Η κυβέρνηση Σαμαρά, και ίσως ιδιαίτερα η συγκυβέρνηση Βενιζέλου, έχει φαίνεται καταλάβει ότι η πολιτική της ύπαρξη κρέμεται πια από την πολύ ευάλωτη κλωστή της πρώτης κατοικίας της ελληνικής οικογένειας, και, με την βοήθεια του κοινωνικά ακριβοπληρωμένου, εάν όχι αιμόφυρτου, πρωτογενούς πλεονάσματος, προβάλλει ίσως την πρώτη σθεναρή αντίσταση, και πρωτοφανή προσπάθεια πραγματικής διαπραγμάτευσης, εναντίον της Τρόικας, και υπέρ της, έστω και προσωρινής, προστασίας της πρώτης κατοικίας, για τα οικονομικά πιο ευάλωτα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.

Ένα πρόχειρο διάβασμα αυτής της αντιπαράθεσης σπιτιού και τράπεζας δείχνει στον γράφοντα τα εξής θέματα.

Στην Ευρωζώνη είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς ότι τα κράτη με τις κραταιότερες οικονομίες, και τις πιο προτεσταντικές θεολογικές αντιλήψεις, σαν την Γερμανία και την Ολλανδία, είναι και τα κράτη με τα μικρότερα ποσοστά ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη. Στην Γερμανία μάλιστα η ιδιοκατοίκηση μόλις και αγγίζει το 44%, την στιγμή που στην Ελλάδα το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι πάνω από το διπλάσιο, και επί πλέον φαίνεται να υπάρχουν στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο δεύτερες κατοικίες σε ένα πληθυσμό δέκα εκατομμυρίων, δηλαδή, ένας στους δέκα έλληνες έχει μία δεύτερη κατοικία. Αυτό πάλι σημαίνει ότι τουλάχιστον μία στις πέντε ή μία στις τέσσερεις οικογένειες έχει δύο σπίτια.

Αυτός ο σπιτικός πλούτος στην Ελλάδα, φαίνεται να υπάρχει, τουλάχιστον σαν υψηλό ποσοστό πρώτης κατοικίας και σε άλλα φτωχά κράτη της Ευρώπης, όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, και τα κράτη του Νότου. Αντιθέτως, στην Ολλανδία, παραδείγματος χάριν, που εξακολουθεί, παρόλη την συνεχιζόμενη υφεσιακή περίοδο της οικονομίας της, να έχει μία από τις κραταιότερες ευρωζωνικές οικονομίες, το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος του πληθυσμού λόγω των τεράστιων στεγαστικών δανείων, είναι το κατά ποσοστό του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο και το πιο επικίνδυνο της Ευρώπης, και το οποίο συνεχίζει να ταλαντεύεται γύρω από μία ενδεχόμενη μελλοντική τραπεζική φούσκα.

Μία εξίσου απλή και ίσως αδαής ανάγνωση αυτού του φαινομένου θα ήταν ότι οι κάτοικοι του Βορρά, έχοντας πιο πολύ εμπιστοσύνη στο κράτος τους, και στην κοινωνική υποστήριξη αλλά και την οικονομική πολιτική που το κράτος μπορεί και παρέχει στον λαό, προτιμούν να βάλουν τα χρήματά τους στην τράπεζα παρά να τα εμπεδώσουν (κυριολεκτικά) στους τοίχους του σπιτιού τους. Η απαίτηση της Τρόικας λοιπόν ζητάει από τον ελληνικό λαό, ένα λαό που έχει πια ατράνταχτα αντιληφθεί πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι δεν μπορεί να έχει καμία εμπιστοσύνη στην πολιτική και οικονομική του ηγεσία, να εμπιστευθεί αυτήν την διαφθαρμένη ηγεσία με ότι πιο πολύτιμο κατέχει η μέση ελληνική οικογένεια, το σπίτι της. Ο κ. Τόμσεν, μάλιστα, για να ρίξει κανείς και λίγο αλάτι στο ανοικτό τραύμα, φέρεται από μερικά ΜΜΕ να έχει προτρέψει την ελληνική κυβέρνηση να πλειστηριάσει τα σπίτια των ελληνικών οικογενειών και μετά να θεσμοποιήσει κοινωνικές παροχές για τους άστεγους ανθρώπους.

Ο Μεταμοντέρνος (δηλαδή ο Χρηματοπιστωτικός) Καπιταλισμός, το παγκόσμιο γεωπολιτικό και οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο υπόκειται η Ελλάδα, και μέσα στο οποίο παίζεται το κατά γενική ομολογία καταστροφικό παιχνίδι της Τρόικας, φυσικά έχει απόλυτη και αποκλειστική σχέση με το χρήμα, και μάλιστα αυτό της χρηματοπιστωτικής προέλευσης. Του εναντίον δεν έχει, ούτε θέλει, ούτε μπορεί να έχει καμία σοβαρή σχέση με την οικία, το κτίσμα. Τα κτίσματα της οικουμένης, πολύ περισσότερο από την παραγωγική οικονομία, δεν κατέχουν πια κανένα αξιοσέβαστο ποσοστό στον τζίρο της παγκόσμιας (πλειοψηφικά χρηματοπιστωτικής) οικονομίας, και ένεκα τούτου δεν μετράνε. Πόσο μάλλον δεν μετράνε, δε μπορούνε να μετράνε, στους υπολογισμούς των λογιστών της Τρόικας, για τους οποίους οικογένειες μετράνε μόνο σαν αριθμοί και ποσά κόκκινων δανείων, και, έστω, αριθμών κλινών για άστεγους ανθρώπους.

Πάνε οι καιροί των Φαραώ, όταν όλο το κράτος στριφογύριζε γύρω από την δημιουργία και το κτίσιμο των πυραμίδων, οι οποίες μάλιστα μοναδικό σκοπό είχαν την υποστήριξη της μετά θάνατον ζωής των θρησκευτικών ηγετών της χώρας. Μία τρομερά υλική παρέμβαση (με χιλιάδες τόνους υλικών και χιλιάδες εργατικά χέρια επί χιλιάδων ωρών εργασίας) που εστίαζε στην εντελώς άυλη, ιδεατή, αλλά και αιώνια υποστήριξη μίας και μόνο ψυχής, της συμβολικής ηγεσίας της χώρας, του βασιλιά, θεού, Φαραώ. Τελευταία, τα αραβικά εμιράτα, με τα μυθικά έσοδα από το πετρέλαιο έδωσαν δείγμα της κούφιας οικονομικής υπόστασης των κτισμάτων στον Μεταμοντέρνο Καπιταλισμό, όταν έκτισαν το υψηλότερο κτίσμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, την ίδια στιγμή που το κτίσμα παρέμενε βασικά άδειο από ενοικιαστές, και το Ντουμπάι, αυτό καθαυτό, έμπαινε σε κατάσταση χρεωκοπίας.

Πέραν του ότι ο Μεταμοντέρνος Καπιταλισμός έχει μία και μόνο γλώσσα, μία μοναδική διάλεκτο, το χρήμα, το άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του, που τον κάνει ακριβώς μεταμοντέρνο στην φύση του, είναι ότι το χρηματοπιστωτικό χρήμα είναι εντελώς, μα παντελώς άυλο, ηλεκτρονικά απόλυτα ευέλικτο, μεταμορφώνεται σε ακαριαίες στιγμές σε απειράριθμες νομοθετικές υποστάσεις, και αυξομειώνεται αυτοστιγμεί από τα απειροελάχιστα μεγέθη σε ανεξέλεγκτα τεράστια ποσά εν ριπή οφθαλμού, ή μάλλον ενός απειροελάχιστου ηλεκτρονικού μικρο-κλάσματος του μικρο-δευτερολέπτου, ή όπως τέλος πάντων αυτοί οι μοντέρνοι όροι των νέων μοντέρνων επιστημονικών μεγεθών ονομάζονται.

Τίποτα, μα τίποτα, δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό από την φύση του χρηματοπιστωτικού χρήματος, από ότι μία κατοικία από τσιμέντο, τούβλο, ή πέτρα, όπου στεγάζεται μία οικογένεια, και μάλιστα μία ελληνική οικογένεια, της οποίας η πρώτη ή η δεύτερη κατοικία στην επαρχία, κατά πάσα πιθανότητα στεγάζει μερικά μέλη της οικογένειας επί γενεές. Το πανάρχαιο πέτρινο οικογενειακό φρούριο σε άκρα αντιδιαστολή και αντιπαράθεση με το άυλο, το άφαντο, το σχεδόν ανύπαρκτο χρηματοπιστωτικό χρήμα. Και η τρελή, η τρελότατη αντίφαση μέσα στο περιβάλλον του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού είναι το παράδοξο ότι όσο πιο άυλο είναι το χρήμα τόσο πιο ακατανίκητο είναι, οικονομικά αλλά και πολιτικά. Και αντίθετα, όσο πιο υλικά στιβαρό και υπαρκτό είναι το σπίτι μίας οικογένειας, τόσο πιο ευάλωτο είναι στις διάφορες εναλλασσόμενες οικονομικές και πολιτικές προδιαγραφές, και οι οποίες φυσικά και αλλάζουν τόσο ευέλικτα, όσο και το χρηματοπιστωτικό χρήμα αλλάζει φύσεις, ταυτότητες και υποστάσεις.

Και υπό αυτήν την εξέταση μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τον άμοιρο κ. Τόμσεν, ο οποίος προτείνει να μετακομίσουν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες από τα σπίτια τους με την σταθερή και γνωστή σε όλους διεύθυνση, στα διαρκώς εναλλασσόμενα κρεβάτια των οργανισμών για άστεγους, τα οποία κρεβάτια δεν έχουν ακόμα βρεθεί, αλλά και όταν θα βρεθούν, τα μέλη των πολυάριθμων οικογενειών, θα μεταφέρονται εύκολα και συνεχώς από το ένα ίδρυμα αστέγων στο άλλο, και υπό αυτές τις συνθήκες θα αλλάζουν διεύθυνση, κατοικία και άρα και πολιτική και κοινωνική υπόσταση κάθε λίγο και λιγάκι, αναλόγως σε πιο ίδρυμα, ή σε πιο πεζοδρόμιο οι διάφοροι άνθρωποι θα περνούν τα βράδια τους. Και έτσι θα γίνει μία κάποια προσέγγιση ανάμεσα στην ταυτότητα των ανθρώπων με την ταυτότητα του χρηματοπιστωτικού χρήματος.

Για αυτό παραδείγματος χάριν, ο Άκης, δηλαδή το σώμα του Άκη, που έχει οστά και αναπνέει, βρίσκεται στην φυλακή, την ίδια στιγμή που τα λεπτά που καταδικάστηκε ότι έκλεψε ο Άκης από το δημόσιο είναι άφαντα, και κινδυνεύουν να μείνουν άφαντα, ακριβώς διότι βρίσκονται υπό την προστασία και μέσα στο βασίλειο του χρηματοπιστωτικού κυκεώνα του Μεταμοντέρνου Καπιταλισμού, όπου τα λεφτά παίζουν συνεχώς και εσαεί το πιο επιτυχημένο παιχνίδι του «εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι ο παππάς;». Δηλαδή, την στιγμή που ο Άκης μας διαμένει έγκλειστος στον Κορυδαλλό, εις βάρος του έλληνα φορολογούμενου, τα λεφτά του Άκη μπορεί να επενδύονται στην Γερμανική οικονομία, ή να κερδοσκοπούν εναντίον του ελληνικού δημοσίου. 

Ποιος ξέρει; Ποιος μπορεί να ξέρει;;; ΚΑΝΕΙΣ! Και εδώ έγκειται η σατανική, η αδιαφιλονίκητη υπεροχή και υπεροπλία του Μεταμοντέρνου Χρηματοπιστωτικού Καπιταλισμού. Άντε να προστατεύσεις εσύ, σαν νοικοκύρης, σαν ιδιοκτήτης, σαν πολιτικός, την καλύβα του Καραγκιόζη...

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr