Το περίλαμπρο θέμα ήταν η «δημοκρατία» στην Ευρώπη. Έτσι, είχαμε διάφορους επώνυμους αντιπροσώπους των δύο κρατών, κυρίως Γαλλία και Ελλάδα, να χάνουν την ώρα τους, και αυτήν των καλεσμένων τους, κουβεντιάζοντας εάν υπάρχει ή όχι αρκετή δημοκρατία στην Ευρώπη, και αποφεύγοντας, σαν ο διάολος το λιβάνι, να παραδεχθούν, ή καν να αναφερθούν στο γεγονός ότι η Γερμανία, με την ηγεμονική οικονομική πολιτική της έχει διαστρεβλώσει δια της πρακτικής της, και έχει βασικά εκ των πραγμάτων, καταλύσει τους ήδη ισχνούς θεσμούς της ευρωζωνικής δημοκρατίας.

Τουλάχιστον τα γερμανικά ΜΜΕ είχαν την ειλικρίνεια να μην ανακατευθούν με αυτό το μάταιο επιχείρημα χειραγώγησης, και οι οργανωτές αρκέστηκαν να καλέσουν, σαν ουδέτερα δείγματα γερμανικής πολιτικής, τον πολύ αξιότιμο, και κατ εμέ αξιαγάπητο, κ. Φούχτελ, και τον πανταχού παρόντα και τα πάντα υποσχόμενο, εν όψει εκλογικής εκστρατείας, κ. Σούλτς.

Μία πιο ευχάριστη ανάγνωση της συγκεκριμένης εκδήλωσης, «GoforDemocracy», ή σύμφωνα με το γαλλικό τίτλο, «Τολμήστε την Δημοκρατία», θα ήταν ότι οι πολιτικές, ή τουλάχιστον οι γενικότερες ηγεσίες των δύο αυτών χωρών, προσπάθησαν να προωθήσουν ένα διάλογο που δεν επιτρέπεται εντός των πυλών της ευρωζωνικής ηγεσίας, κάτω από τις ρητές προδιαγραφές των γερμανικών κυβερνήσεων. Ο γαλλικός τίτλος της διημερίδας είχε μία κάποια συμβολική,ίσως, ερμηνεία. «Τολμήστε»,(έλεγε ο γαλλικός τίτλος της ημερίδας), στις παρυφές της ευρωζωνικής φάκας, να αναφερθείτε σε δημοκρατικά οράματα και επιθυμίες που απλά δεν επιτρέπονται να εκδηλώνονται στις αίθουσες των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης.

Ο ελέφαντας στο μέσον αυτής της ανούσιας εκδήλωσης είναι το γεγονός ότι η Ευρωζώνη, έχει ξεπεράσει προ πολλού και κατά πολύ τις βασικές δημοκρατικές έννοιες που υποτίθεται αυτή η εκδήλωση ήθελε να εξετάσει και να συζητήσει. Η Ευρωζώνη είναι μία νομισματική ένωση, και τίποτα παραπάνω, με τις βασικές άνισες, καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές αρχιτεκτονικές που πολλοί έχουν υποδείξει, και τις οποίες οι Γερμανοί, οι τεράστια κερδισμένοι από αυτές ακριβώς τις ανισότητες, εξακολουθούν να αρνούνται, για ευνόητους λόγους, και να απαγορεύουν, όσο αποτελεσματικά μπορούν, την ύπαρξη ενός ανοικτού και τίμιου δημόσιου διαλόγου περί του θέματος.

Αντί αυτού του αναγκαίου διαλόγου, έχουμε εκδηλώσεις σαν και την παρούσα γαλλοελληνική προσπάθεια, που βασικά είναι σχεδιασμένη να παρακάμψει το βασικό θέμα, και να ασχοληθεί με το ερώτημα εάν η υπάρχουσα ευρωζωνική δημοκρατία είναι αρκετή, ή χρήζει βοήθειας. Το βασικό θέμα είναι άλλο. Το θέμα είναι ότι η Ευρωζώνη, μέσω της φάκας του κοινού νομίσματος, έχει καταλύσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, και στο εθνικό επίπεδο, (μέσω της Μεθόδου της Εντατικής), και πανευρωζωνικά, μέσω της απόλυτης κυριαρχίας της Γερμανικής ηγεσίας σε όλα τα σημαντικά θέματα και σε όλους τους βασικούς ευρωζωνικούς θεσμούς.

Ο κ. Σόρος, αυτός ο πολύ πεπειραμένος λύκος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς, το έχει περιγράψει επακριβώς και χωρίς πολλά λόγια μόλις πέρυσι. Η κρίση του ευρώ έχει μετατρέψει την Ευρωζώνη σε μία κοινότητα πιστωτών και χρεωστών, με τους πιστωτές, βασικά τους Γερμανούς, να διατάζουν, και τους χρεώστες να υπακούουν. Αυτό είναι το πολίτευμα της Ευρωζώνης, και δεν μου φαίνεται να έχει και πάρα πολύ συγγένεια με το πολίτευμα που αρεσκόμαστε να λέμε «δημοκρατία», ούτε καν κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Αυτό το «χρηματοπιστωτικό» πολίτευμα της Ευρωζώνης, είτε θέλουμε να το παραδεχθούμε είτε όχι, έχει άμεση σχέση, και είναι ιστορικό προϊόν και επακόλουθο της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, αλλά ακόμα πιο σημαντικά, της παγκοσμιοποίησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, η οποία ξεκίνησε ακάθεκτη την δεκαετία του 1970, και έχει σπρώξει την παγκόσμια οικονομία στην εποχή του «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού, αφήνοντας πίσω τον «ορθόδοξο», «μοντέρνο» καπιταλισμό, της παραγωγικής οικονομίας. Ο μοντέρνος καπιταλισμός ήταν αυτός στον οποίο εστίασε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο», και το οποίο κεφάλαιο στηριζόταν σε υλικά μέσα παραγωγής, ενώ ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός στηρίζεται σε «άυλα» μέσα παραγωγής χρηματικού κέρδους και όχι παραγωγής υλικών αγαθών για την ανθρώπινη κοινωνία. 

Δηλαδή ο Μεταμοντέρνος Καπιταλισμός, βασίζεται κατά συντριπτικά πλειοψηφικό επίπεδο από κεφαλαιοκρατικό κέρδος το οποίο γεννιέται, «παράγεται», μπορεί να πει κανείς, μέσω απειράριθμων στιγμιαίων χρηματοπιστωτικών συμβολαίων, που αστραπιαία αναπαράγονται μέσω τεραστίων ηλεκτρονικών υπολογιστών εντός του παγκόσμιου διαδικτύου, του μεταμοντέρνου αυτού «αιθέρα» της ανθρώπινης κοινωνίας, στην Μεταμοντέρνα περίοδο που αυτή έχει εισαχθεί από το Παγκόσμιο Κεφάλαιο, θέλοντας και μη, και οπωσδήποτε χωρίς να ερωτηθεί, και μέσα στον οποίο είναι υποχρεωμένη να βιώνει και να επιβιώνει η ανθρώπινη κοινωνία.

Εκεί που ο μοντέρνος, ο παραδοσιακός καπιταλισμός, αποτελείτο βασικά από την παραγωγή υλικών αγαθών, ο μεταμοντέρνος καπιταλισμός, με τον παγκόσμιο τζίρο των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών να έχει πιάσει όγκο δεκαπλάσιο σε μέγεθος από την παγκόσμια παραγωγική οικονομία, είναι βασικά, άυλος, ανώνυμος, και αστραπιαία εναλλασσόμενος ταυτότητες ιδιοκτησίας, και ένεκα τούτου άπιαστος, άγνωστος, και βασικά ακατανίκητος, αφού όχι μόνο υπάρχει χωρίς κανένα θεσμό ή έλεγχο, αλλά υπάρχει και χωρίς καμία ουσιαστική ταυτότητα ιδιοκτησίας, αφού η ιδιοκτησία αλλάζει όνομα, χέρια, κτήση, ιδιοκτήτη, από στιγμή σε στιγμή, και αχαλίνωτα.

 Ένα μικρό μόνο παράδειγμα της ταυτότητας, του βαθύτερου χαρακτήρα, του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, παρατηρούμε με τις άπειρες μονάδες των «offshore», των παράκτιων εταιριών, που γεννιόνται και πεθαίνουν σε χρόνο ΔΤ (απίθανο πώς η Δημόσια Τηλεόραση μας, έχει το ίδιο ακρωνύμιο…) με μοναδικό σκοπό ύπαρξης να αποκρύψουν χρηματοπιστωτική περιουσία, και να την μετακινήσουν κατά βούληση διεθνώς προς όφελος του μεγάλου Κεφαλαίου. Και που αυτό ακόμα και το ωραίο χωριό, το Κρανίδι, της Αργολίδας, έχει καταστεί μία μικρή πρωτεύουσα παράκτιων επιχειρήσεων. Δεν μου φαίνεται ότι είναι σύμπτωση το γεγονός ότι η γύρω περιοχή του Κρανιδίου έχει γεμίσει από μεγιστάνες του πλούτου, έλληνες αλλά και ξένους, τόσο πολύ, που ακόμα και αυτός ο πρώην βασιλιάς των Ελλήνων, το προτίμησε για την προσωπική του κατοικία και για τους απογόνους του.

Χωρίς να μπορεί κανείς να πάρει ανάσα από τον χρηματοπιστωτικό αιθέρα του μεταμοντέρνου καπιταλισμού, ουδείς δύναται να επιβιώσει. Ούτε θνητός, ούτε επιχείρηση, ούτε έθνος, ούτε κοινωνία. Αυτό προσπαθεί να μας διδάξει όλους, αρκετά αποτελεσματικά, το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. «Δεν μπορείς να υπάρξεις χωρίς πίστωση». Είτε είσαι καταναλωτής, είτε είσαι επιχείρηση, είτε είσαι κοινωνία, είτε είσαι έθνος, είτε είσαι Ευρωζώνη. Και εν μέσω της ευρωζωνικής κρίσης, η μεγάλη δασκάλα αυτού του νέου κοινωνικού συμβολαίου, τουλάχιστον εντός της γηραιάς ηπείρου, με την τιμωρό βέργα στα χέρια της, που τσούζει άγρια και βγάζει και πληγές, είναι η μεγάλη μαμά της Γερμανίας, η ΜούτιΆγγελα, και να την χαιρόμαστε.

Οπότε, γιατί χάνουμε τον καιρό μας και εκνευριζόμαστε με άσκοπες και άχρηστες κουβέντες και συζητήσεις περί δημοκρατίας και των θεσμών της; Αλλά, θα πεις, κάπως πρέπει να περάσουμε την ώρα μας, την στιγμή που άλλοι αποφασίζουν για εμάς. Αλλά για αυτή την ανάγκη εμείς οι έλληνες έχουμε το καφενείο, όπου όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να της τα πούμε ένα χεράκι της Μέρκελ, και του Σαμαρά, και του Τσίπρα, και όλων των άλλων επώνυμων πολιτικών. Και μερικοί άλλοι, στα ΜΜΕ, καλή ώρα και ο γράφων, περνάμε τον καιρό μας γράφοντας αρθράκια στις διάφορες εφημερίδες, λες και κάτι έτρεξε στα γύφτικα…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr