατι είναι και τα δύο προσωποκεντρικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα, ενώ η δημοκρατία είναι το κατεξοχήν νομοκεντρικό σύστημα, ένα σύστημα όπου οι πάντες και τα πάντα υπακούουν στους νόμους που ο «δήμος» έχει δημοκρατικά αποφασίσει. Αντίθετα με το δημοκρατικό σύστημα, στον αναρχισμό, ο καθένας αποφασίζει και πράττει όπως τον συμφέρει προσωπικά, ενάντια σε οιονδήποτε νόμο που μπορεί να υπάρχει στην κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα. Αυτή η αναρχική επιλογή γίνεται και σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε διαπροσωπικό, όπου δύο η περισσότερα άτομα της κοινωνίας συμφωνούν μεταξύ τους να παραβλέψουν ή ανατρέψουν τους κείμενους νόμους, και να πράξουν σύμφωνα με το δικό τους όφελος, ή τη δικιά τους βούληση.

Το αξιοσημείωτο στον απολυταρχισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι ότι φαινομενικά τα απολυταρχικά στοιχεία συντηρούνται υποτίθεται για την προώθηση της δημοκρατίας σε μία «αναρχική» κοινωνία. Στην πραγματικότητα όμως, ο πολιτικός απολυταρχισμός διέπεται από τον δηλητηριώδη προσωποκεντρισμό του αναρχισμού, με την μόνη διαφορά, ότι ο προσωποκεντρισμός στο απολυταρχισμό, είναι βασικά ένας αρχηγοκεντρισμός, όπου οι νόμοι και η δημοκρατική διαδικασία υποχωρούν και εξαφανίζονται χάριν της ηγετικής επιλογής του αρχηγού. Ενώ στον αναρχισμό, ο βασικός ναρκισσισμός που προωθεί την ατομική ή την πελατειακή επιλογή διέπει όλους τους πράκτορες της πελατειακής συνδιαλλαγής εξίσου και συμμετρικά, στον απολυταρχισμό, ο ναρκισσισμός έχει μία μόνο κατεύθυνση, από τα υπακούοντα μέλη προς τον αρχηγό, τον ηγέτη. Στον αναρχισμό, και τα δύο σκέλη της πελατειακής συναλλαγής συμφωνούν ενδομύχως και οι δύο, ναρκισσιστικά, να παραβιάσουν τον νόμο, διότι αυτοί είναι καλύτεροι από τον νόμο. Στον απολυταρχισμό, τα υπακούοντα μέλη ενός αρχηγοκεντρικού πολιτικού συστήματος, προβάλλουν τις ναρκισσιστικές τους ανάγκες και επιθυμίες πάνω στο πρόσωπο του αρχηγού, του ηγέτη, ο οποίος και ενσαρκώνει και ικανοποιεί αυτές τις ναρκισσιστικές ανάγκες και φαντασιώσεις. Βλέπε παραδείγματος χάριν τις συμπεριφορές των φιλάθλων μίας οποιασδήποτε ποδοσφαιρικής ομάδας, και την λατρεία με την οποίαν κατακλύζουν την ομάδα και τους παίκτες της.

Έτσι βλέπουμε ότι και στον αναρχισμό και στον απολυταρχισμό, ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο κάθε επιλογής, κάθε επιθυμίας και αποτελεί και το κίνητρο και την κινητήρια δύναμη για κάθε συμπεριφορά και στον αναρχισμό και στον απολυταρχισμό. Αντιθέτως, η δημοκρατία, μέσω της επιβεβλημένης δημοκρατικής διαδικασίας, και μέσω των νόμων που έχουν δημοκρατικά αποφασιστεί, είναι ένα νομοκεντρικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, το οποίο είναι αφηρημένο και όχι προσωποποιημένο.

Σε αναλογία, φανταστείτε την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία μόνο με τον Θεό και το Άγιο Πνεύμα, χωρίς τον Χριστό, χωρίς την Παναγία και χωρίς τους χιλιάδες αγίους και αγίες της ελληνικής θρησκείας. Για τον ίδιο λόγο που οι πιστοί κατακλύζουν την Παναγία της Τήνου ζητώντας βοήθεια και προσκυνούν και επικαλούνται το τάδε ή τον δείνα Άγιο να τους βοηθήσει, για τον ίδιο λόγο, σε ώρα ανάγκης, προστρέχουν στον πολιτικό τους αρχηγό και στην ευκολότερη πελατειακή συνεργασία. Οι νόμοι της δημοκρατίας παραείναι μακρινοί και αφηρημένοι για προσφέρουν σοβαρό και ικανοποιητικό αποκούμπι και βοήθεια ανά πάσα στιγμή. Πόσο μάλλον, που το έθνος των Ελλήνων εξακολουθεί να ζει μέσα στο τραγικό εθνικό ιστορικό τραύμα της Τουρκοκρατίας, όπου οι μόνοι νόμοι με σοβαροφάνεια και ισχύ, επιβάλλονταν επί αιώνες από ένα αλλόθρησκο και αλλόφυλο κράτος, και με τον βούρδουλα.

Ίσως να μην είναι σύμπτωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο σημαντικό πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα, το οποίο συναρμολογήθηκε και εξακολουθεί να διέπεται από δημοκρατικές διαδικασίες μελών που θεωρούν τους εαυτούς ίσους, ο ένας προς τον άλλο, και τα οποία μέλη προσπαθούν να βρουν, μέρα με την μέρα, ξανασχεδιάζοντας τον τροχό, την κοινή τους συνισταμένη, η οποία είναι κινούμενη, και όχι χαραγμένη στον γρανίτη, είναι και ένα κατεξοχήν αριστερό κόμμα, προϊόν μίας ιστορικής πολιτικής ιδεολογίας που θέλησε κάποτε να μεταμορφώσει το θρησκευτικό αίσθημα αλλά και τις θρησκευτικές πρακτικές των λαών, ανάμεσα σε πολλά άλλα.

Ο αναρχισμός και ο απολυταρχισμός είναι κοινωνικά σχήματα που ταιριάζουν περισσότερο στις πιο παραδοσιακές κοινωνίας, μία από τις οποίες είναι και η ελληνική. Στις παραδοσιακές κοινωνίες, η προσωπική σχέση, συμπεριλαμβανομένης και της οικογενειακής, είναι ο βασικός κινητήριος μοχλός της κοινωνικής συμπεριφοράς, και της κοινωνίας συνολικά. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δοξάστηκαν τόσο πολύ διότι ακριβώς εφεύραν, πολύ πριν της ώρας της, την δημοκρατία, σαν ένα διάφορο, αλλιώτικο κινητήριο μοχλό κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς, την δημοκρατικά αποφασισμένη νομοθεσία. Ένας νομοθετικός κώδικας, αποφασισμένος δημοκρατικά από όλους, ο οποίος επιβάλλεται σε όλους ίσα, και στον οποίον όλοι υπακούουν ευλαβικά. Ήταν και είναι ένας πολύ υψηλός πήχης, το οποίον οι πιο πολλές κοινωνίες ακόμα δεν μπορούν να φτάσουν. Και στην Ελλάδα, ξεκάθαρα, έχουμε πάρα πολύ δουλειά ακόμη…

Και ένα τελευταίο υστερόγραφο για την συνεχιζόμενη φασαρία και κακόηχη κριτική εναντίον των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι έλληνες δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από το 2010, η Άγγελα Μέρκελ ποτέ της δεν μπόρεσε να πείσει την πλειοψηφία του κόμματος της να υποστηρίξει την ευρωζωνική της πολιτική. Σε κάθε κρίσιμη κοινοβουλευτική ψηφοφορία για ευρωζωνικά θέματα, συμπεριλαμβανομένων και όλων των αποφάσεων για τα μνημόνια της Ελλάδας, αναγκάστηκε να περάσει όλους τους νόμους της με την βοήθεια των Σοσιαλδημοκρατών, καθότι πάντα ένα σημαντικό μέρος του δικού της κόμματος καταψήφιζε τις νομοθετικές της επιλογές συστηματικά. Είναι παράδοξο και πολύ αστείο, ότι το γενικότερο ελληνικό κατεστημένο καταλογίζει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ πρακτικές και στρατηγικές που θεωρούνται βασικά στοιχεία μίας δημοκρατίας, τόσο επιτυχημένης όσο της Γερμανικής!

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr