Αλλά τα ιδεολογικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και πολιτικά «αγαθά» που προσφέρει η Χρυσή Αυγή στην ελληνική κοινωνία, και ειδικά στα, για διάφορους αυτονόητους λόγους, ευάλωτα στρώματα της, είναι ουσιαστικά αγαθά για τα οποία πεινάει και διψάει ο ελληνικός λαός, μετά από μία γενεά Μεταπολιτευτικής διαφθοράς, και τέσσερα χρόνια γερμανοκρατούμενης ευρωζωνικής οικονομικής κατοχής και εκμετάλλευσης.

Ο λόγος είναι απλός όσο και τραγικός. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής, με όλη την καταστροφική ορμή της, είναι ένα από τα κύρια, και πιο επικίνδυνα επακόλουθα της οικονομικής πολιτικής που επέβαλλε η Ευρωζώνη και επέλεξαν οι διαδοχικές κυβερνήσεις της ελληνικής Μεταπολίτευσης, και η οποία οικονομική καταστροφή, προωθεί, αλληλένδετα, (είτε το θέλουμε είτε όχι), την παράλληλη καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας. Το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί το σοβαρότερο και πιο επικίνδυνο φασιστικό κόμμα στην Ευρωζώνη, οφείλεται παραδόξως πως στο ότι έχει φυτρώσει στην πιο πολιτικά και οικονομικά ελαττωματική χώρα του ευρώ. Είναι παράδοξο και όμως άκρως λογικό, ότι το καλύτερο φρούτο του «πολιτικού κακού» θα φυτρώσει και θα αναπτυχθεί πιο δυναμικά στο χωράφι με τα περισσότερα πολιτικά και οικονομικά «κόπρανα». Ρώτα οποιονδήποτε αγρότη.

Η Χρυσή Αυγή είναι συνάμα ένα από τα σοβαρότερα συμπτώματα της οικονομικοκοινωνικής καταστροφής αλλά και μία από τις σοβαρότερες προωθητικές δυνάμεις της επιδεινούμενης κοινωνικής καταστροφής. Και η τραγική πραγματικότητα είναι ότι όσο πιθανόν είναι να έρθει η ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία από την παρούσα μνημονιακή πολιτική της Τρόικας, άλλο τόσο είναι πιθανόν να αναχαιτισθεί η δύναμη της Χρυσής Αυγής και η επιρροή της πάνω στην ελληνική κοινωνία με ότι και να κάνει ο πολιτικός κόσμος. Εν μέσω της οικονομικής θεομηνίας, μόνο κοινωνικές θεομηνίες μπορούν να υπάρξουν. Η Χρυσή Αυγή είναι μία από αυτές τις θεομηνίες. Η επόμενη μπορεί να είναι ένας συριακός εμφύλιος.

Ο λόγος που το κίνημα και η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής, έχει αποδειχθεί τόσο ακατανίκητη και τόσο δελεαστική σε μία σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, είναι εξίσου απλός, και έχει δύο σκέλη. Το πρώτο σκέλος το έχω περιγράψει σε δύο διαφορετικά άρθρα, τον περασμένο χρόνο, τα οποία τα παραθέτω στο τέλος του σημερινού άρθρου. (ΠΑΣΟΚ και Χρυσή Αυγή, Διαφθορά και Φασισμός), (Η Χρυσή Αυγή είναι γέννημα και θρέμμα της ελληνογερμανικής πολιτικής). Αυτά τα δύο άρθρα περιγράφουν την άμεση σχέση της δύναμης της Χρυσής Αυγής με την ενδημική διαφθορά που επέφερε το κράτος της Μεταπολίτευσης, του οποίου οι διαδοχικές και αλληλοϋποστηριζόμενες κομματικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζουν να κυβερνούν και να κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό.

Το δεύτερο σκέλος της ακαταμάχητης δημοτικότητας της Χρυσής Αυγής, είναι το γεγονός ότι έχει εστιάσει την πολιτική της και την αγωνιστική της αντίθεση, και πρακτικά αλλά και ιδεολογικά, πάνω στις αδύναμες φτέρνες της Ευρωζώνης, και οι οποίες φτέρνες είναι και πολλαπλές αλλά και ιδιαίτερα ευάλωτες, διότι έχουν αποδειχθεί δηλητηριώδεις για τις κοινωνίες των ευπαθών, αδυνάμων στρωμάτων των λιγότερο ανταγωνιστικών κρατών του ευρώ, αλλά και όχι μόνο (βλέπε Γαλλία και Φινλανδία).

Η Χρυσή Αυγή, δηλαδή, είναι το κατά παρασάγγας πιο επιτυχημένο αντιευρωζωνικό κόμμα στην Ελλάδα, (εξ ου και η σταθερή δημοσκοπική άνοδος της), στο στυλ της γαλλικής ακροδεξιάς, αλλά πολύ πιο βάναυσο και πολύ πιο εξτρεμιστικό διότι η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία, είναι κατά πολύ πιο οικονομικά βάναυση και καταστροφική από ότι στην Γαλλία. Όσο πιο τραγική και πιο ανίσχυρη είναι η θέση της ελληνικής κοινωνίας, (και ειδικά τα πιο οικονομικά ευάλωτα και ευπαθή στρώματα της), τόσο πιο πανίσχυρο και ακατανίκητο χρειάζεται να παρουσιάζεται ένα αντανακλαστικό κίνημα σαν την Χρυσή Αυγή για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να επηρεάσει την κοινωνία. Για αυτό και έχουμε όλες οι επιλογές του Ναζιστικού, φασιστικού μοντέλου, με τον εξτρεμιστικό «μιλιταρισμό», ο οποίος δελεάζει και τραβάει τους οπαδούς, και ο οποίος μεν προβάλλεται από το κίνημα σαν ενσωμάτωση της δύναμης και ανεξαρτησίας του κόμματος, αλλά στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται σαν αποτελεσματικό εργαλείο βιαιοπραγίας και εγκληματικότητας εναντίον των «αντιπάλων» που το κόμμα διαλέγει σαν στόχους.

Αυτές οι αχίλλειες φτέρνες της Ευρωζώνης συνοψίζονται κάτω από την ταμπέλα ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ και είναι, συνοπτικά, οι εξής τρεις. Εθνική κοινωνία (δηλαδή Μετανάστευση), Εθνική ταυτότητα και ιστορία (δηλαδή εθνική υπερηφάνεια), Εθνικό νόμισμα (δηλαδή εθνική οικονομική κυριαρχία).

Δυστυχώς, η ηγεσία της Ευρωζώνης, επειδή οδηγείτο από αποκλειστικά οικονομικά συμφέροντα, και μάλιστα συμφέροντα που ανήκαν σε τεράστιες πολυεθνικές δυνάμεις, ξεκίνησε την Ευρωζώνη καταπατώντας, de facto, τα τρία προαναφερθέντα θέματα εθνικής κυριαρχίας, και κατασκεύασε μία νομισματική κοινότητα, χωρίς σοβαρό οικονομικό, δημοσιονομικό, πολιτικό, ή καν κοινωνικό υπόβαθρο, διότι η γρήγορη νομισματική ένωση συνέφερε, βασικά, την μεγαλύτερη δύναμη, την Γερμανία, και κατά δεύτερον λόγο, τις άλλες χώρες του βορρά, με πρώτη επιλαχούσα την Γαλλία. (Ένα πρόσφατο άρθρο μου αναφέρεται στην βιασμένη επαναφορά μίας νομισματικής ένωσης στην Ευρώπη, μόλις δύο χρόνια από την διάλυση και αποτυχία του προηγούμενου, παρόμοιου μοντέλου.)

Και το τραγικό ιστορικό λάθος και διαχρονικό πρόβλημα ήταν ότι οι περισσότεροι λαοί σπρωχτήκαν, και χειραγωγήθηκαν αποτελεσματικά, σε αυτή την νομισματική ένωση με ψευδείς, απατηλές, λάγνες και μη ρεαλιστικές υποσχέσεις, αποφεύγοντας και αποτρέποντας, ως επί το πλείστον, ξεκάθαρα δημοψηφίσματα, που θα δίνανε μία κάποια ευκαιρία και προώθηση στους διάφορους λαούς του ευρώ για μία πιο λεπτομερή εξέταση και συζήτηση των προοπτικών και των προβλημάτων του προτεινόμενου κοινού νομίσματος.

Εθνική Κοινωνία - Μετανάστευση

Η ευρωζώνη ακολουθώντας το νεοφιλελεύθερο παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κράτησε τις πόρτες ανοικτές για όλους τους μετανάστες, φαινομενικά διότι ασπάζεται την δικαιοσύνη προς όλους τους ανθρώπους της υφηλίου, αλλά στην πραγματικότητα για να πιέσει τους μισθούς των φτωχότερων στρωμάτων όσο γίνεται πιο χαμηλά, πράγμα που και κατόρθωσε πολύ καλά και που συνεχίζει να στοχεύει. Βασική κινητήριος δύναμη στην προώθηση της μετανάστευσης στην Ευρωζώνη, αλλά και όχι μόνο, είναι η Παγκοσμιοποιημένη οικονομία και χρηματοπιστωτική αγορά που ανοίχτηκαν από την δεκαετία του 70, και που έχουν προκαλέσει μία επερχόμενη και συνεχώς αυξανόμενη κυριαρχία της «Αγοράς» πάνω στα εθνικά συμφέροντα, στις εθνικές προτεραιότητες, αλλά και στις εθνικές εξουσίες των διαφόρων κρατών στην υφήλιο.

(Είναι ένα από τα πιο παράδοξα και ιλαροτραγικά γεγονότα της μοντέρνας ιστορίας, ότι ενώ η πολυετής προσπάθεια του παγκόσμιου σοσιαλισμού και κουμμουνισμού να ενώσει όλους τους προλετάριους της υφηλίου κάτω από μία ενωτική και προστατευτική ομπρέλα απέτυχε παταγωδώς, σε παγκόσμια κλίμακα, ο Καπιταλισμός, στην μοντέρνα του, αλλά ακόμα πιο δυναμικά, στην Μεταμοντέρνα του μεταμόρφωση, έχει όχι μόνο κατορθώσει την παγκόσμια «ένωση» των εργατών, κάτω από την σημαία της Παγκοσμιοποιημένης Βιομηχανίας και Παραγωγής, αλλά και την έχει επιβάλει, κάτω από την ασφυκτική ομπρέλα της Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής Αγοράς. Και το ανέκδοτο συνεχίζεται, εάν παρατηρήσουμε ότι εκεί που ο Διεθνής σοσιαλισμός στόχευε στην ανύψωση των φτωχότερων στρωμάτων εργατιάς ανά την υφήλιο, στο πιο βιώσιμο επίπεδο των Ευρωπαίων εργατών, η Παγκοσμιοποιημένη Αγορά και ο Μεταμοντέρνος Καπιταλισμός επιβάλλουν, σιγά σιγά, το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή την πίεση του βιοτικού επιπέδου των εργατών του Δυτικού Κόσμου, Αμερικής και Ευρώπης, σιγά αλλά σταθερά, στα επίπεδα των εργατών του Τρίτου Κόσμου. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί, ανάμεσα στην γενεά μου, όταν ήμασταν παιδιά…)

Φυσικά η ειδική, καταστροφική μεταχείριση της Ελλάδας από τις Ευρωζωνικές συνθήκες γύρω από το μεταναστευτικό πρόβλημα, και η πλήρης αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων να αντισταθούν στους μεταναστευτικούς κανονισμούς της Ευρωζώνης, που στοχεύουν αρνητικά και εκμεταλλεύονται την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, κατέστησε το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα δέκα φορές πιο δυσβάσταχτο για τα φτωχότερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, φέροντας κέρδη στους έλληνες επιχειρηματίες, και κρατώντας τους μισθούς πολύ χαμηλούς. Η στεγαστική φούσκα στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν δημιουργήθηκε και συντηρήθηκε βασισμένη στην εργασία Αλβανών μεταναστών, κατά κύριο λόγο.
Οι ανόητα και εγκληματικά καταστροφικές οικονομικές επιλογές των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης προσπάθησαν να κρατήσουν τους έλληνες ευχαριστημένους χώνοντας όσους μπορούσαν στο Δημόσιο με δανεικά λεφτά, και δημιουργώντας πλαστή ευημερία, πάντα με δανεικά, για να έχουν να τρώνε όλοι, και να μη φωνάζουν. Μόλις όμως η κάνουλα με τα δανεικά έκλεισε, οι φτωχότεροι έλληνες βρέθηκαν και χωρίς λεφτά, και χωρίς ψωμί, και μέσα σε κοινότητες που είχαν ριζικά αλλάξει από τους «ξένους», και τους οποίους «ξένους» ο λαός ποτέ δεν είχε προσκαλέσει, και για την είσοδο των οποίων ο λαός ποτέ δεν είχε ερωτηθεί, αλλά ούτε και είχε κερδοφορήσει ή κερδοσκοπήσει, στο επίπεδο που κερδοσκόπησαν τα πιο ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, μεσοαστικά και πάνω, της Ελλάδας..

Αυτό το θέμα φυσικά είναι πανδημικό σε όλη την Ευρώπη, όπου φυσικά τα διάφορα εθνικιστικά ακροδεξιά κόμματα έχουν δυναμώσει σοβαρά σε δημοτικότητα, για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Ακόμα και στην Γαλλία, της οποίας η οικονομία συνεχίζει να ολισθαίνει, αλλά με πολύ αργότερο ρυθμό από την Ελλάδα, η Λε Πεν οφείλει την άνοδό της στην αντιμεταναστευτική και την αντιευρωζωνική της πολιτική. Η πολιτική ηγεσία της Ευρωζώνης, και της Ευρώπης, μηδενός κράτους εξαιρουμένου, αρνείται να κατονομάσει το πρόβλημα στην ουσία του, και αρνείται να παραδεχθεί την συλλογική ενοχή της σχετικά με την μετανάστευση για όλες τις τελευταίες δεκαετίες, και φυσικά σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, σε όλα τα κράτη δίνουν πλήρες κάλυμμα στους πολιτικούς, ωραιοποιώντας ένα τεράστιο ανθρωπιστικό και κοινωνικό θέμα, με ιδεολογίες που δεν κολλάνε στα στρώματα της κοινωνίας που είναι και τα πιο ευπαθή στα επακόλουθα μαζικών μεταναστεύσεων πληθυσμών.

Το θέμα της μετανάστευσης είναι η αχίλλειος φτέρνα και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, και αντιθέτως είναι μία από τις λίγες δυνάμεις των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που τους κρατάει από την διάλυση. Ένας από τους κύριους λόγους που το ΚΚΕ έχει κολλήσει στις δημοσκοπήσεις τα τρία χρόνια της κρίσης, είναι διότι η ιδεολογία και το πρόγραμμα του κόμματος, φαντάζει ότι άμα το ΚΚΕ έρθει στην εξουσία, θα διώξει μεν την Ευρωζώνη και το ευρώ, αλλά θα υποδεχθεί και θα ανοίξει τις πόρτες της χώρας σε όλους τους πεινασμένους και σε όλους τους αδικημένους της υφηλίου. Δηλαδή, μιλάμε, ότι η ιδεολογία του ΚΚΕ δεν φαντάζει κυριαρχικά εθνική, παρά χάνεται στην διεθνικότητα της. Δηλαδή, μιλάμε ότι, στην χειρότερη περίπτωση, ο Έλληνας φοβάται ότι το ΚΚΕ θα πουλήσει την Ελλάδα όχι μόνο στην Γερμανία, όπως φέρεται να κάνουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιράζεται αυτή την σοβαρή αχίλλειο φτέρνα με το ΚΚΕ, φυσικά, (δηλαδή της παγκόσμιας και απεριόριστης αγάπης και αλληλεγγύης όλων των ανθρώπων της υφηλίου), και όπως οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν, χάνει ψήφους, όπως και τα άλλα κόμματα, στην Χρυσή Αυγή. Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, συμμερίζεται με την Χρυσή Αυγή την αντιμνημονιακή αντίσταση, αλλά αδυνατεί να προσφέρει πειστικό πλάνο αντίστασης εντός των συνόρων του ευρώ, παίζοντας, όπως εξακολουθεί να επιμένει, με τους «ευγενείς» κανονισμούς της Ευρωζωνικής ηγεσίας.
Εθνική υπερηφάνεια, Ταυτότητα
Σε αυτό το θέμα η Χρυσή Αυγή κρατάει τα επικοινωνιακά πρωτεία, με τους Ανεξάρτητους Έλληνες να έρχονται πολύ καθυστερημένοι δεύτεροι. Όπως μιλήσαμε με το θέμα της Μετανάστευσης, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ είναι οι μεγάλοι χαμένοι σε αυτό το θέμα, διότι παρουσιάζονται, ιδεολογικά, να δίνουν σημαντική προτεραιότητα στην παγκόσμια αλληλεγγύη, παρά στην εθνική αυτοσυντήρηση. Αυτή η κομματική και ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ είχε πολύ σχέση με την σοβαρά αρνητική στάση του ελληνικού λαού στην πολύμηνη εκστρατεία του Αλέξη Τσίπρα να καλλιεργήσει πολιτικούς συμμάχους και «συντρόφους» στα λατινικά κράτη της Αμερικής, Αργεντινή, Βραζιλία και αλλού. Η διεθνική αλληλεγγύη με άλλα έθνη που υποφέρουν από τον άγριο καπιταλισμό, τρομάζουν τους έλληνες και τους απωθούν, παρά τους ενδιαφέρουν ή τους καθησυχάζουν, ακριβώς λόγω του ιστορικού ψεγαδιού που κουβαλάει στην ταυτότητα της η διεθνής αριστερά. Από την άλλη μεριά, τα δύο κόμματα της μνημονιακής μεταπολιτευτικής κυβερνητικής ηγεσίας, φέρονται να έχουν, εκ των προτέρων «προδώσει» την εθνική κυριαρχία υπογράφοντας και εφαρμόζοντας τα μνημόνια, κακής με κακώς σε, και για αυτό τον λόγο είναι και αυτοί μεγάλοι χαμένοι στο θέμα της εθνικής ταυτότητας.

Το αντιστάθμισμα της κατατσαλακωμένης, εάν όχι σοβαρά τραυματισμένης, εθνικής ταυτότητας, και ειδικά στα στρώματα της κοινωνίας που δεν έχουν τραπεζικά αποθέματα, ή στρωμένες μεσοαστικές επαγγελματικές καριέρες να προσφέρουν ένα ασφαλές μέλλον στους ίδιους και στις οικογένειές ους, και να τους στηρίξουν το ηθικό τους και την προσωπική ταυτότητα τους, εν μέσω ανεργίας, ή άθλιας βιοποριστικής εκμετάλλευσης και αβεβαιότητας, αποτελεί φυσικά η προβολή της Μεγάλης Αρχαίας Ελλάδας, και η απόλυτη εθνικιστική προσήλωση σε κάτι που ήταν, και που τώρα οφείλει να υπάρξει ή να επαναληφθεί, όχι γιατί οι προϋποθέσεις το καταστούν δυνατό και εφικτό, παρά απλούστατα γιατί οι ψυχολογικές και κοινωνικές ανάγκες του λαού το καθιστούν υπαρξιακά απαραίτητο. Και όσο πιο χαμηλό είναι το ηθικό του έλληνα, τόσο πιο εκθαμβωτική, απαράμιλλη και ακατανίκητη χρειάζεται να διαγράφεται η ιδανική ταυτότητα του μνημονιακού άνεργου έλληνα. Τι καλύτερο ιδανικό πορτραίτο από τους αρχαίους ημών προγόνους!
Εθνική οικονομική κυριαρχία – εθνικό νόμισμα.

Οι οπαδοί της Χρυσής Αυγής, πιστεύω, ανήκουν στην μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού που δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν, διότι η μνημονιακή οικονομική πολιτική της γερμανοελληνικής ηγεσίας, τους τα έχει πάρει όλα, ακόμα και την ελπίδα. Η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας έχει, όχι μόνο αγγίξει, αλλά έχει ξεπεράσει ιστορικά ρεκόρ. Και ειδικά το μεγάλο ρεκόρ της Αμερικανικής ύφεσης του 1929, έχει ξεπεραστεί σε επίδοση ανεργίας του ελληνικού πληθυσμού, με διάφορα τεράστια συμπληρωματικά βάρη που καταπιέζουν την ελληνική πραγματικότητα.

1). Η Αμερική, τον καιρό της «Μεγάλης Ύφεσης» ήταν μία τεράστια χώρα με απεριόριστες δυνατότητες, ενώ η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα με μειωμένες δυνατότητες, αλλά και εγκλωβισμένη, μέσω στο ευρώ, σε μία τεράστια οικονομία με αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα από αυτά της Ελλάδας, και η οποία ευρωζωνική οικονομία υπαγορεύει την ελληνική οικονομική πολιτική, σύμφωνα με τα γερμανικά, και όχι τα εθνικά, ελληνικά συμφέροντα. 

2). Η ανεργία και η ύφεση στην Ελλάδα, έχοντας ξεπεράσει το Ναδίρ του αμερικανικού ιστορικού ρεκόρ, δεν δείχνουν σημαντικά σημάδια ανάκαμψης, ότι και να λένε οι έλληνες και οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Δηλαδή, ενώ η Αμερική στο παρόμοιο σημείο αποδυνάμωσης, άρχισε την ανάπτυξη της, το ίδιο μέλλον δεν διαφαίνεται καθόλου σίγουρο για την χώρα μας.

3). Η ύφεση στην Αμερική ήταν μία φυσική λανθασμένη, τραγική εσωτερική υπόθεση της αμερικανικής οικονομίας. Η τραγική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, για πολλούς σωστούς και άδικους λόγους, παρουσιάζεται σαν μία ξένη εχθρική επιβολή εχθρικών κρατών και εχθρικών και εκμεταλλευτικών παγκοσμίων δυνάμεων. Αυτό έχει μία τεράστια καταστροφική απήχηση στον ελληνικό λαό, και έχει καταστήσει και τις ολίγες σωστές τιμονιές των διαφόρων μνημονιακών κυβερνήσεων, δύσκολες, έως και αδύνατες.

4). Η ύφεση στην Αμερική είχε την τύχη να έχει τον Φράνκλιν Ρούζβελτ στην ηγεσία, που η ιστορία το ανέδειξε σαν το πλέον εξέχοντα αμερικανό πρόεδρο του 20ου αιώνα. Η ύφεση στην Ελλάδα είχε ένα Γιωργάκη, ένα ΔΝΤ, μία Μέρκελ μία Τρόικα και ένα Βενιζέλο, (τον ακρογωνιαίο λίθο υποστήριξης της μνημονιακής πολιτικής). Τι άλλο να πει κανείς και πόσο δάκρυα να χύσει…

Η Ελλάδα δεν έχει ακόμα φτάσει στα οικονομικά και κοινωνικά χάλια της Γερμανίας του Μεσοπολέμου, όπως και η Χρυσή Αυγή, δεν έχει φτάσει ακόμα την καταστροφική ισχύ του Ναζιστικού κόμματος του Χίτλερ. Αλλά η παράλληλη ροή των δύο κοινωνιών και των δύο πολιτικών καταστάσεων και σκηνικών μοιάζουν σαν δίδυμες αδελφές. Με τη μία, ίσως, μελλοντική διαφοροποίηση, ότι στην Ελλάδα, ένας εμφύλιος μάλλον θα επέλθει σαν επόμενο καταστροφικό σενάριο, παρά η ελληνική κοινωνία σύσσωμη να παραδοθεί σε ένα νέο φασιστικό κύμα.

Η τεράστια παθολογία των διαφόρων κρατών, που υπό το βάρος των ιστορικών των τραυμάτων, αντανακλούν και πλημμυρίζουν από συμπτώματα του ιστορικού τους τραύματος διαφαίνεται, παραδειγματικά σε δύο αντικρουόμενα ιστορικά εθνικά δίδυμα. Το Ισραήλ, υπό το βάρος του ιστορικού εθνικού του τραύματος της εξολόθρευσης εκατομμυρίων εβραίων από τους γερμανούς, αντανακλαστικά, επιβάλλει, εδώ και δύο γενεές, σε ένα αθώο λαό, τους Παλαιστίνιους, μία παρόμοια άδικη τιμωρία, την εθνική, υπαρξιακή εξολόθρευση. Τώρα είναι η σειρά της Γερμανίας να ζήσει αντίστροφα το ιστορικό της τραύμα, επιβάλλοντας, ή τουλάχιστον προωθώντας, μία παρόμοια εξολοθρευτική μοίρα στην Ελλάδα. Με την Χρυσή Αυγή να συμπρωταγωνιστεί μαζί με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις της χώρας.
Αλλά ακόμα έχουμε την Παναγιά της Τήνου…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr