Αλλά έχουν την βούληση και την φρόνηση; Από ότι φαίνεται έως τώρα δεν έχουν ούτε την βούληση ούτε την φρόνηση, και το πιθανότερο είναι ότι αυτά τα τρία γερμανικά κόμματα, συλλογικά, θα είναι ένοχοι εσχάτης προδοσίας προς του λαούς της Ευρώπης και το μέλλον της Γηραιάς Ηπείρου.

Ο κύριος λόγος που αυτά τα τρία γερμανικά κόμματα, παράλληλα και ομοιόμορφα με τα αντίστοιχα πολλαπλά και πολυάριθμα ελληνικά κόμματα, στα αριστερά του «συνταγματικού τόξου», (για να ακολουθούμε κατά γράμμα τα επίκαιρα πολιτικά σλόγκαν), αδυνατούν να διαβλέψουν και να πραγματοποιήσουν ένα πολιτικό συνασπισμό είναι το γεγονός ότι το κάθε ένα ξεχωριστά έχουν κτίσει μέσα σε τσιμέντο, σε «μπετοναρμέ», που λέγανε όταν ήμουνα παιδί, τις «ξεχωριστές», «επιλεκτικές», διαφορετικές πολιτικές τους ιδεολογίες, και δεν εννοούν ούτε διανοούνται να ξεκολλήσουν από τις δυσπραγείς, απηρχαιωμένες, δυσλειτουργικές, και αυτοκαταστροφικές πολιτικές τους θέσεις.

Για να συνεννοούμαι πιο καθαρά με τους φίλους αναγνώστες, όταν μιλώ για αριστερά σε αυτό το άρθρο, και γενικά, εννοώ μία πολιτική ιδεολογία αριστερά του πολιτικού κέντρου, και όταν μιλώ για την δεξιά, εννοώ τον αντίθετο πολιτικό χώρο δεξιά από το κέντρο. Κατά την γνώμη μου, αυτός ο διαχωρισμός του Κέντρου, μοιράζει τις διάφορες πολιτικές παρατάξεις, σαν μία παιδική τραμπάλα, σε δύο πόλους. Το πόλο της αριστεράς, όπου οι πολιτικές δυνάμεις ιδεολογικά και πραγματικά υποστηρίζουν τα άμεσα συμφέροντα των λαών, και το δεξιό πόλο, όπου τα πολιτικά κόμματα υποστηρίζουν τα άμεσα συμφέροντα της «Αγοράς». Ο δεξιός πόλος πιστεύει ότι τα συμφέροντα της Αγοράς είναι κερδοφόρα και για τα συμφέροντα των λαών, ενώ ο αριστερός πόλος πιστεύει ότι τα συμφέροντα των λαών προωθούνται πιο αποτελεσματικά και πιο θετικά από τις διάφορες αντιπροσωπείες των λαών, τις κυβερνητικές, τις πολιτικές και τις συνδικαλιστικές, χωρίς απαραιτήτως να αρνούνται τα πιθανά και υπαρκτά οφέλη της παγκόσμιας αγοράς. 

Το πρόβλημα με αυτούς τους δύο βασικούς πόλους, τον δεξιό και τον αριστερό, είναι ότι τα διάφορα κόμματα που αντιπροσωπεύουν είτε τον ένα πόλο είτε τον άλλο, αυτοχαρακτηρίζονται μέσω των πολιτικών των προγραμμάτων τόσο αρτηριοσκληρωτικά, που εγκλωβίζονται σε πολιτικές θέσεις, οι οποίες με την σειρά τους, τους εμποδίζουν να διαπραγματεύονται αποτελεσματικά με άλλα κόμματα, κοντινής αλλά όχι ταυτισμένης πολιτικής θέσης, και να φτάνουν σε υγιείς πολιτικούς συνασπισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν σωστά, δίκαια και αποτελεσματικά τα συμφέροντα και τις ανάγκες των ψηφοφόρων.

Αλλά, και τα τρία γερμανικά κόμματα, αριστερά του κέντρου, και τα αντίστοιχα πολυάριθμα κόμματα της Ελλάδας, βρίσκονται σε πλήρη αντιπαράθεση και αλληλοαναίρεση, το ένα με το άλλο, και βασικά, και τα αριστερά κόμματα της Ελλάδας προδίδουν τον ελληνικό λαό, και τα Γερμανικά κόμματα του αριστερού τόξου, προδίδουν τον γερμανικό λαό. Το μεγαλύτερο και τραγικότερο πρόβλημα είναι ότι τα τρία κόμματα στην Γερμανία, λόγω της παρούσης κρίσιμης συγκυρίας στην κρίση του ευρώ, προδίδουν, εκ των πραγμάτων, και όλους τους λαούς της Ευρώπης, αρχής γενομένης με τα κράτη του ευρώ.

Η Γερμανία έχει καταστεί η ανυπέρβλητη οικονομική και πολιτική δύναμη του ευρώ. Η οικονομική της δύναμη οφείλεται στην ακατανίκητη εξαγωγική της βιομηχανία, η οποία έχει κυριαρχήσει παγκόσμια με την ποιότητα των προϊόντων της. Η πολιτική δύναμη της Γερμανίας αναβλύζει από δύο  παράγοντες. Ο πρώτος παράγων είναι ο προαναφερθείς. Η δυνατή της οικονομία. Αλλά ο δεύτερος παράγων είναι εξ ίσου σημαντικός, κατά την γνώμη μου, και είναι η ιδιαίτερη ικανότητα και πολιτική διάθεση που δείχνουν τα διάφορα πολιτικά κόμματα της Γερμανίας, να συνδιαλέγονται αναμεταξύ τους, και να δημιουργούν αποτελεσματικά κυβερνητικά μορφώματα, ξανά και ξανά, από διάφορους συνασπισμούς, διαφόρων κομμάτων, ανάλογα με την συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία, και τα οποία κατ εξοχήν και ως επί το πλείστον προωθούν τα γερμανικά συμφέροντα.

Το μεγάλο πρόβλημα με αυτή την συγκυρία είναι ότι η γερμανική ηγεσία έχει, εκ των πραγμάτων, και λόγω της δικής επιλογής, καταστεί η de facto ηγέτης του ευρώ. Δηλαδή, η Γερμανική ηγεσία, περισσότερο από όλες τις άλλες εθνικές ηγεσίες των κρατών του ευρώ, έχει την απόλυτη υποχρέωση και ευθύνη να αποφασίζει όχι μόνο εθνικά, αλλά και ευρωζωνικά. Καθήκον για το οποίο δεν έχει δώσει πολλά δείγματα προσήλωσης κατά την διάρκεια της κρίσης.

Αυτή την στιγμή, όμως, παρατηρείται μία τραγική αδυναμία, και πολιτική αβουλία, ανάμεσα στα τρία κόμματα αριστερά από το κέντρο. Το μεγαλύτερο «αριστερό» κόμμα, οι Σοσιαλδημοκράτες, του Στάινμπρουκ και του Γκάμπριελ, όπως και οι Πράσινοι, οι οποίοι ονειρεύονταν και ονειρεύονται να συγκυβερνήσουν την Γερμανία, έχουν κόψει την συζήτηση και την προοπτική μίας συνεργασίας τους με την Αριστερά, παραιτούμενη, έτσι, της βουλευτικής πλειοψηφίας που τα τρία αυτά κόμματα έχουν στην διάθεσή τους, για μία συνταγματικά κατοχυρωμένη κυβέρνηση συνασπισμού. Ο υποτιθέμενος λόγος είναι, όπως προαναφέρθηκα, οι διάφορες απηρχαιωμένες και αρτηριοσκληρωτικές πολιτικές τοποθετήσεις του κόμματος της Αριστεράς, αλλά και οι εξ ίσου αρτηριοσκληρωτική αδυναμία των άλλων, πιο «σοσιαλδημοκρατικών» κομμάτων να διανοηθούν μία ανοικτή συνομιλία με το αριστερό κόμμα, χωρίς προκαταλήψεις, και με ανοικτά μάτια και μυαλά.

Για εμένα προσωπικά, έχοντας ζήσει και εργαστεί τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες στις ΗΠΑ, βασικά, η συγκεντρωτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, σε διάφορα θέματα της οικονομίας αλλά και του αστικού δικαίου, μου φαντάζει, για να πω την αλήθεια, σαν κρυπτοκουμμουνιστική συγκεντρωτική ιεραρχική οικονομία στο στιλ Σοβιετικής Ένωσης, ιδίως όταν κοιτάξει κανείς την αγροτική της πολιτική. Η αγροτική οικονομία της Ελλάδας δεν διαστρεβλώθηκε και καταστράφηκε κατά λάθος, ή κατά τύχη. Η αγροτική οικονομία εξαφανίστηκε από το πάνω από το 20% του ΑΕΠ που ήταν την παλιά καλή εποχή της αγροτικής αυτοδυναμίας και αυτοσυντήρησης του ελληνικού λαού στα 2% του, εξ αιτίας της συγκυρίας μίας ηλίθιας και εκμεταλλευτικής (προς το συμφέρον των μεγάλων μελών, Γαλλίας και Αγγλίας), αγροτικής πολιτικής, και μίας σειράς διεφθαρμένων ελληνικών κυβερνητικών και κρατικών μηχανισμών. Κάπως έτσι πρέπει να καταστράφηκε και η οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης.

Για αυτόν και μόνο, αλλά και για πολλούς άλλους λόγους, δεν υπάρχει λογική ούτε στην αρτηριοσκληρωτική πολιτική του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς, (ούτε και του ελληνικού ΚΚΕ), με τον απόλυτο αποκλεισμό οιασδήποτε συμμετοχής στην παρούσα, διεστραμμένη και εκμεταλλευτική κοινότητα του κοινού νομίσματος. Αλλά ούτε και διαβλέπω καμία λογική στην αρτηριοσκληρωτική άρνηση των άλλων κομμάτων του αριστερού τόξου, του SPD και των Πρασίνων να διαπραγματευτούν με το «κουμμουνιστικό» κόμμα της πατρίδας τους.

Όσον αφορά την διαχρονική αδιαλλαξία του γερμανικού κόμματος της Αριστεράς, (και του ελληνικού ΚΚΕ), εναντίον των ευρωζωνικών συνθηκών, η πίστη μου είναι ότι δεν μπορείς να πολεμήσεις και να αλλάξεις τον εχθρό σου από τα έξω. Η πάλαι ποτέ πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση το προσπάθησε και απέτυχε οικτρά, διότι και το δικό της σύστημα δεν ήταν και τόσο τέλεια κατασκευασμένο, αλλά ούτε και είχε καμία ανοσία στην ενδημική εσωτερική διαφθορά των θεσμών του πολιτεύματος.  Το τραγικό αποτέλεσμα είναι ότι τα αδιάλλακτα κουμμουνιστικά κόμματα, συντελούν στην επικράτηση του βασικού ιδεολογικού και πολιτικού εχθρού των, του Παγκόσμιου Τοκογλυφικού Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου, δια της αδιαλλαξίας τους, και με αυτήν την αυτοκαταστροφική πολιτική τους, γίνονται, τραγικά, συνένοχοι στην παγκόσμια καταπίεση και υποδούλωση του τεράστιου ποσοστού του πληθυσμού της υφηλίου, και δεν υπερασπίζονται, στην πραγματικότητα, όπως διαλαλούν και βαυκαλίζονται, την μελλοντική, ιδανική, ιδεαλιστική, απελευθέρωση των «μαζών».

Από την άλλη μεριά, τα υπόλοιπα, μη κουμμουνιστικά κόμματα, του αριστερού τόξου, αντανακλαστικά στην διαχρονική και ιστορική αδιαλλαξία των κομμάτων της ιστορικής αριστεράς, αντιδρούν με, ως επί το πλείστον, παρόμοια αδιαλλαξία κατηγορώντας και στιγματίζοντας την κουμμουνιστική αδιαλλαξία, προσφέροντας ένα πολιτικό τοίχο από μπετόν, μπροστά σε ένα τοίχο από μπετόν. Και τα κόμματα του αριστερού τόξου, του αριστερού πόλου, παραμένουν διεσπαρμένα και ανταγωνιστικά το ένα προς το άλλο, και έτσι, προδίδουν διαχρονικά την πίστη και την ανάγκη των λαών.

Στην Γερμανία, η παρούσα συγκυρία παρουσιάζει μία ανεπανάληπτη ευκαιρία. Ο θρίαμβος της Μέρκελ, είχε ευτυχώς, μία τρομερά αυτοκαταστροφική συνισταμένη, την εξόντωση του φυσικότερου της πολιτικού συνεταίρου, του φιλελεύθερου κόμματος του λατρευτού μας Ρέσλερ. (Όπως φαίνεται ούτε και η Μέρκελ τον συμπαθούσε πολύ…). Ο εγωκεντρισμός και ο πολιτικός εγωισμός της Μέρκελ, γύρισε να την κτυπήσει, (προσωπικά ελπίζω θανάσιμα). Ρούφηξε η Μέρκελ περί τα δύο εκατομμύρια ψήφων από το κόμμα των φιλελευθέρων, και έτσι τους κατατρόπωσε, αλλά και τους έχασε από τους συμμάχους που χρειαζότανε. Η Μέρκελ έπαιξε όλα για όλα για αυτοδυναμία και έχασε. Ιδανικά, τα τρία κόμματα της αριστεράς, μπορούν να στείλουν την Μέρκελ στην σύνταξη από την πρώην θέση της στην Καγκελαρία. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα αφήσουν μία τεράστια ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.

Οι καρκίνοι της Ευρωζώνης, οι οποίοι κατά την γνώμη μου σίγουρα θα αποβούν μοιραίοι εάν δεν θεραπευτούν, είναι δύο. Ο ένας καρκίνος είναι η αρχιτεκτονική της κοινότητας του κοινού νομίσματος, που δυναμώνει τις δυνατές οικονομίες και αποδυναμώνει περαιτέρω τις αρχικά αδύναμες. Σε αυτό το θέμα κεντρική θέση έχει η Γερμανία, σαν την κατεξοχήν χώρα που έχει αποκομίσει τεράστια πλούτη από αυτή την αρχιτεκτονική, και συνάμα συνεχίζει να κερδοσκοπεί ασύστολα, και σε επίπεδο τεράστιων πόρων, κατά την διάρκεια της κρίσης, και εξ αιτίας της κρίσης. Η στήλη έχει στο παρελθόν επανειλημμένα καταγγείλει ότι η Γερμανία έχει κάθε (αθέμιτο) οικονομικό λόγο να διαιωνίσει την κρίση του ευρώ, επειδή ακριβώς η κρίση, έχει δυναμώσει την κερδοσκοπία της εις βάρος των υπολοίπων 16 κρατών. Και αυτό κάνει η Γερμανία, και η Ελλάδα είναι ο τέλειος αρωγός της σε αυτό το σχέδιο, αρνούμενη, μέσω των ελληνικών κυβερνήσεων να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες διορθώσεις στο κράτος και στην οικονομία, για να βγει από την κρίση, αλλά επίσης αρνείται η Ελλάδα, μέσω των μεταπολιτευτικών της κυβερνήσεων, να διαπραγματευτεί σωστή βοήθεια από την Ευρωζώνη, αλλά και τρίτον αρνούμενη να βγει από το ευρώ.

 Έτσι η Ελλάδα, μέσω της εσωτερικής της πολιτικής, διαιωνίζει την οικονομική και κοινωνική της καταστροφή, και έτσι, μέσω της μαγικής έννοιας της κολλητικής χρηματοπιστωτικής αρρώστιας που εφεύραν και κατασκεύσαν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι, η Ελλάδα διαιωνίζει τον ρόλο της σαν τον διαχρονικό ιό οικονομικής και πολιτικής αρρώστιας μέσα στο ευρώ, και φυσικά κρατάει την κρίση του ευρώ, φρέσκια και ζωντανή, και βοηθάει, έτσι την Γερμανία να διαιωνίσει την κερδοσκοπία της. Το τέλειο σενάριο. Για αυτό και οι Γερμανοί ηγέτες, είναι πάντα κολλητοί όλων των τριών ελληνικών κυβερνήσεων της κρίσης. Όλοι δουλεύουν, εσκεμμένα ή αθέλητα, για τον ίδιο σκοπό. Τη κερδοσκοπία της Γερμανίας και την επερχόμενη ηγεμονίας της πάνω στη Ευρώπη.  

Ο δεύτερος καρκίνος, ο οποίος είναι λιγότερο εμπεδωμένος στην θεσμική διάρθρωση της ευρωζώνης, αλλά αποτελεί ίσως βασικότερο πρόβλημα, είναι η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική, με την οποία η ηγεσία της γερμανοκρατούμενης ευρωζώνης αντιμετωπίζει, διαπραγματεύεται και συνεργάζεται με το Παγκόσμιο (Τοκογλυφικό) Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο εις βάρος των λαών του ευρώ. Σε αυτό το θέμα ένα αριστερόφρονος γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός θα ήταν σε θέση να αλλάξει ριζικά την τραμπάλα της οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης, προς όφελος των λαών, αποφασίζοντας να προστατέψει πιο αποτελεσματικά τα βασικά αγαθά της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας, θέτοντας αλύγιστα όρια στα ποσοστά ανεργίας, βιώσιμου μισθού και βιώσιμης σύνταξης, και βασικής περίθαλψης και εκπαίδευσης για όλους τους Ευρωπαίους.

Αυτά τα βασικά αναγκαία αγαθά δεν είναι καθόλου ασυμβίβαστα με την Παγκόσμια Αγορά, βιομηχανική, εμπορική και χρηματοπιστωτική. Η έμφαση της προστασίας είναι που μετράει. Επί μία γενεά, από την αποσύνδεση του Κεφαλαίου από την εθνική του ταυτότητα, η παγκόσμια οικονομική ελίτ έχει χρησιμοποιήσει την θεμιτή και αθέμιτη διασύνδεση της με τις διάφορες εθνικές ηγεσίες, για να προωθήσει οικονομικές πολιτικές σε εθνικά αλλά και σε διεθνή επίπεδα που έχουν σαν αποτέλεσμα τον περαιτέρω υπερβολικό πλουτισμό των ελαχίστων (1% του πληθυσμού) εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαών, ακόμα, και ιδιαίτερα στους «προηγμένους» λαούς του λεγόμενου «Δυτικού Κόσμου».

Αυτή η άνιση τραμπάλα στο μοίρασμα των κερδών της Παγκόσμιας Οικονομίας δεν είναι ούτε αναγκαία ούτε ικανή συνθήκη για την ευημερία και την μακροζωία του καπιταλιστικού μοντέλου. Μάλιστα στις ΗΠΑ, έχει ξεκινήσει πια ένας εθνικός διάλογος σε σοβαρό και επιτακτικό επίπεδο για μία κυβερνητική παρέμβαση να ανατραπεί η συνεχιζόμενη, αργή αλλά σταθερή πτώχευση της μεσοαστικής και της εργατικής τάξης, ώστε να επεκταθεί η ευρεία κατανάλωση των καπιταλιστικών προϊόντων, και να αυτοσυντηρείται το καπιταλιστικό μοντέλο του διδύμου της παραγωγικής και καταναλωτικής αγοράς. Στην Ευρωζώνη, η Γερμανία έχει επιβάλει την ακριβώς αντίθετη οικονομική πολιτική, υποτιθέμενα λόγω των δημοσιονομικών ανισοτήτων, παραμερίζοντας και υποκρύπτοντας το βαθύτερο πρόβλημα της οικονομικής ανισότητας, και βυθίζοντας την Ευρώπη σε μία, για πολλά κράτη, απάνθρωπη ύφεση, ανέχεια, και οικονομική και κοινωνική δυστυχία.

Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης, όπως η στήλη έχει περιγράψει είναι ότι στην Αμερική, όταν οι πολλοί δυστυχούν, η ηγεσία ανησυχεί γιατί το πρόβλημα θα εκδηλωθεί στις εκλογές. Εδώ, στην Ευρωζώνη, η Βουλή της Ευρωζώνης, και η ηγεσία της, έχουν εσκεμμένα αποδυναμωθεί, ακόμα περισσότερο και από τους αρχικούς θεσμικούς της κανόνες, δια των παρεμβάσεων και των επιλογών των μεγάλων δυνάμεων, κυρίως της Γερμανίας, με την υποστήριξη της Γαλλίας. Πρόσφατο άρθρο σε γαλλική εφημερίδα, π.χ., εστίαζε στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει καταλάβει όλες τις σημαντικές και γραφειοκρατικά ηγετικές θέσεις στην Ευρωζωνική Βουλή, θεμιτά, όχι αθέμιτα, πλημμυρίζοντας αυτές τις θέσεις με επαγγελματικά δυνατούς αντιπροσώπους.

Πολύς λόγος γίνεται για το πώς θα ψηφίσουν οι λαοί του ευρώ, στις επόμενες Ευρωεκλογές την Άνοιξη, αλλά η κουβέντα γίνεται για το τίποτα διότι η Ευρωβουλή δεν συμμετέχει στην μοιρασιά της ηγεσίας της Ευρωζώνης, ούτε στην γερμανική ηγεμονία, παρά μόνο για να την προσυπογράφει, ως χρήζει… Οι πραγματικές ευρωεκλογές μόλις πραγματοποιήθηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου στην γερμανική επικράτεια. Αυτές οι εκλογές μετρούν πραγματικά για το μέλλον της Ευρωζώνης. Εδώ έχει φτάσει η διαστρέβλωση των προτεραιοτήτων της κοινότητας του κοινού νομίσματος. Όπως η στήλη έχει αναφερθεί, οι Γερμανοί μόλις ψήφισαν την πολιτική τους ηγεσία, χρησιμοποιούμενοι ενδογερμανικά μέτρα και σταθμά, δηλαδή ψηφίζοντας τι τους αρέσει για την Γερμανία, ενώ τα παράπλευρα αποτελέσματα αυτών των εκλογών, πολύ πιθανόν να κρίνουν την ζωή ή το θάνατο του ευρωπαϊκού ονείρου.

Για να αλλάξει δρόμο η Ευρωζώνη, και να δημιουργηθεί ένα ελπιδοφόρο μέλλον για το ευρώ, πρέπει, δυστυχώς, να αλλάξει η ηγεσία της Γερμανίας, εκ των θεμελίων. Και η μόνη ριζική αλλαγή στην γερμανική πολιτική μπορεί να πραγματοποιηθεί από ένα γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό της αριστεράς, και όχι από ένα μεγάλο συνασπισμό Μέρκελ και Σοσιαλδημοκρατών. Αυτός ο τελευταίος θα επιφέρει μία ελαφρά απόκλιση προς τα αριστερά, αλλά μάλλον δεν θα είναι σημαντική. Και το ερώτημα παραμένει. Θα προδώσουν τα αριστερά κόμματα της Γερμανίας το ευρωπαϊκό μέλλον, ή θα αλλάξουν την πολιτική τους; Μόνον εκ των έσω μπορεί να αλλάξει το ευρώ, και όχι εκ των έξω. (το ακούτε Κα. Παπαρήγα, και άλλοι απολιθωμένοι πολιτικοί;). Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και όχι του αναποτελεσματικού ονειροπόλου... 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr