Αυτός ο συνασπισμός θεωρείται αναγκαστική επιλογή και για τα δύο κόμματα, διότι ούτε το ένα ούτε το άλλο κόμμα την προτιμούν. Η Μέρκελ θα προτιμούσε να συνεχίσει τον ίδιο κυβερνητικό συνασπισμό του οποίου ηγείται τώρα, με το φιλελεύθερο FDP του Ρέσλερ, αλλά οι προοπτικές του τελευταίου να μπει στην Βουλή με τουλάχιστον 5% θεωρούνται αυτή την στιγμή ισχνές μετά το 3,2% των ψήφων που συγκέντρωσε την περασμένη Κυριακή στην Βαυαρία, κρατίδιο που τείνει περισσότερο «δεξιά» από τα άλλα γερμανικά κρατίδια. Για αυτό και το κόμμα του Στάινμπρουκ δεν πήγε πολύ καλά χθες.

Επίσης, οι δύο άλλοι περισσότερο ή λιγότερο πιθανοί συνεργάτες των Σοσιαλδημοκρατών, οι Πράσινοι, και η Αριστερά, δεν έδειξαν δύναμη στις Βαυαρικές εκλογές, χθες. Οι Πράσινοι έχουν προβληματιστεί με συνεχείς πολύμηνες κατηγορίες στα ΜΜΕ, για παμπάλαια (το 1980) υποστήριξη νομοσχεδίων με ελαστικότητα για παιδεραστικές σχέσεις υπό ειδικές προϋποθέσεις. Η δε Αριστερά, και αυτή πήγε πίσω σε ψήφους χθες. Έτσι μία τριμερής συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων και Αριστεράς, ούτε φαίνεται πιθανή, ούτε φαίνεται να μπορέσει να κερδίσει αρκετούς ψήφους για κυβερνητική πλειοψηφία.

Από την άλλη μεριά ο Στάινμπρουκ έχει σταράτα αποκλείσει την προοπτική συνασπισμού με την Μέρκελ μετά τις εκλογές. (Ενώ η Μέρκελ, πάντα η ευφυής και φαινομενικά συνετής πολιτικός, δεν το απέκλεισε). Ο Στάινμπρουκ φρόντισε να αποκλείσει συνεργασία με την Μέρκελ για δύο κύριους λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι ένας παρόμοιος συνασπισμός των δύο μεγάλων κομμάτων κυβέρνησε την Γερμανία την προηγούμενη τετραετία, 2005-2009, με την Μέρκελ στον ρόλο του ηγέτη, και τον Στάινμπρουκ στο υπουργείο Οικονομικών. Το αποτέλεσμα εκείνης της τετραετίας ήταν να χάσει μεγάλο ποσοστό ψήφων το κόμμα του Στάινμπρουκ και να κερδίσει σε δημοτικότητα το κόμμα της Μέρκελ.

Η μεγάλη, πολλοί λένε η απαράμιλλη, μαεστρία της Μέρκελ στην πολιτική, φαίνεται και από το ότι όλοι της οι συνεργάτες, και εντός και εκτός της Γερμανίας, φαίνονται να καταχαντακώνονται πολιτικά μετά από την περίοδο συνεργασία τους με την «Mutti», την «Μαμά», των Γερμανών. Για απτά παράδειγματα βλέπε τον Στάινμπρουκ και τον Ρέσλερ στην Γερμανία, και τον Σαρκοζί και τον Ολάντ, έως και τον Κάμερον και τον Μόντι στην Ευρώπη. Χρειάζεται τεράστια μαεστρία, πέραν ακόμα και του Μακιαβελικού επιπέδου, να φαίνεσαι ότι είσαι μία πρόθυμη και δίκαια συνεργάτιδα σε μία πολιτική συμμαχία, και συνέχεια να καταφέρνεις, όχι μόνο να γίνεται πάντα το δικό σου, αλλά και να φαίνεται ότι οι άλλοι δεν μπορούν να φτάσουν το ύψος της δύναμής σου, ή της πολιτικής σου σοφίας. Και να τα καταφέρνεις όλα αυτά με το χαμόγελο και το αστείο στα χείλη σου…

Στην παρούσα τετραετία της Μερκελικής ηγεσίας που λήγει αυτόν το μήνα, το κόμμα του Στάιμπρουκ κατάφερε κατά την διάρκεια όλης της κρίσης να υπερψηφίσει όλα τα ευρωζωνικά νομοσχέδια που η Μέρκελ έφερε στην γερμανική βουλή. Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτά τα νομοσχέδια πέρασαν κυρίως λόγω της υποστήριξης των Σοσιαλδημοκρατών του Στάινμπρουκ και του Γκάμπριελ. Αυτό φυσικά και χαντάκωσε το κόμμα τους για τις εκλογές της επόμενης Κυριακής, διότι τους αποδυνάμωσε, μέχρι εξευτελισμού, τα επιχειρήματά τους εναντίον της ευρωζωνικής πολιτικής της Μέρκελ.

Θέλω να πιστεύω ότι ο δεύτερος λόγος που ο Στάιμπρουκ απέκλεισε, κατά την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, μία μετεκλογική συνεργασία με την Μέρκελ, είναι ότι θέλει να έχει ένα δυνατότερο χαρτί για να διαπραγματευτεί  πιο δυναμικά με την Μέρκελ, σε μία κοινή, και διαφορετική πολιτική ενός μελλοντικού συνασπισμού, και για ενδογερμανικά θέματα, αλλά και για την ευρύτερη ευρωζωνική πολιτική. Εάν πρόκειται να συνεργαστεί με την Μέρκελ, ο ο Στάινμπρουκ, πιστεύω ότι καταλαβαίνει ότι η μόνη θετική προοπτική για τον ίδιο, μίας συνεργασίας με την μεγάλη ηγέτιδα, είναι να δείξει ότι η Μέρκελ αλλάζει ριζικά την πολιτική της στην κατεύθυνση που έχει προαναγγείλει και χαράξει ο Στάινμπρουκ και το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα.

Αυτή η πολιτική χάραξη του Στάινμπρουκ διαβάζεται πολύ θετικότερη για το μέλλον και τις ανάγκες της Ελλάδας, αλλά και των άλλων κρατών του Νότου, των μνημονίων Πορτογαλίας και Ιρλανδίας, και των κρυπτομνημονίων της Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας. Υπό αυτήν την προοπτική, και ελπίζω να μη βαυκαλίζομαι προσωπικά, πιστεύω ότι η πολιτική καριέρα του Στάινμπρουκ, και του Σοσιαλδημοκρατικού του κόμματος, κατά μεγάλη τύχη, συμβαδίζουν με τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και της ελληνικής κοινωνίας. Εάν πράγματι, όπως οι οιωνοί δείχνουν αυτήν την στιγμή, η επόμενη κυβέρνηση είναι ο μεγάλος γερμανικός συνασπισμός των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, με τον Στάινμπρουκ να επαναλαμβάνει τον ρόλο του στο υπουργείο των Οκονομικών, τότε, μόνο μία ριζική αλλαγή της γερμανικής πολιτικής προς τα σοσιαλδημοκρατικά χρώματα θα δώσει κύρος και δημοτικότητα στο κόμμα των Στάινμπρουκ και Γκάμπριελ. Γιατί θέλω να πιστεύω ότι ο Στάιμπρουκ δεν θα θελήσει να ξανακάνει το ίδιο λάθος, δηλαδή να ξαναπαίξει το  αδύναμο «Τσιράκι» στην παντοδύναμη «Μαμά» της Γερμανίας. Όπως λένε και οι Μωαμεθανοί, «Ίνσαλλάχ». (Θεού θέλοντος…)

Πολλοί και εγκυρότατοι διεθνείς αναλυτές, δεν πιστεύουν ότι η Γερμανία θα αλλάξει ευρωζωνική πολιτική μετά τις εκλογές, ό,τι κυβερνητικός συνασπισμός και να υπερισχύσει. Αλλά dum spiro spero, ότι και του Στάιμπρουκ το πολιτικό μέλλον χρειάζεται μία εναλλακτική πολιτική για την Ευρωζώνη, και η Μέρκελ, ίσως να χρειάζεται ένα θεμιτό λόγο για να αλλάξει σημαντικά την καταστροφική της πολιτική για την κοινότητα του ευρώ και το μέλλον της γηραιάς ηπείρου, και της «σκοτεινής», όπως δίκαια τιτλοφορεί ένα πρόσφατο δημοφιλές βιβλίο. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr