Ο λόγος είναι περί του τερματισμού των μνημονίων. Ο πρωθυπουργός μας, στον ρόλο του περίλαμπρου εξαμηνίτικου ηγέτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, περιφέρεται σε δημόσιους ευρωπαϊκούς χώρους, σαν το πρόσφατο δείπνο του ελληνογερμανικού εμπορικού συνδέσμου,  (τους αμιγώς ελληνικούς δημόσιους χώρους, συμπεριλαμβανομένης και της Βουλής, τους αποφεύγει για ευνόητους λόγους σαν ο διάολος το λιβάνι), και διαλαλεί περήφανα και περίτρανα, ότι τώρα που έχουμε ένα πλεόνασμα, «μπορούμε να τελειώνουμε με τα μνημόνια».

Η κυβερνητική υπόσχεση να απελευθερώσει την χώρα από τα μνημόνια εμπεριέχει την πυρηνικής διαστάσεως δόση χειραγώγησης του ελληνικού λαού, δηλαδή το πούλημα της ελπίδας ότι η καταστροφική ανεργία και η καταστροφική οικονομική ανέχεια και κακουχία που έχουν επέλθει στην κοινωνία, θα εξαλειφθούν ως δια μαγείας, (ή τέλος πάντων πολύ γρήγορα), αφού, όπως θέλει να διαλαλεί η τωρινή κυβέρνηση, και οι δύο προκάτοχες της, για όλα φταίνε τα μνημόνια. Και φυσικά, όταν πραγματοποιηθεί το κλείσιμο των «μνημονίων», και όταν στείλει η περίφημη κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά την Τρόικα σπίτι της, ή έστω και από εκεί που ήρθε, τότε θα ανασάνει ο λαός, όλα τα κακά θα διορθωθούν, θα ξυπνήσουμε από το «κακό μνημονιακό» όνειρο, και όλοι θα πάμε στην ακρογιαλιά και θα περάσουμε καλά, αφού τέτοιες έχουμε πολλές. Ά, και παρεμπιπτόντως, θα γίνουνε πρόωρες βουλευτικές εκλογές το Φθινόπωρο, αφού ο κακός Τσίπρας δεν θέλει να συνδιαλλαχθεί με τον Αντωνάκη για την προεδρία της χώρας, και ο λαός θα υπερψηφίσει τον μεγάλο εξολοθρευτή της Τρόικας, τον Αντώνη Σαμαρά, σαν ένα νεωτεριστικό Άγιο Δημήτριο, που εξολόθρευσε τον δράκοντα.

Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι μαζί με την κυβερνητική πολυφωνία εναντίον της Τρόικας και των μνημονίων, ο εξαίρετος Ιγνατίου από την Ουάσιγκτον του ΔΝΤ, ξεμπρόστιασε τον Γιωργάκη, ως έχοντα απορρίψει τις σοβαρές συμβουλές και προτροπές του Στρος Καν το 2010, να επιλέξει ένα κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές της Ευρώπης. Επί τέσσερα έτη, το ΔΝΤ παρουσιάζεται από τις πολλαπλές διαρροές, ηθελημένες και αθέλητες, να υποστηρίζει την σημαντική μείωση του χρέους της Ελλάδας σε βιώσιμα επίπεδα, και συνεχώς η ελληνική ηγεσία, από τον Γιωργάκη στον Παπαδήμου και τώρα στον Αντώνη, αρνείται να συμμαχήσει με το ΔΝΤ, υποτασσόμενη χωρίς να βγάλει μιλιά και λέγοντας και ευχαριστώ μετά υποκλίσεων, στις προσταγές της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης.

Το ΔΝΤ τραβάει τα μαλλιά του όλα αυτά τα χρόνια λόγω της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, την στιγμή κατά την οποία, για όλα αυτά τα χρόνια, το καταστατικό του διεθνούς αυτού οργανισμού του απαγορεύει ρητά να προσφέρει χρηματοπιστωτική και τεχνοκρατική βοήθεια σε κράτη των οποίων τα χρέη δεν είναι βιώσιμα. Σε παλιά μου στήλη, (Πώς η Ευρώπη βίασε την Ελλάδα με την βοήθεια του ΔΝΤ) περιέγραψα το σενάριο κατά το οποίο το 2010 και έκτοτε, το ΔΝΤ δέχτηκε να δουλέψει με το μη βιώσιμο χρέος της Ελλάδας, για τον βασικό λόγο ότι στην πραγματικότητα η «διάσωση» της Ελλάδας ήταν λειτουργικά μία πραγματική διάσωση της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, και των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, και μία πραγματική θυσία της πατρίδας μας στον βωμό της ευρωζωνικής τραπεζικής σταθερότητας.

Το ΔΝΤ συνέχισε να ωρύεται εναντίον της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Πρώτα έσπρωξε για το πρώτο κούρεμα, το λεγόμενο PSI, το οποίο η Γερμανία το επέτρεψε μόνο αφού οι γερμανικές τράπεζες είχαν ξεφορτωθεί τις δεκάδες δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν σε ελληνικά ομόλογα. Μετά, το 2012, όταν φάνηκε ότι ούτε και εκείνο το κούρεμα καθιστούσε το ελληνικό χρέος βιώσιμο, βγήκε ο ιθύνουν νους του ΔΝΤ και εξομολογήθηκε σε ένα επιστημονικό άρθρο ότι το ΔΝΤ είχε κάνει «λάθος» στον πολλαπλασιαστή. Φυσικά η εγκληματικά καταστροφική χαμηλή επιλογή του παρανομαστή στο πρώτο αλλά και στο δεύτερο μνημόνιο δεν ήταν «λάθος», παρά εσκεμμένη διαστρέβλωση των ποσών, έτσι ώστε οι αριθμοί να παρουσιάζονται ευνοϊκοί για τις επιταγές του καταστατικού του ΔΝΤ. Το «παράπλευρο αποτέλεσμα» ήταν φυσικά αυτή η ανεπανάληπτη ύφεση στην χώρα, η οποία κατέληξε να εξαφανίσει από τα ρεκόρ της ιστορίας, και αυτήν ακόμα την μεγάλη ύφεση της Αμερικής το 1929.

Η ελληνική κυβέρνηση ακόμα μία φορά έσκυψε το κεφάλι και αρνήθηκε να συμμαχήσει ανοικτά και δυναμικά με το ΔΝΤ εναντίον της Γερμανίας, και αυτή η ευκαιρία χάθηκε επίσης. Το ΔΝΤ συνέχισε όλο το τελευταίο χρόνο να φωνάζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι απαιτείται νέο, σημαντικό κούρεμα του τωρινού ποσού. Η Γερμανία πάλι έκοψε την κουβέντα, και η ελληνική κυβέρνηση έσκυψε ξανά το κεφάλι, όπως ο κ. Στουρνάρας μας εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε στους Financial Times. («Γιάννη, ξέχασε το!»).

Το περασμένο φθινόπωρο το ΔΝΤ παρουσίασε την πιο ατράνταχτη απόδειξη, έως τώρα, για το γεγονός ότι έκανε ένα καταστροφικό λάθος με τραγικά επακόλουθα για την οικονομία της Ελλάδας δεχόμενο να επέμβει στο χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος χωρίς να επιβάλει εξ αρχής ένα σημαντικό κούρεμα του δημοσίου χρέους, προς όφελος του έθνους, και εναντίον των συμφερόντων του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Κατόπιν μίας σοβαρής εσωτερικής επιστημονικής έρευνας του οργανισμού, δημοσίευσε μία πρόταση να κάνει μία ριζική αλλαγή στο καταστατικό του, έτσι ώστε να υποχρεώνεται κάθε φορά στο μέλλον που θα παρεμβαίνει στα οικονομικά προβλήματα ενός κράτους, να επιβάλλει εξ αρχής, και αμετακλήτως, ένα σημαντικό κούρεμα του δημοσίου χρέους του εν λόγου κράτους, και εναντίον των ιδιωτικών τραπεζών που κρατάνε το χρέος του εν λόγω κράτους. Αυτή η επιθυμία αλλαγής του καταστατικού, αποτελεί την πιο ισχυρή και αδιάψευστη ομολογία ότι η επέμβαση του στην Ελλάδα, ήταν από την αρχή καθορισμένη να αποτύχει, και ότι το ΔΝΤ έλαβε τότε την απόφαση να θυσιάσει με το κύρος της τεχνοκρατικής του εμπειρίας την Ελλάδα, για να διασώσει το συστημικό κίνδυνο του ευρωζωνικού τραπεζιτικού συστήματος. Η Γερμανία έσπευσε να αντισταθεί σε αυτή την πρόταση, όπως και έκανε και η Αμερική.

Από την άλλη μεριά, η Ευρωπαϊκή επιτροπή ανέθεσε μετά από τρία χρόνια σε μία μικρή επιτροπή τον πολύ καθυστερημένο έλεγχο της δουλειάς που έκανε η Τρόικα στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες του μνημονίου. Η έρευνα δημοσιεύτηκε και είναι καταιγιστικά αρνητική. Επιφανειακά, θα έλεγε κανείς, η καταπληκτική και πολύ δημοκρατική Ευρωζώνη, επιμένει στην δημοκρατική διαφάνεια και αυτοελέγχεται χωρίς ενδοιασμούς. Στην πραγματικότητα, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Η αρνητική έρευνα για την εργασία και τα αποτελέσματα της Τρόικας, πιστεύω, είναι μία ωραία ενορχηστρωμένη διαδικασία από την Γερμανία για να προετοιμάσει το έδαφος για την έξοδο του ΔΝΤ από την Ευρωζώνη, και ακόμα και από την Ελλάδα.  Και αυτή η αρνητική εκτίμηση της Τρόικας, που βασίζεται σε αληθινά και σωστά στοιχεία, δεν έχει σκοπό να διορθώσει τις Τρόικες του μέλλοντος, ούτε να διορθώσει τις καταστροφές που υπέστησαν οι οικονομίες και οι κοινωνίες των κρατών του μνημονίου. Ο στόχος αυτής της έρευνας είναι να προετοιμάσει τους λαούς του ευρώ για τον τερματισμό του θεσμού της Τρόικας, και να εξορίσει το ΔΝΤ από τις παρούσες δημοσιονομικές ανάγκες της Ευρωζώνης.

Το ΔΝΤ και η Γερμανία, μετά από τέσσερα χρόνια συνεχών διαπληκτισμών και αντιπαραθέσεων για το πώς να συνεργαστούν με το ελληνικό δημόσιο χρέος, έχουν πιστεύω συμφωνήσει ότι η ασυμφωνία χαρακτήρων και αντικρουόμενων συμφερόντων, δηλαδή των συμφερόντων της Γερμανίας και της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης από την μία μεριά, και των συμφερόντων του διεθνούς οργανισμού, δηλαδή των συμφερόντων της Αμερικής και των αναδυομένων κρατών από την άλλη, οδηγεί αμετάκλητα σε ένα ριζικό διαζύγιο, δηλαδή από τα μνημόνια της ευρωζωνικής περιφέρειας, και ιδιαίτερα και πιο αναγκαστικά από το μνημόνιο της Ελλάδας, στα οποία συμμετέχει το ΔΝΤ, σαν τρίτο σκέλος της Τρόικας.

Η αντίθεση του ΔΝΤ με την Γερμανία όσον αφορά την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους είναι ριζική και δεν μπορεί να γεφυρωθεί. Το ΔΝΤ δεν είναι πλέον διατεθειμένο να εκθέτει την ταυτότητα του και την φερεγγυότητα του, ως του πιο σημαντικού παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού οργανισμού, συνεχίζοντας να παρεμβαίνει σε μία χώρα, την Ελλάδα, με μη βιώσιμο χρέος. Η Γερμανία, από την άλλη μεριά, αποκλείει ένα οποιοδήποτε σημαντικό κούρεμα του χρέους, που να το καταστεί πραγματικά βιώσιμο, πέραν από μία μικρή μείωση των ήδη συγκριτικά χαμηλών επιτοκίων, και ίσως μία σοβαρότερη επιμήκυνση του δανείου, που, φυσικά, θα καταστήσει την Ελλάδα, και επισήμως σε μία ισόβια αποικία χρέους. Έτσι, η Γερμανία ετοιμάζει την αλλαγή φρουράς, με την όπως πάντα πειθήνια συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στην κομπίνα.

Η αλλαγή φρουράς περιγράφεται επακριβώς από διάφορους έλληνες τεχνοκράτες στα ελληνικά κανάλια. Αυτή η αλλαγή φρουράς βασίζεται στο γεγονός ότι η Ευρωζώνη, με τις τελευταίες συμφωνίες δημοσιονομικής προσαρμογής που η Μέρκελ επέβαλε τα τελευταία χρόνια, δηλαδή το δίδυμο Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, διαθέτουν όλες τις αναγκαίες νομοθετικές και διοικητικές και εκτελεστικές ικανότητες να παρεμβαίνουν συνεχώς, σταθερά, και ενεργητικά στα δημοσιονομικά οποιουδήποτε κράτους, και ιδιαίτερα, και κατ εξοχήν, φυσικά στα κράτη των μνημονίων. Και εφόσον η Ελλάδα, σχεδόν απολύτως σίγουρα, θα εξακολουθήσει να αδυνατεί να αποπληρώνει τα χρέη τα επόμενα πολλά χρόνια, η Ευρωζώνη θα συνεχίζει να βοηθάει την χώρα χρηματοπιστωτικά, εφόσον η Ελλάδα θα υπακούει στις δημοσιονομικές επιταγές. Δηλαδή η πλήρης υποταγή της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας στις δημοσιονομικές διαταγές θα συνεχίσει αδιάβλητη, είτε αυτό το καθεστώς το λες μνημόνιο είτε όχι, και είτε οι δανειστές συμπεριλαμβάνουν το ΔΝΤ, που συμπληρώνει την τροικανή τριάδα, είτε όχι.

Από την άλλη μεριά, η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει διακαώς αυτήν την κομπίνα, δηλαδή να περάσουμε στην Ελλάδα σε ένα καθεστώς χωρίς τρίτο μνημόνιο και χωρίς Τρόικα, αλλά με την ίδια και απαράλλακτη συνεχιζόμενη ευρωζωνική επιτήρηση, διότι πιστεύει ότι αυτή η εικονική, ονομαστική αλλά καθόλου ουσιαστική αλλαγή, θα της παρέχει μία παροδική, μεν, αλλά σημαντική νίκη γοήτρου απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες αντιμνημονιακές κομματικές δυνάμεις. Μπορεί κανείς από τώρα να φανταστεί εύκολα τις θριαμβευτικές φωνές έπαρσης της συγκυβέρνησης, να μπορέσει να πει στον ελληνικό λαό, ότι αυτή η ίδια ήταν η μόνη που μπόρεσε και τερμάτισε τα κατάπτυστα μνημόνια.

Η άλλη παράπλευρη επιτυχία της κυβέρνησης με την επερχόμενη κηδεία των μνημονίων, είναι ότι κατάφερε επί τρία χρόνια εξαντλητικής μνημονιακής πολιτικής να αποφύγει σχεδόν ολοσχερώς να πραγματοποιήσει τις μεταρρυθμίσεις στο ελληνικό κράτος, που ακριβώς χρειαζόταν και χρειάζεται η χώρα, τον ορθολογισμό του δημοσίου και της απύθμενης και εφιαλτικής γραφειοκρατίας, την τεράστια φοροδιαφυγή, ιδίως στους πλουσίους, και την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, και την διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας στην χώρα. Αν όλα αυτά τα απολύτως αναγκαία για το οικονομικό μέλλον της χώρας, κατάφεραν οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης των ετών της κρίσης να αποφύγουν, προστατεύοντας τα μικροκομματικά τους συμφέροντα με εγκληματικό τρόπο, μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ.

Και εδώ φτάνουμε στο τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό θέμα γύρω από αυτήν την σκευωρία. Αφού το ΔΝΤ φύγει και τα μνημόνια, τουλάχιστον ονομαστικά, χαθούν από την επικαιρότητα των ΜΜΕ, τότε αυτό που θα έχουμε είναι μία Ελλάδα, σχεδόν τόσο διεφθαρμένη και καταστροφικά δυσλειτουργική όσο και πριν, με τα πρόσθετα βάρη μίας εγκληματικά δυσθεώρητης ανεργίας, μία γενεάς που χάνεται δια παντός, με ανυπολόγιστα κοινωνικά αποτελέσματα, ένα δημόσιο χρέος απελπιστικά μη βιώσιμό, και μία επενδυτική ρευστότητα που θα συνεχίσει να είναι μηδαμινή, αφού η χώρα και η οικονομία θα συνεχίσουν να αποτρέπουν ξένες επενδύσεις για όλους τους σωστούς λόγους.

Μιλάμε δηλαδή για μία Ελλάδα που θα συνεχίσει να βρίσκεται στην εντατική, από άποψη οικονομική και κοινωνική, και το οποίο καθεστώς της εντατικής θα συνεχίζει να διατηρεί μία άκρως ανησυχητική πολιτική αστάθεια, που φυσικά θα αποτρέπει ακόμα περισσότερο ξένες επενδύσεις. Το κέρδος της Γερμανίας από μία παρατεταμένη, εάν όχι διαιωνιζόμενη, πολιτική αστάθεια, οικονομική ανεπάρκεια, χρηματοπιστωτική ανέχεια, και κοινωνικού ξεχαρβαλώματος στην Ελλάδα είναι διπλός. Αφενός, η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι ο τρομερά εύθραυστος κρίκος της ευρωζωνικής αλυσίδας, και θα συνεχίσει να συνιστά το ένα αιώνιο συστημικό κίνδυνο του ευρώ. Αυτή η συστημική αδυναμία του ευρώ που αποτελεί η Ελλάδα θα έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα μία διαιώνιση της κρίσης τους ευρώ και ως εκ τούτου θα συνεχίσει να παρέχει στην Γερμανία όλα τα απίστευτα και εξαίρετα χρηματοπιστωτικά και οικονομικά πλεονεκτήματα που κερδίζει συνεχώς σε όλα τα χρόνια της κρίσης. Η στήλη έχει επισημάνει πριν δύο χρόνια ότι η Γερμανία έχει κάθε συμφέρον να διαιωνίσει την κρίση του ευρώ, διότι αυτή η ίδια η κρίση, έχει σαν παράπλευρο αποτέλεσμα την συνεχή μεγέθυνση του οικονομικού και γεωπολιτικού χάσματος μεταξύ Γερμανίας και των υπολοίπων κρατών του ευρώ.

Το δεύτερο μεγάλο θέμα του καθεστώτος της εντατικής στο οποίο θα διαιωνίζεται η Ελλάδα, είναι ότι χρειάζονται αρκετά χρόνια, ίσως και πάνω από δεκαετία ώσπου ο υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος της χώρας να αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Και το αυτονόητο σκεπτικό είναι ότι όσο πιο οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά αποδυναμωμένη είναι η χώρα, τόσο πιο φτηνά θα πωληθούν τα έσοδα από αυτόν το πλούτο.

Η πρώτη και βασική επιθυμία και ανάγκη που έχει η Γερμανία είναι μία Ελλάδα χωρίς βιώσιμο χρέος. Αυτό εξασφαλίζει μία διαιωνιζόμενη λειψυδρία χρηματοπιστωτικής ρευστότητας, και η οποία έλλειψη ρευστότητας διαιωνίζει μία καχεκτική οικονομία η οποία να επιβιώνει οριακά χωρίς να ευημερεί, και ένεκα τούτου, να διαιωνίζεται η ταυτότητα της σαν αποικία χρέους και σαν συστημικός κίνδυνος για το ευρώ, και ο οποίος κίνδυνος διαιωνίζει, ενισχύει και επαυξάνει την γεωπολιτική θέση της Γερμανίας.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr