Και στις δύο περιπτώσεις ο τσακωμός ξεκίνησε διότι οι δύο αυτοί άνθρωποι, ο ένας συγγενής και ο άλλος παλιόφιλος, τσαντίστηκαν με μένα διότι αναφέρθηκα στην Χρυσή Αυγή με διφορούμενα θετικά στοιχεία. Και οι δύο σταμάτησαν την κουβέντα και αρνήθηκαν να συνεχίσουν την συζήτηση για τα πολιτικά της Ελλάδας, διότι τόλμησα να πω ένα θετικό πράγμα για το φασιστικό αυτό κόμμα της χώρας μας.

Οι δύο αυτές «φάσεις» αποτυχημένης πολιτικής συζήτησης σε προσωπικό επίπεδο μου θύμισαν το στρουθοκαμηλισμό σαν ένα σοβαρό θέμα στην ελληνική κοινωνία, και ένα σίγουρα φλέγον θέμα στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, αλλά και των άλλων ακροδεξιών κομμάτων, μέσα στην ελληνοευρωπαϊκή κρίση. Ο στρουθοκαμηλισμός αυτός υπάρχει σε δύο αντικρουόμενες κατευθύνσεις, και οι μεν που τυφλώττουν ως προς την μία κατεύθυνση βρίζουν την τύφλα των άλλων, και το αντίστοιχο με την άλλη μερίδα των ελλήνων.

Το αλλόκοτο αυτό πρόβλημα του διπλού, παράλληλου και αντικρουόμενου στρουθοκαμηλισμού ανάμεσα στους έλληνες ως προς την Χρυσή Αυγή  βασίζεται και προκαλείται από το παράδοξο γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή, σαν πολιτικό κόμμα και κίνημα της Ελλάδας, στοχεύει σε σοβαρούς και λίαν θεμιτούς εθνικούς στόχους για την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας λίαν αθέμιτα, έως και εγκληματικά, μέσα σύμφωνα με τις πρωταρχικές σκέψεις και αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης.

Και ο διπλός και αντικρουόμενος στρουθοκαμηλισμός των ελλήνων προς την Χρυσή Αυγή, συνίσταται στο ότι οι μεν κατηγορούνται τους δε ότι τυφλώττουν ως προς τον κίνδυνο των αθέμιτων μέσων της Χρυσής Αυγής, και οι δε κατηγορούν τους μεν ότι τυφλώττουν ως προς τους λίαν θεμιτούς και σοβαρούς εθνικούς στόχους τους οποίους η Χρυσή Αυγή, σαν κόμμα, διαλαλεί και λέει ότι αντιπροσωπεύει.

Επιστρέφοντας στις προσωπικές μου εμπειρίες με τα δύο πρόσωπα του κοινωνικού μου κύκλου, θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω τι νομίζω ότι συμβαίνει ανάμεσα σε μένα, από την μια μεριά και στον συγγενή μου και στον φίλο μου, από την άλλη, για να διευκρινίσω, ελπίζω, τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία γενικώς. Τα δύο αυτά πρόσωπα στην ζωή μου, το συγγενικό και το φιλικό, προτιμούν να εστιάζουν αποκλειστικά στα αθέμιτα, και ίσως εγκληματικά μέσα της Χρυσής Αυγής, και επιλέγουν, κατακεραυνώνοντας τα αθέμιτα μέσα, να κλείσουν τα μάτια τους, στρουθοκαμηλικά, στους πολύ θεμιτούς και σοβαρούς εθνικούς στόχους στους οποίους η Χρυσή Αυγή εστιάζει και οι οποίοι στόχοι, πιστεύω, ακράδαντα, ελκύουν και την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων ψηφοφόρων που συνεχίζουν να την υποστηρίζουν.

Από την δική τους πλευρά, αυτοί οι δύο άνθρωποι με κατηγορούν ότι τυφλώττω ως προς τον εθνικό κίνδυνο που αντιπροσωπεύει αυτό το κόμμα. Αυτοί οι δυο ελπίζουν ότι θα εξαλείψουν τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής δαιμονίζοντας το κόμμα όσο δυνατόν περισσότερο. Εγώ από την άλλη μεριά πιστεύω, ότι ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής μπορεί να εξουδετερωθεί μόνο εάν το έθνος παραδεχθεί τα εθνικά προβλήματα που ζωγραφίζει και διατυμπανίζει η Χρυσή Αυγή, και άμεσα αντιμετωπίζοντας και διορθώνοντας αυτά τα εθνικά προβλήματα.

Αυτοί οι πολλοί θεμιτοί στόχοι της Χρυσής Αυγής, είναι κατά την γνώμη, κυρίως τρείς.

Ο πρώτος στόχος είναι η διευθέτηση του προβλήματος της μετανάστευσης στην Ελλάδα, όπως αυτό το πρόβλημα έχει χειροτερέψει τα τελευταία χρόνια της κρίσης, και όχι μόνο. Στο μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας φταίνε εξ αδιαιρέτου και η Ευρωπαϊκή Ένωση, και οι ελληνικές κυβερνήσεις. Και η Χρυσή Αυγή, λίαν αποτελεσματικά, καταφερόμενη και καταδικάζοντας και τους δύο, εξ αδιαιρέτου, συνενόχους, χτυπάει δύο πουλιά με ένα σμπάρο, και ελκύει ακριβώς τα πιο οικονομικά φτωχά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, που είναι και οι τεράστιοι χαμένοι και αδικημένοι από τις παράλληλες μεταναστευτικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής και της ελληνικής ηγεσίας.

Ο δεύτερος θεμιτός στόχος της Χρυσής Αυγής είναι ο σοβαρός τραυματισμός της εθνικής υπερηφάνειας και αυτοπεποίθησης που πάλι η σύμπραξη της Ελληνοευρωπαϊκής ηγεσίας, (Τρόικας και μνημονιακών κυβερνήσεων), έχει εκτελέσει αυτά τα τέσσερα χρόνια της συνεχιζόμενης καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Αυτός ο εθνικός τραυματισμός είναι διπλά οδυνηρός διότι πραγματοποιήθηκε σε δύο επίπεδα, και τα δύο, χωρίς να εισακουσθεί ο λαός με ένα οιονδήποτε σοβαροφανή τρόπο. (Διότι η απίστευτη κωλοτούμπα των δύο συγκυβερνητών, Σαμαρά και Βενιζέλου, μετά τις τελευταίες εκλογές, βασικά αναίρεσε κατά την γνώμη μου, οιαδήποτε δημοκρατική σοβαρότητα υπήρχε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές…).

Το πρώτο επίπεδο ήταν το οικονομικό, με την ανελέητη οριζόντια πτώχευση των ελλήνων υπαλλήλων, δημοσίων και ιδιωτικών, και των συνταξιούχων, και την δημιουργία μίας στρατιάς ανέργων ανθρώπων και άπορων οικογενειών. Το δεύτερο ήταν πολιτικό και νομοθετικό, όπου, χρησιμοποιώντας τους νόμους της ελληνικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μυριάδες νόμοι επεβλήθησαν με νομικά υπερβατικές νομοθετικές πράξεις εναντίον των πιο αδυνάμων στρωμάτων του ελληνικού λαού, την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού καταδίκαζε όλα αυτά τα μέτρα σε όλες τις αλλεπάλληλες μηνιαίες δημοσκοπήσεις της χώρας.

Ο τρίτος θεμιτός και λίαν σοβαρός στόχος της Χρυσής Αυγής είναι η προαναγγελθείσα πάταξη της διαφθοράς και των πολιτικών που γαλούχησαν και συνέβαλαν σε αυτήν. Μπορεί κανείς να μην πιστεύει ότι η Χρυσή Αυγή προτίθεται πραγματικά να πατάξει την διαφθορά, όπως και μεγάλο μέρος των ελλήνων δεν πιστεύουν ότι η διαφθορά θα παταχθεί ποτέ. Αλλά κατά την γνώμη μου, η Χρυσή Αυγή, σαν πολιτικό κόμμα, έχει έως τώρα φωνάξει πιο δυνατά, και πιο εντυπωσιακά εναντίον της διαφθοράς, από τα άλλα κόμματα, και υπέρ της άμεσης τιμωρίας όλων των ενόχων. Διότι φυσικά, χωρίς την τιμωρία των ενόχων της διαφθοράς, η διαφθορά δεν πρόκειται να εξαλειφθεί.

Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτά τα τρία πολύ σημαντικά εθνικά θέματα είναι οι κύριοι πόλοι που ελκύουν ένα τόσο σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού, παραβλέποντας τα αθέμιτα μέσα που χρησιμοποιεί η Χρυσή Αυγή, την πρόθεση φασιστικής παύσης των δημοκρατικών θεσμών της χώρας, και παραβλέποντας τις πιθανόν εγκληματικές πράξεις που η Χρυσή Αυγή κατηγορείται ως κόμμα από την ελληνική δικαιοσύνη, και για τις οποίες βρίσκεται υπό δικαστική διαδικασία.

Και έτσι, επειδή εμείς οι Έλληνες είμαστε ειδικοί στους εθνικούς διχασμούς, έχουμε πάλι διχασθεί ως προς την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Η μία μεριά εστιάζει στα αθέμιτα μέσα, και προσεύχεται, βασικά, να εξαλείψει την Χρυσή Αυγή από τον πολιτικό χάρτη, αγνοώντας την, και εξορίζοντας την από τον πολιτικό και τον εμπεδωμένο δημοσιογραφικό βίο. Αυτή η μεριά είναι και η μεριά που έχει βρει την σχετική ηρεμία της με την διαιωνιζόμενη διαφθορά της ελληνικής οικονομίας, και πιστεύει ότι είναι ανίατη, ή ότι δεν είναι και τόσο καταστροφική. Αυτή η μεριά αψηφά τους θεμιτούς λόγους για τους οποίους οι πιο πολλοί έλληνες υποστηρίζουν ένα φασιστικό κόμμα.

Αυτή η άρνηση της ύπαρξης των θετικών στοιχείων/στόχων της Χρυσής Αυγής είναι κατά την γνώμη μου, εξ ίσου επικίνδυνη, εάν όχι πιο επικίνδυνη, από την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, αυτής καθ αυτής. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα μεγάλο πρόβλημα για την δημοκρατία στην Ελλάδα, αλλά και στοχεύει και σε μεγάλα εθνικά προβλήματα της χώρας τα οποία είναι πραγματικά, πολύ καταστροφικά, και για τα οποία άλλα κόμματα και άλλοι πολιτικοί ευθύνονται και όχι η Χρυσή Αυγή.

Αυτοί που αρνούνται την Χρυσή Αυγή, ολοκληρωτικά, αρνούνται επίσης να παραδεχτούν ότι αυτά τα εθνικά προβλήματα υπάρχουν, είναι καταστροφικά για την ελληνική κοινωνία, και χρήζουν άμεσης πολιτικής και εθνικής επέμβασης. Η άρνηση των αιτιών που έδωσαν ζωή σε ένα κόμμα σαν την Χρυσή Αυγή, ισοδυναμεί επικίνδυνα, κατά την γνώμη μου, με άρνηση των βασικών, σημαντικών προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας, και, άθελα ή θελημένα, προωθεί την διαιώνιση αυτών των εθνικών καρκινωμάτων.

Φασιστικές πολιτικές και εθνικές θεομηνίες σαν την Χρυσή Αυγή έρχονται και παρέρχονται με το πέρασμα του χρόνου, με μεγαλύτερες ή μικρότερες εθνικές απώλειες. Αλλά τα εθνικά, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνία αίτια που προκαλούν και επιβάλλουν τον απολυταρχισμό, αυτά παραμένουν και διαιωνίζονται εάν η κοινωνία σύσσωμη, δεν τα αναγνωρίσει και δεν παρέμβει να τα διορθώσει. Η Χρυσή Αυγή είναι σαν τις πρόσφατες ιστορικές καιρικές θεομηνίες στην Αμερική και την Δυτική Ευρώπη. Αλλά το ζέσταμα του πλανήτη, το πραγματικό αίτιο αυτών των ακραίων καιρικών συνθηκών, είναι σαν την οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική καταστροφή της Ελλάδας τα τέσσερα χρόνια της κρίσης και όχι μόνο. Και αυτές οι τρομακτικές εθνικές συνθήκες το έτος 2014 και στο μέλλον, πολύ πιθανόν να προκαλέσουν και πολύ χειρότερες εθνικές ανωμαλίες και συνθήκες, εάν οι σωστές εθνικές παρεμβάσεις δεν πραγματοποιηθούν.

Ο πιο σίγουρος τρόπος να εξαλείψει κανείς τον φασισμό από μία χώρα, είναι να εξαλείψει τα κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά αίτια που ωθούν ψηφοφόρους να υποστηρίξουν τον φασισμό. Πολίτες με βασικά απολυταρχικές, φασιστικές ιδεολογίες υπάρχουν σε όλες τις χώρες, σε μικρές μειοψηφίες. Όταν ο φασισμός κυριεύει μία χώρα, ο λόγος δεν είναι ότι όλοι οι κάτοικοι ξαφνικά έγιναν φασίστες. Ο λόγος είναι ότι η κακοδιαχείριση της χώρας και η κακομεταχείριση των πολιτών της καθιστά τον φασισμό σαν την (προσωρινά) καλύτερη επιλογή. Και τότε επέρχεται η πραγματική εθνική καταστροφή. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr