Αυτό το «αξιοκρατικό» σύστημα, με μία θα έλεγε κανείς ανάποδη φορά και αντίθετη λογική, διαχωρίζει τους ανθρώπους μίας κοινωνίας σε διάφορες κατηγορίες, και αποδίδει σε κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες μία «αξία», όχι σύμφωνα με το τι οι άνθρωποι της συγκεκριμένης κατηγορίας «κάνουν» στην ζωή τους, αλλά σύμφωνα με το τι αυτοί οι άνθρωποι «είναι». Έτσι η ελληνική κοινωνία, όπως και όλες οι άλλες, έχουν κατηγορίες ανθρώπων όπως άντρες, γυναίκες, ιθαγενείς, αλλοδαποί, ενήλικοι, παιδιά, υπερήλικες, ετεροφυλόφιλοι, ομοφυλόφιλοι, κ.ο.κ.

Ο διαχωρισμός ιθαγενής/αλλοδαπός έχει επικεντρώσει πολλά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα στην δοκιμασμένη από την οικονομική καταστροφή κοινωνία της χώρας. Το επίκεντρο αυτού του προβληματισμού είναι η ξεκάθαρη διαφορά «αξίας» που αποδίδεται στον κοινωνικό διαχωρισμό ανάμεσα ιθαγενών και αλλοδαπών, με τους ιθαγενείς να κερδίζουν τα σκήπτρα της κοινωνικής, ανθρώπινης αξίας, και τους αλλοδαπούς να κατέχουν το πάτο της αξιοκρατικής αξιοδότησης.

Σαν απτό και πολυσυζητημένο παράδειγμα υπάρχει η συμπεριφορά μελών της Χρυσής Αυγής προς τους αλλοδαπούς της χώρας, και η παράλληλη, και για μερικούς παρατηρητές, αλληλένδετη, ανεκτική συμπεριφορά της κεντροδεξιάς κυβέρνησης, προς την Χρυσή Αυγή. Έως την τραγική στιγμή, όπου ένας ιθαγενής, ο Παύλος Φύσσας, έπεσε νεκρός, μαχαιρωμένος από ένα μέλος της Χρυσής Αυγής. Τότε, με την διαφοροποίηση του θύματος, από αλλοδαπός σε ιθαγενή, η κεντροδεξιά κυβέρνηση είπε, «αρκετά πια», και διέταξε τα κρατικά όργανα του νόμου να κάνουν την δουλειά τους. Σημαδιακό για αυτή την κρίσιμη διαφοροποίηση ήταν η αναφορά για την στιχομυθία που είπε η αστυνομικός που συνέβαλε τον φονιά του έλληνα Φύσσα, «Ε, δεν είπαμε και μαχαίρια!!».

Τελευταία δύο άλλα παραδείγματα καταστροφικών αξιοκρατικών καθεστώτων ήρθαν στην αντίληψη μου. Πριν κάνα δύο εβδομάδες, στην μέση της κοπιαστικής διαπραγμάτευσης ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα της Γερμανίας για την συγκρότηση ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού, με έκπληξη διάβασα ότι το κόμμα της Μέρκελ, τελικά «ενέδωσε» στην επιτακτική επιλογή των Σοσιαλδημοκρατών και συμφώνησε να προωθήσει η μελλοντική κυβέρνηση συνασπισμού, μεσοπρόθεσμα, μία κυβερνητική πολιτική που θα στόχευε να ανύψωνε την μέση αμοιβή των γυναικών στο περίπου 80% (δεν θυμάμαι το ακριβές νούμερο) της μέσης αμοιβής των ανδρών στην Γερμανία.

Η έκπληξη μου ήταν διπλή. Αφενός θα περίμενε κανείς από την Μέρκελ να υπερασπίζεται τις ανάγκες  και τα δίκαια του γυναικείου φύλου πολύ πιο αποτελεσματικά και ένθερμα, σαν το τελευταίο και πιο εντυπωσιακό παράδειγμα εξαίρετης, εάν όχι μοναδικής επιτυχίας και αξιοκρατίας στο ρόλο της γυναίκας αρχηγού μίας χώρας και μίας αναδυόμενης (ή για μερικούς βυθιζόμενης) γερμανικής ευρωζωνικής ηγεμονίας.

Από την άλλη μεριά, θα περίμενε κανείς από μία Γερμανία, την χώρα με το πιο θετικό οικονομικό προφίλ στην οικουμένη, αυτή την στιγμή, να μπορεί και να θέλει να είναι πιο γενναιόδωρη στου πολίτες της, και συγκεκριμένα στους μισούς πολίτες της, του γυναικείου φύλου. Αλλά, δυστυχώς, μέρος της γερμανικής οικονομικής επιτυχίας, είναι και το γεγονός ότι η οικονομική στέρηση, λιτότητα, και γενική κακουχία, είναι εμπεδωμένη στο γερμανικό DNA, σαν ένα θετικό, ίσως και ηρωικό, προτεσταντικό (βλέπε θεολογικό) προτέρημα, σε τέλεια αντίθεση με εμάς τους Έλληνες με τα όμορφα καλοκαίρια και την ατελείωτη καφενόβια κοινωνική περίθαλψη, συναναστροφική υποστήριξη, και οχαδερφική ανεμελιά.

Το άλλο παράδειγμα είναι και το πιο πρόσφατο. Τα ΜΜΕ αναφέρουν ότι λόγω αντιδράσεων ορισμένων βουλευτών της ΝΔ, η κυβέρνηση δεν προτίθεται να προτείνει τον πλήρη νόμο για την νομιμοποίηση των συζυγικών σχέσεων ομοφυλόφιλων ζευγαριών, και παραθέτει μία τροπολογία όπου το ζευγάρωμα ομόφυλων ζευγαριών θα έχει μία υποδεέστερη νομική, άρα και κοινωνική, «αξία». Από την μια μεριά, και το λιγότερα σημαντικό θέμα, μπορεί κανείς να φανταστεί και να υποψιαστεί ότι αυτός ο αριθμός των αντιφρονούντων βουλευτών της ΝΔ έγκεινται μάλλον προς το ακροδεξιότερο άκρο της κυβερνητικής παράταξης, του ίδιου άκρου που οι φήμες έλεγαν ότι φλερτάριζε με την Χρυσή Αυγή για πολλού μήνες, και έως ότου ο Σαμαράς διατάξει απότομη και αστραπιαία αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής.

Γιατί θα ήταν, θα έλεγε κανείς, και στο θέμα της απαξίωσης της υπόστασης και της ζωής των ομοφυλόφιλων πολιτών, σαν και τον γράφοντα, ζήτημα μόνο ποσοτικό και όχι βαθειά ποιοτικό το πέρασμα από την ιδεολογία της Χρυσής Αυγής που αρνείται να ανεχτεί καν την ύπαρξη της ομοφυλόφιλης ζωής, στην επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να υποβιβάσει τον βίο, την κοινωνικότητα, και το ζευγάρωμα, (δηλαδή την οικογένεια) των ομοφυλοφίλων σε αξία, σε σχέση με την αξία και την προστασία που προσφέρεται στις ετεροφυλόφιλες οικογένειες.

Και μία κουβεντούλα για τις ετεροφυλόφιλες οικογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Από τον περασμένο Ιούλιο, έχω φτιάξει δεύτερο σπίτι στην Αθήνα, όπου και προτίθεμαι να διαμένω ένα μεγάλο μέρος του έτους. Στους τελευταίους μήνες έχω γνωρίσει επιφανειακά, μέσω των ηλεκτρονικών κοινωνικών διαδικτύων, πολλούς έλληνες ομοφυλόφιλους, διαφόρων ηλικιών. Οι περισσότεροι ζουν με τις οικογένειες τους, πολλοί είναι και παντρεμένοι με γυναίκες, και με παιδιά. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των ανδρών κρύβεται ριζικά από τους συγγενείς τους. Διατηρούν δύο βασικούς κόσμους, το φανερό, τον ετεροφυλοφιλικό, και τον αφανή, τον υποχθόνιο, που διέπεται από ομοφυλοφιλικά συναισθήματα και συμπεριφορές. Δεν ξέρω τι ποσοστό των ελληνικών οικογενειών εμπεριέχουν μέλη με ομοφυλόφιλες τάσεις, ανάγκες και συμπεριφορές. Αλλά σίγουρα, η εκτίμησή μου είναι, ότι αυτές οι οικογένειες, όσες και να είναι σε απόλυτο αριθμό ή σε ποσοστό, κάπου, κάπως χωλαίνουν. Δηλαδή αυτές οι οικογένειες, σίγουρα δεν είναι τόσο ευτυχισμένες, τόσο αρτιμελείς, σε σύγκριση με ένα φανταστικό καθεστώς, όπου τα μέλη της οικογένειας που δεν είναι φτιαγμένα στο ετεροφυλόφιλο προσανατολισμό, θα μπορούσαν να ζούνε ανοικτά, όπως ακριβώς τους έφτιαξε ο θεός, και όχι όπως θέλει να τους επιβάλει η κοινωνία ή και η θρησκεία.

Τα κοινά χαρακτηριστικά ανάμεσα σε αυτά στα τρία παραδείγματα «αξιοκρατικής» διάκρισης έχουν ως εξής. Κατ αρχάς αυτή η αξιοκρατία του «ΕΙΜΑΙ», εν αντιθέσει με την πολυπόθητη αξιοκρατία του «ΠΡΑΤΤΩ», σκοπό έχει να υποβαθμίσει διάφορα κοινωνικά στρώματα, και όχι να προωθήσει συμπεριφορές που να βοηθάνε το σύνολο της κοινωνίας. Επιδρούν δηλαδή,   αρνητικά, σαν κοινωνικές δυνάμεις, και αποτελούν βασικά μία «αναξιοκρατία» του ΕΙΜΑΙ και όχι αξιοκρατία. Ο βασικός στόχος είναι ο υποβιβασμός διαφόρων κατηγοριών ανθρώπων, και όχι η προώθηση θετικών κοινωνικών αξιών.

Το δεύτερο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, και φυσικά δεν φέρω γλαύκας στην Αθήνα, και οι τρείς αυτές «αναξιοκρατικές» πρακτικές, σκοπεύουν στο άδικο μοίρασμα της ιδιοκτησίας και του πλούτου, ιστορικό και διαχρονικό χαρακτηριστικό της πατριαρχικής, φαλλοκρατικής ανθρώπινης κοινωνίας ανά πολλούς αιώνες.

Και τρίτον, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι το δεύτερο και το τρίτο παράδειγμα, δηλαδή, η οικονομική καταπίεση των γυναικών και η κοινωνική καταπίεση των ομοφυλοφίλων, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιο φαλλοκρατικού νομίσματος, που ζει και βασιλεύει και στο καπιταλισμό, αλλά και όχι μόνο. Δηλαδή, οι ομοφυλόφιλοι αποτελούν μεγάλο κίνδυνο εναντίον της πατριαρχικής φαλλοκρατίας, διότι δια του διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού τους, ανατρέπουν, θέλοντας και μη, τη φαλλοκρατική ανισότητα ανάμεσα στους ετεροφυλόφιλους άντρες και γυναίκες. Μία ανισότητα που ούτε και η ηγεμόνας της Ευρωζώνης, αυτή η ίδια η Άγγελα, δεν μπορεί να ανατρέψει. Αυτά όλα φυσικά, δεν είναι φρούτα του μυαλού του γράφοντος, παρά καθιερωμένα ιδεολογικά συμπεράσματα για πολλούς ανθρώπους την σήμερον ημέρα.

Εν κατακλείδι, οφείλω να παρατηρήσω, ότι σαν ένας μοντέρνος Rip Van Winκle, γύρισα στην Αθήνα, μισόν αιώνα αφότου έφυγα, νοιώθοντας εκείνη την μακρινή εποχή κατατρεγμένος, σαν κρυφότατος πούστης. Και δυστυχώς, μετά πενήντα ολόκληρα χρόνια, διαπιστώνω, ότι η πλειοψηφία των ελλήνων πούστηδων ζεί ακόμα στα κρυφά. Και όσο το ζευγάρωμα και η οικογένεια των ομόφυλων ζευγαριών συνεχίζεται να απαξιώνεται από την κοινωνία, αυτή η κοινωνικά βλαβερή κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Και το τραγικό παράδοξο για την χώρα είναι το γεγονός ότι το κράτος, από την μια μεριά αδυνατεί (για να μην πούμε ότι βασικά δεν θέλει) να υποστηρίξει και να επιβάλει μία σωστή αξιοκρατία του ΠΡΑΤΤΩ, ενώ από την άλλη μεριά υποστηρίζει και διαιωνίζει μία αναξιοκρατία του ΕΙΜΑΙ.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr