Αυτές οι αυτόπτες μαρτυρίες της φίλης του θύματος, τις οποίες μαρτυρίες προσέφερε στους δημοσιογράφους ο πατέρας του θύματος, ζωγραφίζουν ένα κράτος τουλάχιστον ελλιπές, ή ακόμα χειρότερα, ένα κράτος συνένοχο.  Η εγκληματική λύσσα που πνέει στα στήθια της Χρυσής Αυγής, όπως η στήλη έχει επανειλημμένα επισημάνει, έχει ξεφυτρώσει και συνεχώς συντηρείται και αναζωογονείται από δύο εγκληματικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους, την πανδημική διαφθορά, από πάνω έως κάτω, και την παντελή αδυναμία και αδιαφορία του κράτους να προστατεύσει τους πολίτες του. Το τελευταίο χαρακτηριστικό το χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή πολύ αποτελεσματικά, και σωστά θα έλεγα, προσφέροντας βοήθεια και προστασία από πόρτα σε πόρτα στους πιο αδύναμους της κοινωνίας, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους.

Το πρώτο χαρακτηριστικό του κράτους, η πανδημική διαφθορά, αποτελεί ένα άλλο δυναμικό εργαλείο της Χρυσής Αυγής για να επιτύχει την απίστευτη δημοτικότητά της το περασμένο χρόνο, μετά τις τελευταίες εκλογές. Κανένα άλλο κόμμα της Ελλάδας, δεν έχει να δείξει τέτοια θεαματικά κέρδη σε δημοτικότητα τους τελευταίους 12 μήνες. Ο λόγος είναι απλός, και έχει δύο  σκέλη. Το υπάρχον κράτος είναι τόσο βαθιά ενοχοποιημένο για την καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνίας, που αποτελεί τον ευκολότερο στόχο για οποιονδήποτε είναι διατεθειμένος να μιλήσει και να κατηγορήσει απερίφραστα. Και το δεύτερο σκέλος έχει σχέση με την καταστροφική βοήθεια που έχει επιβάλει η Ευρωζώνη, και η οποία δίκαια τροφοδοτεί τα δυνατότερα, και ίσως και τα χειρότερα, εθνικά και εθνικιστικά συναισθήματα σε πολλούς πολίτες.

Τα κρατικά όργανα ασφαλείας και τάξης, σε βάθος και σε πλάτος, έχουν αφήσει τους πολίτες απροστάτευτους. Η εγκληματικότητα δίνει και παίρνει σε όλη την επικράτεια. Ανεκδοτικά, μαθαίνεις ότι μετά την ολοκλήρωση μίας ληστείας ενός σπιτιού στην επαρχία, ένα συμβάν που επαναλαμβάνεται εναντίον της ίδιας οικίας ετησίως, τα τελευταία χρόνια, στην Αργολίδα, η αστυνομία αρνείται να προσέλθει στον τόπο του εγκλήματος, όταν η ιδιοκτήτρια της οικίας τους τηλεφωνεί να καταγγείλει την άμεση ληστεία και να ζητήσει βοήθεια, διότι η αστυνομία ισχυρίζεται ότι δεν έχει καιρό, και ότι έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να προσφέρει βοήθεια. Στην ίδια περιοχή, άνθρωπος του οποίου του κλέβουν το φορητό υπολογιστή, αρνείται να πάει στην αστυνομία όταν ανακαλύπτει τον υπολογιστή του στα χέρια του κλέφτη συγχωριανού του, από φόβο, παρά πηγαίνει στον κλέφτη και τον πληρώνει για να αγοράσει, να επανακτήσει τον κλεμμένο υπολογιστή. Μετά δεν επιτρέπεται να αναρωτιέται κανείς γιατί ολόκληρη εκείνη η περιφέρεια ψηφίζει ΧΑ.

Η κυβέρνηση, και τα συνεργαζόμενα ΜΜΕ, αρέσκονται να μιλάνε για ένα κάποιο «Συνταγματικό Τόξο», προσπαθώντας να σπιλώσουν την Χρυσή Αυγή και άλλα αντίπαλα κόμματα, σαν τοποθετημένα, εκ των πραγμάτων, εκτός αυτού το κάποιου «συνταγματικού τόξου». Αλλά για ποιο Σύνταγμα μιλάμε; Για το ελληνικό, το οποίο με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, το φρούτο του κ. Βενιζέλου, προσφέρει απεριόριστη ασυλία και ανευθυνότητα σε όλους τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, την ίδια ακριβώς ηγεσία που έθαψε την ελληνική οικονομία και προχωρεί να θάψει και την ελληνική κοινωνία;

Ακόμα και ετυμολογικά να το εξετάσει κανείς, η αρχαία ημών λέξης (κ. Ρεπούση), «σύνταγμα», βγαίνει από δύο λέξεις, το σύν, που σημαίνει μαζί, και το τάσσω, το οποίον σημαίνει τοποθετώ. Το σύνταγμα έχει ακριβώς την ερμηνεία του να βάζω πράγματα και καταστάσεις και ανθρώπους μαζί, το ένα με το άλλο, δηλαδή σε συνεργασία, σε αμοιβαία ρύθμιση και σύμπνοια ανάμεσα τους. Αυτό σημαίνει, (κ. Βενιζέλο), ότι ένας νόμος όπως ο νόμος περί ασυλίας υπουργών, στην πραγματικότητα είναι εκ της ουσίας του αντισυνταγματικός, δηλαδή  αντιτίθεται στην έννοια και στον ρόλο του Συντάγματος, διότι ακριβώς θέτει, τάσσει, την κυβερνητική ηγεσία, εκτός του υπόλοιπου συνόλου, δεν συντάσσει την πολιτική ηγεσία μέσα στην και μαζί με την κοινωνία, παρά τους θέτει εκτός, τους αντιτάσσει προς το υπόλοιπο έθνος, θα έλεγε κανείς. Η ηγεσία της χώρας, ταγμένη (από το παρόν «σύνταγμα»), ενάντια και εκτός, των πολιτών, των οποίων, όμως, είναι εντεταλμένη, εντεταγμένη, να ηγείται και να φροντίζει αυτούς του πολίτες.

Όταν λοιπόν ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Σαμαράς αρέσκονται να βαυκαλίζονται  μιλώντας για πολιτικές δυνάμεις εντός του «συνταγματικού τόξου», οφείλουν πρώτα από όλα να παραδεχθούν ότι το σύνταγμα περί του οποίου ομιλούν, είναι εκ της ουσίας του αντισυνταγματικό, και οφείλουν, ο κ. πρωθυπουργός και ο κ. αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, εάν πραγματικά ενδιαφέρονται για την συνταγματική υγεία του τόπου, πρώτα από όλα, να διορθώσουν τα αντισυνταγματικά χαρακτηριστικά του παρόντος συντάγματος που διαφεντεύουν και εκμεταλλεύονται, και μετά να αρχίσουν να αναζητούν άλλα κόμματα να τους συντροφεύσουν κάτω από ένα διορθωμένο και υγιές συνταγματικό τόξο. 

Είναι γεγονός ότι η αστυνομία, και ειδικά οι άνθρωποι του ΔΙΑΣ δουλεύουν σκληρά και επικίνδυνα για την ασφάλεια όλων μας. Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι πληθαίνουν οι ανέκδοτες μαρτυρίες πολιτών, που καταγγέλλουν μία μερική, περιστασιακή, σύμπνοια των οργάνων δημόσιας τάξης με το κόμμα της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσης λίαν ανησυχητικό, η φαινομενική μαρτυρία της φίλης του δολοφονημένου, η οποία, σύμφωνα με τον πατέρα του θύματος, έσπευσε να ζητήσει την βοήθεια δύο μονάδων του ΔΙΑΣ, τεσσάρων αστυνομικών, δηλαδή, που παρακολουθούσαν τον επερχόμενο διαπληκτισμό, και της απάντησαν ότι «είναι πολλοί, πώς να τα βάλλουμε μαζί τους». Αυτή η φράση, εάν πράγματι ειπώθηκε από τους αστυνομικούς του ΔΙΑΣ, καταδεικνύει την παντελή αποτυχία του υπουργού Δημόσιας Τάξης, αλλά και γενικότερα της προσπάθειας αστυνόμευσης της χώρας. Εάν τα σώματα του ΔΙΑΣ, δεν ξέρουν, ή δεν τους επιτρέπεται, να κάνουν χρήση της πυγμής και της απειλής των όπλων τους, για να καταστείλουν προβληματικές καταστάσεις ανάμεσα σε άοπλους πολίτες, τότε η αστυνομία μας δεν αξίζει τίποτα, και δίκαια ο κόσμος καταφεύγει στους Χρυσαυγίτες για καθημερινή προστασία.

Αλλά υπάρχει και το πολύ τραγικότερο και πολύ πιο ανησυχητικό ερώτημα, εάν τα σώματα ασφαλείας συμπλέουν, έως σε κάποιο σημείο, με οπαδούς της Χρυσής Αυγής. Αυτό το ερώτημα ξεφυτρώνει από την άλλη καταγγελία της φίλης του θύματος, η οποία, σύμφωνα πάντα με τον πατέρα του θύματος, άκουσε την γυναίκα αστυνόμο του ΔΙΑΣ,  να αναφωνήσει πριν τραβήξει το πιστόλι της και συλλάβει τον φονιά, «Ε, δεν είπαμε και μαχαίρια». Τι σημαίνει αυτή η αναφώνηση της αστυνομικού; Ότι ήταν διατεθειμένη να παρακολουθήσει ένα ξυλοδαρμό ενός πολίτη από ένα άλλο, αλλά όχι ένα φόνο;. Ποια άλλη ερμηνεία μπορεί να βγει από αυτό το περιστατικό;

Όλα αυτά τα παραπάνω περιγράφουν ένα κράτος ανύπαρκτο στην προστασία του πολίτη, και πολύ αρνητικά υπαρκτό, στην διαφθορά εναντίον του πολίτη. Εγκληματίες θα υπάρχουν παντού και πάντα, και μέσα σε μεγάλα κόμματα, όπως στην Χρυσή Αυγή και στο ΠΑΣΟΚ (βλέπε Τσοχατζόπουλο και άλλους), και στο γενικότερο πληθυσμό. Είναι η απόλυτη ευθύνη του κράτους να πατάσσει και να  τιμωρεί κάθε έγκλημα και κάθε εγκληματία, και να διαφυλάσσει την προστασία της κοινωνίας. Τα άλλα θέματα, που ο κ. Δένδιας προσπαθεί να ανοίξει περί απαγορεύσεως του κόμματος της Χρυσής Αυγής, αποτελούν πιστεύω στάχτη στα μάτια της κοινωνίας. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ασφάλεια από το έγκλημα και τιμωρία των εγκληματιών. Και σε αυτό το θέμα ο κ. Δένδιας είναι πολύ καθυστερημένος, αλλά η αλήθεια είναι ότι και παρέλαβε ένα χαμαιτυπείο πριν ένα χρόνο. Ο κ. Δένδιας, έχει την δυνατότητα, εάν έχει την πολιτική βούληση και την πολιτική άδεια από τον κ. Σαμαρά, να επιβάλλει την ασφάλεια και την προστασία της κοινωνίας. Εάν το έκανε αυτό, τότε όλος ο κόσμος θα ψήφιζε Νέα Δημοκρατία, και όχι Χρυσή Αυγή.

Υ.Γ.  Όσο για τον κ. Λαζαρίδη, το μόνο που καταδέχομαι να πω είναι, ότι πρέπει να ντρέπεται, το επαναλαμβάνω, πρέπει να ντρέπεται ο κ. Σαμαράς, να διατηρεί ένα πολιτικό σύμβουλο σαν τον κ. Λαζαρίδη. Και το μόνο που κατορθώνει ο κ. Πρωθυπουργός είναι να αυτοζωγραφίζεται ακόμα πιο αρνητικά από ότι με την μνημονιακή του πολιτική.  

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr